athensville

“Ωραίο μαγαζί” σκέψη που σίγουρα έχει κάνει οποιοσδήποτε περνά απ’ τις αρχές καλοκαιριού απ’ την Πλατεία Αγ. Ειρήνης. Tailor Made το όνομά του, τιμή μάλλον στα ραφτάδικα του εμπορικού τριγώνου. Η επένδυση φανερή κι ακριβή, η διακόσμησηκινείται στις γραμμές του ονόματος με μοτίβα ραπτικής παντού ακόμα και στα σχέδια στους τοίχους, βαρύ γυαλιστερό ξύλο τα τραπέζια, παλιές καρέκλες συνδυασμένες με γυμνούς ξύλινους πάγκους, ατμοσφαιρικότατη εναλλαγή σκοτεινών και φωτεινών σημείων που αναδεικνύουν τα βιντάζ αντικείμενα τριγύρω και ενοποιούν το όλο. Στον τοίχο δε σκαλισμένη η μορφή του Τσίλερ (έγινε με χρήση προτζέκτορα) δίνει ακόμα περισσότερο χαρακτήρα.

100 σακκιά, 10 σημαίες, 4 δοκάρια… κι ένα αχνιστό και σημαίνον έργο τέχνης. Η πιστοποίηση σπουδαία: είναι γνωστού καλλιτέχνη, σε κάποιο πάρτυ μοδάτο πλήθος και μια βότκα χορηγός θα το αποθέωσε. Αν δε, σταθείς ανάμεσα σε ημιθανείς χρήστες με τη τσάντα Χόντος ανα χείρας, κι έρθεις σε διάλογο με το έργο, θα δεις το συγκλονιστικό βαθύτερο νόημα: την αποδόμηση της Ελλάδας. Βέβαια, τι κι αν ο κόπος μηδενικός (θα μπορούσε να γίνει ένα αρτ στο φότοσοπ να το ανεβάσει ονλάην να ξεμπερδεύαμε), η οποιαδήποτε τεχνική απούσα, ακόμα και σαν σύνθεση έργου πρόχειρη. Είναι τόσο σημαντικό, που κρατήσου, πρόκειται για έργο από την μόνιμη συλλογή του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης!
 Άλλη μια απόδειξη της χρεοκοπίας δηλαδή, πολιτιστικής στα φανερά αλλά και αξιών στο ουσιαστικότερο και αναφέρομαι στο κοινό που υποβιβάζει χρόνια τη νοημοσύνη του θεωρώντας κάτι τέτοια σπουδαία, γιατί έτσι επιβάλλεται. Το ζητούμενο όταν γίνονται κάτι τέτοια "τέχνη στην πόλη" είναι κάτι όπως οι αξέχαστες αγελά

Η κρίση ήρθε κι έδεσε και το κέντρο της Αθήνας είναι σε φάση βαθειάς ύφεσης και αλλαγής. Τι συνέβη το καλοκαίρι λοιπόν στα ευαίσθητα στις αλλαγές κομμάτια της πόλης και ποιο το σήμερα. Φυγή οικονομικών μεταναστών Στις γειτονιές (6ο διαμέρισμα βασικά) που παραδοσιακά φιλοξενούν μετανάστες (απ’ τους εσωτερικούς του ‘70, τους Ανατολικοευρωπαίους του ‘90 στους αφρασιάτες του σήμερα) η κατάσταση αλλάζει. Το αντιλαμβάνεσαι απ’ τους άδειους από παρκαρισμένα αυτοκίνητα δρόμους, απ’ τα ημιυπόγεια που ελάχιστα πια κατοικούνται. Οι πρώην ένοικοί τους έχουν ανεβεί στους ορόφους, μετακόμιση που τουλάχιστον ένα τσικ μεγαλύτερης αξιοπρέπειας το εξασφαλίζει, παίρνοντας την θέση κυρίως Αλβανών και ανατολικών εν γένει, οι οποίοι με τις οικογένειές τους μαζικά εγκαταλείπουν την Ελλάδα (μικρή και μοναδική νέα εισροή είναι οι Ρομά των Βαλκανίων). Όσοι μετανάστες έχουν μείνει πια (πέρα απ’ αυτούς των 90s που έχουν ενσωματωθεί πια) είναι από χώρες μακρινές Ασίας και Αφρικής που εγκλωβισμένο στην ζοφερή πρ

