Το μαγικό σπίτι της Μιχαήλ Bόδα

• Γράφει ο Δημήτρης Ρηγόπουλος

Η Παραμονή Πρωτοχρονιάς ήταν πάντα μια πολύ περίεργη ημέρα για μένα. Το πρωί λέγαμε τα κάλαντα με τον αδελφό μου. Επειδή ήμασταν δίδυμοι (είμαστε ακόμα δηλαδή) και μοιάζαμε είχαμε ένα έξτρα πλεονέκτημα απέναντι στα άλλα παιδάκια της γειτονιάς. Όμως η εγγενής συστολή μου και η διαρκής υποψία ότι ο αδελφός μου ή κάποιος τρίτος (φίλος, συμμαθητής) μπορεί να με ρίξει στο τελικό μέτρημα έκανε τον αρχικό ενθουσιασμό να εξατμίζεται στο πι και φι. Επιπλέον δεν τα πήγαινα πολύ καλά με τον Άη Βασίλη.

Όλα είvαι δρόμoς

•Γράφει η Αναστασία Καμβύση

Οι φίλοι δε μένουν πια εδώ
The Go-Betweens - Streets of your town
Είμαι γέννημα-θρέμμα Νικαιώτισσα, αλλά αγαπώ το κέντρο της Αθήνας από πιτσιρίκα, αφού είχα συγγενείς που έμεναν στα στενά γύρω από την πλατεία Κουμουνδούρου. Ας πούμε στο 11 της Κολωνού, σε ένα αρχοντικό νεοκλασικό, ο θείος Βασίλης, η θεία Μαρία και ο Χρήστος ζούσαν περιτριγυρισμένοι από έργα τέχνης και πολύτιμες συλλογές γραμματοσήμων. Εκεί μέθυσα πρώτη φορά. Ήμουν 5, ήταν Χριστούγεννα, θαμπωμένη από το ωραίο κρυστάλλινο μπουκάλι, πήγα και άρπαξα το σπιτικό λικέρ βύσσινο και του άλλαξα τα φώτα. Ακόμα μου λένε την ιστορία και γελάνε οι γιαγιάδες. Τελευταία φορά, έφαγα σ’ εκείνο το σπίτι, φοιτήτρια, το 1988 (πατάτες τηγανητές και κεφτεδάκια). Στο ίδιο κτίριο συστεγαζόταν ήδη ένα παρακμιακό μπουρδέλο. Σήμερα, νομίζω, είναι πάρκινγκ. Δεν περνάω από κει συχνά, αλλά περάσαμε ξυστά με τους atenistas ένα βράδυ.
Σα να μου φάνηκε ότι μύρισα λικέρ βύσσινο.

Passive Aggressive

Γράφει ο Gsus
Την πρώτη φορά που μπήκα σε δικαστήριο με έβαλαν να στηθώ σε μια ουρά και έφυγαν χωρίς να μου πουν τι θα πρέπει να κάνω όταν φτάσει η σειρά μου. Η σειρά μου δεν έφτασε, η υπάλληλος έκλεισε την πόρτα ακριβώς στην λήξη του ωραρίου της, έκλεισε όσους πρόλαβαν να μπουν και άφησε τους υπόλοιπους απ’ έξω. Τους μέσα τους έβγαλε από την πίσω πόρτα, κάτι που έμαθα αργότερα. Η πρώτη φορά ήταν απογοητευτική. Ακολούθησαν και άλλες απογοητεύσεις, δεν υπάρχουν φρεσκοσιδερωμένοι δικηγόροι που διασταυρώνουν βλέμματα και χτυπάνε το χέρι με δύναμη στο έδρανο ενιστάμενοι ούτε πρόεδροι δικαστηρίων που αστειεύονται και γελάνε όλοι από κάτω.
Είναι βέβαιο ότι ο μέσος δικηγόρος στην Αθήνα θα περάσει στην καριέρα του περισσότερο χρόνο περιμένοντας σε ουρές με ένα χαρτί στα χέρια προσπαθώντας μα συνεννοηθεί με γραμματείς παρά μέσα σε αίθουσα δικαστηρίου εν ώρα δίκης. Και θα γλείψει πολλά μεγαρόσημα. Η πρώτη μου εκτίμηση ίσως αποδειχθεί λανθασμένη στο μέλλον. Η δεύτερη όχι.
Στις ουρές προσπαθώ να υπολογίσω τον ακριβή αριθμό μεγαροσήμων που έχω σαλιώσει, πάνω από 2500. Δεν κυκλοφορώ με μια γλώσσα έξω σαν τον Χουτς να γλείφω των συναδέλφων, μόνο τα δικά μου. Τα δέκατα του δευτερολέπτου που μεσολαβούν από την στιγμή που θα το πλησιάσεις στο στόμα μέχρι την στιγμή που θα το γλείψεις είναι τα πιο αγχωτικά. Όλοι επεξεργαζόμαστε λιγότερο embarrassing τρόπους να το κάνουμε. Ένα αδιόρατο πλάγιο βλέμμα σκανάρει τους γύρω.

