Στoν σιωπηλό κόσμο του Λυσσιατρείου

Το αφημένο Λυσσιατρείο στην Ιερά οδό: Ένα εξαιρετικό δείγμα βιομηχανικής αρχιτεκτονικής της πέτρας του περασμένου αιώνα που μετά την θεραπεία και εξάλειψη της λύσσας αφέθηκε ερημωμένο. Αυτή τη φορά δεν το προσπέρασα λέγοντας μέσα μου το "κρίμα" αλλά με κάποιο σκοπό πήδηξα τη μάντρα και βρέθηκα εντός του.
Αλλού! Το περιμετρικό των κτιρίων έφτιαχνε έναν οριοθετημένο μικρόκοσμο σιωπής, εγκατάλειψης αλλά και της φτωχής ζωής των περιστασιακών του ενοίκων. Σπασμένα τζάμια, βγαλμένες πόρτες,ρούχα αστέγων, γαλήνιες γάτες, χόρτα και αχόρταγοι αείλανθοι, και πάνω απ' όλα η ένταση γνωρίζοντας την γεμάτη πόνο ιστορία του σημείου που φέρνει μια αττική σπιναλόγκα.

Pούσβελτ η Ακαδημίας, Τσώρτσιλ η Σταδίου!

Ψάχνοντας 'athens' στο αγαπημένο μου etsy.com, πέτυχα την συλλογή χαρτών από διάφορες πόλεις ενός Αμερικάνου, που τους πουλά σαν αφίσες. Όμορφος σαν object μου καλάρεσε, αλλά παρατηρώντας τον είδα κάποια περίεργα και το ερευνητικό, βοηθούντος του google, άναψε.
Αρχικά η Σταδίου και η Ακαδημίας εξαφανισμένες, στη θέση τους Ρούσβελτ και Τσώρτσιλ για ονομασίες. Το ίδιο παρατηρώντας και την Βουκουρεστείου, μετονομασμένη σε Jan Smuts.
Ψάχνοντας στο νετ βρέθηκα σε ελάχιστη πληροφορία γι' αυτο το άγνωστο κομμάτι της ιστορίας. Η Ελλάδα του εμφυλίου είναι σε μια φανερά ρευστή κατάσταση που δεν ξέρει που να κοιτάξει για να στηριχτεί, Αγγλοαμερικάνους ή Ρώσους. Με την δεξιά κυβέρνηση στην εξουσία (στην πρωτεύουσα τουλάχιστον) οι συσχετισμοί είναι υπερ των δυτικών και έτσι πρέπει να δειχθεί με κάποιο τρόπο.

Στο σάιτ athinapoli.gr μου υπάρχει η μια και μοναδική πηγή που αναφέρεται στην επιλογή της ονομασία της Ακαδημίας σε Ρούσβελτ:

"Πριν από 70 χρόνια τον Μάρτιο του 1941 ο πρόεδρος των ΗΠΑ Φραγκλίνος Ρούσβελτ ανακοίνωνε ότι θα ενισχύσει τη μαχόμενη Ελλάδα με πολεμικό υλικό και τρόφιμα. Μόλις τα πρώτα τηλεγραφήματα έφτασαν στην Αθήνα, οι ελληνικές εφημερίδες θριαμβολογούν και ο πρωθυπουργός Αλέξανδρος Κορύζης παροτρεύνει τον δήμαρχο Αθηναίων Αμβ. Πλυτά να του αποδώσει τις ανώτατες τιμές. Αποφασίστηκαν λοιπόν ομόφωνα από το Δημ. Συμβούλιο ανακήρυξη του Προέδρου των ΗΠΑ επίτιμου δημότη, η ηαπονομή του Χρυσού Μεταλλίου της Πόλεως και η μετονομασία της οδού Ακαδημίας σε Φραγκλίνου Ρούσβελτ. Η μετονομασία έγινε με κάθε επισημότητα και με την παρουσία του τότε πρεσβευτή Μάκ Βέι. Μπροστό από το παλαιό υπουργείο Στρατιωτικών τοποθετήθηκε η πινακίδα "Οδός Φραγκλίνου Ρουσβελτ" και από κάτω μεταλλνική πλάκα που έγραφε "Φιλέλλην υπέροχος πρόμαχος ανθρωπίνων ιδεωδών, εκηρύχθη επίτιμος Αθηναίος δημότης. 17 Μαρτίου 1941". Ήταν μια από τις μετονομασίες δρόμων που αποκλήθηκαν "πολεμικές" επειδή κλήθηκαν να εξυπηρετήσουν διπλωματικούς σκοπούς σε περίοδο πολέμου.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής πολλές από αυτές τις μετονομασίες καταργήθηκαν ως "αντεθνικές" από τις γερμανικές αρχές και ελάχιστους Έλληνες συνεργάτες τους. Ανάμεσά τους η Ρούσβελτ ξανάγινε Ακαδημίας. Μεταπολεμικά πολκλοί επιχείρησαν να επαναφέρουν την ονομασία χρησιμοποιώντας στην αλληλογραφία τους την ονομασία "Ρούσβελτ" ως πράξη που καταδίκαζε τις κατοχικές πρακτικές."

