athensville

Το διάσημο γαλλικό γάργαρο νερό δυστυχώς κυκλοφορεί μόνο στα σούπερ μάρκετ και πότε πάμε; Οι φρουτοβερσιόν του είναι εξαιρετικές η μια βερίκοκο, η άλλη αγαπημένη φρούτα δάσους. Σαν να πίνεις άρωμα! Αναζητήσατε.

Γάτα φύλακας σε πολυκατοικία της οδού Σωζοπόλεως στην Πλατεία Αττικής. Περασμένες 2 τα μεσάνυχτα.

Κάνε κλικ: το γράμμα ενός μουσουλμάνου πατέρα κολλημένο στην πλατεία ομονοίας. Τόσο χριστιανοί, που μας φαίνεται αφελές...

Κατηφορίζοντας την Πειραιώς δίπλα στο παράτημενο Υπουργείο Εργασίας, ξεπροβάλει σαν όαση το νέο κτίριο των εκδόσεων Πατάκη . Χωρίς υπερβολή είναι ξεκούραση στα μάτια και συνάμα ελπίδα και οδηγός πως μπορεί να σωθεί η περιοχή και να μαζέψει κάτι καλύτερο από εξαθλιωμένους μετανάστες. Πλησιάζοντας το κτίριο ενθουσιάστηκα με τον εσωτερικό κήπο της εισόδου (σε απορροφά η γαλήνη του παρά την τρέλα της μεσημεριάτικης πολύβουης Πειραιώς- μοναδικό το άρωμα που χαρίζουν οι γαρδένιες), καθώς και τα με αμμοβολή σχεδιασμένα κείμενα στα τζάμια του. Περισσότερα στο άρθρο του Δημ. Ρηγόπουλου στην Καθημερινή .

Που κατοικούν οι μετανάστες στην Αττική. Αφορμή για το γράφημα το σημερινό άρθρο του Ελ. Τύπου για τις αντιδράσεις των μουσουλμάνων στην υπόθεση του σκισμένου Κορανιού.

Μια εφήμερη, αλλά ευτυχώς χωρίς κλάματα, αγάπη με έφερε για πρώτη φορά στην Γερανίου 44 (ναι τον δρόμο με τις πουτάνες, πρέζα, κάτουρο αλλά από την "καλή" πλευρά με τον πεζόδρομο). Imperial Town το όνομα του Κινέζικου και το επισκέφτηκα ξανά. Η ιδιοκτήτρια φιλικότατη όλο τσιν-τσιν-γιο είναι, μα –ανακούφιση- μιλά και ελληνικά. Στο ψητό τώρα, καταλήξαμε με την τωρινή παρέα μου ότι το μισοτιμής κινεζάκι εδώ είναι αυθεντικότερο και πιο ντελί από τα γνωστά του Συντάγματος. Οι γεύσεις λιτότερες, το σέρβις σχετικά γρήγορο. Τα ζυμαρικά έρχονται εντυπωσιακά σε μαντεμένια πλάκα και σπαρταράνε. Το γλυκόξινο χοιρινό ελαφρά μαγειρεμένο πάρκαρε άνετα στο δύστροπο στομάχι μου, το ρύζι τηγανητό με αυγά ιδανικό ορεκτικό για να φύγουν οι πρώτες πείνες. Πιάτο που αγαπήσαμε μια πιατελάρα τηγανητά λαχανικά (κολοκύθια κατά βάση τηγανισμένα σε ρυζάλευρο) και μόλις με 3€. Το σάκε σερβίρεται ζεστό και αν και δεν είμαι του ποτού ήταν ευχάριστο. Η Λέιντυ Χο για φινάλε μας πρότεινε γλυκό “μπανάνα

Ο κάματος του μεσημερίου, η κούραση της πόλης, τα χρόνια που πέρασαν… -Πανεπιστημίου

Σαφώς και υπευθυνότητα δεν το συζητώ! Ακόμα πιο ξεκάθαρο, με φόντο τις πράσινες λαϊκιστικές ημιυπαίθριες αυθαιρεσίες... που θέλει να νομιμοποιήσει η Ευρωπαία Ν.Δ. Παράνοια !

...ποιος να νοιαστεί...

Σπάρτης και Μοσχονησίων στην Πλατεία Αμερικής. Τι-πανέμορφα-μπαλκόνια! Λύπη μου προκαλούν τέτοια προ 50s κτίρια που στο Κολωνάκι έχουν φροντίδα και συντήρηση και στην Πλατεία Αμερικής των Νιγηριανών, θεωρούνται παρακατιανά (τα περισσότερα χωρίς την άνεση του ασανσέρ) και δεν κανείς δεν επενδύει στην ανακαίνιση τους (και καλά κάνει αν είμαστε πραγματιστές). Μα μεγάλο κρίμα!