10 χρόνια Εξάρχεια

• Γράφει η Λένα Φουτσιτζή

As a matter of fact, μένω στα Εξάρχεια. Έτσι φανταζόμουν ότι θα έλεγα σε όλους όταν θα με ρωτούσαν που μένω, πριν μείνω επιτέλους Εκεί.
Μετά από χρόνια στη Θεσσαλονίκη και στα προάστεια, είχα αποφασίσει ότι η ενήλικη ζωή μου όταν θα την έπαιρνα στα χέρια μου θα ήταν στα Εξάρχεια. Στα μάτια μου ήταν το διαφορετικό νησί, μέσα σε ένα κέντρο που είχε σημαντικές γωνίες αλλά πουθενά δεν ήταν τόσα συναρπαστικά σημεία μαζεμένα: μπαρ, καφετέριες, βιβλιοπωλεία και μπακάλικα. Και με λίγο ακόμα περπάτημα, τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες και όλα τα απαραίτητα δυσάρεστα.

Kάπου στην οδό Βουλής

• Γράφει ο Άρης Δημοκίδης
Δεν ζω στην Αθήνα, αλλά στη Θεσσαλονίκη. Δεν έχω ανακαλύψει κανένα μέρος της πρωτεύουσας, κρυφό, ιδιαίτερο και μοναδικό. Ως τουρίστας έρχομαι κάθε τόσο, μένω σε φίλους σε ωραίες περιοχές, πηγαίνουμε σε καμιά συναυλία, σινεμά, μερικές εκθέσεις. Όλα ωραία μου φαίνονται – είμαι διακοπές και η αλλαγή παραστάσεων με ενθουσιάζει.
Αν τυχόν έχω και δουλειές πηγαίνω και μια βόλτα στα γραφεία που πρέπει να πάω, πάντα στα ίδια μέρη – μερικές φορές όμως περνάω να δω και τα παιδιά της Lifo στη Βουλής.
Η περιοχή γύρω απ’ τη Lifo, λοιπόν. Μου άρεσε από παλιά η πλατεία Συντάγματος: έχω παιδικές φωτογραφίες με τους φρουρούς στη Βουλή, θυμάμαι αμυδρά την ψυχαναγκαστική, σχεδόν, μανία μου να ταΐζω τα περιστέρια, με θυμάμαι έφηβο να εκστασιάζομαι με το Virgin στη Σταδίου – τότε που ένα τεράστιο πολυτελές δισκάδικο ήταν σπουδαίο πράγμα.
Η αγάπη μου για την περιοχή αναζωπυρώθηκε τα τελευταία χρόνια: δυο-τρεις φορές έμεινα σ’ ένα ξενοδοχείο στη Μητροπόλεως και ένιωθα πως ήμουν στο κέντρο της γης. Όταν τυχαίνει να ζω στο κέντρο (και στη συγκεκριμένη περίπτωση πιο κέντρο δε γίνεται) θέλω να είμαι όλη μέρα στους δρόμους, να εξερευνώ κάθε γωνιά, να ανακαλύπτω αυτά που για τους άλλους είναι αυτονόητα – και κάπως πεζά, πλέον.
Στις μοναχικές βόλτες εκεί γύρω αισθάνομαι πως γυρίζω ένα ντοκιμαντέρ, στο μυαλό μου. Η καθημερινότητα, η νόρμα του κέντρου της Αθήνας συχνά με αφήνει με το στόμα ανοιχτό – γίνομαι ξανά το παιδάκι που ήρθε για πρώτη φορά στην πρωτεύουσα και μαγεύτηκε απ’ τα φώτα.

Νίνα Λοτσάρη for President

• Γράφει ο Sino
Τα γεγονότα τον τελευταίο καιρό τρέχουν με αστραπιαίους ρυθμούς και η Αθήνα είναι στο κέντρο των εξελίξεων.Για να μας σώσουν απο την κρίση η Τρόικα κατοικοεδρεύει πλέον Διονυσίου Αρεοπαγίτου ,ο Ολι Ρεν έχει κάνει το Βρυξέλλες-Αθηνά, Κολιάτσου-Παγκράτι και ο Τροσκαν ευκαιρια ψάχνει για να λιαστεί λίγο στην ταράτσα του Grande Bretagne.
Πόσο ανόητοι όμως και πόσο επαρμένοι μπορεί να είναι όταν πιστεύουν οτι μπορούν με τα καψόνια τους να μας κάνουν να λησμονήσουμε έστω και για λίγο τον πραγματικό λόγο που η Ευρώπη έχει στρέψει τα μάτια της στην Ελλάδα.Η γυναίκα θρύλος,η πατρινια που κατέκτησε το λυρικό στερέωμα η μια και μοναδική Νίνα Λοτσαρη είναι και πάλι κοντά μας αυτή τη φορά ως(ντραμς παρακαλώ) ΜΑΤΑ ΗΑRI.

