Voltaren στον δεξί ώμο



Η ώρα 6 το πρωί. Πρέπει ή όχι να γίνω προσωπικός; Μάλλον, τα θέματα μου τελειώνουν, δεν μπορώ εκ των πραγμάτων να κυκλοφορώ και να φωτογραφίζω όπως πριν.
Ένα κρύωμα μου 'χει χαρίσει ένα ανεπανάληπτο λουμπάγκο εδώ και μια μέρα, σάρκινος, χειροπιαστός πόνος. Και πραγματικά περίεργος, διαφορετικός, νομίζω όμως βοηθούσε και το σκηνικό της χθεσινής μέρας. Η ερημιά, η αίσθηση πολέμου, συλλαλητηρίου, όλα εκούσια ανησυχητικά και σιωπηλά τη μέρα που ξεκινά η βδομάδα.
Απαγόρευση κυκλοφορίας, ματ παντού, οι ίδιες πορείες τόσα χρόνια, το δεδομένο ότι μαγαζιά θα καταστραφούν, η πόλη με τα ατελείωτα ρολά, κι οι μετανάστες / τουρίστες να κοιτάνε απορημένοι, η αντίδρασή τους αυτή αποτελεί τον ακριβέστερο δείκτη για να καταλάβεις πόσο ούφο είμαστε, φαινόμαστε. Σε κάτι τέτοια σκέφτομαι πάντα τους Αγγλοσάξωνες που μετά το 9/11 και τις επιθέσεις στο Λονδίνο συνέχισαν μετά από λίγες ώρες κανονικά την ζωή τους, που συνειδητοποιημένα αποφάσισαν ότι τίποτα δεν αλλάζει την πορεία, κανείς δεν μπορεί να τους καταβάλει.
Το πρωί ένας πελάτης ανέβαλε την πρωινή δουλειά μας, και αυτή η κενούρα με παρέσυρε ξανά. Σαν ζόμπι στα γνωστά social media, πως ξόδεψα 2 ώρες πάντα με οικτίρω, σαν γουρούνι επίσης να τρώω απίστευτες βλακείες από μια συνήθεια που μάλλον συνδέεται μ' αυτό το βολικό βαριέμαι της προσωπικής ζωής. Κάπου στο μεσημέρι με πιάνουν τα γέλια διαβάζοντας την είδηση ότι η ΑΔΕΔΥ προκύρηξε 3 ώρη στάση εργασίας στο βολικό σλοτ 12-3. Είναι τόσο αστείο όταν διαβάζεις την άσχετη με τον Αλέξη επιχειρηματολογία του λουφαρίσματός τους, και τόσο τραγικό να ξαναδιαπιστώνεις ότι αυτός ο τόπος δεν αλλάζει με τίποτα, κανείς δεν έχει πάρει πρέφα, ίδιοι και απαράλλακτοι κοιτάζουμε μόνο το μαγαζάκι μας, την βολή μας, η αίσθηση συλλογικότητας ένα κενό κονσερβοκούτι. Πόσα θα πάθουμε ακόμα, που μας αξίζει να πάθουμε; Πολλά!

