athensville

Ποια είναι η Αθήνα; Έ όχι μόνο του Athensville, όσο ευρύς και να προσπαθεί να 'ναι ο οριζόντας του, και πάλι έχει την οπτική ενός ανθρώπου και των περπατησιών του. Θέλει κάτι πιο πλατύ και η πλατφόρμα βρέθηκε. Thisisathens.org : μια πρωτοβουλία της breathtakingathens που πέρα απ' το υπέροχο βιντεάκι που παρήγαγε πέρσι, φιλοδοξεί τώρα να δημιουργήσει το μεγαλύτερο photostream που έχει γίνει, με πρωταγωνιστές εμάς. Στο χέρι μας είναι: σηκώστε κάμερα, κινητό, κλικ, ανεβάστε και ελάτε να δείξουμε στον ντουνιά το σπέσιαλ, και όμορφο και άσχημο, ψηφιδωτό της σέξι πόλης μας.

Τέρμα τα εισαγόμενα wallpapers , πόσο να ταυτιστείς με μια παραλία στον ειρηνικό, ή τους καταπράσινους ιρλανδικούς λόφους. Εδώ, ντόπια πράγματα, με τα δικά μας χρώματα, τις δικές μας οικείες παραστάσεις. 40 υψηλής ανάλυση ς ταπετσαρίες, χωρίς κανένα υδατογράφημα μάλιστα, ιδανικές για τον υπολογιστή σας, με την σοφιστικέ υπογραφή athensville . • Πως: 1> κλικ για μεγέθυνση 2>δεξί κλικ: αποθήκευση ή ορισμός ως επιφάνεια εργασίας. (ανάλυση 1600x1000).

Περνώντας την περασμένη βδομάδα απ' τις κάτω γειτονιές, είδα το Εθνικό Θέατρο σε τραγική κατάσταση: πέρα απ' το απίστευτο σκουπιδολόι ολόγυρα, οι ναρκομανείς με την νομαδική προσαρμοστικότητά, το κάνανε το νέο στέκι τους μέχρι την επόμενη βδομάδα. Το σκηνικό γνωστό, τρυπούσαν λαιμούς, κοπέλες κατέβαζαν βρακιά κι έχωναν σύριγγα στα γεννητικά τους δίπλα! Βρέθηκα ξανά στο επί τούτου για να αναδείξω το θέμα (μα στο Εθνικό;): αγκάλιασα με την χούφτα την κάμερα, κλικ στο κρυφό και ύπουλο. Τράβηξα μόνο τη μια και αυτή. Σταμάτησα, μια αίσθηση ματαιότητας έλουσε την ενέργειά μου. Γιατί να το κάνω αυτό, τι θα προσφέρει; Δύο φορές κινδύνευσα ήδη, μια στου Ξιππας που με είδε μια κοπέλα κι άρχισε να ουρλιάζει στους δικούς της, την άλλη που φωτογράφιζα κτίρια στη Βάθης με απείλησε μια ρεσεψιονίστ τίγκα στην εξάρτηση, κι έφερε και το τσιράκι της να προσπαθεί να αποσπάσει την κάμερα. Άλλαξε κάτι; Θα επηρεάσει τις ανύπαρκτες μισθοφόρες υπηρεσίες να νοιαστούν; Όχι φυσικά. Γυρίζω στην φάτσα μ

