athensville

Γ' Σεπτεμβρίου, γωνία με Ομόνοια, κι αυτά τα δέντρα μου τράβηξαν την προσοχή. Οι γνώσεις μου για την κηπουρική είναι μικρές, αλλά με παραξένεψε το κόψιμο τους. Φανερά βάναυσα, είχε κοπεί ο κεντρικός τους κορμός. Κοίταξα γύρω μου μήπως είναι πρακτική της Δημοτικής Υπηρεσίας, αλλά όχι, τα υπόλοιπα δέντρα του δρόμου ήταν και άκοπα και συνέχιζαν ευθεία την πορεία τους προς τα ψηλά. Τι διαφορετικό εδώ; Η βιτρίνα του Hondos Center, και το θέμα που προκύπτει είναι ποιος το έκανε, ποιος το έκρινε ότι πρέπει να εξυπηρετηθεί πρώτα η βιτρίνα και να μείνουν νανοκουτσουρεμένα τα δέντρα. Λειτουργεί με τέτοια κριτήρια η Υπηρεσία Κηποτεχνίας του Δήμου;

Αρχικά μια παραδοχή ζωής : τα ikea τα αγαπώ. Συνοψίζουν την ευφυΐα, πρακτικότητα, απλότητα εκφρασμένη όχι σε άχρηστα λόγια, αλλά στο απλό αντικείμενο καθημερινής χρήσης. Και πόσο μάλλον όταν το καλό ντιζάιν μπορεί να το αποκτήσει σε καλή τιμή η πλατιά μάζα, ενεργή "δημοκρατία" τελείως. Έτσι λοιπόν μια εαρινή βόλτα, έτσι πρωί πρωί που είναι απολαυστικά ήσυχα, κατέληξε σε ρεπορτάζ. Γιατί, ναι, τα ikea, δεδομένου ότι ψωνίζουν όλοι από εκεί, καθορίζουν το αισθητικό περιβάλλον του Αθηναίου. Τι θα δεις λοιπόν στα σπιτια φίλων σου; Στην πρώτη φώτο. Εντελώς σπουδαίο ντιζάιν σε σούπερ τιμή; Αυτή η πολυθρόνα έκανε θραύση όταν ήρθαν το '05 τα ικεα, μετά εξαφανίστηκε από τους καταλόγους, και τώρα επιστρέφει. Είναι αδιαμφισβήτητα καταπληκτική η φόρμα της, μπορεί να μπει και σε κήπο αλλά και σε εσωτερικά μίνιμαλ, ουλτρα μόντερν σπιτιών. 25€. Τα μεταλλικά/ξύλινα γράμματα δεν τα βρισκα πουθενά στην Ελλάδα, πάρα μόνο στα πολύ ακριβά καταστήματα. Είναι τόσο ωραία διακοσμητικά αντικείμεν

Γαυγίζει σε όλα τ' αμάξια που περνούν, όταν θέλει να αλλάξει παραστάσεις ανεβαίνει μέχρι το συντριβάνι, κι όταν θέλει ξεκούραση επιστρέφει πάλι στην αγαπημένη του γωνιά στην μεγάλη διάβαση απέναντι απ' την Ερμού. Ο απόλυτος σταρ της μεγάλης μας πλατείας, τόσο πρωταγωνιστής, που αξίζει μόνος του ένα ποστ.

