Vegan και τύμπανα ενός άξιου Σαββάτου

Ένα μεστό Σάββατο το προχθεσινό, όχι μόνο λόγω τόσων συγκινήσεων, όσο του να γνωρίζεις ενδιαφέροντες ανθρώπους και μάλιστα τους ανιδιοτελείς των καιρών μας. Το μεσημεράκι βρέθηκα στην "Γιορτή Φρέσκου Ελαιολάδου" σ' έναν μικρό προσωρινό κήπο της Κεραμεικού 96. Εκεί 5 μικροί ελαιοπαραγωγοί στρώσανε τραπεζάκια και μας κάλεσαν να το βουτήξουμε το λάδι, αυτό το φρεσκότατο που είχαν συλλέξει, με το φρεσκότατο ψωμί της Κρυσταλλίας. Ο κόσμος ήταν πραγματικά φωτεινός, καλοζωισμένος μεν αλλά καθόλου ποζάτος, άλλωστε είναι αντισυμβατικό το να 'σαι σαββατιάτικο πρωί σ' ένα οικόπεδο και να παπαριάζεις λάδι;
Σ' ένα έξτρα πάγκο βρέθηκε και η ομάδα Troo Food Liberation, και στο τραπέζι τους με περίμενε μια γευστική έκπληξη που κάπως γύφτικα τίμησα 2 φορές. Φαγάκια με ωμές φρέσκιες τροφές άντε ελαφρά μαγειρεμένες (αφυγραμένες ο σωστός όρος) το κόνσεπτ της ομάδας, και πραγματικά τι γευστική βόμβα ήταν αυτή με τα λαχανικάκια ανακατεμένα στο μπωλ με μια εξαίσια σως και μετά τυλιγμένα σε αράβικη πίτα ολικής. Θεσπέσια γεύση, άσε η αίσθηση ότι πραγματικά δεν τρως αλλά θρέφεσαι, δίνεις το σωστό στο κορμί σου και νιώθεις και χορτάτος. Και όλα αυτά με το ελκυστικό, ακομπλεξάριστο, χαρούμενο πρόσωπο της Δανάης, της Δάφνης, της Έλλης και του Μάρτιν. Μάθε περισσότερα κι εδώ.

Mεταvάστες, το κέρδος της αποδοχής

Έχουν περάσει αρκετές μέρες από κείνες τις 2 βόλτες-"πορείες" στις κάτω γειτονιές του κέντρου κι όσους κι αν ρώτησα έκτοτε για κείνες τις στιγμές μιλούσαν συγκινημένοι, για το αναπάντεχο που έζησαν πατώντας στην στενή σκοτεινή Γερανίου, στη στοά της Πλατείας Θεάτρου, στην Πλ. Βάθη, στην Ζήνωνος, στους Γιατρούς τους Κόσμου στη Κουμουνδούρου. Για την εικόνα των μεταναστών, (που αποτυπώνεται τόσο γλαφυρά στην συγκλονιστική φώτο του Σπύρου Βάθη, κλικ μεγέθυνση) των δεκαεπτά νομά σ' ένα δωμά, αυτών που με τόση χαρά βγήκαν στα μπαλκόνια με τις σκισμένες τέντες, που στα γεμάτα έξαψη μάτια τους, φωνές, χαμόγελά τους, έβλεπες να λαχταρούν μια βασική ανθρώπινη ανάγκη, την αποδοχή: να νιώσουν κομμάτι της κοινωνίας μας, ότι είναι σαν κι εμάς, όχι στυλάτοι και καλοντυμένοι αλλά ίδιοι σαν εμάς.
Και στ' αλήθεια, γιατί δεν το κάνουμε (και τους αφήνουμε απλώς να είναι ένα ντεκόρ για να δικαιώνουν τις ακραίες ιδεολογίες τους αριστερά/δεξιά); Πόσος πλούτος για μια πόλη είναι αυτές οι διαφορετικές κουλτούρες: στο φαγητό, στις μουσικές, και πάνω απ' όλα στον ενδιαφέροντα και διαφορετικό τρόπο σκέψης για την ζωή;
Και σ' ένα ουσιαστικότερο επίπεδο: οι άνθρωποι αυτοί κουβαλούν ακόμα την αγνότητα στις προθέσεις τους, τον σπόρο για πρόοδο, για εργασία, δεν είναι διεφθαρμένοι από την λαμογίστικη νοοτροπία μας. Μήπως τελικά η ουσιαστική ένταξή τους, κι η ευθύνη τους να αποδειχθούν άξιοι της αποδοχής , μπορεί να αποτελέσει καίριο συσταστικό που θα δώσει πνοή στην κουρασμένη για ξεβολέματα φάρα μας, επαναφέρει και εκτιμήσουμε ξεχασμένες σε μας αξίες, που φέρει ακόμα και τώρα το κουρασμένο μεροκάματό τους; Τι έχει να χάσει η χώρα εντάσσοντας αξιοπρεπώς ανθρώπους, όσους τέλος πάντων είναι εδώ για 1 μήνα ή για χρόνια, που θα νοιάζονται εκ των πραγμάτων τον τόπο μας; Είναι πραγματικά χαζό εδώ που φτάσαμε να μην διαλέγουμε την θετική οπτική...