Συvαισθηματική Τοπογραφία της Αθήvας

• Γράφει η Ιφιμέδεια

Πρώτη φορά στην Αθήνα με έφερε ο μπαμπάς μου. Σίγουρα θα ήταν καθημερινή, θα είχε ρεπό, με πήρε από το χέρι και ήρθαμε βόλτα στο Μινιόν. Χριστούγεννα.
Δεν μπορώ να θυμηθώ ποια χρονιά ήταν, είμαι τόσο κακή με τις χρονολογίες, μα σίγουρα θα ήμουν πολύ μικρή αν κρίνω από τις αγορές μου. Ο μπαμπάς μου μού πήρε δυό λούτρινα κουκλάκια, έναν μικρό Snoopy κι έναν μεγάλο Τζόκερ, πράσινο και κόκκινο. Τον Τζόκερ τον έχω ακόμα.
Η παλιότερη εικόνα που ανακαλώ είναι η άνοδος από τις κυλιόμενες της Ομόνοιας που σε οδηγούσαν απροειδοποίητα μέσα στο διαρκώς κινούμενο πλήθος. Νιώθω το χέρι του μπαμπά μου να με κρατάει σφιχτά, να μη με χάσει. Αγοραφοβία ανάμεικτη με γοητεία. Κι ύστερα οι στενές κυλιόμενες του Μινιόν, οι δύο τελευταίοι όροφοι με τα παιχνίδια, ένας περιφερειακός διάδρομος που είχε ζώα σε κλουβιά σαν μίνι ζωολογικός κήπος, ένας λόγος ακόμη για να μην είναι το Μινιόν ένα φυσιολογικό κατάστημα, αλλά ένα αληθινό Αθηναϊκό αξιοθέατο.

10 χρόνια, Αθήνα στο ποδήλατο

• Γράφει ο Σπαστός Πεταλάκης

Θυμάμαι, σκέφτομαι, χαμογελώ... Σε λίγες μερές, με το τέλος του 2010, κλείνω σχεδόν μια δεκαετία σε αυτήν την πόλη που λέγεται Αθήνα, όταν η ζωή έριξε το ζάρι και με έφερε εδώ από το εξωτερικό. Κάθε μετακόμιση κουβαλά μαζί της αναμνήσεις, συνήθειες, κουτιά, πράγματα, ακόμα και μικρούς κόκκους σκόνης από εκεί που ξεκίνησες το μακρύ ταξίδι και την ελπίδα για κάτι καινούριο, για καινούριους ανθρώπους, για νέες προκλήσεις, για νέες εμπειρίες. Θυμάμαι σα χθες την προβλήτα στον Πειραιά, όταν ανάμεσα στα διάφορα αντικείμενα που κατέφθαναν, μάζεψα ένα βρώμικο, παλιό Raleigh ποδήλατο που μέχρι τότε ταξίδευε στους δρόμους του Λονδίνου και του Μάντσεστερ... Το φόρτωσα στο αυτοκίνητο και στην αρχή βολεύτηκε εκεί σε μια ακρούλα, μόνο του, στο μπαλκόνι του σπιτιού. Όπως πιστεύω πολλά από τα δικά σας ποδήλατα...

Ήρθε όμως μια μέρα, που αποφάσισε πως ήθελε να ταξιδέψει στους δρόμους της πόλης. Βαρέθηκε να κάθεται εκεί, χωρίς παρέα, χωρις να νιώθει το αστικό αέρα να του μαστιγώνει το τιμόνι. Με έπεισε πως και εδώ μπορεί να αποκτήσει και πάλι ζωή. Το πήρα στα χέρια μου και ξεκίνησα το πετάλι. Στην αρχή δειλά, δειλά στις γειτονιές της Νέας Σμύρνης, μέχρι το διπλανό περίπτερο, στις βόλτες στην πλατεία. Μετά μου ζήτησε να πάει μια βόλτα πιο κεντρικά. Ήθελε να γνωρίσει την Αθήνα, μια πόλη που, ναι, στην αρχή του φάνηκε εχθρική, αλλά σταδιακά την έμαθε, την αγάπησε για αυτό που είναι, ένας αστικός λαβύρινθος με τόσες κρυφές γωνιές, που διαφορετικά το ποδήλατο και ο αναβάτης του δεν θα ανακάλυπταν ποτέ.

H ταλαντούχα κυρία Βούλα

Στην ελληνική εκδοχή ο Ρίπλευ διεκδικεί τον κορμάρα βάζοντας περισσότερο μέικαπ απ' την πρωταγωνίστρια.
υγ. Μα δεν είναι ίδιος η Σέρβα winner της Eurovision;


Κάπως θα γράφει στο κοινό το στήθος του Κλέωνα και μας τον πετάει ξώβυζο η σόουμπιζ ξανά και ξανά...