Με την ίδια λογική προφανώς επιλέχθηκε και το όνομα του Τσώρτσιλ που είπε απ' τα εκατομμύρια τσιτάτα που είπε στη ζωή του (άλλη δουλειά δεν είχε;) ήταν και το περίφημο "οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες...". O Jan Smuts, Νοτιοαφρικανή περσόνα, φιλόσοφος και στρατηγός(;), ήταν επικεφαλής του 'Υπουργείου Πολέμου' του Ηνωμένου Βασιλείου.
Επίσης ενδιαφέρουσα η θέση της Αμερικάνικης Πρεσβείας που βρισκόταν στην παλιά πιάτσα των Πρεσβειών (εκεί που σήμερα παραμένουν η Γαλλική, Ιταλική, Αιγυπτιακή, Βρετανική), στην Ηρώδου Αττικού, η πιο κοντινή δε -και όχι σε απόσταση μόνο όπως απέδειξε ο χρόνος- σε Βουλή, Προεδρικό Μέγαρο.

Ενδιαφέρον σημείο και το Πολυτεχνείο όπου αναφέρεται σαν Εθνική Πινακοθήκη. Όντως μέχρι το 1939 εκεί ήταν η θέση της. Άλλωστε με συλλογές του Πολυτεχνείου, σε έναν μικρό χώρο εντός του, πρωτοδημιουργήθηκε η Εθ.Πιν. το 1900.

Κλείνοντας το μαράζι να μην έχουμε ποτάμι, τι όμορφος φαντάζει εκεί κάτω δεξιά ο Ιλισσός

Kαινούργιο παρκάκι στο Γκάζι

Αυτές οι λαμαρίνες πόσους αιώνες ήταν εκεί; Όλη μας την ζωή, κι επιτέλους φεύγουν. Πειραιώς και Ιερά Οδός, εκεί που αρχικά-αρχικά ήταν να γίνει ο σταθμός του Μετρό, σκάβανε μια τρυπάρα χρόνια, αλλά μετά μετανιώσανε και αποφάσισαν να το κάνουν πάρκινγκ, εργασία που πάλι είχε τον ατελείωτο. Μεγάλη ταλαιπώρια γι' αυτή την πόλη αυτή η γωνιά ουλή, αλλά τελικά χαλάλι προέκυψε ένα όμορφο παρκάκι.
Έχοντας ψιλοανοίξει προχθές, μπήκα και περπάτησα σε όλο του το εύρος απολαμβάνοντας μια πολύ ωραία αίσθηση άπλας που χαρίζει η πετυχημένη διαμόρφωση που καταφέρνει το πάρκινγκ να είναι αθέατο από την πλευρά της Πειραιώς που επικοινωνεί με το ιερό σετ, ενώ ευρηματική -και χαρίζει υπέροχες εικόνες- η επιλογή του τεχνητού λόφου που βάζει στα πόδια του αστικού διαβάτη μια ωραία εναλλαγή.




Το στέγαστρο το' χα επισημάνει τους τελευταίους μήνες και το μου κλεψε ματιά και εκτίμηση αμέσως. Μ' άρεσε πολύ η επιλογή μιας μοντέρνας κατασκευής με χαρακτήρα, με την συγκεκριμένη να στέκεται έξυπνα στον χώρο με τις γραμμές της να κατευθύνουν το μάτι στην Ακρόπολη, σαν να δείχνει σέβας και προτεραιότητα στο σπουδαίο της.