Αυτός είναι ο ιβίσκος, τι ωραίο λουλουδικό και πόσο τραγική ιστορία του. Όταν τον έβαλα στη βεράντα μου δεν ήξερα. Ένα πρωί λοιπόν αντίκρυσα το πρώτο λουλούδι εντυπωσιασμένος: καμαρωτό καμαρωτό με το πλατύ το εύρος του, μ' ένα ψεύτικο κόκκινο χρώμα και στο μέσον το λαμπερό κίτρινο κεντρί. Το βράδυ γυρίζοντας το βρήκα κλειστό, άααα αυτοσυντηρείται, ααα αυτό έχει ψυχή, κι ανέβηκε περισσότερο στην εκτίμησή μου. Το πρωί όμως το βρήκα στην ίδια κατάσταση, το γιατί;. Αναζήτησα, γκούκλαρα και γυρίζοντας σπίτι ήξερα την καταραμένη μοίρα του: να ανθίζει μόνο για μέρα και την επομένη να ρίχνει το άνθος του. Να 'ναι το πρώτο κρίμα της ζωής, σαφώς και όχι. Δεν θέλω και πολύ, τον παρομοίασα με τις ζωές κάποιων ανθρώπων που ζουν μια μέρα ευτυχίας στο μακρόσυρτο της ζωής. Ακολουθεί φωτορομάντζο-ρεπορτάζ

"...να μην καταντήσει όπως του Ψυρρή" . Να μια φράση κλισέ που περιφέρεται στα χείλη και στα free press και δεν την καταλαβαίνω. Δηλαδή πότε ήταν στα καλύτερα της η περιοχή; Ας πάρουμε την βοήθεια της ιστορίας: συνοικία της φτωχολογιάς των Αθηνών, ανθρώπων που κουτσά στραβά τα έβγαζαν πέρα ανοίγοντας το δικό τους μαγαζάκι εξελίχθηκε μετά τον πόλεμο σε μια καθαρά βιοτεχνική περιοχή, εξού και οι θηριώδεις πολυκατοικίες, με ελάχιστους κατοίκους, πολύ θόρυβο τις πρωινές, και τα βράδια να κυριαρχεί ερημιά και φόβος στα σκοτεινά δρομάκια. Στα 90s το πράγμα αλλάζει, ανοίγουν μαζικά μπαράκια, μεζεδοπωλεία, γίνεται το απόλυτο μέρος να είσαι, όχι μόνο εσύ αλλά όλη η Αθήνα οδηγώντας την περιοχή σ' ένα εκκωφαντικό σούπερ μάρκετ διασκέδασης, μάλλον απωθητικό. Σήμερα, στο "κατάντημα": έχουν μείνει μόνο μερικά μεζεδοπωλεία/μπουζουξίδικα (αυτά που δεν κορόιδευαν τον κόσμο), η Αγίων Αναργύρων είναι ίσως ο πιο ωραίος δρόμος να πιεις χαλαρός καφέ χωρίς την οχλαγωγία του άλλο

Περνώντας βιαστικός απ' την Πλατεία Αττικής το βλέμμα μου τράβηξε ένα τσαλαπατημένο σημειωματάριο. Περίεργος ων, άνοιξα και συνάντησα τον κόσμο της Αρτιόλα (αλβανικής καταγωγής αν κρίνω απ' το όνομα), τις επιδόσεις, τις ζωγραφιές, τις πρώτες της αγάπες. Πιο πολύ εντύπωση μου κάνανε οι σελίδες που αποτυπώνεται τρυφερά το πολυπολιτισμικό της νέας Αθήνας, η αθωότητα των μικρών, οι εγκάρδιες φιλίες τους χωρίς τον σκοτεινιά του ρατσισμού των μεγάλων. • Ξεφύλλισε το τετράδιο