Η γραφιστική ταυτότητα των atenistas

Πριν 15 μέρες είχα την χαρά μετά από πρόσκληση του Design Panorama 2010 να παρουσιάσω στο Μπενάκη Πειραιώς σε συναδέλφους γραφίστες, μέλλοντες και νυν, την γραφιστική ταυτότητα των atenistas και πως το ντιζάιν έπαιξε ουσιαστικό ρόλο στην επιτυχία τους. Ευκαιρία να αυτοβαυκαλιστώ, αλλά βλέποντας τον όγκο της δουλειάς που έχω ρίξω, είπα γιατί όχι και να, σας παρουσιάζω την διαδρομή και την σκέψη πριν το κάθε ντιζάιν. Νομίζω έχει αρκετό ενδιαφέρον.
(Ακολουθούν αυτούσια τα σλάιντς με επεξηγήσεις)

Λοιπόν, είναι η ιστορία που βαρέθηκα να λέω: ένα απόγευμα του Ιούνη μου στέλνει μέιλ ο Δημήτρης και μου λέει "κάτι πρέπει να κάνουμε". Μπαφιασμένος κι εγώ απ' τα χιλιάδες σχόλια που χε δεχτεί το μπλογκ και από αυγό τίποτα, αποφασίζω να σπάσω την ανωνυμία, και είναι ο πρώτος που συναντώ σ' ένα καφέ στην Κοραή. Αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε κάτι, ούτε κατά διάνοια το μέγεθος που έφτασε, και απευθυνόμαστε τις επόμενες μέρες σε καμιά 20αριά φίλους γνωστούς, απ' τους οποίους ελάχιστοι μένουν και αυτοί είναι πολυάσχολοι, άρα καταλήγουμε οι 2 μας. 9 Σεπτέμβρη κάνουμε το outing σε lifo και μπλογκ, και την ιστορία την ξέρετε πάνω κάτω.

Ο Δημήτρης δημοσιογράφος λοιπόν, εγώ freelance γραφίστας, άρα έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο, μ' αρέσει να τριγυρνώ την πόλη και φτιάχνω το μπλογκ athensville, που καταγράφει με την δική μου ματιά την καθημερινότητα. Εκεί εισάγεται και η αισθητική που θα ακολουθήσουν οι atenistas, απλότητα, έμφαση στο περιεχόμενο, ανάδειξη του μηνύματος.

Στα παρτέρια των τεμπέληδων

Το περασμένο Σάββατο, μέσα στο κρύο το βαρύ, βρεθήκαμε 40 atenistas στο Ιστορικό Κέντρο με αποστολή να μοιράσουμε φυλλάδια για εναλλακτικούς τρόπους πάρκινγκ στην περιοχή και να κάνουμε και την πράσινη δράση μας.
Τι μας δίδαξε η εμπειρία; Ότι η χιονόπτωση κάνει τέτοιες δράσεις κινηματογραφικές και αξέχαστες κι επίσης ότι οι υπηρεσίες του Δήμου δεν δουλεύουν.
Με 2 αξίνες, 3 τσαπιά βρήκαμε τα παρτέρια και σε λίγα λεπτά τα 'χαμε σκάψει και φυτέψει τις ανθεκτικότατες χαρουπιές. Αυτό, τίποτα παραπάνω. Και με μηδέν αντίδραση, γιατί πηγαίνοντας εκεί υπολογίζαμε ότι οι καταστηματάρχες και οι περιοίκοι είχαν βγάλει τα δέντρα, και σε κάποιες περιπτώσεις τσιμεντώσει τα παρτέρια, για να εξυπηρετηθούν πάρκιγνκ ανάγκες τους. Κι όμως αυτό δεν συνέβαινε καθόλου: όλοι οι καταστηματάρχες καταχαρούμενοι που κάποιος νοιάστηκε να 'ρχονται να βοηθούν, να λένε ότι θα τα φροντίσουν και να μας λένε ότι στέκουν έτσι χρόνια παραμελημένα.
Κι εκεί που ξεπαγιάζαμε, και τα μεγάλα συμφέροντα δεν τα συναντήσαμε, σκεφτόμουνα: ποιανού δουλειά είναι η διατήρηση των δέντρων; Ποιος έπρεπε να ελέγχει τα παρτέρια αν είναι σε σωστή κατάσταση; Το Τμήμα Κηποτεχνίας του Δήμου φυσικά, και πόσο σοκαριστικό να αντιλαμβάνεσαι εκείνη τη στιγμή, χειροπιαστά, ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν δουλεύουν, παίρνουν τον ζεστό μισθουλάκο τους και δεν βγαίνουν να κάνουν μια δουλειά που 3 άνθρωποι επί 1 παρτέρι= τα 15 λεπτά που χρειάστηκαν να φυτευτούν και με στοιχειώδη μέσα, χωρίς τις καλοπληρωμένες μηχανηματάρες του Δήμου.
Όχι, για να καταλάβουμε πόσο γκαβοί είμαστε, και πόσο απλή κι εύκολη είναι η απάντηση στα προβλήματα της πόλης: κάνε τη δουλειά σου, εφάρμοσε το νόμο.