Τόσες λίγες μέρες, τόσες πολλές φορές. Το Νέον, στέκι πια, έδωσε στην παρέα μου ένα μεγάλο δέλεαρ: "Πέννες με σπανάκι και απάκι" . Απακι, απάκι, απάκι!: καπνιστό μοσχομυριστό πεντανόστιμο αλμυρούλι χοιρινό, εκ κρήτης ορμώμενο. Η γεύση του δικαιώνει κάθε υπερβολή! Επισκεφθείτε πάραυτα! (6.50€). * Δεν υπάρχει τίποτα πιο γοητευτικό από την οχλοβοή των ομιλιών, πηρούνια στα πιάτα. Επιτέλους ξανά ένα καφέ χωρίς μουσική!

Επικούρου 20 και Ευρυπίδου στο κτίριο του "Τέλη". Πρέπει να ναι το μεγαλύτερο στο κέντρο, μπογιά έχει να το αγγίξει 50 χρόνια, αμυχές από καρότσια και γρατζουνισμένες λέξεις, του χαρίζουν βάρος, ιστορία, ατμόσφαιρα. Εξαιρετικά αργοκίνητο, αγκομαχά να φτάσει στους κάτω ορόφους τυπογραφεία, υπολόγισε δίλεπτο για το ρετιρέ λοφτ (το σπίτι της Αλικάκη στα "Υπέροχα πλάσματα").

Την περασμένη βδομάδα η περιοχή άδειασε… για λίγες μέρες. Αστυνομικοί με απόλυτες διαθέσεις μπλόκαραν τους δρόμους και την γνωστή στοά απέναντι από την Πλατεία Θεάτρου. Απ’ ΄τ’ άπειρα πρεζόνια δεν είχε μείνει κανένα.  Έρημοι δρόμοι του Παπάγου. Μόνη “παραφωνία” η εικονιζόμενη. Ασαφές: ίσως πρεζόνι, ίσως άστεγη.  Χαμένη… Με μια παράξενη κι ανέγγιχτη αξιοπρέπεια.

Φως, φως, φως! Με συγκίνηση γράφω για το ολοκαίνουργιο ΝΕΟΝ (επαναλειτουργεί απ’ το τέλος τους Απρίλη). Έρχεται την καταλληλότερη, συνάμα πιο σκοτεινή στιγμή της Ομόνοιας. Και μάλιστα με πολλή χαρά είδα ότι οι νέοι ιδιοκτήτες (αναγράφονται στην απόδειξη Γρηγόρης Μικρογεύματα) έκαναν τον χώρο ακόμα καλύτερο: σεβάστηκαν την αρχιτεκτονική και ιστορία του χώρου, διατήρησαν και ανέδειξαν το ύφος του αθηναϊκού καφενείου αρχών και μέσου αιώνα. Το πάτωμα είναι υπέροχο, το ξύλο κυριαρχεί, εντυπωσιακές και γυαλισμένες οι χρυσές επίτοιχες σφίγγες-καθρέπτες. Οι τιμές είναι λογικότατες και μάλιστα σερβίρει και μια-χαρά φαγητό (το σάλαντ μπαρ απομακρύνθηκε τονίζοντας το ύφος του καφενείου). Στα συν η άπλα και η χαμηλή μουσική. Στην πόρτα διακριτική παρουσία σεκιούριτι (λυπάμαι, είναι απαραίτητος). Κρυφάκουσα λόγια ενθουσιασμού στα διπλανά τραπέζια. Ναι, θα γίνει στέκι: μα οπωσδήποτε ξαναπάς! *Άντε ν’ ανοίξει και το ΜΙΝΙΟΝ να επιστρέψουν στην Ομόνοια τα καλά.

Μασκότ της γωνίας Αθηνάς και Λυκούργου. Η κοντοκουρεμένη κυρία της φώτο είτε μονολογεί είτε κοιμάται (συνήθως στην εικονιζόμενη καρέκλα, στις τρελές ζέστες πάνω σε απλωμένες χαρτόκουτες). Ποτέ δεν ζητιανεύει, κουβαλά σε πλαστικές τσάντες άπειρα μικροπράγματα. Κορυφαία στιγμή: με το γκαζάκι της να τηγανίζει πιπεριές και να τραγουδά. Λογικά ασύνδετο κι όμως υπάρχουν φορές που την βλέπεις σαν ατραξιόν και λιγότερο σαν θλίψη.

Πεινώντας στο Σύνταγμα η ιδέα ενός κεμπάπ στο Θανάση μοιάζει η κατάλληλη, ε και κοντινή, λύση. Αποφεύγω ασηζητητί την κουραστική Ερμού και κατηφορίζοντας την  Μητροπόλεως στο μέσον της άξαφνα το αγαπημένο μου μωβ  γεμίζει το σκηνικό. Τραβώ φωτογραφία, πρέπει να ναι η μεγαλύτερη μοκαμβίλια στην Αθήνα (στο κέντρο της μάλλον ναι). Αγκαλιάζει μάλιστα ένα μικρό ξενοδοχείο. Ονειρικά φαντάζομαι τα δωματιάκια συνοπολογίζοντας την θέα της Ακρόπολης. Πλησιάζω κι από κάτω έχει ταβερνο-σουβλατζίδικο. Χάρη μοκαμβίλια, δοκίμασα ένα εξαιρετικό πίτα κοτόπουλο που συστήνεται ανεπιφύλακτα!

