athensville

Σούλα, απ' το 1963, και κουραφέξαλα. Μέχρι πέρσι το συγκεκριμένο δεν υπήρχε. Αυτή η τρεντιά του λαϊκού ονόματος, οι ζωγραφιστές επιγραφές, με τη χαμένη στο βάθος του χρόνου ίδρυση με κούρασε. "Τα ωραία του Βαγγέλα, απ' το 1955", "Η γάστρα της κυρα Λένης", "Το τυλιχτό της βάβως Σοφίας" κ.ο.κ. Πατησιών: καταφερτζής καμεραμάν σε υψηλά μαθήματα ψυχοπονιάρικου μάρκετινγκ. Καρδούλα, ανορθογραφία και τιμές που θα άγγιζαν και το ΔΝΤ. Νέα τομή Νικήτα το πολιτισμικό καφενείο, αναμφίβολα πιο σικ απ' το πολιτιστικό και μια κάποια αδιόρατη διαφορά των δύο λέξεων που δεν συλλαμβάνω. Γκάζι: διερχόμενοι προσοχή, όχι μόνο Πακιστανοί με κουβάδες, στην Κωνσταντινουπόλεως κυκλοφορούν και κοινωνικοποιημένα σουβλάκια. Πλουτάρχου: Μόνο μια Ντάμα της ανηφοριάς αντιλαμβάνεται πια την ντεκαντάνς της ψαρίλας; Ναι Μαριάννα μου, Κολωνάκι εάλω! Μεγάλο φινάλε: σε παναθηναϊκή διαδικτυακή πρεμιέρα η ποπ-σταρ της Πλατείας Αττικής, Ορχιδέα. Πιο απόλυτη, πόσο; ...κι οι άλλες

Ψυρρή, Σαρρή, και να ο φούρνος που αγαπώ. Ασυναίσθητα πια, όταν έχει φορτώσει το κεφάλι απ' τη δουλειά, βολτάρω για διάλειμμα τριγύρω και πάντα θα καταλήξω εδώ. Μια μηχανική συνήθεια και σχέση εμπιστοσύνης που χτίστηκε πολύ καιρό. Πριν καμιά 10αριά χρόνια πρωτολάτρεψα τα μοναδικά στην Αθήνα παραδοσιακά του μπουρέκια (που τα κατέγραψαν και ξένοι οδηγοί)· ακολούθησε ανακαίνιση, ξινίσαμε, το γύρισε σε κλασσικό αττικό φούρνο, το 'κανε επιτυχημένα, ξεξινίσαμε. Συνεχής η παραγωγή -τα πάντα φρέσκα- μα το σημαντικότερο ένα τίμιο μπόλικο σε ποιότητα/ποσότητα στα υλικά του. Ψηλά στο τσάρτ μου στέκει η σπανακόπιτα με τα τραγανά αλαφρά λαδωμένα φύλλα και την φετίχ χοντρή γωνιά που μαζεύει όλη τη νοστιμιά, η κασερόπιτα με την κουρού-ειδή ζύμη που περισσότερο κασέρι δεν θα βρεις στο κέντρο, η στριφτή κολοκυθόπιτα για χορτοφαγική αλτερνατιβιά, τα μίνι και μάξι σαντουιτσάκια, παρέα μ' όλο το εύρος των γνωστών σφολιατοειδών και γλυκών. Δύο πράγματα δεν θα βρίσκεις όμως αλλού: το ε

Μετά το ποστ για τον Λόρδο Βύρωνα σειρά παίρνει μια ακόμα φιλελληνική παρουσία, φρέσκια όμως, σημερινή. Πρόκειται για την Corinne Chandler που ζει χρόνια στην Αθήνα κατ' επιλογή της, την αγαπά και μ' αυτή την αγγλοσαξωνική νοοτροπία για δημιουργία και προσφορά που θαυμάζω, δημιούργησε το σάιτ athensliving.net . Κίνητρό της η απουσία απ' το αγγλόφωνο διαδίκτυο, αναφορών στην καθημερινή ζωή της Αθήνας που εκεί πιστεύει ότι κρύβεται και το αληθινό της ενδιαφέρον. Μια σειρά από δικά της βίντεο παρουσιάζουν τις πραγματικές μας γειτονιές, την πολιτιστική της κίνηση και τους ανθρώπους της. • H ανιδιοτελής προσπάθεια της Corinne με συγκίνησε και της ζήτησα να τη γνωρίσουμε καλύτερα. Ιδού η ιστορία της και η ματιά της στα της Αθήνας (διατήρησα τα αγγλικά, στα ελληνικά η μετάφραση κάτι αφαιρούσε).

