Οκ, είπαμε να μην μοιάζουν όλα τα σπίτια ίδια, ικέα δηλαδή, αλλά πως επιτυγχάνεται αυτό; Με φαντασία, εκπαιδευμένο γούστο και φτήνια, ναι φτήνια. Ακολουθούν 4 ντεκό συνθέσεις που τα λες και installation, γιατί είναι μοναδικά, που αποδεικνύουν το υπερφίαλο της θέσης μου.

Ηδονική, σέξι, αλλά μόνο αν είναι καλή. Σοκολάτα, μεγάλο κεφάλαιο, σχεδόν ιερό και θέλει σεβασμό. Η συγκεκριμένη, ανήκει στην νέα σειρά της Ιον, τις γεμιστές, μου τράβηξε το ενδιαφέρον ελπίζοντας να ναι εξίσου καλή με την αντίστοιχη της Παυλίδης (εκπληκτική αχλάδι). Δυστυχώς, τσου, κλασσικό ελληνικό προιόν άρπα κολλά, παίρνουμε την γέμιση και την ρίχνουμε μέσα, κι άιντε στο εμπόριο κοτσάροντας την ονοματάρα, λόγω της αμυγδάλου και λίγου τραστ, ΙΟΝ.

Αυτό που της λείπει λοιπόν είναι η γνώση: η σωστή αναλογία στην ποσότητα, αυτό το μπούκωμα στο στόμα τι γεύση θα αφήνει στο φινάλε; Θα κυριαρχεί το κεράσι, πόσο ξινό πρέπει να 'ναι, θα δένει ιδανικά και θα τονίζει την γεύση της σοκολάτας. Όχι, ένα άλεσμα άχαρο στο στομα.

Την επομένη όμως είχα την χαρά να δοκιμάσω την εξαιρετική caramel σοκολάτα της Μilka. Ένα πραγματικό ποίημα, με τις σωστές αναλογίες, το σοκολατένιο γύρω-γύρω εύθραυστο να παραχωρεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιδανικά πηχτή καραμέλα. Τι αριστούργημα είναι αυτό, δοκιμάστε ανεπιφύλακτα τώρα πριν αρχίσουν οι ζέστες μας, η καλύτερη καραμελέ της αγοράς.


"Παλιοχώρα, όλα τα βγάζεις στην ξεπέτα" το συμπέρασμα; Περίπου, μέχρι που βρήκα στο αρχείο φώτο που χα τραβήξει από τα Max Perry. Περί τίνος πρόκειται; Για ένα παράδειγμα τρανταχτό πως αν έχεις σωστό προϊόν, τίμιο στις ποσότητες και στην ποιότητα, και το ντύσεις και ωραίο ντιζάιν κάνεις θαύματα. Η συγκεκριμένη σοκολατοποίια ξεκίνησε από ένα εργαστήρι στα όχι fabulous Καμίνια, στηριζόμενη στην μπόλικη και καλής ποιότητας σοκολάτα. Έγινε talk της περιοχής, επεκτάθηκε γιαβάς-γιαβάς στην Θηβών, τόσο μ' άρεσε που τρεχα αρκετές φορές στο Αιγάλεω. Τώρα έφτασε και στην Αθήνα, στην Φωκίωνος Νέγρη, κι εκεί Αθηναίοι μου θα χετε την ευκαιρία να δοκιμάσετε κάτι εξαιρετικό, γευστικό, ποιοτικό κι όμως ελληνικό.