Αφού έχω φάει τα πάντα τον τελευταίο καιρό, και δεδομένου ότι βαριέμαι τα ίδια, μέσα στον αρχών χειμωνιάτικο Μάρτη αναζήτησα παγωτό. Όχι φρέσκο, ήθελα ένα βιομηχανοποιημένο, να νιώθω το συντηρητικό. Ε, πορεία κανονική, Αθηνάς, Μοναστηράκι, Μητροπόλεως, πουθενά. Οι δρόμοι οδήγησαν στο Σύνταγμα, όπου βρέθηκε η σωτηρία, μόλις σε ένα από τα περίπτερα. Το κακής ποιότητας περσινό παγωτό που χρειαζόμουν βρέθηκε, όσοι ψάχνετε παγωτό, θα βρίσκετε πάντα μόνο στο περίπτερο μπροστά από τα Mc, μια εντελώς ανόητη πληροφορία. Και τώρα στα τελειώματα του Μάρτη, άλλη εποχή απ' τις αρχές του και με χαρά είδα ότι η παγωτομηχανή επέστρεψε στα everest, μπαίνουμε καλοκαίρι και στο official πια. Το χωνάκι πάντα μικρό έτσι κάτι να σώζω απ' την βουλιμική κενούρα αυξήθηκε όμως από τα 1.20 στα 1.35, με κάτι τέτοια θυμώνω. Όπως και σ' αυτό, από 1.60 στα 1.90. Βέβαια παραμένει εξαιρετική εναλλακτική για σνακ η lemon pie του Starbucks. Δεν βρίσκεις αυτή την δροσιστική και άξαφνη λεμονίλα σε σνακ στα γν

Αφορμή για το ποστ: Περνώντας από μια λαϊκή γειτονιά στις παρυφές της Λεωφ. Αθηνών στο Περιστέρι, με εντοπίζει μια στρουμπουλή πενηντάρα με κολάν να φωτογραφίζω το μπαλκόνι της. Κατεβαίνει. - Τι τραβάς; - Τον παρατημένο αρκούδο στο μπαλκόνι. - Γιατί; Θα φωνάξω την αστυνομία! - Τον αρκούδο σας λέω, έτσι φθαρμένος και παρατημένος που στέκει, να δείξω την μοναξ... - Να χαίρεστε το γούστο σας κύριε! Γκντουπ! Λες; Ναι, πιθανόν να μην πηγαίνω καλά. Λογικά δεν θα 'πρεπε... ...να παρατηρήσω κίνηση στις σακούλες ...να βρω στα παπούτσια μου μια αντίστιξη με αυτά της γιαγιάς

Όταν φεύγεις απ' την δουλειά, ή ακούς ράδιο τσιμεντωμένος στ' αμάξι, όταν βλέπεις βαριεστημένα τιβί τ' απόγευμα, κάτι μαγικό συμβάινει στην Σταδίου. Τ' απογεύματά της έχουν κάτι ιδιαίτερο, που δεν κρατάει και πολύ, άντε κανα τέταρτο. Είναι τότε που ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει κι έχει γλυκάνει, και το φως του πέφτει στη γυάλινη γωνία της με την Βουκουρεστίου. Αυτή η αντανάκλαση χτυπά το απέναντι πεζοδρόμιο, και κάθε απόγευμα χαρίζει αυτήν την μαγική εικόνα: ένα πλούσιο πορτοκαλί φως που πέφτει σαν σποτ και κάνει το σκηνικό σινεμαδιάρικα μοναδικό.

Όσκαρ για Άννα-Τζέσσυ , η αφίσα του έργου πριν ένα μήνα. Θα βαλε τις φωνές η Τζέσυ, "τι βγήκες καραφλή μαρή, δεν πατάει άνθρωπος;", και το θέμα προχθές διορθώθηκε... ...όπου δύο μεγάλες κυρίες του θεάτρου συναντιούνται, η Άννα σαν Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, η Τζέσσυ δε με πιο φιλικό στις θεατρόφιλες γιαγιάδες λουκ και σε πόζα Βασίλη Τσιβιλίκα. Στην κάτω γωνιά, τα φουντούνια Ohonos εξακολουθούν να στηρίζουν την τέχνη και την παράσταση. Μιχαήλ Βόδα, Hear Stayle: όχι μόνο μνημείο της νεάς πολύχρωμης Αθήνας αλλά βραβείο διασκεδαστικότερης ανορθογραφίας όλων των αθηναϊκών εποχών. Άλλο βραβείο, το πιο ασυνάρτητο γραμμένο που χω δει σε τοίχο. Διάβασε ξανά και ξανά, δεν καταλαβαίνω γρι, κάποια βοήθεια;

