athensville

Το αφημένο Λυσσιατρείο στην Ιερά οδό: Ένα εξαιρετικό δείγμα βιομηχανικής αρχιτεκτονικής της πέτρας του περασμένου αιώνα που μετά την θεραπεία και εξάλειψη της λύσσας αφέθηκε ερημωμένο. Αυτή τη φορά δεν το προσπέρασα λέγοντας μέσα μου το "κρίμα" αλλά με κάποιο σκοπό πήδηξα τη μάντρα και βρέθηκα εντός του. Αλλού! Το περιμετρικό των κτιρίων έφτιαχνε έναν οριοθετημένο μικρόκοσμο σιωπής, εγκατάλειψης αλλά και της φτωχής ζωής των περιστασιακών του ενοίκων. Σπασμένα τζάμια, βγαλμένες πόρτες,ρούχα αστέγων, γαλήνιες γάτες, χόρτα και αχόρταγοι αείλανθοι, και πάνω απ' όλα η ένταση γνωρίζοντας την γεμάτη πόνο ιστορία του σημείου που φέρνει μια αττική σπιναλόγκα.

Ψάχνοντας 'athens' στο αγαπημένο μου etsy.com, πέτυχα την συλλογή χαρτών από διάφορες πόλεις ενός Αμερικάνου, που τους πουλά σαν αφίσες. Όμορφος σαν object μου καλάρεσε, αλλά παρατηρώντας τον είδα κάποια περίεργα και το ερευνητικό, βοηθούντος του google, άναψε. Αρχικά η Σταδίου και η Ακαδημίας εξαφανισμένες, στη θέση τους Ρούσβελτ και Τσώρτσιλ για ονομασίες. Το ίδιο παρατηρώντας και την Βουκουρεστείου, μετονομασμένη σε Jan Smuts. Ψάχνοντας στο νετ βρέθηκα σε ελάχιστη πληροφορία γι' αυτο το άγνωστο κομμάτι της ιστορίας. Η Ελλάδα του εμφυλίου είναι σε μια φανερά ρευστή κατάσταση που δεν ξέρει που να κοιτάξει για να στηριχτεί, Αγγλοαμερικάνους ή Ρώσους. Με την δεξιά κυβέρνηση στην εξουσία (στην πρωτεύουσα τουλάχιστον) οι συσχετισμοί είναι υπερ των δυτικών και έτσι πρέπει να δειχθεί με κάποιο τρόπο. Στο σάιτ athinapoli.gr μου υπάρχει η μια και μοναδική πηγή που αναφέρεται στην επιλογή της ονομασία της Ακαδημίας σε Ρούσβελτ: "Πριν από 70 χρόνια τον Μάρτιο του 1941

Αυτές οι λαμαρίνες πόσους αιώνες ήταν εκεί; Όλη μας την ζωή, κι επιτέλους φεύγουν. Πειραιώς και Ιερά Οδός, εκεί που αρχικά-αρχικά ήταν να γίνει ο σταθμός του Μετρό, σκάβανε μια τρυπάρα χρόνια, αλλά μετά μετανιώσανε και αποφάσισαν να το κάνουν πάρκινγκ, εργασία που πάλι είχε τον ατελείωτο. Μεγάλη ταλαιπώρια γι' αυτή την πόλη αυτή η γωνιά ουλή, αλλά τελικά χαλάλι προέκυψε ένα όμορφο παρκάκι. Έχοντας ψιλοανοίξει προχθές, μπήκα και περπάτησα σε όλο του το εύρος απολαμβάνοντας μια πολύ ωραία αίσθηση άπλας που χαρίζει η πετυχημένη διαμόρφωση που καταφέρνει το πάρκινγκ να είναι αθέατο από την πλευρά της Πειραιώς που επικοινωνεί με το ιερό σετ, ενώ ευρηματική -και χαρίζει υπέροχες εικόνες- η επιλογή του τεχνητού λόφου που βάζει στα πόδια του αστικού διαβάτη μια ωραία εναλλαγή. Το στέγαστρο το' χα επισημάνει τους τελευταίους μήνες και το μου κλεψε ματιά και εκτίμηση αμέσως. Μ' άρεσε πολύ η επιλογή μιας μοντέρνας κατασκευής με χαρακτήρα, με την συγκεκριμένη να στέκεται έξυπνα

