Μην το ράψεις στο Tailor

“Ωραίο μαγαζί” σκέψη που σίγουρα έχει κάνει οποιοσδήποτε περνά απ’ τις αρχές καλοκαιριού απ’ την Πλατεία Αγ. Ειρήνης. Tailor Made το όνομά του, τιμή μάλλον στα ραφτάδικα του εμπορικού τριγώνου. Η επένδυση φανερή κι ακριβή, η διακόσμησηκινείται στις γραμμές του ονόματος με μοτίβα ραπτικής παντού ακόμα και στα σχέδια στους τοίχους, βαρύ γυαλιστερό ξύλο τα τραπέζια, παλιές καρέκλες συνδυασμένες με γυμνούς ξύλινους πάγκους, ατμοσφαιρικότατη εναλλαγή σκοτεινών και φωτεινών σημείων που αναδεικνύουν τα βιντάζ αντικείμενα τριγύρω και ενοποιούν το όλο. Στον τοίχο δε σκαλισμένη η μορφή του Τσίλερ (έγινε με χρήση προτζέκτορα) δίνει ακόμα περισσότερο χαρακτήρα.

Aδεια σακκιά γεμάτα "τέχνη"

100 σακκιά, 10 σημαίες, 4 δοκάρια… κι ένα αχνιστό και σημαίνον έργο τέχνης. Η πιστοποίηση σπουδαία: είναι γνωστού καλλιτέχνη, σε κάποιο πάρτυ μοδάτο πλήθος και μια βότκα χορηγός θα το αποθέωσε. Αν δε, σταθείς ανάμεσα σε ημιθανείς χρήστες με τη τσάντα Χόντος ανα χείρας, κι έρθεις σε διάλογο με το έργο, θα δεις το συγκλονιστικό βαθύτερο νόημα: την αποδόμηση της Ελλάδας. Βέβαια, τι κι αν ο κόπος μηδενικός (θα μπορούσε να γίνει ένα αρτ στο φότοσοπ να το ανεβάσει ονλάην να ξεμπερδεύαμε), η οποιαδήποτε τεχνική απούσα, ακόμα και σαν σύνθεση έργου πρόχειρη. Είναι τόσο σημαντικό, που κρατήσου, πρόκειται για έργο από την μόνιμη συλλογή του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης!
 Άλλη μια απόδειξη της χρεοκοπίας δηλαδή, πολιτιστικής στα φανερά αλλά και αξιών στο ουσιαστικότερο και αναφέρομαι στο κοινό που υποβιβάζει χρόνια τη νοημοσύνη του θεωρώντας κάτι τέτοια σπουδαία, γιατί έτσι επιβάλλεται.
Το ζητούμενο όταν γίνονται κάτι τέτοια "τέχνη στην πόλη" είναι κάτι όπως οι αξέχαστες αγελάδες κι οι καρδιές ή η σύνθεση με τα μπαλόνια (που καφρωδώςκαταστράφηκε στην Κοτζιά), κάτι άξαφνο, ευχάριστο πιθανόν, κατανοητό για τον κόσμο στο σημείο που το τοποθετείς, γιατί διαφορετικά έχεις τα -απαράδεκτα κατά τ' άλλα- κάτωθι: τη μια μέρα επιχείρησαν να πάρουν τα σακκιά με τσιμέντο και να τα πουλήσουν. Το έργο την επομένη αποκαταστάθηκε, (η πιάτσα ήξερε πια ότι ήταν γεμάτα μη μεταπωλήσιμο πριονίδι), μέχρι το Σαββατοκύριακο, οπότε και αφαιρέθηκαν οι σημαίες που κάποιος θα τις βρήκε χρήσιμες: ίσως γίνανε κουρτίνες, ίσως μπάλωσαν κάποιο σπασμένο τζάμι, ακόμη και λίγα μέτρα ύφασμα έχουν τρομερή αξία στις γειτονιές της εξαθλίωσης.