Άουτς. Τίποτα, αυτή η στενόχωρη πόλη δεν σηκώνει τίποτα. Σηκώνομαι, πάω σπίτι, βαρύς απ' τις βλακείες που σε όλα τα επίπεδα γεύτηκα. Εκεί πάλι στην αυτάρκεια μου, πρέπει κάτι να κάνω, τρώω, με γεμίζω με πένες και κόκκινη σάλτσα, πεντανόστιμο, νομίζω ότι είμαι ευτυχισμένος όταν έχω ντομάτες, πιπεριές, κρεμμύδια και ζυμαρικά στο ψυγείο μου. Και πιο χοντρός βέβαια, αλλά κάνω τα στραβά μάτια σ΄αυτό το σημερινό κενό. Απολαμβάνω το απρόσμενο μεσημέρι στο σπίτι, βλέποντας κουτσομπολίστικη tv. Μια ώρα αντέχω, παίρνοντας πάντα πόζες να πονώ λιγότερο στην σόλο πολυθρόνα.
Γυρίζω γραφείο, έ δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, ας κάνω αυτές τις μικροδουλειές που αφήνω βδομάδες πίσω, με το τρέξιμο εδώ και 3 μήνες των atenistas. Με ρωτάνε συχνά πως τα βγάζω πέρα, δουλειά (άπειρη την τελευταία βδομάδα), atenistas, athensville και λέω ότι μ' αρέσει, με κάνει δημιουργικό, θέλω να εξασκείται το μυαλό σ' αυτές τις απαιτητικές στροφές. Είναι αλήθεια κι αυτό όμως, σε στιγμές κουράζομαι πάρα πολύ. Η πνευματική κόπωση δηλαδή, να παράγω πέρα απ'το athensville που πάντα θέλω να χω δικό μου πρωτότυπο υλικό και για τους atenistas δράσεις, ραντεβού, ντιζάιν, προτάσεις, τα άπειρα μικρά και μεγάλα θέματα που πρέπει να λυθούν.
Άουτς, βράδιασε, νιώθω την μέρα απόλυτα κενή. Ο πόνος έχει γίνει αβάσταχτος, με πιάνει μια λύπη στο τέλος κάποιας μέρας τόσο κενής, και πάντα βρίσκω να την καλύπτω με μια μεγάλη 1-2 ώρες βόλτα στο κέντρο, με ηρεμεί, σαν κάτι να κερδίζω. Όπως και να 'μαι θα βγώ, έχω περπατήσει πολύ άρρωστος, σχεδόν κουτσός, με πόνους, έχω κάτι το ανήμερο, κάτι να προσαρμόσω την πραγματικότητα στα μέτρα μου.
Μ' αρέσει να 'μαι ο ήρωας μου μ' απόψε όμως είναι διαφορετικά, ίσως φταίει το πόλυ, το φαϊ κι ο βαρύς πόνος. Θέλω να γυρίσω το συντομότερο σπίτι, πρέπει να ρίξω χούφτες μαγικό voltaren να μαζέψω τον πόνο, να κοιμηθώ σαν άνθρωπος. Περνώ απ' την Ομόνοια, κάτι καίγεται παραπέρα, κι εύχομαι να μην με πλησιάσει απόψε κανείς ντήλερ. Η κατάσταση ήταν πιο απελπιστική απο ποτέ, το ντηλερομάνι πηχτό πηχτό, θεέ μου μην μου έρθει κανείς, δεν μπορώ να γυρίσω το λαιμό μου, πως θα με υπερασπιστώ. Ε, νόμος του Μέρφι, με παίρνει ένας απο πίσω, και μου λέει επίμονα "φίλε μαύρο, μαύρο". Το ψαρωτικό το έχω έτοιμο "Τι έγινε;" του λέω οργισμένα, ίσως λίγο παραπάνω απ' ότι πρέπει γιατί πήγε να τσαμπουκαλευτεί. Ατάραχος, συνεχίζω το βήμα μου, κάτι έλεγε πίσω μου αλλά αυτό είναι το θέμα, να δουν μια δύναμη και να σε σεβαστούν.
Φτάνω στην νεκροΚάνιγγος, ένας μετανάστης στο γνωστό μάταιο να περιμένει το λεωφορειο, και γύρω άπειρες κλουβες, αστυνομικοί πάνοπλοι με κουκούλες και να τους προσπερνά το ανήμπορο ούφο. Παίρνω την voltaren, το σπίτι μου κοντά, στην περιοχή του Πολυτεχνείου, θα ζήσω πάλι την εμπειρία, όχι πως δεν θέλω, μ' αρέσει το πολεμικό ρεπορτάζ, την βραδιά του 2008 είχα κάνει μια απίστευτη βόλτα, μια τρομακτική κινηματογραφική Αθήνα. Η Πατησίων ανοικτή, αλλά άδεια, χαμηλά στη Στουρνάρη οι αστυνομικοί να χαζεύουν το κενό πάνω μέρος της, ένα σκηνικό χωρίς αντίκρυσμα το όλο, πάλι θα σκεφτώ την κατάντια μας αλλά ο πόνος οξύνεται. Τόσο που φέρνει στο νου χτισμένες πεποιθήσεις ενός ανασφαλούς παλιού εαυτού μου, ότι δεν έχω ένα χέρι να μου τρίψει έκει στα δύσκολα την πλάτη , και παραπέρα, ότι θα πεθάνω μόνος. Βέβαια οκ, θα πεθάνω μόνος, όπως όλοι μας το πιθανότερο, αλλά προτιμώ να χω ζήσει χιλιάδες μέρες ελεύθερος και αγύρτης, και την μια στο φινάλε οδυνηρή. Πάντως δεν είναι αστείο, αυτός ο πίσω ώμος και το χέρι που έλειπε με προβλημάτισε, ίσως το χω παρακάνει με την τόση αυτάρκεια τελικά.
Μόνος στο σπίτι, αλοίφω τις πληγές, χαζεύω στην τιβί έναν γέρο να τρώει μόνος σ' ένα σπίτι, βάζω μια χοντρή ηλεκτροθερμική φανέλα του παππού, που χα πάρει για ταξίδι στο Παρίσι ένα Γενάρη, μέσα στο στυλάτο ικέα πάπλωμα βάζω μια κιτς χοντροκουβέρτα που χε φέρει η μάνα μου, και νιώθω κάπως καλύτερα. Στο κομοδινάκι τοποθετώ στο κέντρο, την αλοιφή και το κινητό, φοβάμαι μην πάθω το ολικό λουμπάγκο να πάρω κάποιον χριστιανό να με σώσει.
Το βράδυ τρίβομαι, πονώ, αλλα είναι 6.30 πια και κάπως κοιμήθηκα. Υπομονή, θα περάσει, και σήμερα θα βγω κανονικά, θα κάνω πως δεν συμβαίνει, η δική μου πραγματικότητα είπαμε, αυτή που προσπαθώ να προσδιορίσω με τα νέα δεδομένα. Γι' αυτό το γράφω και το σημερινό, ίσως γιατί χθες ήταν η πρώτη Δευτέρα που δεν έγραψα κάτι στο Athensville, κι αυτό με έριξε, ήταν τώρα που ξημέρωσε ο σημαντικότερος παράγων κενότητας που γέμισε αμήχανη στενοχώρια την χθεσινή μέρα.
Εκ των πραγμάτων δεν μπορώ όπως πριν, μα εδώ, κανονικά, θα συνεχίσω. Κι αν φωνάζετε, θα λέω πως πονάω :-)