Δικαιολογημένα εικοvoλάτρης

-Γ' Σεπτεμβρίου / Άστεγος Ψυρρή / Αιόλου & Σοφοκλέους

Η κυρία Xι Κάππα

" Ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να συντηρεί πλέον το δημόσιο. Αυτή είναι η αλήθεια" Υφυπουργός Οικονομίας χθες. Κοιτάζω τον λογαριασμό πάνω στο γραφείο. Φορτώνω, το κάνω εικόνα, εδώ να τα πώ:
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί πρέπει να υπερασπίζομαι σε πορείες το δικαίωμα στην εργασία για την κυρία με την χοντρή κωλάρα που είχε μπάρμπα στην Κορώνη, που αποδείχθηκε ξύπνια σε σχέση με τα λοιπά της κοινωνίας και καπάκωσε την θέση στο Δημόσιο, που πηγαίνει στην δουλειά όποτε (όταν τα μαγαζιά είναι κλειστά) και αν θέλει (για να γεμίσει το πράσινο της πασιέντζας την οθόνη), που έχει την οψιόν να της χτυπάνε κάρτα αντ' αυτής , να μένει έγκυος και να παίρνει 2 χρόνια ρεπό ενώ η αντίστοιχη του ιδιωτικού με το ζόρι 2 μήνες, να παίρνει σωρό τα επιδόματα, το κράτος να πληρώνει τους τόκους της να παιρνει δάνεια με ευνοϊκότερους όρους απ' τους υπόλοιπους κλεφταράκους τους ιδιωτικού τομέα, και βάλε, βάλε, βάλε και στο τέλος κι ένα εφάπαξ.
Δεν μπορώ να υπερασπιστώ αυτήν την κυρία με την χοντρή κωλάρα που δεν μπορεί, καθημερινά συναντά τους μεταφορείς των κούριερ που ανεβοκατεβαίνουν την πόλη για 30 ευρώ μεροκάματο, τους πωλητές των καταστημάτων της σούζας και της ορθοστασίας. Αλήθεια εκεί γιατί δεν της βγαίνει η αλληλεγγύη, η σκέψη ότι κοίτα είμαι ευνοημένη, δεν υπάρχει από πάνω μου καμία απειλή ν' απολυθώ όπως η κοπελίτσα με το ιδρωμένο μέτωπο = που της ετοιμάζει την σαντουιτσάρα στο έβερεστ;
Και δεν είναι μια κυρία με χοντρή κωλάρα πάντα, να θυμηθώ την τραυματική και μόνη θητεία-ένταξη μου στο Δημόσιο, το γραφείο στο ναυτικό: μια τρελή γριά αναλφάβητη πασόκα που το άγχος της είναι να της αφήσουν ένα έξτρα προσωπικό κωλόχαρτο, τον διευθυντή που γκομένιζε ολημερίς άρα δεν πρέπει να του σηκωνότανε πια και δεν τολμούσε κανείς μες στην όλη πηχτή υποκρίσία να του την πει, την απο κάτω του που κλαιγότανε γιατί την χώρισε ο άντρας της, τον υπεύθυνο προμηθειών με το μπεγλέρι να τραγουδά καθημερινά Βοσκόπουλο, την υστερικιά 30αρα που τ' αγόρια δεν προσέχουν. Και σ' όλο αυτό το γραφείο ο μόνος που να δουλεύει να 'μαι εγώ ο ναύτης της μηδέν δραχμής. Κι αυτοί οι άνθρωποι να πληρώνονται 40 χρόνια γι' αυτό το επαναλαμβανόμενο, τσάκα-τσούκα το μπεγλέρι, τίποτα! Και δεν ήρθε κανείς να τους πει ότι δεν στέκει να πληρώνονται χωρίς να παράγουν τίποτα, ότι είναι αντικοινωνική συμπεριφορά το μισθουλάκι τους. Δεν ήρθε; Τέλεια βολευτήκαμε!
Σχώρα με κυρία μου για το σημερινό αλλά ξήμέρωσε και πρέπει να πάω ν' αφήσω 670 ευρώ στο ταχυδρομείο για το ΤΕΒΕ μου, κατάλαβες; Και μείνε στην πασιέντζα στο γραφείο, ειδικά σήμερα, δεν θα τ' αντέξω να σε πετύχω μπροστά μου...

Kιvητό απεριόριστα με 26€!