To κέντρο σήμερα

Η κρίση ήρθε κι έδεσε και το κέντρο της Αθήνας είναι σε φάση βαθειάς ύφεσης και αλλαγής. Τι συνέβη το καλοκαίρι λοιπόν στα ευαίσθητα στις αλλαγές κομμάτια της πόλης και ποιο το σήμερα.

Φυγή οικονομικών μεταναστών
Στις γειτονιές (6ο διαμέρισμα βασικά) που παραδοσιακά φιλοξενούν μετανάστες (απ’ τους εσωτερικούς του ‘70, τους Ανατολικοευρωπαίους του ‘90 στους αφρασιάτες του σήμερα) η κατάσταση αλλάζει. Το αντιλαμβάνεσαι απ’ τους άδειους από παρκαρισμένα αυτοκίνητα δρόμους, απ’ τα ημιυπόγεια που ελάχιστα πια κατοικούνται. Οι πρώην ένοικοί τους έχουν ανεβεί στους ορόφους, μετακόμιση που τουλάχιστον ένα τσικ μεγαλύτερης αξιοπρέπειας το εξασφαλίζει, παίρνοντας την θέση κυρίως Αλβανών και ανατολικών εν γένει, οι οποίοι με τις οικογένειές τους μαζικά εγκαταλείπουν την Ελλάδα (μικρή και μοναδική νέα εισροή είναι οι Ρομά των Βαλκανίων). Όσοι μετανάστες έχουν μείνει πια (πέρα απ’ αυτούς των 90s που έχουν ενσωματωθεί πια) είναι από χώρες μακρινές Ασίας και Αφρικής που εγκλωβισμένο στην ζοφερή πραγματικότητα (ελλείψει δυνατότητας να φύγουν για Ευρώπη) ζούνε σε συνθήκες ένδειας.

Αστυνόμευση
Η παρουσία της αστυνομίας είναι πιο εντατική στο ιστορικό κέντρο και πέριξ της Ομόνοιας, συνεχείς έλεγχοι από πεζές περιπολίες, στο Γεράνι δε κυκλοφορούν και κλούβες. Αυτό έχει συντελέσει στην αραίωση των πληθυσμών που κινούνται στην περιοχή, πρακτική που όμως έπληξε κατά βάση τους αλλοδαπούς της βιοπάλης και άφησε ανέγγιχτους όσους επιδίδονται στα σκληρά. Έτσι οι dealers ανενόχλητοι έχουν καταλάβει σημεία και στενά με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Πλατεία Ομονοίας όπου το βράδυ απ’ όποια έξοδο κυλιόμενων βγεις (εκτός απ’ αυτή του Hondos που κρατάνε Θερμοπύλες οι παππούδες με τα τεκνά) θα σε περιμένουν καμιά δεκαριά ανενόχλητα βαποράκια να σου ορμήξουν για να πουλήσουν drugs. Οι ναρκομανείς έχουν εξωθηθεί τριγύρω, με την οδό Πειραιώς μέχρι το ΙΚΑ και εντός την Ιάσωνος στο Μεταξουργείο, να δέχονται την πίεση.

Η νέα πιάτσα στο Πανεπιστήμιο!
Μετά την ασύλληπτης εξαθλίωσης της Τοσίτσα, άλλη μια νέα δημιουργήθηκε στην "περιοποιημένη Αθήνα", εκεί που δεν το περίμενε κανείς: ανάμεσα στο Πανεπιστήμιο και την Ακαδημία Αθηνών. Ημιθανείς ναρκομανείς, αγέρωχοι ντήλερς, εσάνς κάτουρου και απαθείς Αθηναίοι έχοντας στο κεφάλι πέρα απ’ τα δικά τους και το να μην πατήσουν τις κουρελούδες.

