Στα άδυτα τoυ σπάνιου Σταθμού Πελοποννήσου
Η πόρτα, πραγματικά βαριά, με δυσκολία άνοιξε. Επιτέλους μετά από χρόνια μέσα στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Πελοποννήσου. Κλειστός εδώ και 7 χρόνια, μη δίνοντάς του σημασία όταν έπρεπε, ο σταθμός είχε χτιστεί στο μυαλό μου σαν ένα πολύ ξεχωριστό μέρος και η λαχτάρα να τον δω από μέσα και να διατηρήσω αυτή την αίσθηση μεγάλη. Ευτυχώς η σκέψη μου δικαιώθηκε. Το εσωτερικό του σταθμού σου υποβάλλει ακαριαία μα και γλυκά την ατμόσφαιρα. Εντελώς ανέγγιχτο το κτίριο από τις αρχές του 1912 όταν πρωτοχτίστηκε, με τις μπορντούρες στους τοίχους σε μπορντο νεοκλασσικί, τους πολυελαίους, τις ψηλές ξύλινες πόρτες, τα χοντρά αθάνατα πλακάκια με τα γεωμετρικά σχήματα, τα καμπύλα παγκάκια, τα κιόσκια των σταθμαρχών και πληροφοριών, η εκπληκτική σύνθεση του γκισέ με το ένθετο παλιό ρολόι, ένα σκαλιστό ξύλινο αριστούργημα απίστευτης σπανιότητας, οι παλιές ταμπέλες και όλα αυτά λουσμένα με το μοναδικό φως που δίνουν τα κεχριμπαρένια τζάμια. Η κάμερα καταγράφει σε 30 φωτογραφίες την ομορφιά αυτού κτιρίου