Ένας χρόνος πριν. Περνώ κάπου απ' τον Άγιο Παντελεήμονα, τραβώ φωτογραφία με το κινητό που έχει ενσωματωμένη μια χαζο-υπηρεσία και την ανεβάζω δοκιμαστικά στο blogger. Η πρώτη ανάρτηση. Απλό! Γιατί όχι; Θέλει συνέπεια! Θα την έχω; Συνεχίζω! Θα το κάνω μπλογκ και μάλιστα όπως θα πρεπε να είναι: με σύντομο ζουμερό κείμενο συν πληροφορία, χωρίς υπαρξιακά μακρυνάρια περιαυτολογίας, με σωστή καθαρή φωτογραφία, τυπογραφία που βοηθά στην ανάγνωση, άποψη χωρίς προκατάληψεις, πρωτογενές υλικό απ' τους δρόμους και κυρίως εχθρικό στην δηθενιά. Και όρος για να στρωθώ: ανυπερθέτως 1 ποστ κάθε μέρα! Το ορόσημο ήγκηκεν, σήμερα, στα πρώτα γενέθλια! 276 ποστς μετά (που απορώ πως βγήκαν) το Athensville είναι στα καλύτερά του: με 34.000 μοναδικούς επισκέπτες μηνιαίως, 1937 σχόλια, δημοσιεύματα στον τύπο, το μπλογκ ξεπέρασε μια προσωπική προσδοκία και εξελίχθηκε σε κάτι σημαντικότερο: μια γωνιά που κάποιοι, δραματικά λίγοι σ' αυτά τα 4.000.000 κατοίκων, βρίσκουν βήμα να συζητήσουν τα της κα

Αχ εν αγνοία Αθηναίοι μου, δεν κατέχετε το φουλ το στόρυ της πόλης σας. Εκεί που τρώτε το κουλούρι σας στο γνωστό φούρνο της Καραϊσκάκη, 30 μέτρα πιο κάτω πριν 200 χρόνια εκτυλίχθηκε μια ερωτική ιστορία που συγκλόνισε την μικρή Αθήνα μας και τους φιλολογικούς κύκλους της σιτεμένης Αλβιώνας. Στην Αγίας Θέκλας 14 και Παπανικολή συγκεκριμένα στο σπίτι της εύπορης οικογένειας Μακρή φιλοξενήθηκε το 1809 ο νεαρός λόρδος Βύρων με έναν φίλο του τον Ρόμπερτ. Εκεί ερωτεύτηκε, (κατά βάση για να βρει υλικό να γράφει ανιαρά ποιήματα και να χουν κάτι να λένε με τον Ρόμπερτ) την μικρή Μακρή, την Θηρεσία/ Τερέζα. "Καρυάτιδα" την απεκάλεσε μόλις την πρωτόδε και το ότι ήταν μόλις 12 χρονών δεν τον εμπόδισε να τη ζητήσει σε γάμο απ' την μητέρα της. Διασκεδαστικές οι λεπτομέρειες που κυκλοφορούν για το ειδύλλιο μα αυτή η σεκάνς μακράν η κορυφαία :