Οι Πλατείες
Το παλιό Σύνταγμα του αστικού σικ παραμένει βαθιά σοκαρισμένο απ’ τα γεγονότα του Ιούλη κι έχει παραχωρήσει την κουλ πλευρά του χαρακτήρα του στο Μοναστηράκι που είναι η πιο ζωντανή πλατεία στο ιστορικό κέντρο πια. Η Ομόνοια ένας κενός χώρος που αστυνομεύεται, ενώ η Πλατεία Βάθης βρίσκεται σε μεταβατική προς το απροσδιόριστο φάση καθώς οι ναρκομανείς την έχουν εγκαταλείψει και έχουν μείνει ελάχιστοι πια. 
Σε Πλατεία Αττικής και Άγιο Παντελεήμονα ένας συνασπισμός Ελλήνων και Ανατολικοευρωπαίων μεταναστών έχει συγκροτήσει ενεργές ομάδες που έχουν κυριαρχήσει και απωθούν (χαρακτηριστικες οι ανακοινώσεις στις κολώνες) οτιδήποτε μουσουλμανικό απ’ την περιοχή, “σπάνιο να δεις αφρασιάτες μετανάστες στις Πλατείες δεν υπάρχει κανείς πια” (έκθεση κινητής μονάδας ΚΕΕΛΠΝΟ).
Έτσι πιο πάνω, στην συνορεύουσα με την ανεκτική Κυψέλη, Πλατεία Βικτωρίας εκατοντάδες συνωστισμένοι μετανάστες, σχεδόν όλοι Αφγανοί, χρησιμοποιούν την Πλατεία σαν σημείο συνάντησής τους και ευκαιρίας να παίξουν τα παιδιά τους, εικόνα που μάλλον λειτουργεί σαν ασπίδα ως τώρα, δεδομένων των επιθέσεων που δέχτηκαν αλλοδαποί μετά την εκεί δολοφονία του Μ. Καντάρη.

Η πορνεία
Όπως είπε και ο υπουργός Υγείας που έχει έδρα στην Πλατεία Βάθης και κόβει το μάτι του “τα μοντέλα αλλάζουν, είναι πια πιο ψηλές, πιο εντυπωσιακές οι νέες πόρνες”. Και αληθεύει, πρόκειται κυρίως για Ρουμάνες και Βουλγάρες, όπως αληθεύει ότι έχουν αυξηθεί κατάκόρυφα τα κρούσματα aids και νοσημάτων στο κέντρο της Αθήνας. Όσον αφορά τα κορίτσια απ’ την Αφρική (που μα τω Θεώ, έχω δει και 12χρονη το πολύ, να εκδίδεται) πληθαίνουν κι έχουν πιάσει πόστα πέρα απ’ τα της Σωκράτους, 3ης Σεπτεμβρίου, Πατησίων. Έχουν ανέβει Κυψέλη, Πειραιώς, Καβάλας, Αχαρνών, Παγκράτι, ενα καρφουρ εμπορίας ανθρώπων σε κάθε γειτονιά.

Τα λουκέτα
Όπως παντού στην χώρα καταστήματα κλείνουν. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι κλείνουν τα δικά τους και οι Κινέζοι, που είχαν τα κεφάλαια να νοικιάζουν χώρους με πολύ υψηλά μισθώματα. Όσα δε αντέχουν στην κρίση έχουν απλώσει παντού ρολά, ακόμα και στον αέρα μπρος τους που βρίσκουν καταφύγιο ναρκομανείς αλλά και άστεγοι, οι οποίοι - ίσως είναι δική μου λάθος εντύπωση- έχουν μειωθεί.

Μικρές καθημερινές ληστείες
Ίσως είναι οι μέρες που κάτι, έστω και λίγο, ισχύει απ’ αυτό που παρουσιάζεται στα media. Όλοι μας στο φιλικό μας περιβάλλον έχουμε να διηγηθούμε περιστατικά γνωστών μας που είτε τους κλέψανε στα μέσα, είτε τους σπάσανε τζαμάκι στο αυτοκίνητο, είτε γίνανε μάρτυρες κλοπών στην μέση του δρόμου (μου τυχε 2 φορές να ‘μαι αυτόπτης μάρτυς μέσα στην εβδομάδα).