Mαθήματα εμπορικής πολιτικής

Μεγάλο, λαμπερό, όμορφο. Και παράλληλα τόσο μακριά, αλλά πραγματικά τόσο κοντά. Μα είναι πάνω στο σταθμό του Αγίου Δημητρίου, 10 λέπτά απ' το Σύνταγμα, βγαίνεις-μπαίνεις. Το νέο Metro Mall λοιπόν φτιάχτηκε από απόδημους Έλληνες επιχειρηματίες της Βραζιλίας κι αυτό φαίνεται. Όχι μόνο από τους φοίνικες, αλλά απ΄ την ακομπλεξάριστη γυαλάδα και εξωστρέφεια του κτιρίου. Στο κέντρο ένα τεράστιο άνοιγμα να φωτίζει τα πάντα (με οροφή πτυσσόμενη που ανοίγει μάλιστα), οι τόνοι του λευκού κυρίαρχοι, με περισσότερα ασανσερ από τα λοιπά mall (δεν σου επιβάλλουν αυτόν τον ψυχαναγκασμό όχι θα δείτε όλο τον όροφο μέχρι να βρειτε έξοδο) και γενικά κάτι ανοιχτόκαρδο, αμερικάνικο, διασκεδαστικό.
Δεδομένο ότι θα πιάσει, το βοηθά ότι έιναι πάνω στο Μετρό, κι ακόμα περισσότερο ότι δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο στη νότια Αθήνα. Επίσης είναι το μοναδικό που έχει όλες τις μεγάλες μάρκες ρούχων (το μοναδικό με Ζara family και Η&Μ), Βασιλόπουλο κι επίσης τα village cinemas με όλες τις ανέσεις που πρέπει να 'χει στην εποχή του νετ ένας κινηματογράφος. Το μόνο θεματάκι είναι τα εστιατόρια που άλλα Μall έχουν σαφώς καλύτερα, πέρα από Goodys και Pizza fan δηλαδή. Τέλος πάντων, απ' την πολυκοσμία φύγαμε.

Στις πόρvες της Λαυρίου

Μεγάλη στάση, η μεγαλύτερη γύρω απ΄ την Ομόνοια. Κόμβος κανονικός, χιλιάδες περνούν και περιμένουν. Οι μισοί. Πλατεία Λαυρίου το πιο σεξι σημείο της πόλης καθημερινά. Δεκάδες γυναίκες που εκδίδονται στο λιοπύρι στο αγιάζι, περιμένοντας 'όχι το 608, μα τον φορτηγατζή, τον συνταξιούχο, τους άλλους μισούς.
Οι μαυρούλες προς Χαλκοκονδύνλη, οι μεσήλικες ρωσίδες, βουλγάρες και μια ψηλή κινέζα στο κέντρο, οι ναρκομανείς και αλβανές Ρομά στην Βερανζέρου. Πιάτσες ορισμένες, διάλογοι συγκεκριμένοι: "Πόσα;" "Κάνεις καλό σεξ;", "Έχεις ωραίο μ*υνι?", ένα γέλιο εσωτερικό με γεμίζει, τι ακούν οι κακομοίρες. "Τριάντα" η απάντηση στο πόσο, δεν νομίζω ότι θα πάνε τελικά για τόσα. Τα χαμηλότερα στρώματα, αυτά τα περαστικά της Ομόνοιας, δίνουν 20, 10, και 5, ναι το 'χω ακούσει κι αυτό περιμένοντας τα Κυψελιώτικα μίνι μπας. Και λίγοι δίνουν, οι περισσότεροι είναι εδώ για χάζι και μπλα μπλα, μια επιβεβαίωση αντρίλας του παλιού καφράκου που ξεχύνεται η χύμα κολώνια απ' το ανοιχτό πουκάμισο με τρίχα και καδένα.
Μετά από λίγο θα 'μαι στο απόμακρο ρετιρεδάκι μου, μέχρι τότε κλειδώνω το iphone και βυθίζομαι στο στάσιμο αλλά και στιγμιαία μεταλασσόμενο σκηνικό: τα ντυσίματα, ροζ τσίτια από μπουτίκ της Ζήνωνος, οι τέλειοι αφρικάνοι κώλοι, τα λίπώδη μπούτια ακομπλεξάριστα έξω, τα βυζιά υπερωκεάνια που σ' αυτά στηρίζονται κάτι πενηντάρες.
Σ' αυτές τις μεγάλες γυναίκες, εκεί μ' ακουμπούν και τα ερωτήματα, η στενοχώρια: οι περισσότερες είναι μετανάστριες, οξυζεναρισμένες μα χωρίς την υπερβολή της πόρνης, στα προσωπά τους αναγνωρίζω μαμάδες στη κουζίνα, αναγκασμένες όμως εκ των πραγμάτων να εκδίδονται. Μισή σκληράδα να 'σαι μετανάστης, και μια ολόκληρη να κάνεις αυτό. Θα το σκεφτώ για λίγο, θα μαζευτώ στο άμεσο, είναι επιλογή τους θα σκεφτεί ένας εαυτός μου, στο δευτερόλεπτο όμως, μια ρεαλιστικότατη μισοχυμενη βλεφαρίδα σ' ένα κουρασμένο βλέμμα θα το φωνάζει αδιαμφισβήτητη ανάγκη.
Είναι τελικά ποια σχέση έχεις με την πορνεία: απ' το σπίτι μας τη θέσανε κατάπτυστη, όσο μεγαλώνω όμως την δέχομαι, την αποδαιμονοποιώ για όσους το επιλέγουν χωρίς την σπάθη ενός νταβατζή βέβαια. Είναι σπουδαίο μάθημα αυτή η στάση, είναι σπουδαία η πορνεία: αν την δεχτείς, τότε σίγουρα αγαπάς και σέβεσαι τους ανθρώπους παραπάνω.

