Όπου σταθείς και κάτσεις, στοίβες στα τραπέζια απά τα iphone. Κάτι σε στάτους ενέχουν στην μικρή βαλκανική γωνιά μας και πέρα απ' αυτό σε βαφτίζουν και τεχνολογικά προχωρημένο χρήστη, δικτυωμένο συνεχώς με το web, mail, facebook, twitter και τα λοιπά (πόσο αγάμητα κατά βάση αυτά). Και χρειάζεται να σκάσεις 649 ευρώ για να τα χεις αυτά στο κινητό σου; Όχι πια, καιρός να αποχαιρετήσεις τον κόσμο του κορόιδου και λίγο της ψωνιάς και να ακολουθήσεις το πράσινο ανδροειδές.
2 μήνες που παράτησα το iphone (μεταχειρισμένο φυσικά να μην χαλάμε σε περιττά) και ζω στον κόσμο του android και δεν βρίσκω τον λόγο να γυρίσω πίσω. Κουβαλώ μια συσκευή που κοστίζει 500 ευρώ λιγότερο, κάνει τα ίδια, και πολλά, χαλαρά καλύτερα.

Δηλαδή Τι;

Εφαρμογές:
Οκ το iphone έχει σαφώς περισσότερες και καλύτερες σε γραφικό περιβάλλον. Αλλά τις χρειάζεσαι όλες αυτές; Από πείρα, μπέσα μιλώντας όχι, στο android θα βρεις όσες πραγματικά χρειάζεσαι για να αντικαταστήσεις την επαφή που έχεις μέσω του υπολογιστή σου on the go. Και επίσης όλες τις πετυχημένες του iphone θα τις βρεις σε αντίστοιχη έκδοση κι εδώ.

Περιβάλλον χρήσης:
Χμμ, προτιμώ του android, είναι πιο ευέλικτο, σου επιτρεπει να χεις πρόσβαση σε ρυθμίσεις ταχύτερο, και είναι και πλήρως παραμετροποιήσιμο με τα widgets που παρέχουν άμεση πληροφόρηση στην κεντρική οθόνη.



Ειδοποιήσεις
Hands down, το Android κερδίζει κατά κράτος. Η μικρή μπαρούλα εκεί ψηλά σε ενημερώνει για νέα mail, ειδοποιήσεις από twitter, facebook, breaking news από σάιτς αν θες. Δεν έχει αυτό το ενοχλητικό του iphone που πετάγονται συνεχώς μπαλόνια, πόσο κουραστικό Στηβ!

2 χρόνια πριν στην οδό Αγαθουπόλεως για δοκιμή τραβώ μια φωτογραφία και την ανεβάζω με την ενσωματωμένη υπηρεσία του κινητού στο blogspot. Σαν χθες, 1 χρόνο πριν τέτοια μέρα ψάχνω το artwork των πρώτων γενεθλίων με μεγάλη προσοχή: είναι σημαντικό, ολοκλήρωνα το πείσμα μου να ξεκινήσω κάτι και να μην το παρατήσω επιτέλους, συν το να κάνω ένα μπλογκ με θέμα την Αθήνα και αναρτήσεις κάθε μέρα. Πέρσι τέτοια μέρα, όλα μοιάζαν ολόφρεσκα και σήμερα στο δεύτερο χρόνο ώριμα αλλά και χορτασμένα και κρύβει ένα χοντρό κόμμάτι κούρασης αυτό.
Ιδίως στο τέλος του '10 , μου βγήκε ένα "έγκωσα" και σκέφτηκα για πρώτη φορά να σταματήσω. Οι καλοί μου guest editors ανέλαβαν να γράψουν κι εκείνο τον μήνα τεμπέλιασα, μα στο τέλος του συνειδητοποίησα κάτι σημαντικό: πόσο καλύτερο με κάνει η ενασχόληση με το μπλογκ, ένα δίχτυ που με κρατά απ' τον οκνηρό εαυτό μου, που καλλιέργησε το μυαλό μου να σκέφτεται πρωτότυπα και δημιουργικά. Το athensville είναι οι μοναχικές μου ώρες, αλλά και οδηγός, ίσως ακουστεί υπερβολή, για τη ζωή, γι' αυτο δεν υπήρχε λόγος για φινάλε. Η μέση λύση: να μειώσω τον ψυχοφθόρο ρυθμό καθημερινής δημοσίευσης, πρωτογενούς και πρωτότυπου υλικού μάλιστα. Συν τοις άλλοις, δεν μπορούσα επίσης να βγαίνω για ψάρεμα συνέχεια, βαρετές ανάγκες βιοπορισμού, όπως σε όλους γύρω, γίνανε πιο επιτακτικές από ποτέ.
Άλλαξε όμως και η ματιά, στο λιγότερο αφελές: έγραφα ενθουσιωδώς για νέα έργα που έρχονται, από τα οποία δεν εχει ξεκινήσει ούτε ένα σήμερα. Σκεφτόμουν λύσεις, προτάσεις, παρεμβάσεις, τόσο απλές, αλλά πως να γίνουν από καθόλου ευφάνταστους μισθοφόρους υπεύθυνους του Δημοσίου; Έφαγα ένα γερό κομμάτι ελληνικής πραγματικότητας για να συνειδητοποιήσω, ότι κακά τα ψέματα, σ' αυτόν τον τόπο δεν υπάρχει η μαγιά, δεν έχουμε την κουλτούρα που τόσο θαυμάζω έξω, να προχωράνε τα πράγματα. Δεν νομίζω να σώζεται η Αθήνα στο προσεχές, και ίσως μιλάει πέρα απ' το γκρίζο γύρω, αυτό και της κεφαλής πια.