To παιδεύω ένα μήνα τώρα: να το βάλω ή όχι; Να εκθέσω έναν άνθρωπο πολύ γνωστό-άγνωστο πια σε όσους περνάνε απ' την Ομόνοια; Προχθές βράδυ τον ξαναείδα ανάσκελα στο πάτωμα με τα βρακιά κατεβασμένα, το χέρι απλωμένο, σαν να μην ικέτευε τους περαστικούς αλλά κάποιον Θεό να τον λυτρώσει. Η εικόνα αυτή με οδηγεί στο να το δημοσιεύσω. Ας περιγράψω την ντροπή μας καλύτερα: είναι μακράν ο πιο βρώμικος άνθρωπος στην Αθήνα, έχει να πλυθεί χρόνια, τα μαλλιά έχουν κερώσει, μυρίζει και στα 10 μέτρα σε ανοιχτό χώρο, τον έχω πετύχει 2 φορές σε λεωφορείο όπου η κατάσταση ήταν ασύλληπτη και οπτικά, να κάθεται στη γαλαρία και όλοι οι επιβάτες να έχουν συγκεντρωθεί μπροστά με τα κεφάλια έξω απ' τα ανοιχτά παράθυρα, χειμώνα μάλιστα- ο οδηγός μάλιστα σταμάτησε για να τον βγάλει έξω. Πενταβρώμικα τα ρούχα και το θέαμα των ανοιχτών πληγών στα πόδια φρικιαστικό, ενστικτωδώς σταυροκοπιόμουνα ο ψιλοάθεος μετά... Μα αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στο βλέμμα του, το πιο χαμένο που χω δει ποτέ, θολό, κε

Πειραιάς: πες μου ότι το καλύπτει και το ΤΕΒΕ. Ντροπή μας, Μαρινόπουλος: μια κοινωνία δείχνει τον πολιτισμό της απ' το πως φέρεται στους γέρους. Μα κι εκεί ριγμένοι; Public. Το Ζεφύρι της Γραφιστικής: το ορίτζιναλ αγγλικό εξώφυλλο, κι η μουντή και φορτωμένη μετατροπή του στα ελληνικά. Εκδότες, εμπιστευτείτε τους Έλληνες είναι μινιμαλιστές και λάτρεις της απλότητας πια, κάθε σαλόνι και ΙΚΕΑ. Επένδυσε κι εσύ στο Γκάζι. Το "Bar-ba-Δήμος" του "Μίλα μου βρώμικα" νοικιάζεται. Το δημοσιεύω για να μου δοθεί η ευκαιρία να εκφράσω την απογοήτευσή μου για το σίριαλ. Ελάχιστη απ' την Αθηναϊλα του "Υπέροχα Πλάσματα", αφελείς διάλογοι, αδιέξοδο και ξεχειλωμένο σενάριο. Αναιρώ το αποθεωτικό ποστ του Οκτώβρη. Και τέλος, αν θες να κάνεις ένα σκάνδαλο, κάντο στο σωστό μέρος.

Προχθές, κι εκεί που απολάμβανα το αγαπημένο μου ρολό κανέλας, πέφτει το μάτι μου στην γνώστή ανακοίνωση. Απλή, κομψή, κατανοητή, τόσο πολύ που αν αφήσεις τον δίσκο σου στην υποδεικνυόμενη θέση νιώθεις κομμάτι του καλού. Γουλιά κοκα-κόλα: Έμπνευση ! Τι, αν υπήρχαν τέτοιες ανακοινώσεις στους αθηναϊκούς τοίχους, με το ίδιο καλό πνεύμα κι αυτό τον ευγενικό τρόπο, κάτι δεν θα γινόταν; Πόσοι θα σηκώνανε το χέρι ν' απλώσουν την κόλλα ή το σπρέι; Κάποιους θα τους έπιανε το φιλότιμο, δεν μπορεί. Να, έφτιαξα μια προσομοίωση, εύχομαι να μην μοιάζει τόσο εικονική. Και σκεφτείτε τέτοιες ανακοινωσούλες και σε κάδους απορριμάτων, στα παρτέρια των δέντρων, στις διαβάσεις των τυφλών. Και κόστος τίποτα, μόνο το ξεχασμένο μεράκι.