Σχόλια

  1. Όμορφα και τρυφερά λόγια. Περαστικά σου. Είναι ωραίο να μοιράζεσαι την ζωή σου με κάποιον, ακόμα και αυτές οι βραδινές βόλτες στην Αθήνα θα ήταν ακομα πιο γλυκες αν τις περπάταγες με έναν άνθρωπο δικό σου. Έτσι νιώθω εγω, είναι όμως σεβαστή και ή αλλη άποψη: ότι όταν είμαστε μόνοι μας είμαστε πιο ελευθεροι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τετρακόσιοι εβδομήντα πέντε (εγγεγραμμένοι) αναγνώστες, τρεις χιλιάδες τριάντα δύο άνθρωποι στους οποίους "αρέσει" αυτό το μπλογκ, τόσα μάτια πάνω σου κάθε μέρα, κι ούτε ένα χέρι να διώξει τον πόνο;;;
    Πράγματι, μπας και το παράκανες (κι εσύ) με την αυτάρκεια βρε Άθενσβιλ;
    Περαστικά σου μέσα από την καρδιά μου, αλλά μήπως -λέω μήπως- να επανεξετάσεις μερικά πραγματάκια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ωραιο ποστ !! Εχει μια αληθεια και η αληθεια ειναι παντα συγκινητικα ομορφη. Αλλο η μοναξια και αλλο η μοναχικοτητα παντως. Η μοναξια δεν ειναι επιλογη σου και ειναι βαρυ φορτιο. Η μοναχικοτητα ειναι πραξη ελευθεριας, αναζωογονητικη, και δημιουργικη.
    Εχω την εντυπωση οτι η μοναχικοτητα ειναι υπευθυνη για τον ομορφο τροπο που βλεπεις τα πραγματα, το πως τα μεταστοιχειωνεις σε εικονες και λεξεις, μας τα μεταφερεις και μας εμπνεεις.
    Ο σωματικος πονος ειναι ενας θυμος που καταπιεστηκε και δεν εξωτερικευτηκε ισως. Ησουν λιγο θυμωμενος με την πολη σε αυτο το ποστ.
    Συμπονια για την πολη, για τους ανθρωπους, για τους εαυτους μας και ειμαι σιγουρος οτι το φως θα βρει τον δρομο του. Mια χαραμαδα για αρχη ειναι αρκετη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συλλογικότητα μηδέν. Λυπεί αλλά και πεισμώνει η διαπίστωση αυτή...
    Περαστικά ρε συ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ποταμός.. ελπίζω να είσαι καλύτερα.