Τουρλού μικροπράγματα γίνονται. Είναι ενδεικτικά μιας καλύτερης κατεύθυνσης; Πολύ μ' άρεσαν οι κατασκευές φωτιστικά στο κομβικό σημείο του κτιρίου του Gazoo στο Γκάζι. Eπιτέλους μοντέρνες κατασκευές και ιδιοκτήτες που θέλανε το ακριβό αλλά και ξεχωριστό. Γενικά welldone για το συγκρότημα που χτίστηκε στο γωνιακό οικόπεδο, είναι ένα κτίριο τωρινό που φρεσκάρει την πόλη. Στην Ευμολπιδών στην ίδια περιοχή ξεκινάμε παρουσίαση μικρών έργων, που εξήγγειλε ο Δήμαρχος πριν κάποιους μήνες ,και επιτέλους τα κονδύλια του ΕΣΠΑ έφτασαν και  πραγματοποιούνται. Εδώ, ωραία επιλογή οι στρογγυλές λάμπες (ασυνήθιστες για κέντρο Αθήνας) που δίνουν έναν χαρακτήρα στον ωραίο και ήπιο, σχετικά με το γύρω, δρόμο. Συνεχίζουμε στην Αιόλου, που όταν πεζοδρομήθηκε στο τότε δεν έγινε η εκτέλεση με την μεγαλύτερη χάρη, κι έτσι ο Δήμος αφού δεν έχει λεφτά να ρίξει τον πολύ χοτ κυβόλιθο, προσάρμοσε στις ήδη δεδομένες υφές και τοποθέτησε ολοκαίνουργιες μαρμάρινες πλάκες. Επίσης ανανεώνει και τα παρτέ

Το καλοκαίρι που πέρασα , στάθηκα στην γέφυρα της λαχαναγοράς με την σπάνιας άπλας θέα, και χάζεψα με τις καλαμιές που ξεφύτρωσαν στο μπετόν μα και μαζί ξανάσπασε το κεφάλι μου απ' το έγκλημα. Πόσοι αβάσταχτοι τόνοι τσιμέντου κάλυψαν το μεγαλύτερο ποτάμι της Αττικής για να πηγαίνουν ταμάξα τους τα βορεινά πιο γρήγορα - μακριά απ' το μιασμένο κέντρο- στις απαιτητικές δουλειές στον νότο; Οι καλαμιές μου δώσανε χαρά και χάρη, αυτή που λείπει σε κάθε απόφαση για έργα και μπομπολέικα λεφτά στην Ελλάδα, που πες τσιμέντωσαν το ποτάμι αλλά δεν το καναν με καμία χάρη, όπως στα αστικά ποτάμια του εξωτερικού, βαθιά απάνθρωπο δε χωρίς πεζοδρόμιο να περπατήσει να χαζέψει κάποιος στις όχθες του. Έτσι προχθές ξαναπερνώντας χάθηκα σ' αυτή την εικόνα. Ο Κηφισός γεμάτος γλαροπούλια, μεγάλα και μικρά, που το dna τους το χει το σημείο καταγράψει για ποτάμι. Και λουφάζανε στα βρωμόνερά του, και κρώζανε μόλις ερχότανε ελαφρύ κύμα με ροή απ' το Φάληρο. Και πόση χάρη είχε ο σχηματισμός το

Το νο2 που πρέπει να δεις στην Αλβανία το Αργυρόκαστρο , το νο1 το Μπεράτι (Berat) λέγανε οι τουριστικοί οδηγοί κι έτσι 4 ώρες μετά μέσα σ' ένα φουργκόν (υπεραστικά  μίνι βαν) βρεθήκαμε στην πόλη με τα χίλια παράθυρα. Αυτό το προσωνύμιό της και για το όνομά της επικρατέστερη η σλάβικη εκδοχή πως βγαίνει από το Belgrad (δηλαδή λευκή πόλη) και περπατώντας τα στενά της φάνηκε η αληθοφανέστερη μιας και σε αντίθεση με την σταχτιά πέτρα του Αργυρόκαστρου εδώ ήταν λευκή παντού: καλντερίμια, λιθοδομές, οι πάλευκοι τοίχοι. Το Μπεράτι όντας στο κέντρο της χώρας, και όχι εσχατιά όπως το Gjirokaster, είναι φανερό ότι έχει φροντισθεί περισσότερο και έχει γίνει μια προσπάθεια να τουριστικοποιηθεί. Αυτό σε συνδυασμό με την αρκετά μεγάλη νέα πόλη (110.000 πληθυσμός) κάνει το γραφικό μιξ λιγότερο έντονο. Παρ' όλα αυτά η θέση του είναι πραγματικά ευλογημένη. Ο Οsumi (Αωός) κυλά στο κέντρο της, ασημένια ποταμάκια γυροβολάνε, παλιά σπίτια σκαρφαλωμένα κρέμονται σε βουνόλοφους, καταπράσινες καλλ