Πεζόδρομοι-αμάξια, Χτίσιμο ή Πάρκο στο Ελληνικό, Σάββας ή Θανάσης, καθημερινά διλήμματα και τόση ζέστη να το κουράζεις. Πάμε εναλλακτικά. Να, είσαι Κέντρο, πεινάς, λογικό να κατέβεις Μοναστηράκι κεμπαμπτζίδικα. Κι το γκουρμέ το γρήγορο το ελληνικό, έχει να προτείνει τον τρίτο δρόμο: σουβλάκι εξαιρετικό με νέες επιλογές. Αγαπημένη επιλογή ένα: προχωράμε την Μιαούλη, καθησυχάζουμε τις χοντρές της παρέας που γκρινιάζουν για το απομακρυσμένο του πράματος, φράνουμε στην Πλατεία ηρώων στο σουβλάκι του "Αισχύλου", εκεί που σκάει ο ομώνυμος δρόμος. Κατ' αρχήν το μεγάλο μπόνους είναι η εξαιρετική διακόσμηση, στο γνωστό στυλ του "Πέτρινου": όλο πέτρα, ξύλο ακατέργαστο, παλιές διαφημίσεις και φωτογραφίες. Τα βράδια γίνεται χαμός, τη μέρα όμως ένας παράδεισος ησυχίας. Στα του φαγητού όλα είναι οκ, ξεχωρίζω όμως το ντονέρ που μοιάζει περισσότερο καθαρό εδώ κι εχει μια έξτρα αύρα πιπεριού που ικανοποιεί την ανατολολατρεία μου. Επίσης μια σωρεία από καταπληκτικές σαλάτες κά

Φρέσκο απ' την πηγή της χαράς. Παρουσιάστηκε σήμερα το πρωί, στο πανέμορφο, και εσωτερικά, Μέγαρο Μελά της Πλατείας Κοτζιά, το πρόγραμμα αναπλάσεων "Αθήνα Αττική 2014". Θα φυλαχτεί το δάσος, το περιβάλλον της Αττικής κλπ, και στα της γειτονιάς μας ανακοινώθηκε: - Πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου , θα κυκλοφορούν μόνο τραμ, ποδήλατα, πεζοί. - Πεζοδρόμηση της Βασ. Όλγας, - Αναβάθμιση περιοχής Πλ. Θεάτρου , Ευρυπίδου "δρόμος των μπαχαρικών" - Ανάπλαση πλατειών Αγ. Παντελεήμονα, Αγ. Νικολάου, Αττικής. - Αναβάθμιση Πειραιώς - Ανάδειξη Ακαδημίας Πλάτωνος - Δημιουργία ποδηλατόδρομου Κηφισιά-Φάληρο (από 'κει συνέχεια ως Λιμανάκια Βουλιαγμένης) - Ανάπλαση Φαληρικού όλμου - Πάρκα σε Γουδή, Ιλίσια και Ελληνικό - Αποξήλωση διαφημ. πινακίδων - Ζωγραφική τυφλών όψεων κτιρίων - Εξασφάλιση προτεραιότητας στα δημόσια μέσα μεταφοράς - Eπέκταση Τραμ σε Πανεπιστημίου/Πατησίων και μονοδρομήσεις Πατησίων, Αχαρνών - Στόχος 30%-50% λιγότερα αυτόκινητα - Πράσινες ταράτσες -

Οι Άγγλοι λένε "μια κακή απόφαση είναι καλύτερη από τη μη απόφαση". Έτσι για να προλάβω όσους αντιδράσουν στο άκουσμα της δράσης του Δήμου Αθηναίων που το Σαββατοκύριακο ξήλωσε απ' την Ομόνοια θάμνους και δεντράκια, (σε καλυμμένες γλάστρες ήταν φυτεμένα άλλωστε, δεν κόπηκαν). Υπήρχαν μηνύσεις απ' το Μετρό πως στάζανε νερά, και σημαντικό οι θάμνοι ήταν απλησιαστοί γεμάτοι κόπρανα και ούρα, λειτουργούσαν μάλιστα και σαν εξαιρετική καβάτζα για ναρκομανείς να τρυπιούνται, συν το ότι είχε γεμίσει ο τόπος κατσαρίδες και ποντίκια! Η πλατεία είναι πια γυμνή , όπως αποτυχημένα είχαν σχεδιάσει οι αρχιτέκτονες σε μια πόλη με 6 μήνες λιοπύρι και μ' ένα δεδομένο προβληματικό μελίσσι τριγύρω. Και μπορεί η εικόνα να παραμένει ίδιο κακή αλλά το ότι ενεργοποιήθηκε κάποιος πάνω απ' το ημιθανές κουφάρι μου προκαλεί μεγάλη χαρά. Eπιτέλους λίγα φώτα στην πλατεία , παντού για αναπλάσεις ακούμε τίποτα για την βαριόμοιρη κυρία "Ο". Που στα 60s έζησε μεγαλεία, τις δυτικές μο