Η κρίση φέρνει αλλαγές , πολλές μαζεμένες και δυστυχώς επώδυνες. Τα άφθονα λουκέτα αλλάζουν το πρόσωπο του κέντρου, μια ολόκληρη γενιά καταστημάτων χάνονται και μαζί τους κι η μνήμη της πόλης. Είναι πια φανερό ότι όταν η κρίση περάσει (μακάρι δηλαδή), θα βρεθούμε σε μια άλλη πόλη.< Ένα οδοιπορικό λοιπόν στα χνάρια της κρίσης, αλλά να υπάρχει κι ένα άνοιγμα και μ' αυτό ξεκινάμε. Ο Τερκενλής είναι πια και Αθήνα εντελώς, πέρα απ' το αεροδρόμιο. Έλαβε την θέση του παλιού καφέ πάνω στην Πλατεία Συντάγματος. Έξυπνη κίνηση, η μακροημέρευση εγγυημένη, το προιωνίζουν τα αθηνέζικα σακ βουαγιάζ που έχουν μεταφέρει άπειρους τόνους γεμιστού τσουρεκιού απ' την Θεσσαλονίκη. Τα ΜcDonals στο Σύνταγμα ανακαινίζονται και το πιο πετυχημένο κατάστημα της ατυχήσασας αλυσίδας θα μοιάσει κάπως στης Ομόνοιας στο design (κι αυτό είναι καλό). Μ' αυτά και μ' εκείνα συνειδητοποίησα επίσης ότι λειτουργεί πια σαν σημείο συνάντησης των Αθηναίων, ο Μπακάκος του σήμερα, κι είναι κομμάτι τ

Φυλλωσιές ψηλά στην Σταδίου Τον τελευταίο μήνα ιδίως, κατσικώθηκε αυτός ο άγνωστος, ο βαρύς , χωρίς αχτίδα καιρός. Κι αυτό δεν ήταν καθόλου Αθήνα, ήταν σκέτος σαδισμός. Οι σπασμένοι απ' όλα Αθηναίοι σκυφτοί και σκεφτικοί στα καφέ, να μιλάμε, να μιλάμε με τα χέρια επιθετικά και λαιμούς τεντωμένους απ' την οργή ή ζαρωμένους απ' τις ήττες. Οι συνηθισμένες βόλτες ήταν αλλιώς, σε μια πόλη αφημένη στα ρολά, τα λουκέτα, στην αγριευτικά πολλή αστυνομία, στα άδεια από κόσμο λόγω απεργιών μμμ πεζοδρόμια. Και πάνω απ' όλα η αρρώστια της κοινωνίας μας ξεμπροστιασμένη: ανεπαρκείς, αντιδημιουργικοί, άβουλοι, χωρίς ίχνος κοινωνικής αλληλεγγύης. Μια προσδοκία μόνο το σωζε, αυτό το "άντε να 'ρθει", να μας δείξει την πραγματική Αθήνα, να νιώσουμε την οικειότητα, αυτός ο ύπουλος ήλιος που 8 μήνες μας κάνει να ξεχνάμε το πόσο λάθος μας, και παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Ήρθε λοιπόν. Μόνα τους ανθίζουν τα δέντρα στη Σταδίου, η λιακάδα δεν ελέγχεται μπαίνει κι

Τίρανα; Ναι, γιατί όχι, μου μπήκε η ιδέα βλέποντας τα μπάνερ των εταιρειών λεωφορείων στο Μεταξουργείο, και ένα άδειο ΠΣΚΔ στάθηκε η αφορμή. Διακοπές ιδανικές: ξένη χώρα, καμία πληροφορία από την τρέχουσα κουραστική ζωή στην πόλη, τι καλύτερο. Βέβαια πριν αμφέβαλα για το ταξίδι: μήπως είναι πολύ μίζερο, τι πάω να κάνω εκεί, αλλά τελικά σκέφτηκα το δίδαγμα που σου χαρίζει πάντα στο τέλος ένα ταξίδι. Τελικά ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μου: συνάντησα μια πόλη πολύ πιο όμορφη απ' ότι φανταζόμουν, με εξαιρετικά θετική ενέργεια, cool και εξωστρεφή. Ναι αυτά είναι τα απρόσμενα Τίρανα, ιδού πως ξετυλίγονται σε 100 φωτογραφίες . Ο πηγαιμός Μπαίνοντας στην Αλβανία σε πιάνει μια κατάθλιψη: έχεις να κάνεις με την βαθιά επαρχία, με χωριά, μια εγκατάλειψη παντού, στο κάθε τι ολόγυρα. Ταξίδι πραγματικό στον χρόνο, ένας φωτογράφος θα αποτύπωνε συγκλονιστικά στιγμιότυπα. Όταν φτάνεις στο κέντρο της χώρας, στην πόλη Fier η κατάσταση αλλάζει. Μεταφέρεσαι, στο σήμερα: δρόμοι ασφαλοστρωμένοι,