    υγ πάντα ζήλευα τους ανθρώπους που περιπλανώνται στο κέντρο της πόλης μόνοι, χωρίς τη δικαιολογία κάποιου άλλου δίπλα τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανδρέας ΠλιάτσικαςΔεκεμβρίου 07, 2010 11:59 π.μ.

    Περαστικά αγαπητέ! Να γίνετε και να είστε πάντα καλά για να εμπνέετε τον κόσμο γύρω σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πράγματι χθες μας έλειψε το ότι δεν έγραψες κάτι!Περαστικά και από εμένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Περαστικά και ναι: το παράκανες με την αυτάρκεια. Θα το καταλάβεις καλύτερα όταν θα αποκτήσεις αυτό το περίφημο χέρι πουθα κολλάει έμπλαστρα και θα είναι εκεί μέσα στη μέση της νύχτας κάτω από το στυλάτο πάπλωμα.
    Εγώ η πάντα πρακτική σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να έχεις γράψει νωρίτερα το ποστ αυτό γιατί τότε θα προλάβαινα (χωρίς να έχεις ταλαιπωρηθεί τόσο) να σου γράψω: ΠΗΓΑΙΝΕ ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΗΡΕΜΙΣΤΙΚΗ ΕΝΕΣΗ.
    Μου συνέβη πέρισυ και ξέρω πώς νιώθεις. Δεν αντέχεται αυτή η περιέργη ανημπόρια, αν και με έναν τρόπο σου θυμίζει ότι το σώμα σου είναι εδώ, ζωντανό και κακοποιημένο και διαμαρτύρεται.
    (*πολλά έγραψα. Καλημέρα λοιπόν)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σερί το χω πάθει κι εγώ...

    Mε την ίδια σειρά σκέψεων με την ίδια άρνηση να ζητήσω βοήθεια.
    Το σύνδρομο σούπερμαν... σηκώστε το ρημάδι το τηλέφωνο και δώστε ευκαιρία στα χέρια που υπάρχουν γύρω σας να προσφέρουν.
    Και το λουμπάγκο να μην περάσει θα νιώσετε πολύ καλύτερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. από τότε που βγήκε ο Καμίνης όλο γκρίνια είσαι. Πού ο παλιός Athensville με την Αθήνα της θετικής σκέψης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αχ πουλάκι μου, εγώ πιστεύω ότι είναι πολλοί αυτοί που μπορείς να πάρεις να σε τρίψουν, αλλά δεν το ξέρεις...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. περαστικα φιλε, ζουμε στην ιδια γειτονια, και χτες σκεφτομουνα ποσα μαγαζια ακομη θα κλεισουν απο γκαζακια και καταστροφες , ? μια οργη που δεν μενει στον αθωο 15χρονο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. αγαπητέ μου (και δεν είναι τυπική η προσφώνηση),

    αυτό που μου έμεινε εμένα από την ιστορία, είναι μια ανακούφιση.

    ότι αυτός ο έξυπνος και (παρά)δημιουργικός άνθρωπος που φρεσκογνώρισα, έχει και τη βελούδινη πλευρά του. συγνώμη που διατηρούσα κάποιες επιφυλάξεις.

    πολλά μικρομόρια αγάπης κέρδισες σήμερα, αν μια στο τόσο, μας επιτρέπεις κι άλλες ματιές στη ζωή σου, πολύ θα το χαιρόμασταν. Παιδί της είσαι άλλωστε, η Αθήνα δεν θα ζηλέψει:)

    ξεπιαστικά σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. η ΑΔΕΔΥ φταίει που μπλόκαρε τις αρτηρίες... Μήπως να τους πασαλείψουμε με voltaren?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. τι θέλεις εσύ μετράει Αμπά μου :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. στους atenistas ειμαι κέρβερος, κάποιες στιγμές αντιθαπής, αφού σ' αυτόν τον ρόλο είμαι χρήσιμος, αυτόν θα παίξω.