Ας κλείσουμε την βδομάδα λιγότερο γκρινιάρικα, με μια βόλτα στην φωτεινή πραγματικότητα μεμονομένων Αθηναίων που αγαπούν την γειτονιά τους σαν το σπίτι τους, κι αυτό είναι τέλειο. Στα Εξάρχεια με χαρά είδα το όμορφο άγαλμα τις πλατείας και τα μάρμαρά του επιτέλους καθαρά.Κούκου, η ιντελιγκέντσια συγχρόνισε τα ρολόγια της με το 2010 κι ανακάλυψε το μέγα: η βρώμα δεν είναι επανάσταση! Κολοκοτρώνη στα κάπως ψηλά, καταστηματάρχες με ελάχιστα έξοδα και μεράκι μεταμόρφωσαν τα απαυτά(?) των δέντρων. Συγκινητικό το σλόγκαν "Σεβασμός στην πόλη - Όχι σκουπίδια" Στην λαϊκή αλλά όμορφη Αγία Μάρκου με τις τσάντες και τις κυλότες στη γωνιά με την Μιλτιάδου, μερακλής με ειδή νεωτερισμού (τόσο 80s, λατρεύω) δημιούργησε μίνι κηπάκια με λαχανικά στα απαυτά(?), ρισκπέκτ στην ιδέα ομπρέλα-θερμοκήπιο!

Κούκλα σε βιτρίνα της Λυκούργου Πριν μια βδομάδα γυρνώντας με ταξί απ’ το Ίλιον: «Μα κι εδώ»; Γεμάτη η Λιοσίων από τα μαύρα κορίτσια. Χθες βράδυ Πατησίων: η γνωστή κατάσταση, μα παρατήρησα τους ομοεθνείς νταβατζήδες τους να στέκονται στα απέναντι πεζοδρόμια, φόβητρα κανονικά. Πόσο πιο ανατριχιαστικό να γίνει το σκηνικό; Κορίτσια, πολλά ανήλικα μάλιστα, σκλάβες κανονικές, να εκπορνεύονται υπό την απειλή ξυλοδαρμού, βουντού, τιμωριών. Και αυτές οι εξευτελιστικές σκηνές για την ανθρώπινη, και ιδίως γυναικεία, αξιοπρέπεια μπροστά στα μάτια μας, στους κεντρικούς δρόμους της Ελληνικής μας Δημοκρατίας. Hθικολογώ; Ok, ένα ερώτημα αρκεί: Τσίπα καθόλου, έχουμε;