"Τι;;;". Τελευταίος λογαριασμός στα 100 ευρώ. Θα με φάει το ατενιστιλίκι, μα πρέπει εκ των πραγμάτων να μιλώ συνέχεια. Σκέψου μακροπρόθεσμα: 1200 το χρόνο για κινητό τηλέφωνο; Σ' αυτή την εποχή; Μ' αυτά τα ψιχουλάκια που βγάζω; Δεν λέει. Ώρα για λύσεις. Ας τις μοιραστώ.

Υλικά επιτυχίας
Μυστικό του κόνσεπτ: εκμεταλλεύομαι στο έπακρο το απεριόριστο των τριών δικτύων. Σαν συνδρομητής της Vodafone (εγώ) αποφάσισα να αποκτήσω άλλους δύο αριθμους από τα άλλα δίκτυα (Cosmote και Wind-Q). Εσύ κάνε τον δικό σου συνδυασμό.

To σουρωτήρι της Κάρι

Η Πατησίων δεν έφυγε ποτέ απ' τα 80s: o ποπ σταρ Τόνυ Άντονυ με ένα σετ Τέτες Ντούζες , προτομοτάρει μαξιλάρια για τους φτωχούς της μεγάλης λεωφόρου. Τώρα μπορείς να σιχαθείς το σεξ επίσης.


Πλ. Βάθης: μπύρα σε ατομική συσκευασία, για τους Βούλγαρους η δίλιτρη!


Αιόλου: σατανική πετυχεσιά, η Αγία Ειρήνη φυλάσσεται από την Angel Security!


Μητροπόλεως: σοβαρό κόμμα, τα λάβαρα δεμένα στα κάγκελα με σελοτέιπ!


Jumbo: "αληθοφανές σουρωτήρι", συνδυασμός που μου τρύπησε ακαριαία το μυαλό (+ ιδανικό όνομα για γκρουπ).


Στ. Λαρίσης: μεγάλοι κατασκευαστές οι Bradshaw, τελικά η Κάρι ήταν από πλουσιόσογο!

Γιαγιάδες γραφίστριες της Αγησιλάoυ

"Γεια σου φίλε, τραβάς; Τους έχουν κατακλέψει εδώ. Χαμός, δεν μπορείς να φανταστείς. Έχουν ρημάξει τις γιαγιάδες, αυτές τα γράψανε αυτα. Άντε γειά, Μάρκο τον φραπέ!". Ο σεκιούριτυ του ΙΚΑ σ' έναν αυτοσχέδιο μονόλογο, στο μπες βγες απ' το κουβούκλιο. Μεσημέρι στην πολύβουη Αγησιλάου και Μυλλέρου, στην καρδιά του κινέζικου εμπορίου των διπλοπαρκαρισμένων βαν, μου τραβούν την προσοχή και φωτογραφίζω αυτά τα αυτοσχέδια αφισάκια.
Πέρα απ' το τραγικό της υπόθεσης, στάθηκα θαυμάζοντας την γραφιστική ικανότητα των γιαγιάδων να εικονοποιήσουν τόσο γλαφυρά το μήνυμα, απλώς μ' ένα μαρκαδόρο στο λευκό φόντο: προσέξτε τα γεμάτα ένταση και υστερία ταραγμένα γράμματα, τις εικονογραφήσεις με το σύμβολο της χριστιανοσύνης να αποσπάται από έναν αξύριστο με τσιγαριλίκι στο στόμα, την βιαιότητα του ροπάλου, τα γουρλωμένα μάτια. Επικοινωνία άμεση, σαφής, με φρέσκια ματιά που ξαφνιάζει τον περαστικό. Αυτό είναι πραγματικά καλό ντιζάιν, κορίτσια εύγε!

Τελικά νικάει το καλό...

-Θέλω το τάδε βιβλίο
-Δεν δανείζεται!
-Μα στο σάιτ λέει οτι δανείζεται.
-Δεν δίνεται, είναι μοναδικό!

