10 χρόνια, Αθήνα στο ποδήλατο



• Γράφει ο Σπαστός Πεταλάκης

Θυμάμαι, σκέφτομαι, χαμογελώ... Σε λίγες μερές, με το τέλος του 2010, κλείνω σχεδόν μια δεκαετία σε αυτήν την πόλη που λέγεται Αθήνα, όταν η ζωή έριξε το ζάρι και με έφερε εδώ από το εξωτερικό. Κάθε μετακόμιση κουβαλά μαζί της αναμνήσεις, συνήθειες, κουτιά, πράγματα, ακόμα και μικρούς κόκκους σκόνης από εκεί που ξεκίνησες το μακρύ ταξίδι και την ελπίδα για κάτι καινούριο, για καινούριους ανθρώπους, για νέες προκλήσεις, για νέες εμπειρίες. Θυμάμαι σα χθες την προβλήτα στον Πειραιά, όταν ανάμεσα στα διάφορα αντικείμενα που κατέφθαναν, μάζεψα ένα βρώμικο, παλιό Raleigh ποδήλατο που μέχρι τότε ταξίδευε στους δρόμους του Λονδίνου και του Μάντσεστερ... Το φόρτωσα στο αυτοκίνητο και στην αρχή βολεύτηκε εκεί σε μια ακρούλα, μόνο του, στο μπαλκόνι του σπιτιού. Όπως πιστεύω πολλά από τα δικά σας ποδήλατα...

Ήρθε όμως μια μέρα, που αποφάσισε πως ήθελε να ταξιδέψει στους δρόμους της πόλης. Βαρέθηκε να κάθεται εκεί, χωρίς παρέα, χωρις να νιώθει το αστικό αέρα να του μαστιγώνει το τιμόνι. Με έπεισε πως και εδώ μπορεί να αποκτήσει και πάλι ζωή. Το πήρα στα χέρια μου και ξεκίνησα το πετάλι. Στην αρχή δειλά, δειλά στις γειτονιές της Νέας Σμύρνης, μέχρι το διπλανό περίπτερο, στις βόλτες στην πλατεία. Μετά μου ζήτησε να πάει μια βόλτα πιο κεντρικά. Ήθελε να γνωρίσει την Αθήνα, μια πόλη που, ναι, στην αρχή του φάνηκε εχθρική, αλλά σταδιακά την έμαθε, την αγάπησε για αυτό που είναι, ένας αστικός λαβύρινθος με τόσες κρυφές γωνιές, που διαφορετικά το ποδήλατο και ο αναβάτης του δεν θα ανακάλυπταν ποτέ.


Πήρε θάρρος, άρχισε πια να διασχίζει δρόμους και σοκάκια, να "τρώει" τα χιλιόμετρα εύκολα, να πηγαίνει σε μέρη όπως οι Αμπελόκηποι και η Κυψέλη, από την Καλλιθέα να φτάνει μέχρι το Ψυχικό. Ένας καινούριος κόσμος ανοίχτηκε στο Αγγλικό ποδήλατο και τελικά φαινόταν πως αυτή η σχέση είχε μέλλον και βάση. Στις διαδρομές της πόλης, γνώρισε τυχαία από ένα flyer που προσγειώθηκε ξαφνικά στην μπροστινή ρόδα κάπου εκεί το 2004, και μια ομάδα παιδιών που λέγονταν ΠΟΔΗΛΑΤισσΕΣ. Ένιωσε πολύ μεγάλη χαρά, γιατί κατάλαβε τότε ότι δεν ήταν μοναχό του, αλλά πως υπήρχαν και άλλα ποδήλατα εκεί έξω, ίσως λίγα ακόμη τότε, αλλά αναζητούσαν παρέα, αναζητούσαν να βρουν λύσεις, είχαν μια συνέλευση, που προσπαθούσαν για τα αυτονόητα, που μάχονταν ήδη για μια πιο ανθρώπινη πόλη, μια πόλη που να σέβεται τον αδύναμο, τον πεζό, τον αναβάτη φίλο του! Μετά ήρθαν για το Αγγλικό ποδήλατο και άλλες μέρες μετακόμισης σε πιο κεντρικό μέρος, έγινε πια καθημερινό μέσο μετακίνησης και εργασίας, απέκτησε καινούριους φίλους, πάτησε νέες διαδρομές, κουβάλησε από ψώνια μέχρι και δεύτερο αναβάτη μια καλοκαιρινή νύχτα, κουβάλησε γέλια και στεναχώριες. Πήγε σε συνελεύσεις, σε συναντήσεις με πολιτικά κοιμισμένους ανθρώπους που προσπαθούσε να ξυπνήσει για την ανάγκη της χρήσης του ποδηλάτου, αντέδρασε, συζήτησε, φώναξε, πρότεινε, ονειρεύτηκε, σχεδίασε, πήγε σε ποδηλατοπορείες... Στην αρχή μόνο 100. Το αποκαλούσαν τρελό και αυτό και τον αναβάτη του. Μετά οι τρελοί έγιναν 200... 300... Κατέληξαν το 2010, αμέτρητοι...