Διασκεδαστικό! Βρήκα σε δημοτική υπηρεσία το έργο (της διετίας μάλιστα) του Νικήτα Κακλαμάνη. Ναι, υπάρχει. Διαπιστώσεις ξεφυλλίζοντας: τι πλούσια δραστηριότητα, τι τέλειες φώτο, η Αθήνα πιο πράσινη κι απ' τη Βιέννη, τι μπουλντόζα - η Βαγδάτη ανοικοδομείται, τι δραστήρια νεολαία βουτηγμένη στα σπορτς- πέτρα τα μπούτια-, τι θερμοί εναγκαλισμοί με τους γηραιότερους, ρετσίνα και νοιάξιμο θα κέρασε ο Δήμαρχος. Βέβαια αυτά είναι αναμενόμενα σε ένα έντυπο έλληνα πολιτικού, αλλά το εντυπωσιακό εδώ είναι το νέο μέγεθος χαρτιού που δικαιωματικά πρέπει να πάρει το όνομα "Nikitas". 30x50 εκατοστά για να ακριβολογούμε, μεγαλύτερο κι από τα free press, ένα μαντζαφλάρι που δεν χωρά πουθενά άσε που είναι και από χοντρό χαρτί και δεν διπλώνει (btw τι οικολογική ευαισθησία). Γιατί το κανε τόσο γκράντε; Δεν χωρούσε σε μικρότερο; Ο Δήμος είναι εύρωστος και ξοδεύει; Έχει ανασφάλειες με το έργο του και το μέγεθος θα ψαρώσει ψηφοφόρους; Θέλει να αποδείξει στη δυσαρεστημένη Ρηγίλλης ότι

Επίκαιρο της Πειραιώς: Υπουργείο Εργασίας, το πρώην  μπλε Απασχόλησης. Σατανικό ή απ' ότι βλέπω αναμενόμενο συμβάν το ίχνος του ΑΠ να 'χει παραμείνει δίνοντας μας το ακριβέστατο  πια Υπουργείο ΑΠΕΡΓΑΣΙΑΣ και Κοινωνικής Ασφάλισης!

Η προεκλογική πεζοδρόμηση στου Ψυρρή συνεχίζεται και σειρά έχει το αγαπημένο μου στενάκι της Ρήγα Παλαμίδη, Πυροσβεστική στη γωνία, Θέατρο Εμπρός στην άλλη και σημαντικότερο όλων των το Godzilla, καυτό μνημείο έλεγκαντ ούρμπαν αλτερατιβοσύνης των 00s. Σήμερα Τρίτη ξεκινά απ' το Υπουργείο Περιβάλλοντος (ο Δήμος μήπως είναι διακοσμητικός τελικά;) η καθαίρεση των διαφημιστικών πινακίδων απ' το κέντρο της πόλης. Η προβληματική Πειραιώς κάνει την αρχή από Ομόνοια μέχρι Πέτρου Ράλλη (ευτυχώς γλυτώνει το αριστουργηματικό σετ καλτ μπουζουκο-αφισών στη γωνιά με Χαμοστέρνας). Επίσης ρουφιανέψτε πινακίδες εδώ . Συμπαθούμε Τίνα!

Αθηναίοι που σε πείσμα των καιρών διατηρούν ρετρό αυτοκίνητα με το στυλάτο ντιζάιν. Kύριοι εκπρόσωποι του ρετρό οι Σκαραβαίοι και τα 2CV Αρχές Αχαρνών , ένας κίτρινος σκαραβαίος: ρομαντισμός με πασχαλιές στο παρμπρίζ, ασυμβίβαστος Τσε Γκεβάρα στο πίσω. Ισχυρότατο το statement! Mεταξουργείο, σεμενάκι τυπωμένο στο καπώ. Πλατεία Μεταξουργείου. Τέλεια διατηρημένος μπλε σκαραβαίος. Ζουμ στο γαλήνιο πρόσωπο της οδηγού. Υπέροχη;

Κουβέντες πολλές ρίξαμε στα ποστς, το ζητούμενο πια οι προτάσεις. Ας τολμήσω (απολογούμαι εκ προοιμίου, δεν έχω και τις γνώσεις, απλούς συλλογισμούς μου καταθέτω) να κάνω το ξεκίνημα με μια σκέψη στο πως μπορεί να αλλάξει η πραγματικότητα στην παρατημένη Ομόνοια. Ένας και βασικός λόγος της παρακμής της: δεν υπάρχουν κάτοικοι να την υπερασπιστούν ! Μην το μεταφράσουμε με ευκολία σε έλλειψη ψηφοφόρων και οι κακοί πολιτικοί αδιαφορούν. Την περιοχή κατοικούν αποκλειστικά πια μετανάστες, περαστικοί απ' την περιοχή λογικό ν' αδυνατούν να ταυτιστούν με τον τοπο, διαβιούν ανά πεντάδες-δεκάδες στα διαμερίσματα σε συνθήκες εξαθλίωσης και έχουν ουσιαστικά ζητήματα επιβίωσης να επιλύσουν. Στο παραγόμενο, η εικόνα τριτοκοσμική: κουρελούδες στους δρόμους, παρεμπόριο, κάτουρα, ορδές πόρνες, ναρκωτικά σε κάθε γωνιά. Δεκάδες οι εθνικές ομάδες στον μικρόκοσμό τους, επόμενο η κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη ανύπαρκτη. Αυτή η περιοχή απεικονίζεται με την λευκή απόχρωσή στον χάρτη, και είναι μακ

