Passive Aggressive



Γράφει ο Gsus
Την πρώτη φορά που μπήκα σε δικαστήριο με έβαλαν να στηθώ σε μια ουρά και έφυγαν χωρίς να μου πουν τι θα πρέπει να κάνω όταν φτάσει η σειρά μου. Η σειρά μου δεν έφτασε, η υπάλληλος έκλεισε την πόρτα ακριβώς στην λήξη του ωραρίου της, έκλεισε όσους πρόλαβαν να μπουν και άφησε τους υπόλοιπους απ’ έξω. Τους μέσα τους έβγαλε από την πίσω πόρτα, κάτι που έμαθα αργότερα. Η πρώτη φορά ήταν απογοητευτική. Ακολούθησαν και άλλες απογοητεύσεις, δεν υπάρχουν φρεσκοσιδερωμένοι δικηγόροι που διασταυρώνουν βλέμματα και χτυπάνε το χέρι με δύναμη στο έδρανο ενιστάμενοι ούτε πρόεδροι δικαστηρίων που αστειεύονται και γελάνε όλοι από κάτω.
Είναι βέβαιο ότι ο μέσος δικηγόρος στην Αθήνα θα περάσει στην καριέρα του περισσότερο χρόνο περιμένοντας σε ουρές με ένα χαρτί στα χέρια προσπαθώντας μα συνεννοηθεί με γραμματείς παρά μέσα σε αίθουσα δικαστηρίου εν ώρα δίκης. Και θα γλείψει πολλά μεγαρόσημα. Η πρώτη μου εκτίμηση ίσως αποδειχθεί λανθασμένη στο μέλλον. Η δεύτερη όχι.
Στις ουρές προσπαθώ να υπολογίσω τον ακριβή αριθμό μεγαροσήμων που έχω σαλιώσει, πάνω από 2500. Δεν κυκλοφορώ με μια γλώσσα έξω σαν τον Χουτς να γλείφω των συναδέλφων, μόνο τα δικά μου. Τα δέκατα του δευτερολέπτου που μεσολαβούν από την στιγμή που θα το πλησιάσεις στο στόμα μέχρι την στιγμή που θα το γλείψεις είναι τα πιο αγχωτικά. Όλοι επεξεργαζόμαστε λιγότερο embarrassing τρόπους να το κάνουμε. Ένα αδιόρατο πλάγιο βλέμμα σκανάρει τους γύρω.
Κάποτε στο αρχείο του Πρωτοδικείου στην Γερανίου μια υπάλληλος που έτρωγε ψωμί, ελιές και φέτα (απλωμένα πάνω στον πάγκο), την ώρα που μασούσε έβγαλε την γλώσσα της και σάλιωσε το μεγαρόσημο πριν καταπιεί την μπουκιά της. Δεν βιαζόμουν τόσο πολύ. Έπιασα το έγγραφο από την άκρη και το πέταξα.


Μικροβιοφοβικές γραμματείς που σιχάθηκαν να μετράνε γλώσσες υπερτονίζουν λογοπαίγνιο. Τρίλεπτη αναζήτηση της σωστής ορθογραφίας του δακτυλοβρεκτήρα, η υπάλληλος με την έμπνευση κρατάει τον μαρκαδόρο, σηκώνει κεφάλι, ρωτάει διπλανή, ρωτάει την απέναντι, ρωτάει προϊστάμενο, σκέφτεται λίγο, στο τέλος τα βάζει όλα κ.