Περνώντας πριν ένα μήνα απ' την οδό Παραμυθιάς, το βλέμμα μου τράβηξε ένα υπόγειο νεοκλασσικού που απ' τα παράθυρα έφεγγε ένα ζεστό ανθρωπομάνι στο φως των κεριών και κάποιες νότες από ένα όργανο να αντηχούν. Κάτι ξεχωριστό εξέπεμπε σαν ατμόσφαιρα και μέρες μετά ρώτησα μια φίλη μου στην γειτονιά, που ενθουσιωδώς επιβεβαίωσε την εντύπωσή μου κι έτσι την περασμένη Παρασκευή κατεβήκαμε μαζί τα σκαλάκια.
Όπως το πρωτόπλασα στην φαντασία μου λοιπόν, μαγικό, έτσι και αποδείχθηκε : ένα μικρό σχετικά υπόγειο γεμάτο φωτεινούς ανθρώπους να γευματίζει και να πίνει κρασιά στα παλιά τραπέζια. Σαν εστιατόριο εκ πρώτης, αλλά κάτι άλλαζε εδώ, αυτοί όμως είχαν μια διαφορετική ενέργεια, μια εξωστρέφεια, το κοινό φήλινγκ ότι γνωστοί, άγνωστοι όλοι μια παρέα, συντονισμένοι στο ίδιο μποεμ κλιμα, μιλούσαν, συζητούσαν, γελούσαν. Αυτόν τον διαφορετικό αέρα, που πρώτη μα πρώτη φορά συναντούσα στην Αθήνα, αυτόν που ευχόμουν κάποτε στην ελληνική επικράτεια να ζήσω, τον φέρνουν οι ξένοι καλλιτέχνες που ζουν στην Ελλάδα και δημιούργησαν υπό την ηγεσία ενός φευγάτου Ζακυνθινού, τον Σύλλογο του Orfeu Negro. Το Ο.Ν. δεν είναι μαγαζί, εστιατόριο, είναι μια λέσχη μόνο για μέλη, άντε και τους φίλους τους ή ενδιαφέρουσες περσόνες. Όπως τις προάλλες που είχε κάποιους Κουβανούς καλλιτέχνες, μια κοπελιά έπαιζε πιάνο, άλλοι χόρευαν, όλοι τραγουδούσαμε μαζί τους. Σε χαμηλό φως, κάτω από παλιές σκαλισμένες απλίκες, καθισμένοι σε παλιά έπιπλα σωσμένα απ' τα σκουπίδια, με την δική τους ολοφάνερη φθορά και ιστορία, να δίνουν μέχρι κι αυτά χαρακτήρα και ρυθμό.
Τα παραλέω, ίσως, μα τόσο μ' άρεσε. Το orfeu είναι το πιο μαγικό, αυθεντικό, sui generis σημείο που συνάντησα στην πόλη χρόνια τώρα. Και ναι, πρέπει να παρουσιαστεί, αλλά ας το κάνω δύσκολο, δεν δίνω διεύθυνση, οτιδήποτε πολύτιμο θέλει κόπο (κι ένα φίλο να σε μπάσει).

Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο τελικά να φτιάξεις χάρτες, ο προηγούμενος του athensville ήταν ζόρικος, αλλά όπως σε κάθε δυσκολία, βγαίνεις με περισσότερη γνώση. Τόση που οδηγεί στο επόμενο: από σήμερα online στο σάιτ των atenistas συγκεντρώνουμε σε ένα χάρτη τα προβληματικά σημεία της πόλης. Άδεια παρτέρια, τσακισμένα δέντρα, βγαλμένα κολονάκια, σημεία συνεχούς παράνομου παρκαρίσματος και οτιδήποτε άλλο μόνιμου χαρακτήρα που πρέπει να διορθωθεί από τον Δήμο και αρμόδιους φορείς. Φιλοδοξία να αποτελέσει μοχλό πίεσης, να φέρει σε αδιέξοδο τους υπεύθυνους και επιτέλους να κάνουν την δουλειά τους.
Λοιπόν, ας φέρουμε όλοι στο φως τα προβλήματα των γειτονιών μας.
- Μπαίνεις στο www.atenistas.gr/map
- Αποστέλεις μέσω φόρμας, είτε μέσω email στο atenistasmap@gmail.com
- H ομάδα εργασίας συλλέγει τα στοιχεία και τα τοποθετεί στον χάρτη.
Aπλό, εύκολο, και μεγάλη ευχή: αποτελεσματικό! Στο χέρι σου είναι!

Να που το αυτονόητο σε γλυπτά, ο νυχτερινός φωτισμός δηλαδή, αναδεικνύει και έργα που φαινόντουσαν του πεταματού. Δεν είναι τόσο κακό τελικά, είναι ωραίος μοντερνισμός που σπάει αλλά παράλληλα αναδεικνύει τον νεοκλασσικισμό της πλατείας Kοτζιά. Ένα μπράβο απέναντι σε όποιον σκέφτηκε το απλό, να το φωτίσει.


Η αγαπημένη στοά στην πόλη: δεν είχε κάτι σπέσιαλ αρχιτεκτονικά, παρα μόνο τις μεγαλύτερες ουρές της χώρας, μιλιούνια κόσμου να πληρώσει στους γκισέδες της ΔΕΗ (αλησμόνητοι τσαμπουκάδες στις 2 ακριβώς όταν κατεβαίνουν τα ρολά). Εγώ το tech freak (?) και των παγίων εντολών περνούσα κύριος, αν και ήθελα να κάνω ένα μαθηματάκι στους τεχνοφοβικούς βαλκάνιους συμπολίτες μας, internet παιδιά, περισσότερος ελεύθερος χρόνος μετά. Τες πα το θέμα είναι οτι η ΔΕΗ ανακαίνισε την στοά και την έκανε φωτεινή, καθαρή, ευχάριστη. Αυτά τα μικρά, λίγο-λίγο, ξανοίγουν το όλο.