Tουρλού, μικρά αλλά σημαντικά

Τουρλού μικροπράγματα γίνονται. Είναι ενδεικτικά μιας καλύτερης κατεύθυνσης;
Πολύ μ' άρεσαν οι κατασκευές φωτιστικά στο κομβικό σημείο του κτιρίου του Gazoo στο Γκάζι. Eπιτέλους μοντέρνες κατασκευές και ιδιοκτήτες που θέλανε το ακριβό αλλά και ξεχωριστό. Γενικά welldone για το συγκρότημα που χτίστηκε στο γωνιακό οικόπεδο, είναι ένα κτίριο τωρινό που φρεσκάρει την πόλη.


Στην Ευμολπιδών στην ίδια περιοχή ξεκινάμε παρουσίαση μικρών έργων, που εξήγγειλε ο Δήμαρχος πριν κάποιους μήνες ,και επιτέλους τα κονδύλια του ΕΣΠΑ έφτασαν και  πραγματοποιούνται. Εδώ, ωραία επιλογή οι στρογγυλές λάμπες (ασυνήθιστες για κέντρο Αθήνας) που δίνουν έναν χαρακτήρα στον ωραίο και ήπιο, σχετικά με το γύρω, δρόμο.




Συνεχίζουμε στην Αιόλου, που όταν πεζοδρομήθηκε στο τότε δεν έγινε η εκτέλεση με την μεγαλύτερη χάρη, κι έτσι ο Δήμος αφού δεν έχει λεφτά να ρίξει τον πολύ χοτ κυβόλιθο, προσάρμοσε στις ήδη δεδομένες υφές και τοποθέτησε ολοκαίνουργιες μαρμάρινες πλάκες.


Επίσης ανανεώνει και τα παρτέρια με μαύρο μάρμαρο, ιδιαίτερη επιλογή, θα λειτουργήσει στο φινάλε; Στην Αθήνα ό,τι και να γίνεται πια, να λέμε "καλή κι η Παναγιώταινα" δεν παίρνει αλλιώς

Tα πουλιά θυμούνται το ποτάμι

Το καλοκαίρι που πέρασα, στάθηκα στην γέφυρα της λαχαναγοράς με την σπάνιας άπλας θέα, και χάζεψα με τις καλαμιές που ξεφύτρωσαν στο μπετόν μα και μαζί ξανάσπασε το κεφάλι μου απ' το έγκλημα. Πόσοι αβάσταχτοι τόνοι τσιμέντου κάλυψαν το μεγαλύτερο ποτάμι της Αττικής για να πηγαίνουν ταμάξα τους τα βορεινά πιο γρήγορα - μακριά απ' το μιασμένο κέντρο- στις απαιτητικές δουλειές στον νότο; Οι καλαμιές μου δώσανε χαρά και χάρη, αυτή που λείπει σε κάθε απόφαση για έργα και μπομπολέικα λεφτά στην Ελλάδα, που πες τσιμέντωσαν το ποτάμι αλλά δεν το καναν με καμία χάρη, όπως στα αστικά ποτάμια του εξωτερικού, βαθιά απάνθρωπο δε χωρίς πεζοδρόμιο να περπατήσει να χαζέψει κάποιος στις όχθες του.
Έτσι προχθές ξαναπερνώντας χάθηκα σ' αυτή την εικόνα. Ο Κηφισός γεμάτος γλαροπούλια, μεγάλα και μικρά, που το dna τους το χει το σημείο καταγράψει για ποτάμι. Και λουφάζανε στα βρωμόνερά του, και κρώζανε μόλις ερχότανε ελαφρύ κύμα με ροή απ' το Φάληρο. Και πόση χάρη είχε ο σχηματισμός τους, φαντάσου το τι αντίκρυζαν οι παλιοί Αθηναίοι.
Κάποιοι ονειροπόλοι κάνουν κουβέντες και σχέδια να το γκρεμίσουν το τσιμέντο, αλλά μπα, στον μεγάλο δρόμο κυλάνε πια πολλά λεφτά.