Το Αγγλικό ποδήλατο, μεγάλωσε και ήταν ώρα να ξεκουραστεί. Έγινε σπαστό, έσπαγε και έμπαινε πια παντού, ακόμα και αν χρειάστηκε ακόμα και για αυτό να δώσει μάχες για την ταυτότητά του, ώστε να μπορεί να μπαίνει τελικά σε αυτό το ρημάδι που λέγεται Μετρό ή σ' ένα Λεωφορείο. Αλλά θλίβεται, γιατί τα μεγάλα αδέρφια του ακόμα αντιμετωπίζουν πρόβλημα ως επικίνδυνα αντικείμενα. Μετά ήρθε και η ιστορία, η ιδέα ενός blog, μια μικρή αναμέτρηση με τον κόσμο εκεί έξω, αράδιασμα λέξεων και εικόνων, έτσι όπως μόνο ένας ποδηλάτης μπορεί να δει μια πόλη. Ταξιδεύοντας λοιπόν με το βλέμμα ενός αναβάτη. Εμπειρίες, ακούσματα, προτάσεις, όλες οι αισθήσεις να πιάνουν την καθημερινή ζωή της Αθήνας και να προσπαθούν να την περάσουν στον άγνωστο εκεί έξω αναγνώστη. Με την ελπίδα να τον αγγίξει, να τον προβληματίσει.

Ταξίδεψε και μακριά σε βαλίτσες και cargo αεροπλάνων, σε τρένα και λεωφορεία στην Ελλάδα, σε πόλεις που επενδύουν πια σε αυτό και το αγκαλιάζουν με στοργή, όπως το Βερολίνο, το Παρίσι, το Λονδίνο... Γύρισε και πάλι πίσω και πείσμωσε ακόμα πιο πολύ και βάλθηκε και άλλο να παλεύει για αυτό που πιστεύει... Γιατί γύρω του πια έβλεπε κάθε μέρα, πως πολλά, ακόμα πιο πολλά ποδήλατα έβγαιναν στους δρόμους, έβλεπε πως ξαφνικά ένα κίνημα άρχισε να ωριμάζει, πως οι πρώτοι 100 σε μια απλή λίστα με emails, έγιναν 10.000, έγιναν αναβάτες στο κάτι διαφορετικό, στο κάτι που δίνει κουράγιο για μια ζωή λίγο διαφορετική... Και όλα αυτά σε μια πόλη που οι πολιτικοί ιθύνοντες εξακολουθούν να καταστούν εχθρική για όλα αυτά τα πετάλια που άρχισαν πια να κάνουν δυναμική εμφάνιση, να διεκδικούν όλο και πιο πολύ το δικαίωμα της συνύπαρξης τους με όλα τα τροχοφόρα. Ξεπήδησαν και άλλες ομάδες, βόλτες Παρασκευές βράδια και Critical Μάζες Ποδηλατών κάτι Δευτέρες, εκδηλώσεις, film festivals, ένας ολόκληρος καινούριος κόσμος εκεί έξω που απλά φωνάζει ότι είμαστε εδώ, είμαστε πολλοί και θα γινόμαστε ακόμα περισσότεροι.