Εντυπωσιακές οι επιδόσεις της Δημοτικής Αστυνομίας και του επικεφαλής Τάσου Αβραντίνη :

Η δημοτική αστυνομία της Αθήνας σε διάστημα 10 ημερών, αφαίρεσε δεκαπλάσιο αριθμό πινακίδων απ' όσες είχαν αφαιρεθεί όλο το 2010! Παράλληλα, έκοψε 15.000 κλήσεις, το 60% των οποίων αφορά σε παράνομη στάθμευση.(Καθημερινή)

Σχεδόν ασύλληπτη η σύγκριση με τις μέρες του Νίκυ, μπράβο, εμμείνετε, να δούμε μια μέρα το αυτονόητο, τα πεζοδρόμια ν' ανήκουν στους πεζούς και όχι στις τζιπάρες.
• Δημοτικοί Αστυνομικοί με ποδήλατα; Πολύ πιθανό! >>

•Επίσης το κέντρο της Αθήνας σε σοκαριστικά νούμερα:
- Οι μόνιμοι κάτοικοι στο Κέντρο δεν ξεπερνούν το 4%
- 15.000 εγκαταλελειµµένα αυτοκίνητα βρίσκονται στο κέντρο της πρωτεύουσας και αντιστοιχούν σε 10.000 στρέµµατα δηµόσιου χώρου!
-1600 εγκαταλελειµµένα δηµοτικά κτίρια, τα οποία θα µπορούσε να αξιοποιηθούν για τη δηµιουργία προνοιακών και κοινωνικών δοµών.
•• Περισσότερα, μαζί με ένα ακόμα μεγαλόπνοο σχέδιο για την Αθήνα του μέλλοντος (το 2013 τοποθετείται αυτή τη φορά) εδώ.

Καποδιστρίου, αυτάρεσκες φιλοσοφίες Αράβων:
"Ναι είμαστε 'ψευτολευκοί',
μα αυτή είναι η γοητεία των μεσογειων (χωρών)"


Αυτό που αφορά, διορθώνεται: η ντομάτα ακριβαίνει, το ωμέγα παραμένει.


Όπως και πριν, μια λειτουργία του εγκεφάλου που πρέπει να ερευνηθεί: γιατί ένας ανορθόγραφος επιλέγει να γράψει το εύκολο ομικρον> ωμέγα, το εύκολο έψιλον > αλφα γιώτα;


Πόρισμα: η ορθογραφία προδίδει τον αναλφάβητο, η γραμματική τον μετανάστη. Κουφάλες πτώσεις.


Θέλω να με κουρέψει η Neli, τι συγκινητικά τα home made ποστεράκια με σελοτέιπ

H πιο sui generis πλατεία του Ιστορικού Τριγώνου, "υπεύθυνη" για τη μεταμόρφωση της ευρύτερης περιοχής στην πιο urban hip γειτονιά διασκέδασης της πόλης. Εκεί που ανάμεσα στα παλιά καφεκοπτεία, καταστήματα ηλεκτρικών ειδών, τυπογραφεία και οινομαγειρία βρίσκονται μικρά μπαρ που παίζουν ψαγμένες μουσικές και φανατικό κοινό που αγαπά το bar hopping. Ένα "νησί" στο κέντρο της πόλης...

Εvent και κείμενο που μυρίζει το πίσω παράθυρο της διαφημιστικής της Κηφισίας: πολλά πεύκα, πολλά wrangler, καθόλου Αθήνα. Ok, αυτη είναι η πόλη σου, δεν έχει άδικο να λες την ματιά σου, μα στο context λείπει η περπατησιά, η πρωινή αλήθεια και βαβούρα, η αγάπη.

Το νέο έργο του Δημήτρη Παπαιωάννου:
Έξι ώρες παράσταση χωρίς αρχή, μέση, τέλος. Μπορείς να δεις όσο θέλεις, να καθίσεις όπου θέλεις/να βγεις και να επιστρέψεις/όσες φορές θέλεις.