Βλογημένο Mπεράτι κι ατέλειωτες οικοδομές τ' Αυλώνα

Το νο2 που πρέπει να δεις στην Αλβανία το Αργυρόκαστρο, το νο1 το Μπεράτι (Berat) λέγανε οι τουριστικοί οδηγοί κι έτσι 4 ώρες μετά μέσα σ' ένα φουργκόν (υπεραστικά  μίνι βαν) βρεθήκαμε στην πόλη με τα χίλια παράθυρα. Αυτό το προσωνύμιό της και για το όνομά της επικρατέστερη η σλάβικη εκδοχή πως βγαίνει από το Belgrad (δηλαδή λευκή πόλη) και περπατώντας τα στενά της φάνηκε η αληθοφανέστερη μιας και σε αντίθεση με την σταχτιά πέτρα του Αργυρόκαστρου εδώ ήταν λευκή παντού: καλντερίμια, λιθοδομές, οι πάλευκοι τοίχοι.
Το Μπεράτι όντας στο κέντρο της χώρας, και όχι εσχατιά όπως το Gjirokaster, είναι φανερό ότι έχει φροντισθεί περισσότερο και έχει γίνει μια προσπάθεια να τουριστικοποιηθεί. Αυτό σε συνδυασμό με την αρκετά μεγάλη νέα πόλη (110.000 πληθυσμός) κάνει το γραφικό μιξ λιγότερο έντονο. Παρ' όλα αυτά η θέση του είναι πραγματικά ευλογημένη. Ο Οsumi (Αωός) κυλά στο κέντρο της, ασημένια ποταμάκια γυροβολάνε, παλιά σπίτια σκαρφαλωμένα κρέμονται σε βουνόλοφους, καταπράσινες καλλιεργήσιμες εκτάσεις χαϊδευουν το μάτι, χαρίζοντας, στην πόλη από ψηλά, μια είκονα αξέχαστη.





Τα χίλια παράθυρα αφορούν το κομμάτι της πόλης και την εικόνα που βλέπετε.

Ταξίδι στο Aργυρόκαστρο

Τί είναι το ταξίδι; Πλούτος αλλά και διακοπή απ' αυτό που είσαι. Κάθε 4 μήνες μου 'ρχεται και έτσι το αναγκαίο φρεσκάρισμα είναι μια παρόρμηση τόσο μακρινή όσο να κατέβεις 2 στάσεις στο Μεταξουργείο και απλά, να φύγεις. Στα κοντινά Βαλκάνια και ακόμα καλύτερα στην εγγύτερή μας χώρα, και αυτό δεν αφορά μόνο την απόσταση, την Αλβανία. Κι αυτή τη φορά όχι στα Τίρανα, αλλά στο νοτιότερό της κόμμάτι στην επαρχία του Αργυροκάστρου. Έχοντας ξαναπάει λοιπόν δεν περίμενα να εκπλαγώ, ήξερα απ' το προηγούμενο ταξίδι πόσο ωραία χώρα είναι και επίσης πόσο μα πόσο στρεβλή εντύπωση έχουμε στην Ελλάδα για τους Αλβανούς. Και όμως και πάλι εξεπλάγην: το Αργυρόκαστρο είναι απλά υπέροχο!
Όσοι έχετε βρεθεί στο Μέτσοβο ή στο Πήλιο θα βρείτε εδώ την τυπική, γνωστή σε μας σαν ηπειρώτική, αρχιτεκτονική της πέτρας. Στο Αργυρόκαστρο συμβαίνει τό ίδιο σε μια πιο εντυπωσιακή κλίμακα: είναι μια πόλη λίθινη, γη σπασμένη και φτιαγμένη σε δρόμους, τοίχους, πατώματα, στέγες. Αυτός ο χρωματικός περιορισμός όμοιου τοπίου και σπιτιών κάνει την εικόνα σε πολλά σημεία παραμυθένια, βοηθούντος και του πανέμορφου κάστρου που δωσε το όνομα στην πόλη.
Βάλε δίπλα σ' αυτό την γαλήνη ολόγυρα, και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα μάτια του τουρίστα που αυτό αναζητούν, τους χαμηλούς ρυθμούς της ζωής και συνάμα την φιλοξενία κι ευγένεια των ανθρώπων που ολόκαρδα θα σε πλησιάσουν να σε γνωρίσουν και να σε βοηθήσουν όπου χρειαστεί.
Πάμε τη βόλτα και με τα μάτια πάντα κάτω μην φάνε τα άμαθα μας πόδια καμιά τούμπα:

Φθινόπωρα στην Kάνιγγος

"Να καεί αύριο η Αθήνα, έτσι τους πρέπει, να καεί" φώναζε ένας ηλικιωμένος, μάλλον εκεί μαγαζάτορας, στο τηλέφωνο στη Στοά Φέξη. Γύρισα τριγύρω, και διαπίστωσα γι άλλη μια φορά την σιωπή της στοάς, Τρίτη μεσημέρι. Όλα κλειστά σε μια Κάνιγγος που στα 90s έπηζε ζωντάνια.