Έχω έναν φίλο, μεγαλωμένο στη Νίκαια, που μου μιλούσε ενθουσιωδώς για μια τοπική βερσιόν του τυλιχτού που στις μέρες μας χάθηκε. Υμνούσε κάποια κυρά Μαρία μερακλού, που μαζί με τον ξεριζωμό κουβάλησε πιστά την συνταγή κι έθρεψε γενιές και γενιές . Πριν 2-3 χρόνια λοιπόν μπήκε ενθουσιασμένος στο γραφείο μιλώντας μου για όμοιο σουβλάκι στο κέντρο της Αθήνας. Άνοιξε την σακούλα κι είχε καμιά 10αριά τεμάχια. Δοκίμασα! Μια δαιμονισμένη κόκκινη σάλτσα, σωστή ανατολίτικη, αγκάλιαζε ιδανικά το μπιφτέκι ή καλαμάκι. Κι όχι πατάτες, τζατζίκια, γύροι και λοιπά αποσυντονιστικά. Έψαξα διεύθυνση στη σακούλα, κι έκτοτε έγινα φαν. Και δεν είναι μόνο η γεύση, αλλά κι η ατμόσφαιρα: το στενό μαγαζάκι, ο ντόμπρος Κωστής πάνω απ' την σχάρα να ετοιμάζει τα ολόφρεσκα αριστουργήματά του στο τσακ-μπαμ, επικοινωνόντας παράλληλα μ' ένα μάγκικο, παλιό αντρίκιο χιούμορ. Κι απ' έξω σκαμπουδάκια, χάζι και γνωστοί. Καταλήγοντας, σ' αυτή την γεύση βάζω την ταμπέλα " Οπωσδήποτε ": δοκιμάσ

Γέμισαν οι δρόμοι λουκέτα, 1 στα 3 μαγαζιά έχουν το κίτρινο χαρτί στα τζάμια, κι αυτό είναι το αναμενόμενο σε μια δοκιμαζόμενη οικονομία. Το ενοχλητικό που διαπίστωσα είναι άλλο. Παντού, όλα τα καταστήματα ιδιαίτερα στους δρόμους playroom των εξεγερμένων, Σταδίου, Πανεπιστημίου, Ακαδημίας, Πατησίων, εγκατέστησαν ρολά (ακόμα και στα νεοκλασσικά). Βράδια και Κυριακές να περάσεις, δεν βλέπεις βιτρίνες, μόνο ένα μουντό κατεβασμένο πράγμα που θα παραδοθεί κι αυτό στα ηλίθια με τα σπρέι. Ακόμα και σ’ αυτά τα «μικρά», που για πολλούς αφορούν μόνο τους λεφτάδες έμπορες, καταγράφεται μια πόλη ηττημένη, ανασφαλής και φοβισμένη. Βέβαια δεν αδικώ τους ανθρώπους, οι συνεχείς καταστροφές είναι μεγάλη πληγή για τα οικονομικά τους, αλλά όταν είσαι σε κρίση κοιτάς το μέλλον με θάρρος, ανυπότακτο βλέμμα και τη λαμπερή αισιοδοξία μιας ωραίας βιτρίνας. • UPDATE: To πόρισμα της Διυπουργικής Επιτροπής για το γκέτο του Κέντρου . Νεφελώδες, ουτοπικό, σε λαθος προσανατολισμό.

Βερανζέρου, πόδια ναρκομανούς πόρνης Πατησίων, πόδια της γιαγιάς Εθνικό θέατρο, Καρυάτιδα εισόδου

EMAIL ANAΓΝΩΣΤΩΝ: Είναι γεγονός .Η Madonna ζει και αναπνέει στην Αθήνα. Δεν είναι γνωστή η διεύθυνση κατοικίας της, αλλά εθεάθη σε πολλούς δρόμους της πρωτεύουσας με διαφορετικό κάθε φορά look!Προσωπικά αγαπημένο το ηδυπαθές χορευτικό της με φόντο την Ακρόπολη θέλοντας να δηλώσει ότι ήρθε για να μείνει στη χώρα που έδωσε τα φώτα στον πολιτισμό. Αλλά και το "Blond Ambition" look κάτω από ένα θυροτηλέφωνο στο Γκάζι θα μου μείνει αλησμόνητο. Αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια στον artist που έβαλε την σφραγίδα του στην πόλη.Lady Gaga μην περνάνε απ'το μυαλό σου πονηρές σκέψεις, το κλειδί της πόλης το δώσαμε στη Madonna.Έρχεται και η δικιά σου ώρα σύντομα. -Petrito zezus