Και ναι, τελικά, το athensville, δεν έχει να κάνει κατά βάση με την Αθήνα: θα μπορούσε να ζει οπουδήποτε στο πιο μικρό χωρίο, στην τεράστια πόλη. Έχει να κάνει με την δημιουργικότητα, με την θετική σκέψη, με την απαραίτητη αισιόδοξη ματιά. Εκεί είναι ο δρόμος του. Αυτό που ξεκίνησε απ' τον αγαθούλη μικρόκοσμό μου, ανοίχτηκε σε μια πραγματικότητα που ...δεν, και τώρα βρίσκει σαν σκοπό, όσο μπορεί να αναδείξει τον μικρόκοσμο, γιατί μικρός είναι, δημιουργικών ανθρώπων και σημείων της Αθήνας. Σταθερά αισιόδοξα, με καλή πρόθεση, και συνειδητά αφελώς.
Σ' όλους εσάς αφιερώνεται η περίσταση, όπου κι αν περπατάτε xxxxvillers :-)

7 δευτερόλεπτα. Οδός Μάρνη πριν την Πλατεία Βάθης, μεσημέρι Παρασκευής, φανάρι, ένας νεαρός, άραβας του μαγκρεμπ μάλλον, πετάγεται, αστραπιαία ανοίγει την πόρτα ενός σμαρτ, αρπάζει την τσάντα της κοπέλας, απο πίσω επεμβαίνει ένας οδηγός με μηχανάκι τον ακινητοποιεί του αποσπά την τσάντα, και ο μικρός τρέχει στην ακριβώς απέναντι γωνία στους συμπατριώτες του. Απέτυχε, κάτι του λέει κι ένας άλλος πιο εξπέρ πάει και στήνεται πάλι στο φανάρι.
7 δευτερόλεπτα που αφαιρέθηκε κάθε ήχος, απλώς κοιτούσα. Μπερδεμένος πήρα σκέψεις μαζί: κανείς δεν αντέδρασε, κανείς δεν φώναξε, ούτε καν η κοπέλα, ο σουβλατζής απέναντι συνέχισε ατάραχος να τυλίγει τα σουβλάκια του, θιασώτες όλοι ενός δεδομένου σκηνικού. Φεύγα από την Αθήνα, είναι λάθος και παρημασμένος τόπος κατέληγα μετά. Και έπειτα η σκέψη μάκρυνε: πόσο αθέμιτο είναι να αρπάζει μια τσάντα αυτός που δεν του δόθηκε καμία ευκαίρία στη ζωή, με την κοπέλα που ζει μια μοδάτη ζωή στο σμάρτ;
Το πρωί στην βεράντα, ξερίζωσα ένα χορτάρι απ' την γλάστρα με τις τριανταφυλλιές και έτσι που το κρατούσα, μου γύρισε σαν σκέψη . Είναι από που θ' αποφασίσεις να πιάσεις τα πράγματα για να τα κρίνεις: θα μιλήσεις μόνο για τον καρπό, θα πας στο κλαδί, στον κορμό, ή θα βάλεις σαν θεμέλιο της κρίσης σου την ρίζα;
Και στο τώρα, σε μια ήδη διαμορφωμένη κοινωνία πως να κρίνεις, με το όλον ή τη ρίζα; Από που πρέπει να πιάσεις για να κρίνεις σωστά, δίκαια, σοφά, ποια-η-καταλληλότερη-λέξη;

Σοφοκλέους και Μενάνδρου, 2-3 κεμπαμπτζίδικα αράβικα, πασίγνωστη γι' αυτό η γειτονιά (όχι μόνο γι' αυτό). Οκ, εχμμμ, ποτέ όμως δεν έφευγα με το αίσθημα ικανοποίησης, δεν ήταν κάτι το σούπερ, το μυαλό περισσότερο το βάφτιζε αλτέρνατιβ. Πολύ λάδι, κρέας εχμμμ, τα απέφευγα χρόνια. Να όμως που η Αραβία μου επέστρεψε για τα καλά χάρη στη νέα πιάτσα που ξεπετάχθηκε στην Πλατεία Βάθης με 2 πολύ καλά φαστ φουντ αραμπέσκ, και ιδίως το ολοκαίνουργιο στην αρχή της Λιοσίων που, σημαντικό, μοιάζει το καθαρότερο όλων.