Η κατάσταση στη στοά δραματική. Πρέπει να είναι απ' τα σημεία με τα περισσότερα λουκέτα. Μαγαζάκια σχεδόν όλα των 15 τετραγωνικών το πολύ, ανθρώπων του μεροκάματου,  που στις βιτρίνες, στα ταβάνια, ακόμα και στα ρολά κρέμονταν η πραμάτεια τους.


Άπασα η τεχνολογική Ασία ήταν παρούσα εδώ: για χρόνια ολόκληρα η Στοά Φέξη ήταν το κέντρο της αθηναϊκής αναζήτησης για ραδιοφωνάκια, στερεοφωνικά (αξέχαστα αυτά με τα λαμπάκια), τηλέφωνα, φτηνά ακουστικά που χαλούσαν στην μια βδομάδα, ένας ωραίος μικρόκοσμος που απουσία του ιντερνετ φάνταζε τόσο προηγμένος και εξωτικά φουτουριστικός.


Αξέχαστα δε τα τρανζιστοράκια, απαραίτητο για κάθε μπαμπά που ήθελε να ακούει μπάλα απ' το Δ' πρόγραμμα, λες και το αποτέλεσμα του Δόξα Δράμας-Παναχαίκή είχε κάποια ασύλληπτη σημασία.


Ρετρό γίνομαι, διακοπή! Τα μάρμαρα της στοάς άδεια από βήματα πιά, σε μια στοά που δεν αντηχεί τίποτα.

Ηδονικόν στον Άγιο Nικόλαο

Τι είναι η Αθήνα μας; Μια χαοτική μάζωξη από γειτονιές, τόσες πολλές που κάποια έκπληξη που και που συμβαίνει. Αυτό είναι ο Άγιος Νικόλαος και η πλατεία του, μια ωραία γειτονιά. Η εκκλησιά, οι μουριές, δεκάδες παιδιά να παίζουν τσιριχτα και οι μεγάλοι στα τραπέζια μασουλώντας.
Εκεί είχα βρεθεί πριν 2-3 χρόνια ένα μεσημέρι, τρώγωντας καταπληκτικά χόρτα και κολοκυθάκια, στο πολύ βιαστικό όμως. Με την ανάμνηση αυτής της γεύσης επέστρεψα με μεγαλύτερη παρέα στο "Ηδονικόν" ένα πατροπαράδοτο μεζεδοταβερνείο πάνω στην πλατεία. Ωραίο και φροντισμένο το περιβάλλον, συμβαίνει συχνά στην ντιζαινάτη αν μη τι άλλο Αθήνα, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με πλούσιες μερίδες καλοφτιαγμένου φαγητού.
Ζεστό ριγανάτο ψωμί για το καλωσόριμα, Μπόλικη μπόλικη η ομώνυμη πράσινη σαλάτα, εξαιρετικής αλμύρας σαγανάκι σε κλασσικό τυρί και χαλούμι , λουκάνικο με περσόνα ωραία πιπεράτο, ενώ ποίημα πραγματικό ήταν τα μπριζολάκια, πραγματικά έλιωναν στο στόμα. Βέβαια θεωρώ εκ των ων ουκ ανευ τα τέλεια τηγανισμένα, χωρίς σταξιές, κολοκυθάκια (3€). Γύρω στα 10 ευρώ το άτομο η σούμα, φεύγεις χορτάτος και με την ευχαρίστηση ότι, να οι εδώ κάτω -κακόφημες σε μια παράλληλη πραγματικότητα που δεν αναγνωρίζεις καθήμενος εκεί - γειτονιές της Αχαρνών έχουν ωραία πράγματα να προσφέρουν, απλώς λίγο ξεκόλλημα θέλει. Ανοιχτείτε Αθηναίοι!
• Ηδονικόν, Πλατεία Αγίου Νικολάου 9, 2108647200 ΗΣΑΠ

Tο φαρμακείο της Yπακοής

Bουλής, μια νεαρή κοπέλα οδηγείται στην φαρμακευτική μετά από πίεση αυστηρότατου οφθαλομφανώς πατέρα.


Κάνιγγος, το να πηγαίνεις στο φαρμακείο "Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ" δεν το λες και ευγλωττότερο.