Εξεπλάγην που εκπλαγήκατε: το 'χα βαθειά πίστη μέσα μου, εδώ και μήνες, ότι ο Νικήτας αποκλείεται στον Β' γύρο να κερδίσει το 50%, όποιον κι αν είχε απέναντί του. Μα κανείς την καλή κουβέντα, ακόμα και καραδεξιοί Κυψελιώτες/Πατησιώτες μου λέγανε "δεν θα πάμε να τον ψηφίσουμε". Βέβαια αυτή την ροή λίγο έλειψε να την ανακόψει το ΠΑΣΟΚ, με την αδιάφορη στάση του τα ήξεις αφήξεις και τις Φώφες των πρασινοφρουρών, και δεδομένων αυτών η νίκη που πέτυχε ο Καμίνης ήταν πραγματικά άθλος: 2 μήνες πριν τις εκλογές μόλις ανακοίνωσαν την στήριξη, κι έκτοτε ο άνθρωπος έτρεχε-έτρεχε. Στην αρχή μοναχικά, σαν Δον Κιχώτης, "δεν τον ξέρουμε", "δεν το προχωρά γρήγορα", με αμφισβητήσεις, αλλά να τελικά είδες, επέμενε είχε την πίστη μέσα του και μ' ένα εκπληκτικό ντεμαράζ στο φινάλε το πράγμα γύρισε.
Το ότι αποκλείεται να 'ναι χειρότερος Δήμαρχος είναι δεδομένο. Το θέμα είναι, και νομίζω βάσει του χαρακτήρα και της καλλιέργειάς του πιστεύω θα το πετύχει, να κάνει την Αθήνα πιο εξωστρεφή, το δημόσιο χώρο πιο οικείο στους κατοίκους της, και επείγον να σώσει και να ζωντανέψει το γεμάτο δυνατότητες ιστορικό της κέντρο..

Ο Νίκυ: την τελευταία βδομάδα ήταν σχεδόν απωθητικός, το βλέμμα του επιθετικό, ο λόγος του ακόμα περισσότερο και τα πολιτικάντικα παιχνιδάκια (στο αστείο διαφημιστικό του Β' γύρου κατήγγειλε την, μέχρι χθές ανύπαρκτη γι' αυτόν, εξαθλίωση στην πόλη, έστησε ποδήλατα στο ξάφνου στο Σύνταγμα) τον έκαναν να φαίνεται τόσο αναχρονιστικός, πόσο πασέ η παλαϊικιά αντίληψή του θα κάνω εγκαίνια γκρεμίσματα και θα ξεγελάσω τα χαϊβάνια. Μα πόσο άκαιρη στην χρεοκοπημένη Ελλάδα που ψάχνει την ελπίδα και το καινούργιο.

Πολλοί μας είπαν χθες ότι αρκετά οφείλονται στους atenistas: δεν πήραμε καμία θέση, δεν υποστηρίξαμε κανέναν, απλώς με την δράση μας δημιουργήσαμε ένα κύμα που ξεσηκώθηκε και ζητούσε το νέο, μια διαφορετική αντίληψη για την ζωή στην πόλη και πιθανόν μαζί του να έσπρωξε και τον Καμίνη σαν εκπρόσωπο αυτού του νέου.

Ένα μπράβο επίσης στην LIFO, που είχε τα κότσια να υποστηρίξει την επιλογή της μέχρι τέλους, μπορεί να είχε αντιδικίες με τον Νίκυ, αλλά περισσότερο διέκρινα τον ρόλο της να προτείνει το σωστό για την πόλη. Οι άλλες, με την "πέρα σφύριζε" ουδετερότητά τους (AV) μέχρι τα εξώφυλλα φουλ Κακλαμάνη (faq, metro), έχασαν πολύ στα μάτια του Αθηναίου.

Περιαυτολογία: όσο για το μπλογκάκι αυτό, πιστεύω ότι έκανε το σωστό. Eμπάθεια αντικακλαμανική ειλικρινά δεν υπήρχε, απλώς κατέγραψε την αδιαμφισβήτητα τραγική κατάσταση της πόλης (ιδίως με το ποστ της περασμένης Πέμπτης που συνέτριψε το ρεκόρ επισκέψεων). Και αυτό είναι το μέγιστο που καταλογίζω στον Νικήτα: μπορεί οι βόλτες μου στον Ψυρρή να ομόρφυναν, αλλά ότι δεν βγήκε να ορύεται γι' αυτά που συμβαίνουν στον τόπο του ήταν εξοργιστικό. Ο Δήμαρχος είναι το πρόσωπο που πρέπει να αγαπάει πιο πολύ απ' όλους την πόλη του, αυτό σου καταλόγιζα Νίκυ!

υγ. Μπράβο στον συγκινητικό Γιάννη Μπουτάρη, οι καρδιές χιλιάδων Αθηναίων χτυπούσαν μαζί του, αλαλαγμοί στην Κλαυθμώνος με την ανακοίνωση της νίκης! Ο Άρης τα λέει καλύτερα εδώ.

Πάω σπίτι, ξαναβλέπω στο ιντερνετ, γυρίζω
-Υπάρχουν 3 αντίτυπα, απ' τα οποία το 1 δανείζεται.
Ρουφά βαριεστημένα μια γουλιά απ' τον καφέ και με τα χίλια ζόρια, πάει και μου το φέρνει αμίλητη. "Όνομα;"

6 μήνες μετά χαίρομαι που αυτή η γυναίκα, στην άδεια από κόσμο Δημοτική Βιβλιοθήκη, ίσως στρωθεί και δουλέψει, και ακόμα περισσότερο που ίσως έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει τη χαρά να είσαι δημιουργικός. 11.000 είναι αυτοί, έη, φτιάχνεται μια άλλη πόλη!