...
“Το καλοκαίρι μου φαινότανε άδεια, τώρα όμως έρημη” μου ‘πε μια φίλη που ζει στην Ολλανδία και πηγαινοέρχεται. Κι αυτό είναι το σήμερα της πόλης μας, τα βράδια να μην κυκλοφορεί ψυχή!

Για φινάλε όμως ας ξανοίξουμε την σκοτεινιά και έχει ρεαλιστική βάση η απόπειρα νομίζω: αυτή η κεντροφοβία πια είναι μια πολλλλύ υπερβολική αντίδραση που αποδεικνύει άλλη μια πόσο μαμόθρεφτα τα ελληνάκια. Ναι είναι κάτι που μπορεί να συμβεί, αλλά δεν είναι δα ΤΟ δεδομένο! Και μέχρι να υπάρξει κάποιος απ’ τους πέρα βρέχει που ζουν στα προάστια και αποφασίζουν για το εξωτικό Κέντρο να νοιαστεί για την βαριά σακατεμένη ψυχολογία της Αθήνας, εμείς με εντελώς συνειδητή απόφαση, ας συνεχισουμε τις παλιές μας βόλτες!

Φάγαμε ντόμπρα στη Λιοσίωv

Το φέρανε κι οι καιροί, αλλά και κάπου ήταν κοροϊδία που τόσα χρόνια ,τρώγωντας έξω, πληρώναμε το δάνειο του εστιάτορα για την διακόσμηση και τα νοίκια σε χοτ πεζοδρομημένες περιοχές. Το βασικό ήταν πάντα το φαϊ, έτσι στεγνά και bulgar να το πούμε. Και η τιμιότητα, ντομπροσύνη, που ντόμπρο στα σλάβικα/βουλγάρικα σημαίνει το καλό. Χαζή εισαγωγή για μια πολύ φαγανή πρόταση λοιπόν στις κάτω γειτονιές.
Στην Λιοσίων στην περιοχή του φρικτού 80s τέως Δημαρχείου, στην καταπράσινη κι ήσυχη πλατεϊτσα Τράιμπερ βρίσκεται ένα εστιατόριο που τηρεί με το παραπάνω την ποιότητα και την τιμή.
Συχνάζουν κατά βάση Βούλγαροι μα η κουζίνα τους δεν είναι σκέτα δική τους, έχει γίνει ένα καθόλου ενοχλητικό μιξ με τα προς τα μας. Ήτοι, απ' την Βουλγαρία παίρνουμε τα εξαιρετικά κρέατα, λουκάνικα, μπιφτεκοειδή, μούρλια ένα σπειροειδές με ιδιαίτερη γεύση γλυκάνισο και φυσικά τη σαλάτα σόπσκα, η γνωστή βαλκάνια, που απο κει ξεκινά το τραπέζι. Κατηφορίζοντας στο νότο μας, πέρα από μουσακάδες κλπ, γευστικό ενδιαφέρον έχουν τα γεμιστά με αυγολέμονο απο πά, και η συλλογή με τα βασικά ψαρικά. Στο πιόμα, η μπύρα είναι κυρίαρχη, προσπεράστε επιτέλους τις αμστελοειδείς, αξίζουν πραγματικά τον κόπο οι Zagorka, Sumenska (Шуменска) και η κυρίαρχη στην χώρα Kamenitza.
Oι τιμές εξαιρετικές 5-6 ευρώ το πιάτο, καθώς και η ποσότητα, μπόλικο φαγητό σε σοκαριστικά βουναλάκια απόλαυσης (δες τους γαύρους στην φώτο).
tip: Παραπλεύρως υπάρχει και σούπερ μάρκετ που θα βρείτε τα κρεατικά καθώς και τις δίλιτρες(!) μπουκάλες μπύρας.
• Σωνιέρου 28 (γωνία Λιοσίων 18), Πρώην νέο Δημαρχείο