Το πιο συνηθισμένο κωμικό εύρημα του Ρετιρέ σε περιβάλλον δημόσιας υπηρεσίας ήταν η συλλογή υπογραφών και η μετάθεση ευθύνης και αρμοδιοτήτων. Στην αρχή είχα δυσκολευτεί, στα δικαστήρια υπάρχουν 13 κτίρια αλλά όχι κτίριο νούμερο 1, έχω τσακωθεί αρκετές φορές με υπάλληλο που δεν μου δίνει οδηγίες, κάποια στιγμή είχα πει «δεν ξέρεις με ποιον έχεις να κάνεις» και έκλεισα πίσω μου την πόρτα η οποία δεν έκανε τον επιθυμητό ήχο εξόδου γιατί είχε μηχανισμό να κλείνει χωρίς κρότο και την τραβούσα άσκοπα. Βλάκας.
Οι φωτοτυπάδες για να μην διακόπτουν την μηχανική κίνηση της φωτοτύπησης με την μηχανική κίνηση του στόματος να απαντάνε στις ίδιες ερωτήσεις έχουν τα ΟΧΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΔΩ που σημαίνει ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΟΥΘΕΝΑ. Υπάρχει και ένας που έχει καλύψει τον τοίχο με μαύρες πλαστικές πινακίδες που απαντάνε σε όλες τις πιθανές ερωτήσεις αναλυτικά με τοξάκια. Αν τυχόν τον ρωτήσεις, σου δείχνει την πινακίδα χωρίς να σου μιλήσει. Φοράει πάντα κοστούμι και έχει πολλά νεύρα με το φωτοτυπικό του. Το σφαλιαρίζει κιόλας.


Υπάλληλοι του 3ου ορόφου σε απόγνωση να μεταδώσουν δύσκολη πληροφορία με όλους τους πιθανούς τρόπους. Το σχέδιο δεν είναι κάτοψη. Δεν καταλαβαίνεις τι πρέπει να κάνεις, παίρνεις ασανσέρ, βγαίνεις έξω από το κτίριο και μετράς παράθυρα, ε ποτέ, ε ποτέ, τουρουρουρού τουρουρού τουτούρου τίτλοι τέλους.

Οι δημόσιες τουαλέτες δεν ήταν ποτέ ένα ωραίο μέρος. Κάπου είχα διαβάσει ότι πιο καθαρές είναι εκείνες που βρίσκονται πιο κοντά την πόρτα γιατί τις επιλέγει λιγότερος κόσμος ασυνείδητα από φόβο μήπως τους ακούσουν όσοι μπαίνουν. Οι τουαλέτες στις δημόσιες υπηρεσίες έχουν διπλό βαθμό δυσκολίας. Διπλή σιχαμάρα, καθόλου χαρτί, πολύ διάβασμα στους τοίχους, πολλές πίπες, πολλά. Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να βρεις έναν τρόπο να κρατάς τον χαρτοφύλακα, έχω δοκιμάσει να τον κρατάω με τα δόντια σαν ταυτότητα σε αεροπλάνο που πέφτει αλλά με πονάει το σαγόνι μετά. Τώρα την στηρίζω με το κεφάλι στον τοίχο, προς θεού μην ακουμπήσει κάτω. Ωστόσο μια φορά σε ένα υποθηκοφυλακείο είχα μπει σε μία με ένα κόκκινο πετσετάκι στην άκρη του νιπτήρα. Και πάνω του μια βιλανόβα.



Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ένας γέρος να πηγαίνει και από τα δύο.