Eκλογικό κους-κους

H μεγάλη μέρα έφτασε. Το Athensville πήρε θέση για την πόλη και ίσως ενοχλητικά ξεκάθαρη για κάποιους, μα αυτό ένιωθε σαν καθήκον και σωστό. Σήμερα αποφασίζουμε για το πόσο θα νοιάζεται ο Δήμαρχος της ερχόμενης τετραετίας τον τόπο του.
Ανοιχτό λοιπόν ποστ, εδώ είναι το καλύτερο σημείο άλλωστε: αφήνουμε σχόλιο προσδοκίες, προβλέψεις για πριν, και πανηγύρια ή στενοχώριες για μετά τα αποτελέσματα, σε ένα ποστ γιορτή της Δημοκρατίας, φτιαγμένο απ' όλους εμάς τους Αθηναίους.

Nα σου δείξω τον δρόμο

Τι λες; Πάμε μαζί την βόλτα που δεν έκανες...
Βγαίνεις, στην πόρτα σου ακριβώς η Πλατεία Κοτζιά


...κάποιος θα ξέχασε το παράθυρο ανοιχτό


...κοίτα το γκαζόν του Δημαρχείου

Κάτι φωτεινό στις κάλπες...

Το ντουέτο του τελικού
"Δεν γίνεται να πάει καλά ο νυν Δήμαρχος, όλοι τον βρίζουν. Μα όλοι, ακόμα και οι δεξιοί", αυτό λάμβανα από παντού. Να που αποτυπώθηκε στις κάλπες, γιατί όσο να 'ναι πιο κάτω από 35% δεν πέφτει η Νέα Δημοκρατία στην Αθήνα, ποσοστό είναι σχεδόν ντροπή για υποψήφιο μπλε Δήμαρχο. Βέβαια πολλοί είστε εντελώς αλλού και δηλώσατε απογοητευμένοι απ' την πρωτιά του Νίκυ. Δεν υπάρχουν αποτελέσματα πιο ιδανικά και με κάνουν υπεραισιόδοξο για την αλλαγή του σκηνικού. Ο Καμίνης έχει πραγματικά την ευκαιρία να αλλάξει τον κουρασμένο Δήμο μετά από 24 ολόκληρα χρόνια, που γκώσαμε, φτάνει πια, να δούμε και το άλλο! Μόλις 6.5 μονάδες η διαφορά και αν, όχι και τόσο αυθαίρετα, προσθέσουμε και τον Αμυρά περνάνε μπροστά. Το θέμα είναι τι θα ψηφίσει η Αριστερά, θα αποφασίσει να πάρει για μια φορά ουσιαστική θέση στο κατάντημα της πόλης;
Η σκέψη πια είναι απλή: 2 υποψήφιοι, τον έναν τον δοκιμάσαμε, δεν! Ας δώσουμε την ευκαιρία στον άλλον!

Το ποσοστό Αμυρά
7.5% των Αθηναίων υποστήριξαν μια υποψηφιότητα εκτός μαντριού, με ελάχιστα μέσα, χωρίς φυλλάδια, μ' ένα τραπεζάκι για περίπτερο στην Παλιά Βουλή, που στηρίχθηκε μόνο στο απλό, ανθρώπινο λέγειν και στις σαφείς προτάσεις του Αμυρά. Το αγαπώ αυτό το 7.5%, είναι η δημιουργική πόλη, είναι ποσοστό ικανό να επηρεάσει νοοτροπίες, άσε που βάζει το ποδήλατο σαν βασική προτεραιότητα για τον νέο Δήμαρχο. Μπράβο Γιώργο!

5% η Χρυσή Αυγή!
Κυκλοφορώ πολύ στις περιοχές αυτές και κρυφακούω λόγια στις στάσεις. Μιλώ για το 6ο διαμέρισμα, Κυψέλη ως κάτω Άγ. Παντελεήμονα, εκεί που πέτυχε ο Μιχαλολιάκος διψήφια ποσοστά. Έκπληξη καμμία. Είναι οι κάτοικοι που αντικρύζουν εξαθλιωμένους ανθρώπους να μένουν ανά δεκάδες σε υπόγεια, που στη γειτονιά τους δεν σταματούν ν' ανοίγουν καινούρια μπουρδέλα, που στους δρόμους τους ανήλικες μαυρούλες κάνουν πιάτσα με φόβητρο απέναντι τον νταβατζή, που το εμπόριο ναρκωτικών πάει σύννεφο, που σαν σαρδέλες μες στα τρόλει για την Ομόνοια θα αντικρύσουν το κολαστήριο της Τοσίτσα. Που καλώς ή κακώς οι γειτονιές αυτές είναι ο τόπος τους, εκεί ζήσανε μεγάλωσαν και αρκετών τα παλιά μυαλά έχουν άλλες αρχές, κάποιοι και μισαλλόδοξες, αλλά από την αλλή νοιώθουν ανοίκεια στους δρόμους τους, σαν σε ξένο τόπο, που ίσως κουβαλούν και μια προσωπική πικρία που δεν τα κατάφεραν να ξεφύγουν, να μένουν όπως οι παλιοί γειτόνοι σε πιο χάι περιοχές, στα Βριλήσσια, στα Μαρούσια, σε μεζονέτα στον Γέρακα.
Έχουν και τα δίκια τους. Μα αυτά τα καθημερινά τα ουσιαστικά θα πρέπε να βρεθεί μια άλλη φόρμουλα να εκφραστούν και όχι με το άδικο και πραγματικά αστείο "για όλα φταίνε οι μετανάστες". Ρίξτε τα στο ανίκανο κράτος ρε παιδιά!