Κομμάτια των αναμνήσεων της γενιάς μας εξαφανίζονται. Τόσα τα λουκέτα, αλλά αυτό έχει ένα κομμάτι πιο συμβολικό στην καρδιά μας. Το "Αιολίς", που ποιος δεν πέρασε απ' το Αιολίς, έκλεισε. Μια χοντρή αλυσίδα βαραίνει την Αιόλου και σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, αυτής της επιστροφής στο ντόπιο ρετρό που σάρωσε τα πάντα εκεί στα 90s (παραδοσιακά καφέ, ελληνάδικα, ταβέρνες). Τέτοιο το φαινόμενο που έβαλε στον χάρτη έναν παραδοσιακό δρόμο της Αθήνας, που κανείς δεν φανταζόταν μέχρι τότε ένα καφέ ανάμεσα στις βιοτεχνίες. Με μεγάλη προσοχή τότε έγινε η αναστήλωση του εξωτερικά, και εσωτερικά υπηρέτησε το παλιο αθηναϊκό/παριζιέν καφενείο σαν ντεκό, χορταστικά πολύ ξύλο, μάρμαρο και παλιές απλίκες, σκέτη αρχοντιά εξέπεμπε το όλο. Το κοινό το αγκαλιάζει αμέσως, γίνεται τότε το χοτ της εποχής, μουσικές ποιοτικές στο χαμηλό να παίζουν, ατμόσφαιρα κουλτουρέ αστική, δηλαδή Γαλάνη στα μεγάφωνα μα και τσάντες απ' την Ερμού στην καρέκλα. Στα δε γκομενικά γίνεται το ιδανικό μέρος

So greek. Τον Φεβρουάριο άλλαξαν όχι μόνο οι τιμές, αλλά και οι κάρτες. Το ότι δεν χωράνε οι νέες στις πλαστικές θήκες δεν το υπόλογισαν. Μετά την υπομονή, μπήκε ο Μάρτης, νέες θήκες δεν προμηθεύουν, το μέγεθος παραμένει κι η μόνη λύση να το βάλεις στην πίσω πλευρά του κίτρινου στελέχους κι απο κάτω το κενούλι· ζενιάλ! Οι γιαγιάδες γραφίστριες της Αγησιλάου σε νέα έκθεση πετυχημένης επικοινωνιακά γραφιστικής. Ωριμότητα στον σχεδιασμό, συν αυτοπεποιθησάτο χιούμορ μετά τη δημοσιότητα του ποστ (το ανηπαρήγαγε και το "Βήμα"). Λίγο πιο κάτω στην Ζήνωνος , οικόπεδο δράσης atenistas. Τον Οκτώβρη είχαμε αφαιρέσει άπειρα μπάζα που εμπόδιζαν οτιδήποτε να ξεπεταχτεί. Στο τώρα, μπορεί τα φυτα που βάλαμε να καλύφθηκαν από τσουκνίδες, αλλά μου άρεσε αυτό το δάσος ορίτζιναλ αττικής φύσης που ξεπετάχτηκε (ένας ωραίος οδηγός πως πρέπει να 'ναι τα άδεια οικόπεδα).

...στο σκοτάδι μιας βιτρίνας που θ' αγκαλιάζει τα στωικά εκθέματα ...σ' ένα παρατημένο ποτήρι που κανείς δεν κοιτά ...στις αιωνίως ίδιες λάμπες, τις βραδιές της Πραξιτέλους