Τι πιστεύει λοιπόν, αγαπητέ αστικέ "Athensville" το μικρό σπαστό ποδήλατο; Ότι σε αυτό το ville (πολιτεία) που ζούμε, αλλά και σε κάθε πολιτεία της Ελλάδας, το ποδήλατο αποτελεί μια λύση εξόδου από τη μιζέρια που μας έχει κατακλύσει. Πως μαζί με το Ποδήλατο και τις υποδομές του, έρχεται ένας καλύτερος αστικός πολιτισμός για τον πεζό, τους ΑΜΕΑ, την κοινωνία γενικότερα. Το ποδήλατο για εμάς τα "παιδιά" της κάθε ηλικίας αυτής της πόλης, είναι ισχυρή άποψη ζωής. Μια ενεργή στάση ζωής, μια ενέργεια για το περιβάλλον, όχι επειδή ξαφνικά έγινε trendy, αλλά επειδή είναι η ψυχή μας. Είναι μια επιλογή ενάντια στα καλούπια, στις λαμαρίνες των αυτοκινήτων που αποξενώνουν, μας έχουν κατακλύσει εμάς, τα πεζοδρόμια μας, τις πόρτες μας, τα καρότσια με τα παιδιά μας που ψάχνουν δρόμο να διαβούν, που αποκόπτουν γειτονιές και σκοτώνουν χιλιάδες κάθε χρόνο.

Στις δύσκολες εποχές που ζούμε, δεν υπάρχει καλύτερο μέσο από το ποδήλατο για να ενώσει χιλιόμετρα, αποστάσεις, ανθρώπους, ζωές. Μέχρι και έρωτες μου έχει φέρει αυτό το μικρό πραγματάκι, είτε θέλετε να το πιστέψετε, είτε όχι. Και υπέροχους ανθρώπους που χαίρεσαι να ζεις και να ανακαλύπτεις. Σε μια κοινωνία που ο αποκλεισμός, ο φόβος για τον άλλο, τον ξένο, αποτελεί το μεγαλύτερο κίνδυνο στον κοινωνικό ιστό, εμείς μεταξύ μας και με όλους εσάς, σας "χτυπάμε" τα μικρά μας κουδούνια και σας καλούμε να δοκιμάσετε κάτι διαφορετικό, κάτι που μας φέρνει αλληλέγγυους. Θέλετε απόδειξη; Φαίνεται στα πρόσωπα των ανθρώπων που κοιτάνε από τα μπαλκόνια και τα πεζοδρόμια στις βραδυνές βόλτες της Παρασκευής, το γέλιο των παιδιών στις ανοιχτές πόρτες του Βοτανικού, τα μάτια των ηλικιωμένων που σπινθηρίζουν στα καφενεία του Κολωνού, το γέλιο και το χειροκρότημα στις καφετέριες στο Γκάζι, στις έφηβες κοπέλες που κοιτάνε με νάζι από το παράθυρο ενός μαγαζιού, σε όλους αυτούς που λένε αυτό το τόσο όμορφο "Καλό Δρόμο"...


Καλό δρόμο λοιπόν να έχουμε...! Έχουμε ακόμα πολλά να κάνουμε και να παλέψουμε για να πείσουμε την πολιτεία, τις τοπικές αρχές να δώσουν τόπο στον άνθρωπο και όχι στο αυτοκίνητο, να εντάξουμε σωστές υποδομές στον πολεοδομικό σχεδιασμό αυτής της ταλαίπωρης πόλης. Το κλίμα πια έχει όμως αλλάξει, το νιώθω στον αέρα, στους ανθρώπους που μιλώ, γιατί απλά πια δεν πάει άλλο. Στέκομαι εδώ, μπροστά από αυτήν την οθόνη, αυτό το πληκτρολόγιο, γυρίζω το χρόνο δέκα χρόνια πίσω και νιώθω τόσο συγκινημένος που ένα μικρό Αγγλικό ποδήλατο μου έδειξε το δρόμο για μια άλλη ζωή, για σκοπούς σημαντικούς. Νιώθω συγκινημένος που πια δεν κάνω ποδήλατο μόνος μου, που μπορώ και χαιρετώ κάθε μέρα δεκάδες ποδηλάτες, που πια δεν προλαβαίνω το ενδιαφέρον του κόσμου, τις ερωτήσεις τους, που όλο και πιο πολλοί εκεί έξω το τολμάτε και προσπαθείτε. Που καταλαβαίνετε την ανάγκη για μια αλλαγή στη ζωή σας. Και στη πόλη σας. Γιατί το αξίζετε. Εσείς και τα παιδιά σας.