Πειραιώς χαμηλά: η γενική πληθυντικού των λατινικών με τα -orum και -arum μου φαινότανε τόσο μεγάλη, πομπώδης και φλύαρη, που 17 χρόνια μετά δεν μπορώ να φανταστώ την Σούζη να λέει στο τηλέφωνο "έλα, στο Athenarum Portus ( Claudius bellus exit etc) είμαι".


Πάντως την Σούζη μπορώ να την φανταστώ να λέει "τσι τσι τού καραμελέ" και να ρίχνει γκόμενους. Πείτε το, πόσο σέξι!


Κάνιγγος πάλι, η δουλειά της μπουφεντζούς ακόμα απαιτητικότερη.


Τοιχογραφία σε βουλγάρικο μπαρ στην Πλ. Βάθης. Πέρα απ' το snek ο καλλιτέχνης χωρίς πλάκα έχει αποτυπώσει πιστότατα την ατμόσφαιρα, τρολάροντάς κάργα και φτιάχνοντας σωματικά και εκφραστικά όχι μια θελκτική αλλά μια βασανισμένη κονσοματρις.


Πειραιώς και Μυλλέρου, γωνία ναρκομανών, ξύπνιο κι αποτελεσματικό, τα σημειώματα αφήνονται στους τοίχους.


Ψυρρή, Αγίας Θέκλας, αφήστε τα κοκκάλινα γυαλιά και τα ράστα, εντυπωσιάστε τους φίλους σας με ξεχωριστά βιντάζ μπρελοκ.


Avenue Mall,  τυπώστε το απόλυτο κουλό, τι εννοεί;



Σωκράτους, τόση βολή, τόσα καλά, σε έναν απέρριτό σχεδιασμό.


Αθηνάς, σοφή κι αυτονόητη συναίρεση το σακουβαγιάζ.

Αthens Street Art collection 09 2012

Ένα χρόνο μετά την περσινή συλλογή, 100 φρέσκοφωτογραφημένα street art έργα που περνάνε κι αυτά στην διαδικτυακή αιωνιότητα (περιοχές: κυρίως Γκάζι, Ψυρρή, Μεταξουργείο, Κεραμεικός, Εμπορικό Τρίγωνο)

Bενέτης στo NEON, Bios στην Αναξαγόρα

Hi athens, again :-)
Με τα μούτρα στα νέα, γιατί ένα κομμάτι της πόλης φαίνεται να το γυρίζει.
Η απόφαση του Δήμου να βάλει τραπεζοκαθίσματα στην Ομόνοια άλλαξε την ατζέντα, και ακαριαία έστρεψε το ενδιαφέρον αλυσίδων για να πιάσουν πόστο (το πείραμα με το κιτσάκι καφέ MeetMe πέτυχε και όντως κάθεται κόσμος και πίνει τον καφέ του εκεί). Έτσι το κομβικό ΝΕΟΝ (που τόσο καιρό κάποιον κυριούλη πετύχαινα να το φροντίζει), άλλαξε ενοικιαστή και οι Φούρνοι Βενέτης θα στεγαστούν εκεί από τον Νοέμβρη. Ξύπνια κίνηση αν και έχουν κι άλλα 2 καταστήματα γύρω (απέναντι από Μινιόν και Κάνιγγος), μα οι φούρνοι είναι τα νέα έβερεστ, έχει όλα τα καλά του δρόμου σνακ, συν την πελατεία αυτού που θα πάρει το ψωμάκι του (εδώ το "Χωριάτικο" ανέστησε το καταραμένο σποτ Πανεπιστημίου&Πατησίων έτσι).
Δεν πιστεύω να κατακλυστεί μόνο από παξιμάδια, ευελπιστώ να μπολιαστεί με τον ιστορικό χαρακτήρα του κτιρίου.