Σπεσιαλιτέ εδώ το κεμπάμπ κοτόπουλο, σου λέω καταπληκτικό. Αρχικά ρωτά ο ψήστης αν το θες καυτερό, όντως πολύ καυτερό αλλά του πάει, ρίχνει τα λαχανικά μαϊντανός, κοκκινο λάχανο, πιπερίτσα ε και πατάτες τηγανιτές για να βρίσκει μια οικειότητα να πατά η γλώσσα, και μια σως γιαούρτι που το κάνει να ακροβατεί τέλεια μεταξύ δροσερού και καυτού. Επίσης καλή επιλογή, και τα φαλάφελ, ζεστά-ζεστά, στα βάζει σε πίτα ή σε σακουλάκι. Τα προτιμώ σκέτα, δεν μπερδεύτεται η γεύση με τα λαχανικά. Στην βιτρίνα κλέβουν την ματιά, λαχταριστότατα φαντάζουν, τα συκωτάκια κοτόπουλου με ψιλοκομμένες πιπεριές, η μίντι σούβλες με αρνί(;), τα λαχματζούν και τα λοιπά οικεία ανατολίτικα.
• AlShark, Πλ. Βάθης και Λιοσίων 1

Η πόλη που στο διάβα της συναντάς έναν παρατημένο δονητή σε συρματόπλεγμα, στην Λιοσίων...


...που σωληνές καβαλιούνται φάτσα φόρα στην Πραξιτέλους


...που κορίτσια κολλανε σαν σύμβολο χειραφέτησης σερβιέτες στους τοίχους των Κάτω Πατησίων


...που μήνες πριν, γάτες στην Λένορμαν βγάζαν τα μάτια τους κάτω από ιερά βιντάζ αμάξια

Αντιπροσωπευτικά και τα δύο, ή αλλιώς "άντε βρέστα με τις γυναίκες": από νέο ειδικό περιοδικό για τις δίαιτες των σταρ ως την συγκεκαλυμμένη υστερία. Ο δε τίτλος "Τολμήστε να μιλήσετε"... γυναίκες, να μιλήσουν κι άλλο.... ΠΟΣΟ; :-)


Μετά το 666 για τους θρησκόληπτους, ιδού κι ένα νέο τριψήφιο (πιο πειστικό) να ξεσηκώσει πατριώτες.


Αιόλου: κουτί της Apple -που αμαρτία, δεν πετιέται τέτοια μόστρα- να μπαζώνει πόρτα με άλλα ταπεινά. Και μ' αυτή τη ταινία; Ιεροσυλία!


Τ0 100% ποσοστό επιτυχίας να το καταλάβω, το 0% επίσης, το 30%,50%, 70% πως είναι;


Πόσα ξέρει η γιαγιά του Τσάκι...

Μπουμ. Αυτό έγινε με την παραλία στην Ομόνοια. 15.000 επισκέφτηκαν το ποστ, 2500 το μοιράστηκαν στο facebook. Παραξενεύτηκα και πέρασα το απόγευμα ξανά αναζητώντας το γιατί τόσο σουξέ. Ο κόσμος στεκόταν και φωτογράφιζε το παράταιρο και το συζητούσε με τους διπλανούς του, ακόμα και το βουητό των δρόμων της Ομόνοιας έμοιαζε φορέας ζωντάνιας. Μην ξαναπω το προφανές, την ανάγκη για μια θετική ματιά, για κάτι αισιόδοξο, διαφορετικό. Λίγο πιο κάτω, σε 5-6 μη φραγμένα τετραγωνικά άμμου, τα παιδάκια επιβέβαιωναν δυνατά την σκέψη, αλώνοντας κυριολεκτικά το σημείο, παίζοντας με όλη τους την άγνοια, την καρδιά, την τόσο διδακτική φαντασία τους που έκανε στα μάτια τους την σκέτη άμμο, ντισνεϊλαντ.

Ναι συμβαίνει τώρα, σήμερα Τρίτη στην Ομόνοια και προκαλεί έκπληξη, ενδιαφέρον, να μια πολύχρωμη ζωντανή πόλη. Τόσος ενθουσιασμός, στο Σύνταγμα θα φαινότανε ανούσιο, αλλά εδώ μοιάζει όαση.
Η πλατεία παραχωρήθηκε, για διαφήμιση μεν, για να γίνει παραλία αλλα τι ωραία η εικόνα: έχει νέο κόσμο, πολύχρωμες ομπρέλες, παιδιά παίζουν beach volley. Το κόνσεπτ "Κάντο στην Ομόνοια" είναι πραγματικά τόσο απλό, ενας απολαυστικά κενός χώρος που να γίνονται τα φευγάτα, διαφορετικά, και πειραματικά γιατί όχι. Εμπρός, κατεβείτε για φώτοτουρισμό, πότε είδατε ξανά την Ομόνοια έτσι;