Περα απ' το τρέξιμο στους δρόμους, ήταν της Τετάρτης κι ένα απόγευμα γεμάτο free press: Γκντουπ , άφησα με σχεδόν θυμό την faq στο διπλανό κάθισμα. Πως είναι δυνατόν τόσες σελίδες κείμενα και να μην λέει απολύτως τίποτα; Εξαιρετικό σετ από δυνατές διαφημίσεις (που αυτό και αφορά τα οφίτσια) διανθισμένο με αδιάφορα, ανέμπνευστα κείμενα, δυσκολεύεσαι να ολοκληρώσεις παράγραφο! - Με αφορμή τη FAQ, πρός όλους των free γραφίστες: λυπηθείτε τους δημοσιογράφους, βοηθάτε τα κείμενα τους πια! Πέρα απ' τα μικρά γραμματάκια, έχουμε και τις γραμμές μακρυνάρια. Θεμελιώδης κανόνας της τυπογραφίας, δεκανίκι της ευαναγνωσίας: 70 χαρακτήρες το μάξιμουμ ανά σειρά, κι αν έχει περισσότερους μεγαλώνουμε το διάστημα μεταξύ των γραμμών.

Να η Νταίζη , είναι το μικρό γατάκι που φωτογράφισα στο περαστικό στις 20 Μαϊου, τη μέρα που τραβήχτηκαν οι λήψεις του σολντ άουτ ποστ με τις Τζακαράντες. Χθες 2 Ιουνίου, κατηφόριζα τραγουδώντας και παρατήρησα πως το γατάκι παρέμενε ακόμα εκεί, στο γνωστό ρημαδιό-ντροπή της Ερμού 76. Πρέπει η περιπέτεια της να 'χει γίνει μίνι talk of the town αφού κοσμάκης πολύς σταματούσε και χαριεντιζότανε με το διάσημο γατί, ενώ κάποια ψυχή στην πόλη μας ευαισθητοποιήθηκε, ανήρτησε ανακοινωθέντα και άφησε ξηρά τροφή, γάλα, νερό. Η Νταίζη ναι μεν πολύ κοινωνική με το κοινό της, μα φαίνεται χαμένη, δεν είναι και λίγο η πρώτη σου επαφή με τον κόσμο ναι αυτό το ασύλληπτο σκουπιδαριό. Η Νταίζη είναι πραγματικό αστέρι, και έστω μετά το σόπινγκ ή το κεμπαπ, θέλει την επίσκεψη και την φροντίδα μας. • Δείξε το ενδιαφέρον σου: άφησε σχόλιο συμπαράστασης ή στείλε sms "ΣΤΗΡΙΖΩ ΝΤΑΙΖΗ - ΕΡΜΟΥ 76" στους φίλους σου .

Έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του Γιάννη Λάμπρου "Οδός Αιόλου" , ενδιαφέρον φυσικά, -πως αλλιώς, δεδομένης της πετριάς μου-, μα εκεί που κόλλησα ήταν οι τελευταίες σελίδες με τις παλιές διαφημίσεις. Θαύμασα άλλη μια φορά την γραφιστική κομψότητα , τα μεγαλόστομα σλόγκαν γεμάτα βεβαιότητα για την τελειότητα των προϊόντων, το κουκούλι αθωότητας που τις περιέβαλλε. Εδώ είναι θέμα σκέφτηκα: ένα οδοιπορικό στα ίδια αυτά ακριβώς μέρη, εκεί που ο έμπορας πρωτοείδε την μακέτα που του φερε ο τυπογράφος της εποχής, το αφεντικό να μην του αρέσει και να τσαντίζεται, να ψάχνει το ευρηματικό σλόγκαν, να ρωτά τους υπαλλήλους πως τους φαίνεται. Μακριά το πήγα; Ναι, πολλά απ' τα κτίρια γκρεμίστηκαν, οι άνθρωποι φύγανε και το μόνο που έμεινε είναι αυτές οι διαφημίσεις κι οι πόσες ιστορίες που κρύβουν πίσω τους. Αιόλου 24 Περισσοτερες διαφημίσεις