Πατησίων: Μuzik Koncert Αλβανών. Διεθνές το φαινόμενο: ο χοντρός έχει τη φωνή! Ζήνωνος φούρνος: Γουώ! Η xfactor Nίνι, απόλυτη διεθνής στην χώρα της, όχι μόνο διασκεδάζει τους εδώ Γεωργιανούς αλλά δίνει δουλειά σε συμπατριώτη της στυλίστα. Πολυτεχνείο περίπτερο: Αξεπέραστο "Χάι" στα καλύτερά του. Συλλεκτικό εξώφυλλο, ασύλληπτοι τίτλοι, ένα σπάνιο 4 στα 4! Συγγρού : Η Ελευθερία για 10 μόνο παραστάσεις. Η μικρότερου βεληνεκούς Σελίν κοπανιέται 3 χρόνια στο Βέγκας. Ταύρος : μπράβο στον γραφίστα, οι αφίσες των μπουζουκιών όπως θα 'πρεπε να είναι (χωρίς πλάκα τέλεια). Πειραιώς : πόσο ανεβάζει το artwork της αφίσας η παρέμβαση ενός οργισμένου Χριστιανού! Έργο τέχνης!

Τρεις παρά πέντε το μεσημέρι.  Χιλιάδες Αθηναίοι προσμένουν ένα email να τους σώσει από το προδιαγεγραμμένο μιας βαρετής βραδιάς. Πριν γκρινιάξουν ότι στην Αθήνα δεν γίνονται πράγματα, θα ΄χουν τη χαρά να ανακαλύψουν μυστικά της πόλης μας, αλιευμένα απ’ τους ίδιους τους χρήστες μιας έξυπνης, καθόλου πολυλογούς και καλοφτιαγμένης πλατφόρμας. Athens daily secret το όνομα, ένα "κλειστό" μα χωρίς πόζα κλαμπ, Αθηναίων που ανταλλάσσουν κλασσικά αλλά και φρεσκότατα μυστικά της πόλης μας (εστιατόρια, μπαρ, μαγαζιά, γεύσεις του δρόμου, μέχρι και πάρτυ της τελευταίας στιγμής). H εγγραφή απλή, μέσω email ή facebook, το δωρεάν αυτονόητο, η χαρά του να μοιράζεσαι ανυπολόγιστη. Κλαπ, κλαπ, επικροτώ!

Η έμπνευση να δοκιμάσω καϊμάκι στο Güllüoğlu της οδού Νίκης επαναφέρει στο μπλογκ δικαίως ένα ποστ γεύσης. Γνωστό, το καλύτερο είν' το τούρκικο και η Αθήνα είχε 200 χρόνια να το γευτεί. Πηχτό, πηχτό, θα 'ναι το βουβαλίσιο γάλα, γεύση έντονη, σαλέπι και μαστίχα δεν φείδονται στα υλικά. Το κυπελλάκι (1.60€) τελειώνει όπως πρέπει, αργά κι απολαυστικά. Για μεγαλύτερη συγκέντρωση στη γεύση, δοκιμάστε το, όχι κατηφορίζοντας την Ερμού αλλά το ήσυχο παράλληλο παραδρομάκι της Πετράκη, πίσω απ' τον Φωκά. Τι τη θέλαμε την Επανάσταση, χάσαμε το καϊμάκι! • Karaköy güllüoğlu, Nίκης 10, Σύνταγμα