Το φωτεινό Σαββατόβραδο των Atenistas!

Μετεκλογική Δευτέρα: Αtenistas ή εκλογές; Atenistas!
"Να πάμε στην Κοτζιά να ανάψουμε κεριά", φλασιά, ακόμα και σήμερα ψάχνω να βρω πως μου 'ρθε, που μπαμ την πέταξα σ' ένα τραπέζι 4 ατόμων 10 μέρες πριν. Οι 3 πετάχτηκαν σαν σ' ελατήριο, είπαν μεγάλο ναι, μια κοπελιά (την οποία, εκ του αποτελέσματος, πρέπει να την καρυδώσω) έσπειρε την αμφιβολία: είναι πολύ μεγάλο αυτό, πως θα το χειριστούμε, μπορεί να ξεφύγει, δεν έχουμε εμπειρία. Σαράκι η αμφιβολία σε τρώει πραγματικά, οκ θα ρωτήσουμε τους συμμετέχοντες το Σάββατο στην Ζήνωνος πως τους φαίνεται η ιδέα. Το ανακοινώνω στο ινδικό εστιατόριο στη Δεληγιώργη. Χειροκροτήματα, αλαλαγμός πραγματικός!
Το προχωράμε, το ανακοινώνουμε. Πρώτα updates, πρώτα τουιτς, άπειρα ριτουίτς, κάποια απ' αυτά όμως δηλητηριώδη, απαξιωτικά, γκρινιάρικα να θρέφουν την αγωνία. Κι αν κάνουμε λάθος, δεν έχουμε πείρα από τέτοια μεγάλα events, αν ξεφύγει; Αλλά από την άλλη οι atenistas δεν έχουν σαν αρχή να 'ναι αντιμέτωποι με την λογική του καναπέ, της άκοπης κρίσης, αυτής που διέλυσε τελικά την χώρα; Φτάνει το Σάββατο απόγευμα, χαζεύοντας την Πλατεία Κοτζιά που στα μάτια μου έμοιαζε πιο μεγάλη απο ποτέ, η αγωνία του αγνώστου κυρίαρχη.


Ώρα 8, με σακούλες, σκούπες ανα χείρας πλησιάζουμε με την Αμαλία διστακτικά στην Πλατεία. Μαγική εικόνα, κάμιά εικοσαριά άτομα απροειδοποίητα εντελώς, τέταρτο και μισή ώρα αργότερα το επίσημο ραντεβού, είχαν αρχίζει να κυκλώνουν το συντριβάνι με κεριά. Φχιού, ανακούφιση! Λεπτό προς λεπτό, εκατοντάδες να ρχονται. Μισή ώρα πριν τη γιορτή η Κοτζιά είχε γεμίσει με 2.000 φλόγες κάνοντας το σκηνικό πραγματικά μαγικό. Ναι, σιγουριά πια, όλα θα πάνε καλά

Και Αμυράς και Καμίνης

Φτάσαμε στις εκλογές, τη βλογημένη ώρα που προσδοκούσαμε 4 χρόνια μπας και γυρίσει η Αθήνα απ' τον Άδη. Η προεκλογική περίοδος ούτε που ακούμπησε, μνημονίου παρόντος αναμενόμενο, και δεν ήταν και άσχημα. Ενοχλητικό; Ο χαζονόμος των 2 εμφανίσεων στο γυαλί για κάθε υποψήφιο, τον βρήκα άδικο, ασφυκτικό, αφαιρούσε πολύ απ' τη δυναμική ικανών υποψηφίων. Πόσο χαζούς τους έχει τους πολίτες πια, που θα ψάρωναν απο πιθανή λαίλαπα εμφανίσεων κάποιου υποψηφίου;