Ξυπνήστε λοιπόν και εσείς τα ποδήλατα σας που ακόμα μπορεί να "ξεκουράζονται" σε αποθήκες και μπαλκόνια. Δώστε τους, πάντα με προσοχή για εσάς και αυτά, μια ευκαιρία ακόμα. Ψάξτε, ενημερωθείτε, πάτε σε μια ποδηλατοβόλτα, το διαδίκτυο είναι γεμάτο πια πληροφορίες, σηκωθείτε, ζείστε, δείτε μια Αθήνα διαφορετική, μια πόλη άλλη. Πάτε μέχρι το περίπτερό σας. Και μετά στις πλατείες σας. Και μετά θα έρθουν και τα χιλιόμετρα στην πόλη σας...

Θα με θυμηθείτε πως το βλέμμα σας δε θα είναι πια το ίδιο, θα καταλάβετε αλλιώς τη ζωή. Αφεθείτε στο ταξίδι πάνω στις αθόρυβες ρόδες ενός ποδηλάτου, και αυτό θα σας ανταμείψει όπως δεν το φαντάζεστε. Η Αθήνα έχει ακόμα ευκαιρίες. Και το ποδήλατο είναι μια από αυτές. Ειλικρινά, ο "έρωτας" αυτός δεν έχει τέλος! Το ταξίδι συνεχίζεται...