Τί είναι το ταξίδι; Πλούτος αλλά και διακοπή απ' αυτό που είσαι. Κάθε 4 μήνες μου 'ρχεται και έτσι το αναγκαίο φρεσκάρισμα είναι μια παρόρμηση τόσο μακρινή όσο να κατέβεις 2 στάσεις στο Μεταξουργείο και απλά, να φύγεις. Στα κοντινά Βαλκάνια και ακόμα καλύτερα στην εγγύτερή μας χώρα, και αυτό δεν αφορά μόνο την απόσταση, την Αλβανία. Κι αυτή τη φορά όχι στα Τίρανα , αλλά στο νοτιότερό της κόμμάτι στην επαρχία του Αργυροκάστρου. Έχοντας ξαναπάει λοιπόν δεν περίμενα να εκπλαγώ, ήξερα απ' το προηγούμενο ταξίδι πόσο ωραία χώρα είναι και επίσης πόσο μα πόσο στρεβλή εντύπωση έχουμε στην Ελλάδα για τους Αλβανούς. Και όμως και πάλι εξεπλάγην: το Αργυρόκαστρο είναι απλά υπέροχο! Όσοι έχετε βρεθεί  στο Μέτσοβο ή στο Πήλιο θα βρείτε εδώ την τυπική, γνωστή σε μας σαν ηπειρώτική, αρχιτεκτονική της πέτρας. Στο Αργυρόκαστρο συμβαίνει τό ίδιο σε μια πιο εντυπωσιακή κλίμακα: είναι μια πόλη λίθινη, γη σπασμένη και φτιαγμένη σε δρόμους, τοίχους, πατώματα, στέγες. Αυτός ο χρωματικός περιορι

"Να καεί αύριο η Αθήνα, έτσι τους πρέπει, να καεί" φώναζε ένας ηλικιωμένος, μάλλον εκεί μαγαζάτορας, στο τηλέφωνο στη Στοά Φέξη. Γύρισα τριγύρω, και διαπίστωσα γι άλλη μια φορά την σιωπή της στοάς, Τρίτη μεσημέρι. Όλα κλειστά σε μια Κάνιγγος που στα 90s έπηζε ζωντάνια. Η κατάσταση στη στοά δραματική. Πρέπει να είναι απ' τα σημεία με τα περισσότερα λουκέτα. Μαγαζάκια σχεδόν όλα των 15 τετραγωνικών το πολύ, ανθρώπων του μεροκάματου,  που στις βιτρίνες, στα ταβάνια, ακόμα και στα ρολά κρέμονταν η πραμάτεια τους. Άπασα η τεχνολογική Ασία ήταν παρούσα εδώ: για χρόνια ολόκληρα η Στοά Φέξη ήταν το κέντρο της αθηναϊκής αναζήτησης για ραδιοφωνάκια, στερεοφωνικά (αξέχαστα αυτά με τα λαμπάκια), τηλέφωνα, φτηνά ακουστικά που χαλούσαν στην μια βδομάδα, ένας ωραίος μικρόκοσμος που απουσία του ιντερνετ φάνταζε τόσο προηγμένος και εξωτικά φουτουριστικός. Αξέχαστα δε τα τρανζιστοράκια, απαραίτητο για κάθε μπαμπά που ήθελε να ακούει μπάλα απ' το Δ' πρόγραμμα, λες και τ