Είναι αυτό που λένε "ο άνθρωπος τον πονά τον τόπο του", αλλά όχι με μια ευρύτερη έννοια, την γειτονιά του συγκεκριμένα (αυτό κάνουμε όλοι κακά τα ψέματα). Στρουθοκαμηλισμού παραδείγματα: Ο Δήμαρχος με βιάση και χαρά προχωρά σε σημαντικό έργο που θα μνημονεύουν οι επόμενες γενιές: θα βάλει κυλιόμενες σκάλες στο Κολωνάκι . Χωρίς πλάκα! Από την Πατριάρχου Ιωακείμ ως την είσοδο του τελεφερίκ. Άφωνος! Θα χουν παχιές κουρτίνες στην Κοτζιά, τζάμια φιμέ τα μερσεντές, φορά γυαλιά, ίσως δεν βλέπει και καλά. Αν δεν συμβαίνουν όλα αυτά, δεν μπορεί, θα χει δει το Δημαρχείο του το αγκαλιασμένο από πρέζα, πορνεία, παρεμπόριο (deja vu αναφορά, ξέρω!). Προτεραιότητα έργου τις κυλιόμενες! Έλα Αη Διονύση μου (Αρεοπαγίτη μου φυσικά)! Άλλος με το κεφάλι στην τρύπα. Στον τύπο : Η Επιτροπή Περιβάλλοντος της Βουλής προτείνει την μετατροπή του πρώην υπουργείου Παιδείας στη Μητροπόλεως σε φοιτητική εστία. Τα μέλη της σαν επαφή με την λαϊκή Αθήνα θα 'χουν το να κατέβουν στον Θανάση για κεμπ

Μια Aθηναία 2500 ετών επέστρεψε. Μύρτις το όνομά της, άτυχη όμως, μόλις στα 11 της πέθανε από τον φοβερό "Λοιμό των Αθηνών" που αποδεκάτισε το 1/3 των κατοίκων της πόλης. Το κρανίο της βρέθηκε το 1994 κατά τις ανασκαφές του Μετρό στον Κεραμεικό και ο καθηγητής Μ. Παπαγρηγοράκης και συνεργάτες επιστήμονες ανέπλασαν το πρόσωπό της και το παρουσίασαν την Παρασκευή στο Μουσείο Ακρόπολης. Περισσότερα εδώ. Χαμένα νιάτα, κερδισμένη αιωνιότητα!

H Γκαλερί Xippas εγκατέλειψε την Σοφοκλέους. Το γιατί, το στοιχειοθετούν φωτογραφίες (σε επικίνδυνή του μπλογκ αποστολή) ακριβώς μπροστά απ' την είσοδό της και απόσπάσματα συνέντευξης του ιδιοκτήτη στην Ελευθεροτυπία . «Ηρθαμε αντιμέτωποι με την απόλυτη αδιαφορία. Η Αστυνομία γελούσε μαζί μου κάθε φορά που διαμαρτυρόμουν. Θεωρούν τις γκαλερί και την τέχνη σαχλαμάρες, μασκαραλίκια», λέει εκνευρισμένος. «Κάναμε ό,τι μπορούσαμε να πείσουμε το "κράτος" να μας βοηθήσει ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση. Τα αποτελέσματα γνωστά... η κατάσταση χειροτέρεψε. Βέβαια, πληρώνουμε ανελλιπώς τα δημοτικά τέλη!», σημειώνει. Τους τελευταίους έξι μήνες δεν πάτησε άνθρωπος στην γκαλερί του. Η είσοδος! « Εκείνο όμως που τον εξόργισε αληθινά ήταν η «φιέστα» του δημάρχου Αθηναίων να καλέσει στο συσσίτιο του δήμου στην οδό Σοφοκλέους τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο. «Λίγες ώρες πριν, ήρθαν οι αστυνομικοί και «καθάρισαν» ολόκληρη την περιοχή. Καθόμουν στο παράθυρο και είδα τις Μερσεντές με τ

Βράδυ γυρνώντας στο σπίτι βρίσκω μια συρταριέρα στα σκουπίδια। Βρώμικη, σε μαύρα χάλια αλλά αυτό δεν με εμπόδισε να αναγνωρίσω την σωστή κατασκευή και το καλό της ξύλο। Αυτοστιγμεί αποφάσισα την διασώσω। Μοιράσμένη γνώση λοιπόν, για να σώσετε αριστουργηματάκια απ' τη χωματερή και να χαρίσετε προσωπικότητα στο φτωχικό σας। Χρειαζόμαστε 2 πινέλα (1€ τεμ.) Ξύστρα/σπάτουλα (2€) Γυαλόχαρτο για ξύλο (0.50€) Διαβρωτικό χρώματος (6€) Xρώμα ριπολίνης, κουτί 500 ml (5€) Νέφτης (για πλύσιμο χεριών) 4 Πόμολα Οι οδηγίες Ιδού η συρταριέρα όπως την βρήκα στα σκουπίδια. Τη κακομοίρα έζησε την φρίκη της ταπετσαρίας και μάλιστα αυτής! Ξεκινάμε κι αφαιρούμε πόμολα και συρτάρια.