Το χαρτί
Εκτιμητέο ότι δεν ξοδεύτηκε πολύ. Κατά το ΚΚΕ, τα γνωστά , μόνο σε χοντρό χαρτόνι x χιλιάδες αντίτυπα διατηρείται το μήνυμα της Αντίστασης. Αρνητική έκπληξη η Ανοιχτή Πόλη που κοίτα Αλέκα, μοιάζετε, κάτι κράτησε ο γύφτος απ' τη γενιά του, και γέμισαν οι τοίχοι με αφίσες τους, τόνους κόλλας θ' ανακάτεψαν στην Κουμουνδούρου. Όχι τίποτα αλλό, καταρρέει που καταρέει το προφίλ της Αριστεράς της "Οικολογίας", να παίρνει μαζί και το της "Πρόοδου"; Κρίμα κι άδικο, πρόοδος, αυτό χαρακτηρίζει τον Σύριζα.
Ντιζάιν υποσημείωση: νικητής ο Κακλαμάνης. Τα ψηφοδέλτια ήταν ομοιόμορφα, ίδιου μεγέθους, συγκεκριμένης σύνθεσης. Έβγαζε περισσότερο επαγγελματισμό και αισθητική η εικόνα απ' το τουρλουμπούκι μεγέθους, χρώματος και μερικών κιτσαρίας που αντίκρυσα στο προεκλογικό πράσινο πάγκο της Κλαυθμώνος.

Tι κι αν πέρασε ο Οκτώβρης

Διασχίζω την Ομόνοια. Στην οθόνη του iphone Νοέμβρης '10. "Θέλετε Ριζοσπάστη;" Στημένοι, αριστέρα και δεξιά στις κυλιόμενες μοιράζουν την κόκκινη εφημερίδα και το φυλλάδιο. Συνεχίζω. Οι τοίχοι και τα φανάρια της Αθήνας μου τραβούν ακόμα πιο έντονα την προσοχή, έτσι γεμάτοι μόνο με τις χοντρές αφίσες τους.
Τι κι αν πέρασε ο Οκτώβρης, η Επανάσταση του 1917 καλά κρατεί.Ένα σύστημα, ένας τρόπος, μια εικόνα. Ένα καθαρό λαϊφσταϊλ, όχι αντίθετο, αλλά ίδιο σαν και του Δαπίτη που πάει στην Μύκονο για πενταήμερη. Τους πιάνω και τους μετρώ, παντού οι ίδιοι κώδικες: θα ντυθείς έτσι, αμπέχονο το χειμώνα, θα βγεις για ποτό στο φοιτητικό στέκι, η μαλλούρα προσθέτει πόντους αντίστασης, θα 'ρθεις στο φεστιβάλ μας της ΚΝΕ και θα φας απλό λαϊκό καλαμάκι, στις συγκεντρώσεις μας θα ακουσεις για εκατομμυριοστή αυτό, αυτό, αυτό και τον Παπακωνσταντίνου, θα βγεις στους δρόμους και θα μοιράζεις εφημερίδες, θα μάθεις να βουτάς το πινέλο στην κόλλα, θα πατήσεις το on στην ντουντούκα, θα κουβαλήσεις χιλιάδες δέντρα κομμένα σε 70x100.
Και δεν ξέρω, αν πρέπει κάποιες στιγμές να λυπάμαι αυτά τα παιδιά που έχουν την αίσθηση ότι επιλέγουν το δύσκολο μονοπάτι της αντίστασης και δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η μονομαχία αυτή είναι τελικά ένα ανούσιο Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Ανούσιο γιατί έτσι απλοικά θα φτάσει στα 30, δεν θα παίρνει το χαρτζιλίκι πια των γονιών, θα βγει να δουλέψει και ο αγώνας για μια δουλειά και οι δόσεις στον Κωτσόβολο θα νίκησουν την παλιά επαναστατικότητα, και μετά από χρόνια, όπως σε μια βαθυκόκκινη φίλη μου, θα υποκύψει στην κόρη που ζητά ipod touch.
Ας ελπίσω τελικά ότι κάτι διαφορετικό μένει στην καρδιά τους, κάτι πιο ανθρώπινο στην ματιά τους, πράγμα που απ' τους νυν μεσήλικες της αριστεράς, των τζιπ, των τσιτάτων και του Λυκαβηττού από πουθενά δεν προκύπτει.