Σχόλια

  1. Romantika logia xwris kamia synaisthisi tis pragmatikotitas...Se mia poli XORIS YPODOMES gia podilata, protropes tipou parte ta podilata sas mono atiximata kai talaipwria tou kosmou mporoun na feroun...Fadasou podilato na anevainei ti Stadiou, ti komfouzio tha prokalesei..Edw kai se poleis pou xrisimopeitai to podilato kata koron, o pezos panta exei mia agwnia an tha pesei panw tou i omorfi podilatissa me to paneri tis kai an i tixi tou tou to xei grammeno na paei apo...podilato!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @synelthete! Η πρότασή σου είναι να συνεχίζει να έχει ο κόσμος στην Αθήνα 2 και 3 αυτοκίνητα; Σε πόλεις που χρησιμοποιείται το ποδήλατο κατά κόρον, υπάρχουν ποδηλατόδρομοι, οι πεζοί έχουν μάθει να μην περπατάνε σε αυτούς και οι ποδηλάτες έχουν την παιδεία να μην πηγαίνουν από τα πεζοδρόμια. Και άμα δεν την έχουν, παίρνουν πρόστιμα. Δεν ζω πλέον Αθήνα, ούτε θα έπαιρνα το ποδήλατό μου να πάω κάπου εκεί γιατί τα αυτοκίνητα καβαλάνε μέχρι και τα δέντρα και πατάνε γκάζι βλέποντας πεζό. Αν όμως ήξερα πως βγαίνοντας στην Σταδίου θα υπήρχαν άλλα 10-20 ποδήλατα τότε θα το ξανασκεφτόμουν. Και τότε -επειδή υπάρχει η ανάγκη- θα μου έφτιαχναν και ποδηλατόδρομο. Θα έπαιρνε μία λωρίδα απ'την Σταδίου; Δεν πειράζει. Την επόμενη φορά να μην πάρεις αυτοκίνητο στο κέντρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. eftixws pou dineis tis apantiseis moni sou! Milame gia tin Athina pou den exei kamia ypodomi kai oute pote tha apoktisei! Protropes loipon parte ta podilata sas einai atyxeis gia tin Athina, etsi opws einai..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μα για αυτό ακριβώς φίλε μου ΜΙΛΑΜΕ για υποδομές, πιέζουμε, καταθέτουμε προτάσεις... Και φυσικά αποτελεί κοινό μυστικό ότι όσο δεν υπάρχει πολιτική βούληση το αυτοκίνητο να μπει λίγο στην άκρη απ' όλους τίποτα δεν αλλάζει. Α και να σε πληροφορήσω ότι έχω ανέβει πολλές φορές τη Σταδίου και άλλους δρόμους με ποδήλατο και εγώ και πολλοί άλλοι και το μόνο κομφούζιο που είδα, ήταν να συμβάινει από όλους που ήταν μπλεγμένοι την κίνηση! Cheer up!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Παρολαυτα,η λωριδα ανηκει σε ολους,ανεξαρτητα απο υποδομες η οχι,οποτε τα περι ταλαιπωριας ειναι περιττα.
    Τι να κανουμε,μερικοι δεν θελουμε να συνελθουμε,η δεν εχουμε κιολας την επιλογη του ΙΧ ουτε την οικονομικη ανεση.
    Οποτε respect και υπομονη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όπως γράφω, το πρόβλημα της Αθήνας δεν είναι τόσο οι υποδομές, όσο οι οδηγοί της. Όσο για τις υποδομές, αν βγαίνουν 1000 άτομα με ποδήλατο, τότε ο δήμαρχος εκ των πραγμάτων θα χρειαστεί να κάνει κάτι. Γι'αυτό δεν μου αρέσει το "συνέλθετε" στον τίτλο σου, γιατί είναι σαν να ακυρώνεις την προσπάθεια όλων αυτών των ατόμων που έχουν βαρεθεί να βλέπουν τις πόλεις τους τίγκα στην λαμαρίνα και στο καυσαέριο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Στην Ελλάδα, η φράση "έλλειψη παιδείας" έχει γίνει καραμελίτσα στην επιχειρηματολογία όλων. Φταίνε πάντα οι άλλοι που δεν έχουν παιδεία, χωρίς να αναρωτηθεί ο ίδιος, για το επίπεδο της παιδείας του ή της κουλτούρας του. Τα μικροπαραδείγματα περί ποδηλατισμού, αποχής από το αυτοκίνητο ή συγκέντρωσης των ποδηλατόφιλων δεν χαρακτηρίζουν την παδεία του ατόμου.
    Οδηγώ μηχανή, εσύ οδηγείς ποδήλατο και κάποιος άλλος αυτοκίνητο. Το επιλέξαμε. Κάνετε συνεχώς λόγο για ποδηλατόδρομους. Γιατί έτσι να μην γίνεται λόγος και για ειδικούς δρόμους για τις μηχανές; Για τις μπλε μηχανές, για τις κόκκινες, για τους πεζούς με αθλητικά και άλλοι δρόμοι για τους πεζούς με τακούνια. Φαντάζεσαι ότι μπορεί να στερηθεί το κέντρο μιας λωρίδας για να περνούν τα ποδήλατα; Θέλεις να έχει και κόκκινο χαλί; Πάτε καλά; Και στη Σίνα, την Ιπποκράτους, τη Σόλωνος που δε χωράει ποδηλατολωρίδα; Θα απαγορευτεί η κίνηση των ποδηλάτων; Ή φαντάζεστε πως είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να οδηγούμε ποδήλατα για να αδειάσουν οι δρόμοι;
    Επιπλέον, εκεί που μαζεύεστε και κάνετε συναντήσεις, έχεις παρατηρήσει πόσοι πληρούν τις ελάχιστες προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος για τον αναβάτη του ποδηλάτου; Κράνος, ανακλαστικά σήματα στα ρούχα και τήρηση των φαναριών; "Εμείς" λοιπόν που δεν έχουμε παιδεία, πληρώνουμε τον κώλο μας κάθε χρόνο σε ασφάλιστρα για να αποζημιώθεί και η ελάχιστη υλική ζημιά που μπορεί να προκληθεί σε ένα ατύχημα. Αν πέσεις πάνω μου με το ποδήλατό σου, ξέρεις ότι στην καλύτερη θα πάρω τα @@ μου, στη χειρότερη θα με κυνηγάς για αποζημιώσεις.. Και πάνω σε αυτό θέλεις και δικό σου δρόμο; Πάτε καλά;
    Ωραία και ρομαντικά όλα αυτά περί συναντήσεων. Ποιος σου είπε ότι μόνο το ποδήλατο τα προσφέρει. Ανήκω σε Λέσχη και δεν περιέγραψες ούτε τα μισά ενός μήνα από αυτά που κάνουμε. Και αν κάποιος από εμάς ξεφύγει με το ποτό ή δε φέρει κράνος στη διαδρομή, πάει σπίτι του με ταξί.
    Όχι αγαπητέ μου. Το ποδήλατο δεν είναι ούτε λύση ούτε παιδεία. Είναι επιλογή και κάθε επιλογή έχει τις δεσμεύσεις της και της συνέπειές της. Όσο για τις τοποθετήσεις του τύπου "μα το κάνουν και στο εξωτερικό" αν δεν έχεις την [...]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τι μιζέρια είναι αυτή ρε παιδιά;
    Προφανώς είναι επιλογές κι εγώ δε κατακρίνω όσους επιλέγουν μηχανοκίνητα μέσα - ΟΜΩΣ φυσικά θα κατακρίνω τον κάθε ένα που παίρνει το αυτοκίνητο για μικρή διαδρομή εντός κέντρου (γιατί προφανώς είναι βαρεμάρα/έλλειψη παιδείας/ωχαδερφισμός/βλακεία να μη πω και μαζοχισμός) και τον κανιβαλλισμό που συναντώ καθημερινά στους δρόμους με το παρκάρισμα.