Η Αθήνα στο youtube

Aς συλλέξουμε σ' αυτό το ποστ βιντεο για την Αθήνα, με κάποια κριτήρια αισθητικά βέβαια ε. Το πρώτο μου το στείλε η Jennie P. στο facebook και κάνει την Αθήνα να μοιάζει σαν σε μινιατούρα με ένα απλό εφέ, θολώνοντας απλώς το πάνω και το κάτω και fast forward στην κίνηση. Δεν αρκεί βέβαια αυτό, η δουλειά που έχει γινει εξαιρετική, το αποτέλεσμα παραμυθένιο. "Athens, the little great city". Εύγε!


Χρωματιστή Αθήνα των 50s. "Πώς ήταν η Πλατεία Ομονοίας το 1956 σε έγχρωμη κινηματογράφηση; Οι κεντρικοί δρόμοι, τα αυτοκίνητα, οι πεζοί, οι τροχονόμοι, το Μοναστηράκι, οι χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις, τα πρατήρια βενζίνης, οι οίκοι μόδας, τα κομμωτήρια, τα φώτα των θεάτρων και η οδός Πανεπιστημίου τη νύχτα;"


Βέβαια από την λίστα δεν θα μπορούσε να λείπει και η καταπληκτική και βραβευμένη δουλειά του Breathtaking Athens, μια πόλη μαγική, η ωραία της πλευρά βέβαια αλλά όχι ωραιοποιημένη, αν την προσέξεις καλά αυτό που παρουσιάζει το βίντεο είναι.

Eγκάρδιες σημάνσεις

Κεραμεικός, this is art: απίστευτα διασκεδαστικός λογαριασμός φορμαλ τυπωμένα ελληνικά, κι από πάνω χειρόγραφα κινέζικα.


Ψυρρή, μονοκατοικία: όποτε περνώ το χαζεύω, σημειολογικό επι τούτου κοντράστ, τυπωμένοι χαρακτήρες για τους γονείς, χειρόγραφη τρυφεράδα για την μικρή.

T' άβολα του Μαρμαρινού

Εγκαίνια χθες για την Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση και πέρασα κι εγώ, να τσεκάρω κατά βάση το πολλά υποσχόμενο, και σε επίπεδο παραγωγών, νέο κτίριο. Εντυπωσιακό πράγματι, λιτό επίσης: στο εξωτερικό του δεσπόζουν (πόσο μ' αρέσει τα κλισέ: "δεσπόζουν") 2 όμορφα, βαριά αλλά τρυφερά αγάλματα και φυσικά η εντυπωσιακή πρόσοψη με led που προβάλει εικόνες κάνοντας τοο κτίριο ξεχωρίζει από μακριά, είναι πραγματικά το διαμάντι της λεωφόρου, μετά το Baby Oh φυσικά. Εντός, κυρίαρχο το αναμενόμενο λευκό , μάρμαρα με μοντέρνα νερά στο δάπεδο, φώτα led στα σκαλοπάτια που στέκουν οπτικά, φέρνουν κάπως σε village τα συγκεκριμένα αλλά η όλη μινιμαλιά τα σώζει, και κάτι πιτσιλιές έντονης ώχρας σε κάποιους τοίχους.