Οι παπαρούνες του Σοπέν

Οι Πολωνοί της Αθήνας: ήσυχοι, συμπαθείς, τυλιγμένοι με μια ολοφάνερη κουλτούρα και καλλιέργεια είναι ίσως η πιο συμπαθής ομάδα μεταναστών στους παππούδες που τους φταίνε για όλα οι ξένοι. Απ' την άλλη δεδομένη και η εσωστρέφεια τους, δικά τους σχολεία, δικά τους μαγαζιά, και το ένα και μεγάλο τους "κακό": πολύ πολύ μπύρα, λιώμα στα τσιμέντα τα ξημερώματα στην Αχαρνών, τι πληγές καλύπτουν μ' αυτήν την μπύρα, πάντα αναρωτιέμαι: να 'ναι το δυσβάσταχτο στρίμωγμα από Ρώσους και Γερμανούς, το κρύο της πατρίδας τους, ε ας χαλαρώσουν επιτέλους, αυτός ο ελληνικός ήλιος, τα νικά τέτοια πάθη. Αρχές Μιχαήλ Βόδα ξεκινά o μικρόκοσμός του, με τα μπακαλικάκια, τα βίντεο κλαμπ, τα καφέ τους, και επί του προκειμένου, μετά την άχρηστη εισαγωγή, τα γλυκά τους.
Στρίβοντας στην γωνία με την πολύ θορυβώδη Ιουλιανού χώθηκα σ' ένα ζαχαροπλαστείο πολονέζ. Πρώτη φλάσι ματιά οι πάστες και τα γλυκά όπως τα ανατολικοευρωπαϊκά: έντονα χρώματα, καρδούλες, ντόμινο, τρυφερά σχεδιάκια κατάλοιπα του αφελούς ή ευτυχούς κομμουνισμού. Την προσοχή μου τράβηξαν κάτι σαν τσουρεκάκια που στοιβάζονταν ζεστά-ζεστά σε ένα καλάθι. Γλυκιά ζύμη, πασπαλισμένα με καραμελωμένη ζάχαρη, και στο κέντρο γέμιση με κρέμα ή κάτι μαυράκια. "Τι είναι αυτά" ρώτησα, παπαρούνες η απάντηση. "Ένα απ' αυτό" ζήτησε αναψοκοκκινισμένος ο γκουρμέ και λίγο ψωνάρα εξερευνητής της πόλης. Κεφάλι δεν έφτιαξα απ' τα σποράκια της οπιούχου παπαρούνας, αλλά απόλαυσα ένα γλυκάκι με πολύ ξεχωριστή, ξεκάθαρα γλυκιά γεύση που προτείνεται ανεπιφύλακτα. Πριν φύγετε πάρτε και μια βιομηχανοποιημένη μεν, αλλά πολύ πιο γαλακτερή απ' τις δικές μας, σοκολάτα, θα 'χει να κάνει με τις αγελάδες ίσως ακούνε πολύ Σοπέν. Mπόλεκ, Λόλεκ και Σοπέν, δεν αρκούν αυτά για ν' αγαπάς την Πολωνία;
• ¨Ptys", Kukiernia Polska, Ιουλιανού 78

H ρoή των πραγμάτων

Tελικά ότι και να εύχεσαι, να ελπίζεις, να σχολιάζεις εδώ υπάρχει ένα ριάλιτυ που με απλές μαθηματικές πράξεις οδηγεί τα πράγματα εκεί που πραγματικά στέκουν. Παράδειγμα πρώτο: το Hell's Kitchen και το οδυνηρό για το οξυγόνο της περιοχής του Δημαρχείου κλείσιμο, το αναλύσαμε αρχές Σεπτέμβρη. Ο ιδιοκτήτης που τέτοιους συναισθηματισμούς κι οράματα δεν έχει και σκέφτεται μόνο την τσέπη του, ανήρτησε ένα πλήρες επιχειρηματικης λογικής ενοικιαστήριο στα κινέζικα και μόνο! Μα ναι, εκ των πραγμάτων άλλη χρήση εκ των πραγμάτων δεν στέκει, είτε αποθήκη, είτε κατάστημα με ρόμπες σινουά.

Πολύ την κακολογήσαμε την Άννυ Βαγενά για τα περιφραγμένα παγκάκια. Τις προάλλες πηγαίνοντας προς Πλατεία Αυδή αντίκρυσα αυτό που ο οπτιμισμός μου θέλει κάποιες στιγμές να κρύψει: ένας ναρκομανής να κάνει την δόση του στο σκαλί. Κι αυτό ων περαστικός για ένα λεπτό, φαντάσου υπομονή που πρέπει να χεις να το αντιμετωπίζεις 3-4 χρόνια τώρα. Καλά έκανε και το βαλε το συρματόπλεγμα τελικά, ν' αγιάσει το χέρι σου κοπέλα μου (μόνο και μόνο να μην ξανανεβάσει το "ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γούλφ" θ' αρκούσε για έπαινο)!


Πριν αλέκτωρ λαλήσει: πριν ένα μήνα επαινούσα το αξιοθαύμαστο να μένει αυτό το αριστουργηματικής ανακαίνισης κτίριο άθικτο. Το μάτιασα το καημένο και δέχτηκε κι αυτό την ατίμωση με μια γλυψιά κόλλας. Τελικά δεν λυγίζει σ' όλους κάτι μέσα τους η ομορφιά!