Μόνο το "μπορείς να ξαναγεμίσεις το αναψυκτικό σου όσες φορές θέλεις" ξέχασε, για να ολοκληρωθεί ένα ακόμα πρωτοπόρο πρότζεκτ. Γιατί ο άνθρωπος μεγαλώνοντας βυθίζεται σε τόση ευκολία; Τι λείπει κάπως να τον κρατά;

Η Ευριπίδου έχει τα μπαχάρια, το Μοναστηράκι την τσίκνα, ένα ακόμα σημείο απέκτησε εδώ και 2 εβδομάδες άρωμα. Το αγαπημένο, της κανέλλας, χάρη στο διάσημο brand Cinnabon που ενέσκυψε κι αυτό στην Ελλάδα, ανήκωμεν στην Δύση και εν μέσω κρίσης τελικά.
Το βασικό κόνσεπτ: ρολό κανέλλας, φρεσκοφτιαγμένο (βλέπεις live το ζύμωμα), ψημένο άμεσα στα ανοξείδωτα φουρνάκια, της ώρας εντελώς και αυτό από μόνο του είναι μεγάλο συν. Ελκυστικότερη η εικόνα, είναι να σου τρέχουν τα σάλια: περιχυμένα είτε με κρέμα, είτε με σοκολάτα, ή και ξηρούς καρπούς στοιβάζονται τρυφερά στα ζεστά ταψιά και καταναλώνονται φυσικά αυτοστιγμεί (με πηρουνάκι οπωσδήποτε το μεγάλο μέγεθος) στα τραπεζάκια της στοάς.
Ως προς την γεύση: τα βρήκα λιγωτικά για τα γούστα μου, τόσο γλυκό ποιος να το αντέξει (θα πρότεινα να πάρετε το μικρό ρολό). Επίσης μου φάνηκε too much και το τόσο βούτυρο στη ζύμη ενώ διορθώθηκαν τα προβλήματα των πρώτων ημερών που η ζύμη ήταν κάπως άψητη.
Σκανδαλάκι οι τιμές, τραβηγμένες αν σκεφτείς τις πρώτες ύλες: 2.90 το μεγάλο ρολό, 2.30 το μικρό, 3.40(!) αυτό το κολασμένο Caramel Pecabon με καρυδάκι από πάνω. Δηλαδή πληρώνεις το franchise, το ακριβό ενοίκιο, και την γκλαμουριά να σε πετύχει η φίλη σου η Σίσσυ να μπραντσάρεις στην Κοραή.
Tες πα, ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε, όποιος θέλει τα πληρώνει, πάντως σαν εικόνα είναι πούρα νοστιμιά!

• Cinnabon, Κοραή, Μετρό Πανεπιστήμιο

"Γιαγιά και 5χρονη εγγονή έχασαν την ζωή τους στην Πλ. Αττικής, κατειλημμένο από αμάξια το πεζοδρόμιο, βγήκαν στο οδόστρωμα και τις παρέσυρε αμάξι". Αυτη η τραγωδία έχει κολλήσει στο κεφάλι 2 χρόνια όποτε και συνέβη, είναι σαφώς το άδικο, είναι κι η θέση μου σαν πεζός που το τύπωσε βαθιά στο κεφάλι μου. Πολύ περισσότερο όμως η οργή για όλους εμάς, την μεγάλη σιωπηλή μάζα που κάνει τα στραβά μάτια σ' όλα, που ορύεται και καταριέται στις κάμερες και στην πραγματική ζωή "μόκο" και "δεν βαριέσαι".
Τι κάνει αυτός ο κόσμος όταν βλέπει την εγκληματική συμπεριφορά της φωτογραφίας που συνάντησα πριν 2 μέρες; Ποιος σταματάει; Κανείς, απλώς όλοι προσπερνούσανε.
Κι όμως το 'κανα και δεν είναι τόσο τρομερό. Ρώτησα τον καταστηματάρχη δίπλα, είχε καλέσει 2 φορές την Αστυνομία δεν ήλθε κανείς, πήρα κι εγώ, τα ίδια, περίμενα. Τελικά μετά από 15 λεπτά ήρθε ο γάιδαρος. Έφαγε βρίσιμο, κι αυτό ήταν, πήραν θάρρος κάποιοι απ' την δίπλα στάση και τον λούσαμε κανονικά. Ήταν εύκολο, τώρα το 'χω, είναι απλό να το κάνεις, κάντο!
Το θες πιο εξτρήμ; Όλοι μέσα: να του σκάμε να λάστιχα, να του κολλάμε τεράστια αυτοκόλλητα που δύσκολα βγαίνουν, να γεμίζουμε το αυτοκίνητο σπρέι. Να το νιώσουν, να νιώσουν εμάς ότι είμαστε απέναντι, ότι δεν σε παίρνει πια να κάνεις αυτό.
Μπορείτε να δεσμευτείτε ότι κάτι θα κάνετε παρακαλώ; Αλλιώς σκάστε!


Χθες, κολωνάκι στην Αποστόλου Παύλου: βγαλμένο για να μπαίνουν τα αμάξια στον πεζόδρομο, τόση δε αναισθησία που ούτε το ξεριζωμένο κολωνάκι δεν κρύψανε. Έλα μωρέ Ελλάδα!