Η κεντρική αίθουσα εντυπωσιακή, το σύγχρονο κλασσικό θα την έλεγα, απλές φόρμες αλλά ακριβά υλικά, ξύλο παντού, θερμαινόμενα καθίσματα με ανάγλυφο το logo, τραπεζάκια πτυσσόμενα, το απόλυτο της άνεσης. Η σκηνή πολλά υποσχόμενη, θα δούμε θαύματα εδώ: μεγάλη, με βάθος, ο εξοπλισμός σε φώτα και ήχο πάμπλουτος, ενδιαφέρουσα επιλογή ο γρανίτης(;) στο δάπεδο.
Άβολη στιγμή: αυτή της φωτογραφίας, όπως μπαίναμε στο επίπεδο της πλατείας, πίσω από μια βιτρίνα είχανε βάλει εργάτες πάνω στην πλατφόρμα και έναν να τους πηγαινοφέρνει όχι σαν, αλλά πραγματικό ντεκόρ. Ήταν τόσο άκυρο το σκηνικό, τόσο άχαρο, απ' τη μια οι φτωχοί εργάτες εκθέματα και απ' την άλλη όλη η καλή Αθήνα κι ο Ζάχος Χατζηφωτίου, που δεν νομίζω δε ότι αντιλήφθηκαν αυτήν την -με την δική μου ματιά- ντροπή. Εμείς τα εξίσου φτωχαδάκια, μα όλη η παρέα, αισθάνθηκε τρομερά άβολα, θέλαμε πραγματικά να φύγουμε, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, σαν τους γύφτους που είδαμε σαλόνια δεν θέλαμε να χάσουμε την βραδιά. Αργότερα στην παρουσίαση του Μαρμαρινού δικαιολογήθηκε το κόνσεπτ έχοντας σαν κύριο θέμα, με μια ματιά εύκολου αρτ κι ετοιματζίδικη, τους εργάτες που δούλεψαν στην ανέγερση.
Τους έφερε στην σκηνή, και πάλι ήταν περίεργη αίσθηση, λιγότερο μεν, αλλά δεν ξέρω αν το αντιλαμβάνονταν οι ίδιοι εργάτες αυτό: για ένα μεροκάματο να γίνονται εκθέματα σε μια βιτρίνα, ή να στέκονται σε μια σκηνή και να τριγυρνά μια σοπράνο, είχαν αντίληψη του πράγματος; Δεν ξέρω πως του 'ρθε του Μαρμαρινού (απόδειξη τελικά ότι με ένα όνομα μπορείς να κάνεις καριέρα) η χρήση (όπως το λέω) των ανθρώπων αυτών, έπρεπε να το χειριστεί, σε σημεία και φυσικά σ' αυτό με την πλατφόρμα, αλλιώς.
Τέλος πάντων στο φουαγιέ υπήρχαν εξαιρετικά κρασιά, θεσπέσια τυριά με κορυφαίο το grana padana, ενώ βρέθηκα τετ α τετ μπροστά στα ροκφόρ με την φίλη του μπλογκ Μαρίνα Φωκίδη, (να της μιλήσω; να μου φέρει την πιατέλα στο κεφάλι), ενώ διασκεδαστικότατοι ήταν οι διάλογοι των ηθοποιών φίλων του Μαρμαρινού, (Καραμπέτη, Χατζησάββας, Μουτούσή) με κορυφαία την ατάκα τους, που επαναλαμβάναμε μπρος στις ταπεινές μακαρονάδες στο Ciao στον Άγιο Σώστη, αργότερα: "όπως λέει και ο Ρίτσος...".

Voltaren στον δεξί ώμο

Η ώρα 6 το πρωί. Πρέπει ή όχι να γίνω προσωπικός; Μάλλον, τα θέματα μου τελειώνουν, δεν μπορώ εκ των πραγμάτων να κυκλοφορώ και να φωτογραφίζω όπως πριν.
Ένα κρύωμα μου 'χει χαρίσει ένα ανεπανάληπτο λουμπάγκο εδώ και μια μέρα, σάρκινος, χειροπιαστός πόνος. Και πραγματικά περίεργος, διαφορετικός, νομίζω όμως βοηθούσε και το σκηνικό της χθεσινής μέρας. Η ερημιά, η αίσθηση πολέμου, συλλαλητηρίου, όλα εκούσια ανησυχητικά και σιωπηλά τη μέρα που ξεκινά η βδομάδα.
Απαγόρευση κυκλοφορίας, ματ παντού, οι ίδιες πορείες τόσα χρόνια, το δεδομένο ότι μαγαζιά θα καταστραφούν, η πόλη με τα ατελείωτα ρολά, κι οι μετανάστες / τουρίστες να κοιτάνε απορημένοι, η αντίδρασή τους αυτή αποτελεί τον ακριβέστερο δείκτη για να καταλάβεις πόσο ούφο είμαστε, φαινόμαστε. Σε κάτι τέτοια σκέφτομαι πάντα τους Αγγλοσάξωνες που μετά το 9/11 και τις επιθέσεις στο Λονδίνο συνέχισαν μετά από λίγες ώρες κανονικά την ζωή τους, που συνειδητοποιημένα αποφάσισαν ότι τίποτα δεν αλλάζει την πορεία, κανείς δεν μπορεί να τους καταβάλει.
Το πρωί ένας πελάτης ανέβαλε την πρωινή δουλειά μας, και αυτή η κενούρα με παρέσυρε ξανά. Σαν ζόμπι στα γνωστά social media, πως ξόδεψα 2 ώρες πάντα με οικτίρω, σαν γουρούνι επίσης να τρώω απίστευτες βλακείες από μια συνήθεια που μάλλον συνδέεται μ' αυτό το βολικό βαριέμαι της προσωπικής ζωής. Κάπου στο μεσημέρι με πιάνουν τα γέλια διαβάζοντας την είδηση ότι η ΑΔΕΔΥ προκύρηξε 3 ώρη στάση εργασίας στο βολικό σλοτ 12-3. Είναι τόσο αστείο όταν διαβάζεις την άσχετη με τον Αλέξη επιχειρηματολογία του λουφαρίσματός τους, και τόσο τραγικό να ξαναδιαπιστώνεις ότι αυτός ο τόπος δεν αλλάζει με τίποτα, κανείς δεν έχει πάρει πρέφα, ίδιοι και απαράλλακτοι κοιτάζουμε μόνο το μαγαζάκι μας, την βολή μας, η αίσθηση συλλογικότητας ένα κενό κονσερβοκούτι. Πόσα θα πάθουμε ακόμα, που μας αξίζει να πάθουμε; Πολλά!