Athens graffiti collection 09.11

Έτσι για να μείνουν στην ηλεκτρονική αθανασία, μακριά από φθορές, βροχές και τον καυτό μας ήλιο: ο ανθός των γκράφιτι κατευθείαν απ' τις street art πηγές, aka Μεταξουργείο, Εμπορικό Τρίγωνο, Γκάζι, Ψυρρή (Σεπτέμβρης 2011)

Tι πάθαν τα σταφύλια μας;

Χου και ξανά! 2 μήνες χωρίς άρθρο, 2 μήνες χωρίς να αγγίξω καν φωτογραφική και ήταν τελικά αυτό που χρειαζότανε. Το απαραίτητο διάλειμμα που πρέπει με το ζόρι να σε βάζεις, αν θες να ξαναποκτήσεις το κέφι, να γεννήσει το μυαλό σου την παραγωγική παλιά έμπνευση με τα καθημερινά ποστ (που αλήθεια πως στο καλό το κανα αυτό;).
Το λοιπόν,  ήταν ήρεμο καλοκαίρι: μολονότι τα δεδομένα γκριζάρουν, τα λεφτά λιγοστεύουν, το μηνιάτικο πέφτει στα "να βγάλουμε κι αυτό το μήνα", φίλοι πανικόβλητοι χάνουν την δουλειά, μοιραία  όλων θα 'ρθει την σειρά μας. Και παρ' όλ' αυτά, συνέβη το παράδοξο, σαν να μίκρυνε το άγχος για τα μέλλοντα. Σκέφτηκα, πως θα 'ναι και το μεγάλωμα μα περισσότερο κατέληξα στο ταξίδι, σ' αυτό στην Σίφνο. Σ' εκείνο το παραθυράκι που έμπαινε θεόσταλτα δροσερά και μιλούσε μόνο ο αυγουστιάτικος αέρας. Στους τρίωρους περιπάτους στα αιώνια μονοπάτια, σε λόγγους, ραχούλες και μοναστηριώτικα ψηλά βουνά, με τον ωραία θερμό πρωινό ήλιο, το αιγαίο από παντού ολόγυρα, τα αρώματα απ' το φασκόμηλο και το θυμάρι. Και την πραγματική πληρότητα που ένιωθες ιδίως στο φινάλε της διαδρομής. Είμαι βέβαιος πως ήταν και περπάτημα στο μέσα, πως μετακινείσαι ασυνείδητα πιο πέρα, μαλακωμένος απ' τη ταπείνωση που σου επιβάλει η φύση.
Το κρατώ το μέσα λοιπόν, ελπίζω με διάρκεια, τώρα που χρειάζεται να κάνεις τον τρελό πιο πολύ από ποτέ. Έτσι γυρίζοντας το στο αθενσβιλίστικο, φίλοι μου αυτό που μου μεινε απ' το καλοκαίρι ήταν τα σταφύλια, ήταν απαράδεκτα στιφά, χωρίς γεύση, ελαχιστότατα αξίζανε.
Τι πάθανε επιτέλους τα σταφύλια μας; :-)


Βαθουλωμένα απ' το πολύ περπάτημα τουριστοσάνδαλα


Ευλογημένος για κυκλαδονήσι τόπος, δουλεμένος σε πεζούλες, κι εύφορος. Διαδρομές με σταματήματα για σύκα και σταφύλια.


Οι ξερολιθιές, οι άπειρες στο νησί, κάθε πέτρα κι ένδειξη του συγκινητικά πανάρχαιου γυμνού τοπίου των Κυκλάδων.

Θυμάρι και φασκόμηλο πάνω στο βουνό, το άρωμά τους η ανταμοιβή της σκληρής ανάβασης

Ηλιοβασίλεμα πάνω απ' το λιμάνι του νησιού, στο βάθες η Σέριφος.

Ο προορισμός τρίωρης πορείας, μια Παναγιά στην απομονωμένη πλευρά του νησιού
...και το πανηγύρι, όπως παλιά, του Δεκαπενταύγουστου