Kάπου στην οδό Βουλής

• Γράφει ο Άρης Δημοκίδης
Δεν ζω στην Αθήνα, αλλά στη Θεσσαλονίκη. Δεν έχω ανακαλύψει κανένα μέρος της πρωτεύουσας, κρυφό, ιδιαίτερο και μοναδικό. Ως τουρίστας έρχομαι κάθε τόσο, μένω σε φίλους σε ωραίες περιοχές, πηγαίνουμε σε καμιά συναυλία, σινεμά, μερικές εκθέσεις. Όλα ωραία μου φαίνονται – είμαι διακοπές και η αλλαγή παραστάσεων με ενθουσιάζει.
Αν τυχόν έχω και δουλειές πηγαίνω και μια βόλτα στα γραφεία που πρέπει να πάω, πάντα στα ίδια μέρη – μερικές φορές όμως περνάω να δω και τα παιδιά της Lifo στη Βουλής.
Η περιοχή γύρω απ’ τη Lifo, λοιπόν. Μου άρεσε από παλιά η πλατεία Συντάγματος: έχω παιδικές φωτογραφίες με τους φρουρούς στη Βουλή, θυμάμαι αμυδρά την ψυχαναγκαστική, σχεδόν, μανία μου να ταΐζω τα περιστέρια, με θυμάμαι έφηβο να εκστασιάζομαι με το Virgin στη Σταδίου – τότε που ένα τεράστιο πολυτελές δισκάδικο ήταν σπουδαίο πράγμα.
Η αγάπη μου για την περιοχή αναζωπυρώθηκε τα τελευταία χρόνια: δυο-τρεις φορές έμεινα σ’ ένα ξενοδοχείο στη Μητροπόλεως και ένιωθα πως ήμουν στο κέντρο της γης. Όταν τυχαίνει να ζω στο κέντρο (και στη συγκεκριμένη περίπτωση πιο κέντρο δε γίνεται) θέλω να είμαι όλη μέρα στους δρόμους, να εξερευνώ κάθε γωνιά, να ανακαλύπτω αυτά που για τους άλλους είναι αυτονόητα – και κάπως πεζά, πλέον.
Στις μοναχικές βόλτες εκεί γύρω αισθάνομαι πως γυρίζω ένα ντοκιμαντέρ, στο μυαλό μου. Η καθημερινότητα, η νόρμα του κέντρου της Αθήνας συχνά με αφήνει με το στόμα ανοιχτό – γίνομαι ξανά το παιδάκι που ήρθε για πρώτη φορά στην πρωτεύουσα και μαγεύτηκε απ’ τα φώτα.

Το πιο κουφό όμως είναι ότι λατρεύω να κάθομαι στη Σταδίου, τάχα ότι περιμένω κάτι, και να παρατηρώ το ριάλιτι που άθελά τους παίζουν όλοι αυτοί που προσπαθούν να πασάρουν κάτι: οι κοπελίτσες που δίνουν «δώρα» (αλλά θέλουν να σε τραβήξουν σ’ ένα κρυμμένο ινστιτούτο αισθητικής για να υπογράψεις κάτι, οτιδήποτε!), και αυτοί που λένε «Μας είδατε το πρωί στον Αντέννα; Είχαμε διαφήμιση!». Πιο πολύ όμως μ’ αρέσουν αυτά που γίνονται στα παρασκήνια, και γι’ αυτό κυρίως τους παρατηρώ.


Τσακώνονται συνέχεια. Συνήθως ένας άντρας-προϊστάμενος βάζει τις φωνές στις κοπέλες, ότι δεν είναι αρκετά πειστικές, γκρινιάζει ότι η μία δεν είναι σε καλό σημείο, η άλλη την κουτσομπολεύει σε μια τρίτη, η πρώτη το ακούει και τσαμπουκαλεύεται, ο αρχηγός χάνει την υπομονή του, «τρέξτε, εκεί» φωνάζει, «να μη μας ξεφύγει καμία, μην ξεχάσετε να πείτε ότι διαφημιζόμαστε στον Αντέννα». Και καθώς περνούν τα λεπτά νέες απογοητεύσεις έρχονται, καινούριες κόντρες ξεσπούν, αγχωμένες τακτικές αλλάζουν, ευφάνταστες στρατηγικές επινοούνται, εναλλακτικά σχέδια εξυφαίνονται. Και, στο μυαλό μου, αυτό το απεγνωσμένο κουτσομπολίστικο θέαμα είναι, κάθε φορά, το πιο ενδιαφέρον (ακούσιο) street-theatre στους δρόμους της Αθήνας.

Σκέφτομαι μερικές φορές πώς θα ήταν αν ζούσα στην Αθήνα - το έχω φαντασιωθεί αρκετές φορές. Όμως δε νομίζω ότι θα θελήσω ποτέ να αφήσω τον αγαπημένο μου μικρόκοσμο στη Θεσσαλονίκη. Και είμαι χαρούμενος, κατ’ επέκταση, που ποτέ δε θα γίνει η Αθήνα στα μάτια μου ένας πολτός προβλημάτων της καθημερινότητας. Που δεν θα ταυτιστούν τα αγαπημένα μου μέρη με άγχος και αγώνα για επιβίωση.
Έτσι, όλα θα συνεχίσουν να μοιάζουν λαμπερά, εντυπωσιακά και γεμάτα αναπάντεχο ενδιαφέρον κι εγώ θα είμαι πάντα το παιδί-τουρίστας - και όλα θα μου φαίνονται ωραία, ακόμα κι όταν τυχαίνει να μην είναι…