Σχόλια

  1. ήξερα ότι το δικαστικό σύστημα κρύβει βρώμικα μυστικά, δεν τα φανταζόμουν όμως ποτέ έτσι!
    Απολαυστικός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γι' αυτό και εγώ έχω τον δακτυλοβρεκτήρα μου μαζί μου αν και σχεδόν ποτέ δεν έχω νερό και πάντα δανείζομαι από κάποια γραμματέα στραβωμένη που της χαμογελάω σαν ηλίθια για μια σταγόνα νερού..Με τις γραμματείς τυχερή είμαι μόνο αν ξέρω ότι έχουν παιδιά και ρωτήσω τι κάνουν και μάλιστα με το φύλο "Τι κάνει η κορούλα σας? Εντάξει με το πανεπιστήμιο?"..Τότε αμέσως μαλακώνουν και γίνεται πιο γρήγορα γενικά η όποια δουλειά μου, μπορεί να μου πουν μάλιστα και καλημέρα καθώς θα φεύγω..Έχει και κάποιες (ονόματα δεν λέμε, γραφεία δεν δείχνουμε) που μπαίνεις και ούτε σε κοιτάνε(για καλημέρα ούτε λόγος!!), όταν ρωτάς έχουν την αντίδραση κωφαλαλης και επειδή δεν ξαναρωτάς, κάνεις το λάθος και μετά σου λένε αγανακτισμένες "γιατί δεν ρωτάς?" και εσύ θες να πεις "ΜΑ ΡΩΤΗΣΑ!!"...
    Το κείμενο του Gsus είναι η πιο αστεία και πικρή περιγραφή μερικών μόνο από όσα περιλαμβάνει η βασανιστικά γραφειοκρατική καθημερινότητα ενός δικηγόρου ειδικά στην Αθήνα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ευελπίδων uber alles! Υπέροχο post!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καφκική εμπειρία γλαφυρότατα αφηγημένη!
    Συνδυάζει τη "Δίκη" και τη "Μεταμόρφωση".
    Να προχωρήσει στην έκδοση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. το ΗΞΕΡΑ ότι το γλεντάς πολύ μικρό σιχαμένο ξέκωλο. σε φαντάζομαι να σαλιώνεις μεγαρόσημα σκυμμένος πάνω από τα έγγραφα και οι φωτοτυπάδες/ γραμματείς να έχουν πέσει κάτω από τα γέλια με αυτό που ξεπροβάλει από την πίσω σκισμένη ραφή του παντελονιού σου. μετά από τούτο το τσίρκουλο όλοι οι συνάδελφοι σου παραχωρούν τη θέση τους στο πινάκιο ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν υπάρχει κτίριο νούμερο 1, αλλά υπάρχουν 2α και 2β!Κουλό;Επιπλέον, τώρα που οι αρμοδιότητες του κτιρίου 7 μετατέθηκαν εν μέρει στη Δέγλερη, το να μαζέψεις τα χαρτιά που χρειάζεσαι (τεχνική εταιρεία εδώ) ισοδυναμεί με κανονικό κυνήγι θησαυρού!!!Οι ουρές στο νέο κτίριο είναι εντυπωσιακότατες!Πιό εντυπωσιακό όμως είναι το πάρκινγκ στη Δέγλερη.Ένας δρομάκος μια σταλιά, χωρίς πεζοδρόμιο και παρκαρισμένες Μερσεντές εκατέρωθεν!Τα είπα και ξεθύμανα!Να είσαι καλά Gsus!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πολύ καλό... Κάτι παραπάνω από ρεαλιστικό!

    Πάντως λοίπουν οι περιγραφές για τους "τρόφιμους της Ευελπίδων". Όπως Λεωτσάκο, αυτοφοράκηδες και μεγαλοδικηγόρους με τρεχούμενες πλησίον ασκούμενες...

    Η κατάσταση στο Ειρηνοδικείο και στο Υποθηκοφυλάκειο είναι ακόμα πιο γραφική πάντως..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. http://desperateyounglawyer.blogspot.com/Δεκεμβρίου 29, 2010 4:36 μ.μ.

    Κανονικό ρεπορτάζ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πραγματικά απολαυστικό. Κι εγώ θα ήθελα λίγο ακόμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εντυπωσιακά ρεαλιστικό, και βαθιά ψυχογραφικό! καλό κουράγιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. χαχαχ τι μου θυμισες! τη πρωτη φορα που βρεθηκα σε δικαστηριο, και που φυσικα δε μου ειχαν πει τι πρεπει να κανω, ο προεδρος με ρωτησε, "παρα" και του απαντησα "παρα τεταρτο"! Εκτοτε περιπλανηθηκα κανα τριχρονο πηρα και την αδεια και μετα εγινα δημοσιος υπαλληλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ρε σεις ..γιατι μου κοψατε την ερωτησουλα απο που ειναι η παραπανω εικονογραφηση ; Ειναι πινακας/κομικ/γουατ ;
    Και αληθεια ποτε ρωτησε ο προεδρος "παρα" ? "Δια" ναι , "μετα" μπορει, "παρα" ποτε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

400 παλιές έντυπες ελληνικές διαφημίσεις

Γέμισε μωβ η Αθηνάς

Στα προσφυγικά της Κοκκινιάς