T' άβολα του Μαρμαρινού

Εγκαίνια χθες για την Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση και πέρασα κι εγώ, να τσεκάρω κατά βάση το πολλά υποσχόμενο, και σε επίπεδο παραγωγών, νέο κτίριο. Εντυπωσιακό πράγματι, λιτό επίσης: στο εξωτερικό του δεσπόζουν (πόσο μ' αρέσει τα κλισέ: "δεσπόζουν") 2 όμορφα, βαριά αλλά τρυφερά αγάλματα και φυσικά η εντυπωσιακή πρόσοψη με led που προβάλει εικόνες κάνοντας τοο κτίριο ξεχωρίζει από μακριά, είναι πραγματικά το διαμάντι της λεωφόρου, μετά το Baby Oh φυσικά. Εντός, κυρίαρχο το αναμενόμενο λευκό , μάρμαρα με μοντέρνα νερά στο δάπεδο, φώτα led στα σκαλοπάτια που στέκουν οπτικά, φέρνουν κάπως σε village τα συγκεκριμένα αλλά η όλη μινιμαλιά τα σώζει, και κάτι πιτσιλιές έντονης ώχρας σε κάποιους τοίχους.

Η κεντρική αίθουσα εντυπωσιακή, το σύγχρονο κλασσικό θα την έλεγα, απλές φόρμες αλλά ακριβά υλικά, ξύλο παντού, θερμαινόμενα καθίσματα με ανάγλυφο το logo, τραπεζάκια πτυσσόμενα, το απόλυτο της άνεσης. Η σκηνή πολλά υποσχόμενη, θα δούμε θαύματα εδώ: μεγάλη, με βάθος, ο εξοπλισμός σε φώτα και ήχο πάμπλουτος, ενδιαφέρουσα επιλογή ο γρανίτης(;) στο δάπεδο.
Άβολη στιγμή: αυτή της φωτογραφίας, όπως μπαίναμε στο επίπεδο της πλατείας, πίσω από μια βιτρίνα είχανε βάλει εργάτες πάνω στην πλατφόρμα και έναν να τους πηγαινοφέρνει όχι σαν, αλλά πραγματικό ντεκόρ. Ήταν τόσο άκυρο το σκηνικό, τόσο άχαρο, απ' τη μια οι φτωχοί εργάτες εκθέματα και απ' την άλλη όλη η καλή Αθήνα κι ο Ζάχος Χατζηφωτίου, που δεν νομίζω δε ότι αντιλήφθηκαν αυτήν την -με την δική μου ματιά- ντροπή. Εμείς τα εξίσου φτωχαδάκια, μα όλη η παρέα, αισθάνθηκε τρομερά άβολα, θέλαμε πραγματικά να φύγουμε, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, σαν τους γύφτους που είδαμε σαλόνια δεν θέλαμε να χάσουμε την βραδιά. Αργότερα στην παρουσίαση του Μαρμαρινού δικαιολογήθηκε το κόνσεπτ έχοντας σαν κύριο θέμα, με μια ματιά εύκολου αρτ κι ετοιματζίδικη, τους εργάτες που δούλεψαν στην ανέγερση.
Τους έφερε στην σκηνή, και πάλι ήταν περίεργη αίσθηση, λιγότερο μεν, αλλά δεν ξέρω αν το αντιλαμβάνονταν οι ίδιοι εργάτες αυτό: για ένα μεροκάματο να γίνονται εκθέματα σε μια βιτρίνα, ή να στέκονται σε μια σκηνή και να τριγυρνά μια σοπράνο, είχαν αντίληψη του πράγματος; Δεν ξέρω πως του 'ρθε του Μαρμαρινού (απόδειξη τελικά ότι με ένα όνομα μπορείς να κάνεις καριέρα) η χρήση (όπως το λέω) των ανθρώπων αυτών, έπρεπε να το χειριστεί, σε σημεία και φυσικά σ' αυτό με την πλατφόρμα, αλλιώς.
Τέλος πάντων στο φουαγιέ υπήρχαν εξαιρετικά κρασιά, θεσπέσια τυριά με κορυφαίο το grana padana, ενώ βρέθηκα τετ α τετ μπροστά στα ροκφόρ με την φίλη του μπλογκ Μαρίνα Φωκίδη, (να της μιλήσω; να μου φέρει την πιατέλα στο κεφάλι), ενώ διασκεδαστικότατοι ήταν οι διάλογοι των ηθοποιών φίλων του Μαρμαρινού, (Καραμπέτη, Χατζησάββας, Μουτούσή) με κορυφαία την ατάκα τους, που επαναλαμβάναμε μπρος στις ταπεινές μακαρονάδες στο Ciao στον Άγιο Σώστη, αργότερα: "όπως λέει και ο Ρίτσος...".