Αυτή η εικόνα του Μπάγκειου χτύπησε δυνατά στο μέσα δυο βδομάδες πριν. Με ζωή, φωτισμένο. Με συγκίνηση, περπατώντας χρόνια μπροστά του μη έχοντας το δει ποτέ ενεργό. Ένα αριστουργηματικό Τσίλερ κτίριο (1890) στην όψη, που μαζί με το δίδυμό του Μέγα Αλέξανδρο στην άλλη πλευρά της Αθηνάς, φέρουν το βάρος της ιστορίας πόλης και χώρας. Παρόντα σε όλες τις εικονογραφήσεις/φωτογραφήσεις στη διάρκεια του χρόνο, παρ' ολα αυτα αφημενα, δεκαετίες τώρα, σε παραλογη εγκατάλειψη. Η χαρά παρέμεινε με τις μέρες, μα το φως αυτό με βασάνιζε, κάτι μου κανε οικείο μιας και δεν το είχα δει ποτέ. Μετά από σκέψη ξεπροβαλε η συνδεση, είναι αυτό το γλαρό, ήπιο, κολακευτικό για το κτίριο φως που είχε καταγράψει ο Τσαρούχης στον πίνακά του "Νέον", το θρυλικό ομονοιακο καφενείο. Στα προκαταρκτικά πλαίσια λοιπόν της επερχόμενης Μπιενάλε -που θα 'χει βάση την Ομόνοια- το κτίριο άνοιξε για 10 μέρες, και η επίσκεψη επιβαλλόταν. Πρώτα βήματα στα σκαλιά και μετά σιωπή. Κυρίαρχη η βαθει