Καταπληκτικό νεό, πολύ το χάρηκα! Οι άνθρωποι του Bios επεκτείνουν τις δραστηριότητες τους και στρέφουν στο βλέμμα τους όχι στο πολυπηγμένο πια Γκάζι αλλά στα άδεια κι έρημα κάτω στενά της Ομόνοιας. Έτσι στο μνημείο εκδοτικής παραγωγής προηγούμενων δεκαετιών, στο ιστορικό κτίριο του Ρομάντσο Βεντέτα Πάνθεον δημιουργείται ένας νέος πολιστικός χώρος που θα στεγάσει κι άλλες bios παραγωγές (δεν εγκαταλείπεται η Πειραιώς).
Πολύ το χάρηκα, ναι, το κτίριο το ξέρω (πήγαινα μικρός για δουλειές του πατέρα μου που είχε τυπογραφείο/εκδόσεις του στην Γερανίου) είναι υπέροχο, βιομηχανικό, με άπλα φουλ, η Αναξαγόρα είναι δρόμος με μηδενική κίνηση αυτοκινήτων και τον φαντάζομαι ήδη με πλήθος στο απέξω να πίνει το ποτό του. Θα αλλάξει το σύμπαν γύρω του (μακάρι την αξιολάτρευτη ΔΟΥ Α' Αθηνών ακριβώς απέναντι)!
* Καίριο: Οι ταμπέλες είναι μνημειώδεις και δεν θα αγγιχτούν, το υποσχέθηκαν οι νέοι ιδιοκτήτες.

Athens needs care! Ότι care και να 'ναι, ακόμα κι αυτές τις ζαρντινιέρες που έβαλε ο Δήμος στην Ερμού (και στην Κοτζιά) και έχει και το Βουλάκι στη μεζονέτα στις Αφίδνες. Μπορεί να μην είναι το πρωτότυπο, το διαφορετικό, το ψαγμένο σχεδιαστικά που πρέπει να 'χει η βιτρίνα της πρωτεύουσας αλλά δείχνει ότι κάποιος προσέχει αυτό την ρημαδιασμένη πόλη και τη βελτιώνει. Όχι γκρίνια, πάμε απ' τα βασικά και θα σωθεί το πράμα μας.


Δε μισώ, αρχή μου, δε μισώ. Εκτός απ' αυτό το κτίριο που εδώ μου καθόταν. Μνημείο μιας άρπαχτρας εποχής για το Ψυρρή, με κώλους που καθόντουσαν στους βελουδένιους καναπέδες κάτω από πολυελαίους και φλοράλ ταπετσαρίες των 00s, που φυσικά υπάρχουν ακόμα σε κάτι Ρουφ. Αλλά όχι στου Ψυρρή και το γκρέμισμα αυτού του μαύρου κατασκευάσματος που ξεκίνησε πριν μια βδομάδα τελειώνει οριστικά έναν κύκλο.

Το Μινιόν τον Σεπτέμβρη θα φιλοξενούσε το ΥΠΕΚΑ. Είναι Σεπτέμβρης, δεν φιλοξενείται κανείς κάτω απ' τις λινάτσες στο σίγουρο. Ούτε καν εργάτες πάρολο που το νέο χρονοδιάγραμμα προβλέπει για τους υπαλλήλους του να μπαίνουν αρχές του 2013.
Μα πόσο για τα κέτεριγνκ τις κάνουνε τις ανακοινώσεις και τις συνεντεύξεις τύπου, αρχίζει και με κουράζει η συνειδητοποίηση αυτής της χώρας.


Έψαξα στο 30.000 φώτο αρχείο μου, αλλά είναι τόσο αδιάφορο το Μετρό, που δεν το χω τραβήξει ποτέ. Έτσι βρήκα αυτή στο νετ, που κολλά με το προηγούμενο των φιλόδοξων ανακοινώσεων για να εντάξουμε μετροειδήσεις: Θα μπούνε όπως παντού στο κόσμο μπάρες στις εισόδους, θα ρθει το ηλεκτρονικό εισιτήριο και διάφορα μπόνους για τους συνεπείς χρήστες του. Καλά όλα αυτά αλλά το 1.75 που σκέφτονται είναι εκτός τόπου και χρόνου και τ' ακυρώνει όλα. Επίσης καλή η σκέψη -πάλι όπως σε όλο τον κόσμο που τρώει βελανίδια- να υπάρχουν καταστήματα μέσα στους σταθμούς, κίνηση που θα βελτιώσει τα οικονομικά της ΑμεΛ και θα δεν πληρώσουμε το 1.75€ (πάνε καλά;)


Το θέμα με τα ποδήλατα του Δήμου φαίνεται να προχωρά, ανακοινώθηκε για 30η φορά, άρα κάτι θα συμβεί και θα δώσει στους πολλούς να δοκιμάσουν αυτό που έζησα φέτος το καλοκαίρι, κίνηση με ποδήλατο στην πόλη, στην καθημερινότητα, στις δουλειές σου, στις βόλτες σου. Άλλο πράγμα θα ακολουθήσουν εκτενή άρθρα.

Σχολιάστε, μου λείψατε! :-)