Τι είναι η Αθήνα μας ; Μια χαοτική μάζωξη από γειτονιές, τόσες πολλές που κάποια έκπληξη που και που συμβαίνει. Αυτό είναι ο Άγιος Νικόλαος και η πλατεία του, μια ωραία γειτονιά. Η εκκλησιά, οι μουριές, δεκάδες παιδιά να παίζουν τσιριχτα και οι μεγάλοι στα τραπέζια μασουλώντας. Εκεί είχα βρεθεί πριν 2-3 χρόνια ένα μεσημέρι, τρώγωντας καταπληκτικά χόρτα και κολοκυθάκια, στο πολύ βιαστικό όμως. Με την ανάμνηση αυτής της γεύσης επέστρεψα με μεγαλύτερη παρέα στο "Ηδονικόν" ένα πατροπαράδοτο μεζεδοταβερνείο πάνω στην πλατεία. Ωραίο και φροντισμένο το περιβάλλον, συμβαίνει συχνά στην ντιζαινάτη αν μη τι άλλο Αθήνα, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με πλούσιες μερίδες καλοφτιαγμένου φαγητού. Ζεστό ριγανάτο ψωμί για το καλωσόριμα, Μπόλικη μπόλικη η ομώνυμη πράσινη σαλάτα, εξαιρετικής αλμύρας σαγανάκι σε κλασσικό τυρί και χαλούμι , λουκάνικο με περσόνα ωραία πιπεράτο, ενώ ποίημα πραγματικό ήταν τα μπριζολάκια, πραγματικά έλιωναν στο στόμα. Βέβαια θεωρώ εκ των ων ουκ ανευ τα τέλεια τηγαν

Bουλής , μια νεαρή κοπέλα οδηγείται στην φαρμακευτική μετά από πίεση αυστηρότατου οφθαλομφανώς πατέρα. Κάνιγγος , το να πηγαίνεις στο φαρμακείο "Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ" δεν το λες και ευγλωττότερο. Πειραιώς χαμηλά: η γενική πληθυντικού των λατινικών με τα -orum και -arum μου φαινότανε τόσο μεγάλη, πομπώδης και φλύαρη, που 17 χρόνια μετά δεν μπορώ να φανταστώ την Σούζη να λέει στο τηλέφωνο "έλα, στο Athenarum Portus ( Claudius bellus exit etc) είμαι". Πάντως την Σούζη μπορώ να την φανταστώ να λέει "τσι τσι τού καραμελέ" και να ρίχνει γκόμενους. Πείτε το, πόσο σέξι! Κάνιγγος πάλι, η δουλειά της μπουφεντζούς ακόμα απαιτητικότερη. Τοιχογραφία σε βουλγάρικο μπαρ στην Πλ. Βάθης. Πέρα απ' το snek ο καλλιτέχνης χωρίς πλάκα έχει αποτυπώσει πιστότατα την ατμόσφαιρα, τρολάροντάς κάργα και φτιάχνοντας σωματικά και εκφραστικά όχι μια θελκτική αλλά μια βασανισμένη κονσοματρις. Πειραιώς και Μυλλέρου, γωνία ναρκομανών, ξύπνιο κι αποτελεσμ

Ένα χρόνο μετά την περσινή συλλογή , 100 φρέσκοφωτογραφημένα street art έργα που περνάνε κι αυτά στην διαδικτυακή αιωνιότητα (περιοχές: κυρίως Γκάζι, Ψυρρή, Μεταξουργείο, Κεραμεικός, Εμπορικό Τρίγωνο)

Hi athens, again :-) Με τα μούτρα στα νέα, γιατί ένα κομμάτι της πόλης φαίνεται να το γυρίζει. Η απόφαση του Δήμου να βάλει τραπεζοκαθίσματα στην Ομόνοια άλλαξε την ατζέντα, και ακαριαία έστρεψε το ενδιαφέρον αλυσίδων για να πιάσουν πόστο (το πείραμα με το κιτσάκι καφέ MeetMe πέτυχε και όντως κάθεται κόσμος και πίνει τον καφέ του εκεί). Έτσι το κομβικό ΝΕΟΝ (που τόσο καιρό κάποιον κυριούλη πετύχαινα να το φροντίζει), άλλαξε ενοικιαστή και οι Φούρνοι Βενέτης θα στεγαστούν εκεί από τον Νοέμβρη. Ξύπνια κίνηση αν και έχουν κι άλλα 2 καταστήματα γύρω (απέναντι από Μινιόν και Κάνιγγος), μα οι φούρνοι είναι τα νέα έβερεστ, έχει όλα τα καλά του δρόμου σνακ, συν την πελατεία αυτού που θα πάρει το ψωμάκι του (εδώ το "Χωριάτικο" ανέστησε το καταραμένο σποτ Πανεπιστημίου&Πατησίων έτσι). Δεν πιστεύω να κατακλυστεί μόνο από παξιμάδια, ευελπιστώ να μπολιαστεί με τον ιστορικό χαρακτήρα του κτιρίου. Καταπληκτικό νεό, πολύ το χάρηκα! Οι άνθρωποι του Bios επεκτείνουν τις δραστηριότητες το