    τα χουμε πει πόσο χάρηκα που σε γνώρισα κι εγώ! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Δεσμεύσεις ή ελευθερία; Μακράν ελευθερία, δεν θα υπήρχε το athensville χωρίς αυτή την ανεξαρτησία, έτσι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Να έρθω να σε τρίψω;

    Κάτι τέτοιες στιγμές αισθάνεσαι απίστευτα γέρος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αχ βρε Athensville!Μέσα στην ψυχή μου μίλησε αυτό το ποστ!Πόσες φορές έχω κάνει την ίδια σκέψη...Ξέρω όμως ότι αυτές είναι οι σκέψεις ανθρώπου που είναι άρρωστος και άρα λίιιιγο πιό αδύναμος.Θα δεις που μόλις υποχωρήσει ο πόνος, θα καλμάρουνε όλα αμέσως!Για τον πόνο,΄το καλύτερο κόλπο είναι να ζεσταίνεις νερό στη μπανιέρα και να χωθείς μέσα για όσο μπορείς.Είναι εντυπωσιακή η ανακούφιση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αγαπητέ athensville,

    Προσωπικός δεν "πρέπει" να γίνεσαι γράφοντας post (γενικά, όχι εσύ).

    Μάλλον "θέλεις" (και πάλι πολύ δύσκολο και ευτυχώς ανεπιθύμητο - τα εν οίκω μη εν δήμω...).

    Υ.Γ. Έχω μια εξαιρετική διατροφή να προτείνω (χωρίς ίχνος κουτσομπολίστικης tv).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. φωτο αφιερωση για περαστικα και μια υπενθυμιση http://mvlassop.wordpress.com/2010/12/07/all-the-best/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. εχω περασει και απο τα δυο σταδια, της μονης ανεξαρτητης πολυταξιδεμενης με χιλια ενδιαφεροντα δημιουργικα και μη και της παντρεμενης με δυο παρακαλω παιδια και θα σου πω οτι αν εισαι μια φυση ανεξαρτητη ετσι και θα παραμεινεις, θα βρεις συνοδοιπορο στη ζωη και στο τριψιμο του ωμου και στα φωτογραφικα ρεπορταζ, αν δε θες να δεσμευτεις δε θα δεσμευτεις ποτε, το πνευμα σου θα ναι παντα ανεξαρτητο, οπως θα ναι και ο ανθρωπος με τον οποιο θα μοιραζεσαι το πονο αλλα και τη χαρα, πιστεψε με, ημουν κι εγω εκει ;) πολλα πολλα περαστικα , η δημιουργικη σου σκεψη θα παραμεινει αλώβητη ετσι κι αλλιως

    (το μονο για το οποιο σκαω ειναι που δε μπορω ακομα να συμμετεχω στη δραση των ατενιστας λογω μωρων αλλα πού θα παει, θα μεγαλωσουν)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΣΟΥ! ΕΛΠΙΖΩ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΗΔΗ ΚΑΛΥΤΕΡΑ. ΤΩΡΑ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΜΠΟΡΕΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΙΝΤΕΡΗΣ "ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ" ΚΑΙ ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΙ....ΤΥΧΑΙΟ? ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. περαστικα σου !!!
    εχθες πρωτη ημερα σε καινουργια δουλεια στην Πατησίων, δεν τολμησα φυσικα να σερφαρω στο ιντερνετ και οταν ηρθα σπιτι αντι να κανω τα φυσιολογικα (φαγητο, μπανιο) ετρεξα απευθειας να δω τι εγραφες ...
    καταλαβαινεις την απογοητευση μου
    οποτε χαιρομαι που μας εξηγησες ( δεν χαιρομαι φυσικα που δεν ησουν και στα καλυτερα σου) και χαιρομαι που σημερα διαβασα παλι ....και μπραβο σου που μας εδειξες και την πιο ανθρωπινη πλευρα του χαρακτηρα σου

    Υ.Γ. μετα απο 10 χρονια ξαναδουλευω στο κεντρο...η εικονα που αντικρυσα εχθες καμμια σχεση με το 2001, με πληγωσε πολυ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Περαστικά και να είσαι καλά. Μια εβδομάδα με παίδεψε και μένα το λουμπάγκο και μόλις που ξεπιάστηκα, πήγα Ομόνοια να τρίψω τοίχους και με ξανάπιασε... Άσε, Voltaren και τσαγάκι κι υπομονή. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. και γω ποναω...
    οχι για τα 15χρονα στην επικρατεια που και χτες γευτηκαν δημοκρατικο ξυλο με το τσουβαλι,ουτε για τον γρηγοροπουλο...
    βγαζω σπυρι,και ποναω.θα μου πειτε και μενα κανα γλυκολογο αλληλεγγυοι της κακιας ωρας;
    η χωρα σε γυψο,ο αθενσβιλ με τα πυζαμακια του ποναει.
    ρε τι μου θυμιζει...