    Λέτε πως όλα αυτά είναι ρομαντικά, ένω σίγουρα έχετε φάει ώρες ατελειώτες πηγαίνοντας σημειωτόν στο σύνταγμα ή σε κάποιον άλλο κεντρικό δρόμο. Λέτε για το πλάτος των δρόμων χωρίς να υπολογίζετε πως είναι πραγματικά οι δρόμοι χωρις τα διπλοπαρκαρίσματα και όλη αυτή την διαστροφή.

    Τα στοιχεία λένε ότι οι υποδομές της Αθήνας είναι για 250.000 αυτοκίνητα και υπάρχουν πάνω από 2.000.000. Νομίζω ότι είναι εμφανές σε μια καθημερινή βόλτα αυτό. Μια σημαντική μείωση της κίνησης των οχημάτων θα σημαίνει, εκτός των άλλων, μια λιγότερο φορτωμένη, πιο ήρεμη, πιο όμορφη πόλη - πόσο μάλλον αν φτιαχτούν υποδομές για ποδήλατα και πεζόδρομοι που εκτός του αισθητικού, δίνουν και λύσεις ώστε η μη χρήση ΙΧ να μην είναι ταλαιπωρία. Ασχέτως αν η χρήση ΙΧ εντός πόλης για μένα είναι ταλαιπωρία έτσι κι αλλιως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μου αρέσει που σας άναψα τέτοια πάθη...

    Και επείδη ενίοτε οδηγώ και μηχανάκι, νομίζω πως ειδικά αυτό που βλέπω στους δρόμους, που οι οδηγοί με τις μηχανές είναι τόσο υπάκουοι στο ΚΟΚ και φοράνε κράνη συνέχεια... μου κάνει μεγάλη εντύπωση.