Το φέρανε κι οι καιροί, αλλά και κάπου ήταν κοροϊδία που τόσα χρόνια ,τρώγωντας έξω, πληρώναμε το δάνειο του εστιάτορα για την διακόσμηση και τα νοίκια σε χοτ πεζοδρομημένες περιοχές. Το βασικό ήταν πάντα το φαϊ, έτσι στεγνά και bulgar να το πούμε. Και η τιμιότητα, ντομπροσύνη, που ντόμπρο στα σλάβικα/βουλγάρικα σημαίνει το καλό. Χαζή εισαγωγή για μια πολύ φαγανή πρόταση λοιπόν στις κάτω γειτονιές. Στην Λιοσίων στην περιοχή του φρικτού 80s τέως Δημαρχείου, στην καταπράσινη κι ήσυχη πλατεϊτσα Τράιμπερ βρίσκεται ένα εστιατόριο που τηρεί με το παραπάνω την ποιότητα και την τιμή. Συχνάζουν κατά βάση Βούλγαροι μα η κουζίνα τους δεν είναι σκέτα δική τους, έχει γίνει ένα καθόλου ενοχλητικό μιξ με τα προς τα μας. Ήτοι, απ' την Βουλγαρία παίρνουμε τα εξαιρετικά κρέατα, λουκάνικα, μπιφτεκοειδή, μούρλια ένα σπειροειδές με ιδιαίτερη γεύση γλυκάνισο και φυσικά τη σαλάτα σόπσκα, η γνωστή βαλκάνια, που απο κει ξεκινά το τραπέζι. Κατηφορίζοντας στο νότο μας, πέρα από μουσακάδες κλπ, γευστικό ε

Έτσι για να μείνουν στην ηλεκτρονική αθανασία, μακριά από φθορές, βροχές και τον καυτό μας ήλιο: ο ανθός των γκράφιτι κατευθείαν απ' τις street art πηγές, aka Μεταξουργείο, Εμπορικό Τρίγωνο, Γκάζι, Ψυρρή (Σεπτέμβρης 2011)

Χου και ξανά! 2 μήνες χωρίς άρθρο, 2 μήνες χωρίς να αγγίξω καν φωτογραφική και ήταν τελικά αυτό που χρειαζότανε. Το απαραίτητο διάλειμμα που πρέπει με το ζόρι να σε βάζεις, αν θες να ξαναποκτήσεις το κέφι, να γεννήσει το μυαλό σου την παραγωγική παλιά έμπνευση με τα καθημερινά ποστ (που αλήθεια πως στο καλό το κανα αυτό;). Το λοιπόν,  ήταν ήρεμο καλοκαίρι: μ ολονότι τα δεδομένα γκριζάρουν, τα λεφτά λιγοστεύουν, το μηνιάτικο πέφτει στα "να βγάλουμε κι αυτό το μήνα", φίλοι πανικόβλητοι χάνουν την δουλειά, μοιραία  όλων θα 'ρθει την σειρά μας. Και παρ' όλ' αυτά, συνέβη το παράδοξο, σαν να μίκρυνε το άγχος για τα μέλλοντα. Σκέφτηκα, πως θα 'ναι και το μεγάλωμα μα περισσότερο κατέληξα στο ταξίδι, σ' αυτό στην Σίφνο. Σ' εκείνο το παραθυράκι που έμπαινε θεόσταλτα δροσερά και μιλούσε μόνο ο αυγουστιάτικος αέρας. Στους τρίωρους περιπάτους στα αιώνια μονοπάτια, σε λόγγους, ραχούλες και μοναστηριώτικα ψηλά βουνά, με τον ωραία θερμό πρωινό ήλιο, το αιγαίο από παντ