    υ.γ:προτεινω εκτακτη δραση ατενιστας:καθαριζουμε τα πεζοδρομια απο τα αιματα των διαδηλωτων,ανακυκλωνουμε τα πεταμενα δακρυγονα,επισκευαζουμε τις σπασμενες προθηκες των τραπεζων.δρασε η σκασε!ουαου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Περαστικά, άθενσβιλ... Μόνος εσύ, μόνη η πόλη χθες. Οι επέτειοι δεν κάνουν καλό και η Αθήνα μετράει επικίνδυνα πολλές. Πότε θα θάψουμε τα πτώματα, αλήθεια; Καιρός θάταν.
    Όσο για σένα, κοίτα να γίνεις καλά, γιατί από 1η Ιανουαρίου θα πρέπει να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα και να κυνηγάμε τον Καμίνη (μας χρωστάει άλλωστε...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. ελευθερία ή δέσμευση!!??ελευθερίααααα μακράν!Μόνο που τελικά είναι η ελευθερία συνώνυμο της ανεξαρτησίας;;;;Η ανεξαρτησία,η αυτοδιάθεση που συνοδευουν το κυριώς πίατο αυτάρκεια,είναι έννοιες που κανείς τις καλλιεργεί για να τις κατακτήσει, δεν είναι συνώνυμο με τίποτα...νομίζω..υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι ή μόνοι που είναι πολύ λιγότερο ανεξάρτητοι ή ελέυθεροι από ανθρώπους που περπατούν δύο-δύο!!Αχ η αυτοδιάθεση των βαρεμένων μεσημεριανών κ βαρετων κυριακών και η επιλογή του ντου σαμιθνικ είναι κάτι που κατακτά κανείς κ ρισπέκ σε όσους βαδίζουν έτσι!!Ούσα για πολλά χρόνια ανεξάρτητη-αχαλίνωτη όπως ωραία έλεγε ο πατήρ μου-τωρα που προσφάτως πέρασα στην απέναντι όχθη οφείλω να ομολογήσω πως τα χρόνια της ανεξαρτησίας-ελευθερίας-ατελείωτων ωρών(πιστεύω δημιουργικών στο μέτρο που μπορούσα)είναι το ζεστό μαξιλάρι που ακουμπάω για να κοιμηθώ το πολύτιμο δύωρο πρίν με ξυπνήσει ο μπέμπης!!χτες με ψύξη σε σκεφτόμουν!!είχα πάρει τους δρόμους -αφού πρώτα εξασφάλισα φαγητό κ άλλη ζεστη αγκαλία για τον μικρό μου-είχα πάρει λοιπόν τους δρόμους παρότι ψιχάλιζε, κ ο σβέρκος μου μέχρι κ την μέση μου,μου έφερε δάκρυα τελικά από πόνο-αυπνία-γαμημένη αίτηση αυτάρκειας...Αυτό που συνειδητοποιώ είναι πως την ανεξαρτησία τελικά δεν μας την καταργει κανείς σύντροφος ή άλλος παραγοντας...απλά μόνο κάποια στιγμή μπορούμε να την προσφέρουμε(αν θέλουμε κ αν προκύψει...)για λίγο έτσι??γιατί την άνοιξη που ο υπέροχος μικρός μου θα τρέχει/κ η ωτίτιδα του χειμώνα θαναι παρελθόν/θα παίρνουμε μαζί τους δρόμους κ τα φτυαράκια κ θα φυτευουμε ατενίστικα!!φιλί μεγάλο μαι φρεντ τάσο!!συνήθως υπογράφω αλλά επέτρεψε μου να κρατήσω μια μικρη ανωνυμία τωρα που έγραψα τόσο προσωπικά....Β.Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

400 παλιές έντυπες ελληνικές διαφημίσεις

H θλιβερή ιστορία του ιβίσκου

Γέμισε μωβ η Αθηνάς