Είναι και η γειτονιά θα μου πεις: το αιώνια αρραβωνιασμένο με την αποπεράτωση Μινιόν απέναντι, οι το-αντίθετο-του-λαχταριστές ρομ αλβανίδες πτανίτσες προς την Πλ. Λαυρίου, ο απόλυτα κατουρημένος πεζόδρομος της Δώρου από το μέτωπο της Ομόνοιας. Κι όμως το μέσα κερδίζει τον τίτλο: έχει να ανακαινιστεί 20 χρόνια, οι άστεγοι έρχονται για  φτηνό ψητό κοτόπουλο και αρακά (το απόλυτο η κρεατόπιτα με 0,95€, βάλε με το νού σου τώρα), επίσης πρεζόνια σε παρακαλούν στην είσοδο για “ένα ευρώ  ρε φιλαράκι, θέλω να προλάβω το τρένο για την Χαλκίδα”. Στην εμπειρία προστιθέμενη αξία οι εργαζόμενες που γαμοσταυρίζουν μέσα τους την ώρα που βρέθηκαν να φοράν το τεράστιο πράσινο φούτερ στο ταμείο (κάθε μήνα και καινούργιοι υπάλληλοι, ίσως να είναι και  bootcamp για την αλυσίδα). Γιατί πάω: έχει τις νοστιμότερες πατάτες φούρνου στην Αθήνα. Κι όμως!

Ευρυπίδου 78. Εξαιρετική η νέα φάτσα: πετυχημένο το γαλάζιο χρώμα στους τοίχους (δεν το προτιμούν πολλοί, γιατί;) και αναδείχθηκαν εξαιρετικά τα ασυνήθιστου σχήματος για αθηναϊκό σπίτι ξύλινα παράθυρα με ωραίο βαθύ χρώμα καρυδιάς

Ωραία αφίσα, θα γεμίσει η πόλη, συναυλία μόνικα, θα την φάμε στην μάπα στα free press, και τι ταλέντο, και το άλμπουμ της έγινε χρυσό (το απόλυτα τρέντυ δώρο 2008, κέρδιζες με 15 ευρώ την στάμπα του μουσικά ψαγμένου, νεολάιφσταιλ αξίας ισότιμης με το να πας τους φίλους σου σε απλό λαϊκό μεζεδοπωλείο στο Πέραμα). Αυτό το επιβραβεύουν και οι χορηγοί που είναι οι πάντες όλοι: Mega (πολιτισμός της Βασιλίσσης Σοφίας), Mad (στέκει), Μελωδία (οκ!), Kosmos (παγκόσμιοποιημένη), Δεύτερο(?), mad radio (αν και δεν παίζει τέτοια), στο κόκκινο (η αριστερά του σικ) , city fm (τρεντιά του αναμενομένου), Καθημερινή (αναγνώριση), metropolis (λογικό!).

Τα τραπεζάκια του Hell's Kitchen βγήκαν για πρώτη φορά δειλά έξω στην Κλεισθένους. Τριαντάρηδες του τρέντι παιρνούν τα βράδια τους χωρίς τηλεοράσεις. Φόντο στα σκαλιά του Δημαρχείου τα πρεζόνια λιγοστά πια. Η Μαρίνα πίνει το ντακίρι της. Με νέα ξανθιά περούκα η ψηλοκάνα στεγνή, βαθιά άχαρη τραβεστί φιλιέται στο τζάμπα με τον ληγούρη πακιστανό που ζει το δυτικό όνειρο του επιτέλους σεξ. Γνωστός εναλλακτικός όμως ηθοποιός πίνει το μαρτίνι του με μια συνηθισμένη αριστερή κοπέλα με πολλά μαλλιά. Πάνω κάτω 20χρονοι αστυνομικοί δουλεύουν βαριεστημένα για το μεροκάματο. Κάποιος τους ενημέρωσε λάθος και άρπαξαν με σκέψεις φοβισμένης νιότης την καλή δουλίτσα. Οι νεραντζιές ρίξαν τα λουλούδια τους τον Απρίλη και τώρα μυρίζει μόνο κάτουρο… Ακόμα κι έτσι έμοιαζε μια χαρά γειτονιά, 100 βήματα πιο κάτω φτάνοντας στον απωθητικό τεκέ Ομόνοια...

Δεξί συντριβάνι στο Σύνταγμα: προφανώς κάτι καθαριστικό για το νερό, παρ' όλα αυτά εντυπωσιακό. Παίρνεις ηλιόσπορο και περιμένεις να ξεφουσκώσει.