    Και κάτι για ενημέρωση. Η Αθήνα έχει δρόμους που μπορεί να χρησιμοποιήσει για το ποδήλατο, άλλωστε αν ενημερωθείτε σωστά, θα δείτε και προτάσεις και μελέτες. Το ποδήλατο δυστυχώς/ευτυχώς λόγω φύσης του είναι ευαίσθητο, δεν έχει την ίδια ταχύτητα με τα άλλα οχήματα, ούτε μπορεί να επιταχύνει. Για αυτό χρειάζεται μια λίγο πιο ειδική μεταχείριση. Εμάς το μότο μας είναι συνύπαρξη, συνδυαστική-μετακίνηση.

    Και μου κάνει εντύπωση πως αμέσως αρχίζει μια προσπάθεια ακύρωσης οποιασδήποτε πρότασης διαφορετικής. Ας δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό και τότε ας αποφασίσουμε...

    Πάντως και η εικόνα μιας Κολοκοτρώνη, πηγμένης και με τις μηχανές και αυτές στην ουρά, χωρίς κανένας φυσικά να φορά κράνος και να μου παρκάρει και όπου να'ναι δεν τιμά κανένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Και κάτι ακόμα... Το πιο πιθανό είναι να πέσει ένας αναβάτης με μηχανή πάνω σ' ένα ποδήλατο. Στο Λονδίνο, που δε συγκρίνεται αυτό που αναφέρετε "παδεία" μέχρι πριν 2 χρόνια περίπου, οι μηχανές δεν μπορούσαν να κινηθούν σε λεωφορειολωρίδες, όπου κινούνταν αναγκαστηκά και ποδήλατα. Μετά ο νόμος άλλαξε και πλεο στατιστικά στις συγκεκριμένες λωρίδες τα ατυχήματα που αφορούν ποδήλατα και κάτι άλλο, συμβαίνουν γιατί οι μηχανές τα χτυπάνε από πίσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΑΣΧΕΤΟ ΑΛΛΑ δε θα πρεπε οι ατενιστας να στολισουν ενα δεντρο στο συνταγμα? τωρα που ο νικ-ηττας ξεχασε παντελως την πολη της ζωης του?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. οδηγουσα ποδηλατο στην ολλανδια οταν ειχα παει για σπουδες, μετα, οδηγησα και στη θεσσαλονικη, το παλαιψα και στην Αθηνα και παραιτηθηκα και πλεον περπαταω περπαταω περπαταω, ε το ποση καφριλα συνανταω απο μηχανακια, καθοτι εχω και καροτσακι με μωρο, δε το χω συναντησει ουτε καν απο αυτοκινητηστες, αυτη την ερημη την αιολου την εχουν κατασπαραξει τα μηχανακια, αν τολμησεις να ακους καμια μουσικη περπατωντας στο πεζοδρομο, πας αδιαβαστος
    μια μερα ενας καφρος καβαλησε το πεζοδρομιο στη συγγρου και οταν τολμησα να του κανω παρατηρηση επειδη θα σκοτωνε κι εμενα και το μωρο στο καροτσι μ' εβρισε, αυτη ειναι η παιδεια μας, δε ξερω αν ειναι ολοι οι οδηγοι μηχανων, αλλα τολμω να πω οτι εινια η πλειοψηφια ετσι, χωρις στοιχειωδη παιδεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Συμφωνώ με "synelthete!" και "anonymous".

    Μετρό και περπάτημα ειναι μια χαρά.... Να ήμουν σε κάποιο χωριό ή πολυ πολύ μικρή πόλη ίσως αλλά μεσα στην Αθήνα "τσου".
    Αχ.. πόσο μου αρέσουν αυτα τα τρεντς που οδηγουν και σε φετσιβάλ (ποδηλάτου, πατινιού, σφυρίχτρας) κλπ κλπ. όμορφα όμορφα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. αυτό το τρεντ της λαμαρίνας και της κόρνας που μόνο ο έλληνας δε το ξεπερνά, δεν σας ενοχλεί λοιπόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Δεν υπάρχει νόμος που να απαιτεί από τον ποδηλάτη τα παραπάνω. Θα έπρεπε. Απλά δεν υπάρχει. Όπως θα έπρεπε να υπάρχει και υποδομή ωστε να ζητάει σε κάποιον να ακολουθεί κανόνες. Δεν είναι δύσκολο να δημιουργηθει ενα κεντρικό δίκτυο ποδηλατοδρομων στην Αθήνα. Υπάρχει σαφέστατη πρόταση στο podilates.gr δες τη. Απλά δεν υπάρχει βούληση. Η μηχανές πρέπει να κινούνται σε λωρίδα πίσω από άλλα οχήματα κι όχι ανάμεσα. Ποιος το κάνει αυτό; Κανέις. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με κανέναν. Ό,τι κι αν οδηγεί. Κάνω ποδήλατο χρόνια στην Αθήνα. Δεν περιμένω να μου φτιάξει κανείς τίποτα. Με ή χωρίς ποδηλατόδρομους, εγώ θα συνεχίσω να ποδηλατώ. Merry Christmas