Περνώντας απ' την Ομόνοια με παραξένεψε που δεν έβλεπα κεφάλι πίσω απ' τις βιτρίνες του Νέον, θα κλεισε για Πάσχα υπέθεσα στα γρήγορα. Ένα δεύτερο μετά, παρατήρησα ότι λείπαν οι καρέκλες. Κοίταξα παγωμένος μέσα. Δεν υπήρχε τίποτα, τα μάρμαρα αντανακλούσαν την ερημιά. "Έκλεισε το Νέον" ρώτησα την περιπτερού; "Και πολύ κράτησε, πφφφ πως ν' άντεχε" . Γύρω το γνωστό οικοσύστημα της Ομόνοιας είχε ήδη οικειοποιηθεί το χώρο μπροστά: "Μαύρο, ύπνος, μπούμπλε". Πριν ένα χρόνο, η επανέναρξη μετά από τόσα χρόνια σιωπής του ιστορικού καταστήματος, υπήρξε η ελπίδα για το νέο στην περιοχή. Τόσα λεφτά ρίχτηκαν, το μαγαζί-γωνία, λουκούμι με τόση κοσμοπλημμύρα ολόγυρα. Κι όμως, είναι τόσο βαθειά η σήψη, η φτώχεια, η εξαθλίωση στην περιοχή που ακόμα και οι πιο γεροί επιχειρηματίες ηττώνται κατά κράτος. Θλίψη βαθειά. Ξέρω, δύσκολο για τους περισσότερους να τη συμμεριστούν, κανείς μας δεν μένει εκεί. Μα η Ομόνοια δεν είναι οι βόλτες μας, τα φροντιστήριά μα

Συνήθως τα τουριστικά κλιπ υπερβάλλουν, κρύβουν, αποπροσανατολίζουν. Όχι ότι δεν το κάνει κι αυτό, αλλά εδώ ταυτίζεσαι με το οικείο αθηναϊκό φως που συνέλαβε αριστοτεχνικά ο διευθυντής φωτογραφίας. Ναι είναι Αθήνα! Έπαινος και για τη μουσική. Και μπράβο σε όλη την δημιουργική ομάδα που κατέκτησε και βραβείο σαν καλύτερο διαφημιστικό σποτ τουρισμού σε διεθνή διαγωνισμό.

Μένοντας το Πάσχα στην πόλη ίσως και να 'ναι τραγικό, κάπως λειτουργεί σαν ακριβής μετρητής της κοινωνικοποίησής σου τη σαιζόν και μετάνοιας για μερικούς που δεν ακολούθησαν το μονοπάτι της οικογένειας και να λοιάζονται με φιλικά ζευγάρια στις εξοχές. Παράλληλα κυκλοφορούν και τα καταπραϋντικά άρθρα για τις επιλογές που έχεις αν θες να κυκλοφορήσεις στους έρημούς μας δρόμους. Το Athensville ανακηρύσσει, ύστερα από μελέτη και ανάγκη για ανανέωση μετά από τόση Πλάκα χρόνων, σαν φετινό χοτ την Μονή Πετράκη που είναι φάμπιουλους με τόσο πράσινο ολόγυρα, κι εκεί θα παραβρεθεί με ανύπαντρους φίλους για ντοκιμαντερίστικους λόγους (και βιοποριστικούς, γιατί όχι, δικτύωση στο Κολωνάκι το απωθημενο του). Επίσης η καλύτερη ανάσταση που θυμάται και συστήνει ανυπερθέτως είναι στον Άη Γιώργη στο Λυκαβηττό. Η θέα των έρημων γνώριμων δρόμων απο κάτω και τo παναττικό υπερθέαμα των πυροτεχνημάτων προσφέρουν μαγική αποζημίωση για τα ιδρωμένα μπούτια στην ανηφόρα. Αν εμπιστεύεστε τα μεγάλα δημοσιογ