Στο ψητό τώρα, καταλήξαμε με την τωρινή παρέα μου ότι το μισοτιμής κινεζάκι εδώ είναι αυθεντικότερο και πιο ντελί από τα γνωστά του Συντάγματος. Οι γεύσεις λιτότερες, το σέρβις σχετικά γρήγορο. Τα ζυμαρικά έρχονται εντυπωσιακά σε μαντεμένια πλάκα και σπαρταράνε. Το γλυκόξινο χοιρινό ελαφρά μαγειρεμένο πάρκαρε άνετα στο δύστροπο στομάχι μου, το ρύζι τηγανητό με αυγά ιδανικό ορεκτικό για να φύγουν οι πρώτες πείνες. Πιάτο που αγαπήσαμε μια πιατελάρα τηγανητά λαχανικά (κολοκύθια κατά βάση τηγανισμένα σε ρυζάλευρο) και μόλις με 3€. Το σάκε σερβίρεται ζεστό και αν και δεν είμαι του ποτού ήταν ευχάριστο.
Η Λέιντυ Χο για φινάλε μας πρότεινε γλυκό “μπανάνα καραμέλο, μήλο καραμέλο, αχλάδι καραμέλο” και προτιμήσαμε το πρώτο. Άμεσα ψημένο με υπέροχη κρούστα καραμέλας (λιγουροξύναμε το πιάτο μη χάσουμε χιλιοστό γλύκας).
Τσουγκρίσαμε ποτήρια και χρίσαμε το μέρος στέκι, άσε που πατάνε και ελάχιστοι (δυο γαλλίδες το άλλο τραπέζι) και δεν είμαστε για πολλή βαβούρα αυτόν τον καιρό (εξαίρεση η εκκλησία στον πάνω όροφο που Νιγηριανοί μας πήραν τα αυτιά -ευχάριστα όμως- τραγουδώντας νον-στοπ).

Την περασμένη βδομάδα η περιοχή άδειασε… για λίγες μέρες. Αστυνομικοί με απόλυτες διαθέσεις μπλόκαραν τους δρόμους και την γνωστή στοά απέναντι από την Πλατεία Θεάτρου. Απ’ ΄τ’ άπειρα πρεζόνια δεν είχε μείνει κανένα.  Έρημοι δρόμοι του Παπάγου. Μόνη “παραφωνία” η εικονιζόμενη. Ασαφές: ίσως πρεζόνι, ίσως άστεγη.  Χαμένη… Με μια παράξενη κι ανέγγιχτη αξιοπρέπεια.

Μασκότ της γωνίας Αθηνάς και Λυκούργου. Η κοντοκουρεμένη κυρία της φώτο είτε μονολογεί είτε κοιμάται (συνήθως στην εικονιζόμενη καρέκλα, στις τρελές ζέστες πάνω σε απλωμένες χαρτόκουτες). Ποτέ δεν ζητιανεύει, κουβαλά σε πλαστικές τσάντες άπειρα μικροπράγματα. Κορυφαία στιγμή: με το γκαζάκι της να τηγανίζει πιπεριές και να τραγουδά. Λογικά ασύνδετο κι όμως υπάρχουν φορές που την βλέπεις σαν ατραξιόν και λιγότερο σαν θλίψη.

Είναι και η γειτονιά θα μου πεις: το αιώνια αρραβωνιασμένο με την αποπεράτωση Μινιόν απέναντι, οι το-αντίθετο-του-λαχταριστές ρομ αλβανίδες πτανίτσες προς την Πλ. Λαυρίου, ο απόλυτα κατουρημένος πεζόδρομος της Δώρου από το μέτωπο της Ομόνοιας. Κι όμως το μέσα κερδίζει τον τίτλο: έχει να ανακαινιστεί 20 χρόνια, οι άστεγοι έρχονται για  φτηνό ψητό κοτόπουλο και αρακά (το απόλυτο η κρεατόπιτα με 0,95€, βάλε με το νού σου τώρα), επίσης πρεζόνια σε παρακαλούν στην είσοδο για “ένα ευρώ  ρε φιλαράκι, θέλω να προλάβω το τρένο για την Χαλκίδα”. Στην εμπειρία προστιθέμενη αξία οι εργαζόμενες που γαμοσταυρίζουν μέσα τους την ώρα που βρέθηκαν να φοράν το τεράστιο πράσινο φούτερ στο ταμείο (κάθε μήνα και καινούργιοι υπάλληλοι, ίσως να είναι και  bootcamp για την αλυσίδα). Γιατί πάω: έχει τις νοστιμότερες πατάτες φούρνου στην Αθήνα. Κι όμως!

Ωραία αφίσα, θα γεμίσει η πόλη, συναυλία μόνικα, θα την φάμε στην μάπα στα free press, και τι ταλέντο, και το άλμπουμ της έγινε χρυσό (το απόλυτα τρέντυ δώρο 2008, κέρδιζες με 15 ευρώ την στάμπα του μουσικά ψαγμένου, νεολάιφσταιλ αξίας ισότιμης με το να πας τους φίλους σου σε απλό λαϊκό μεζεδοπωλείο στο Πέραμα).

Αυτό το επιβραβεύουν και οι χορηγοί που είναι οι πάντες όλοι: Mega (πολιτισμός της Βασιλίσσης Σοφίας), Mad (στέκει), Μελωδία (οκ!), Kosmos (παγκόσμιοποιημένη), Δεύτερο(?), mad radio (αν και δεν παίζει τέτοια), στο κόκκινο (η αριστερά του σικ) , city fm (τρεντιά του αναμενομένου), Καθημερινή (αναγνώριση), metropolis (λογικό!).