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. εμένα με έχει σώσει το ποδήλατο, πηγαίνω καθημερινά στην δουλειά μου χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα και διασχίζω όλη την Αθήνα από Καλλιθέα ως Λυκόβρυση. εμένα με λένε τρελό ακόμα αλλά δεν με νοιάζει. Υποδομές μπορούν να υπάρξουν εύκολα, ποδηλατοδρόμοι μπορούν να υπάρξουν εύκολα.....το μόνο πρόβλημα είναι τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Το κείμενο του Σπαστού του Πεταλάκη με την ποιότητα που το χαρακτηρίζει αλλά και τον ιδιαίτερο αφηγηματικό τρόπο που επέλεξε ο συγκεκριμένος blogger είναι κάτι περισσότερο από ευχάριστο αλλά και τιμητικό για τον Athensville. μπράβο που επέλεξες να ανοίξει τα guest Editorials o πολύ αξιόλογος & δραστήριος Spasτos Petalakis.
    Σωστός κοσμοπολίτης βάζει το ποδήλατο στη σωστή του θέση με μια ρεαλιστικότατη ματιά της καθημερινότητας. Τους τελευταίους 2 μήνες (των ασταμάτητων απεργιών) πηγαίνω στη δουλειά μου στο Μοναστηράκι με το νέο μου Dahon ποδηλατάκι και βρήκα κυριολεκτικά και μεταφορικά την υγειά μου. Πάω στην ώρα μου το πρωί, χωρίς αγχωτικές καθυστερήσεις και το μεσημέρι αν και έχω ανηφόρες (εως σύνορα Παγκράτι με Βύρωνα) δεν κάνω πιο πολύ από μισή ώρα.
    Μια χαρά τα λες Πεταλάκη. Και ξέρεις κάτι, μου άρεσε ιδιαίτερα το ρομαντικό αφηγηματικό ύφος σου. τονίζει ακόμη πιο πολύ αυτή την εσωτερική ανάγκη που αυθόρμητα βγήκε στο γράψιμό σου νομίζω, για να γίνει η καθημερινότητά μας πιο γλυκειά, πιο ήπια, πιο ανάλαφρη και αθόρυβη... Το ποδήλατο, Ναι είναι το μόνο μέσο προς μια τέτοια καθημερινότητα εντός αστικών κέντρων!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @Theo: Υπάρχουν ασφαλιστικές εταιρίες που παρέχουν ασφάλιση για αστική ευθύνη σε ποδηλάτες έναντι μικρού ετήσιου αντιτίμου, και πολύς κόσμος που κυκλοφορεί συστηματικά στο κέντρο (εμού συμπεριλαμβανομένου) έχει κάνει για να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Έτσι δε θα πάρεις τα @@ σου όπως λες αν υπάρξει ατύχημα. Όσον αφορά τη συμπεριφορά των μοτοσυκλετιστών στο δρόμο, πες μου ποσα delivery υπακούνε στον ΚΟΚ (φανάρια κλπ) και πόσοι μοτοσυκλετιστές χώνονται ανάμεσα στα αυτοκίνητα (το επιτρέπει αυτό ο ΚΟΚ?)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

400 παλιές έντυπες ελληνικές διαφημίσεις

H θλιβερή ιστορία του ιβίσκου

Γέμισε μωβ η Αθηνάς