Άουτς. Τίποτα, αυτή η στενόχωρη πόλη δεν σηκώνει τίποτα. Σηκώνομαι, πάω σπίτι, βαρύς απ' τις βλακείες που σε όλα τα επίπεδα γεύτηκα. Εκεί πάλι στην αυτάρκεια μου, πρέπει κάτι να κάνω, τρώω, με γεμίζω με πένες και κόκκινη σάλτσα, πεντανόστιμο, νομίζω ότι είμαι ευτυχισμένος όταν έχω ντομάτες, πιπεριές, κρεμμύδια και ζυμαρικά στο ψυγείο μου. Και πιο χοντρός βέβαια, αλλά κάνω τα στραβά μάτια σ΄αυτό το σημερινό κενό. Απολαμβάνω το απρόσμενο μεσημέρι στο σπίτι, βλέποντας κουτσομπολίστικη tv. Μια ώρα αντέχω, παίρνοντας πάντα πόζες να πονώ λιγότερο στην σόλο πολυθρόνα.

Παράvoια στην 3ης Σεπτεμβρίου

Γ' Σεπτεμβρίου, ένας άξονας της ζωής μου, σπίτι γραφείο κάθε μέρα, ένας μεγάλος αρχοντικός δρόμός, έτσι που τον βλέπεις να ξεχύνεται απ' την στεγνή Ομόνοια. Ακόμα και τα αυτοκίνητα μαρσάρουν βιαστικά, και μόνες ανθρώπινες φιγούρες τα βράδια που φεύγω απ' την δουλειά, οι ναρκομανείς και οι μαύροι , ντήλερς και κορίτσια.
Θέλω δεν θέλω, αυτές κι οι συναντήσεις μου. Σημείωση, περνώ απ' την κεντρική πλατεία της πόλης. Και βλέπω σοκαρισμένος σαν σε πρώτη φορά, την απόλυτη εξαθλίωση και κατάντια, κορμιά σκοτωμένα στα τσιμέντα. Η καθημερινότητα ενός πολίτη. Και στο μέσον της να στέκονται οι μαύροι ντήλερς, ευειδείς και ευδιάθετοι. Και κάθε μέρα θα μου προτείνουν χωρίς να τρέχει τίποτα, μαύρο, κόκα, και με φιλικότατο τόνο πουλάνε τον θάνατο. Και κάθε μέρα το ίδιο, και κάποιες φορές μέσα μου να βρίζω. Μέσα μου, ώσπου προχθές, ενώ είχα κάτι άλλο στο μυαλό μου, μου βγήκε ασυναίσθητα στον μαύρο που μου σήκωσε χέρι να κάνουμε χάι φάιβ, ένα μεγαλοπρεπές: "Άντε γαμήσου!" .
Το 'πα! Όχι, τα λέω όπου χρειαστεί. Αλλά εκεί είχα να κάνω με ντήλερς, με καμιά δεκαριά που θα μπορούσαν να με λιντσάρουν. "Τι είπα;" Μ' αρεσει που έχω κότσια, μα τι έκανα, σε τι κίνδυνο μ' έβαλα; Και τι όμορφη συνάντηση λίγο πιο κάτω, καμιά δεκαριά αστυνομικοί να στέκονται στη Λαυρίου, απόσταση 30 μέτρα, και να κουσκουσάρουν. Και σκέψη πρώτη, το πόσο ανύπαρκτο και σε τι κινδύνους βάζει αυτό το ανεύθυνο κράτος τους πολίτες του. Γιατί δεν πέρασα από στενάκια, δεν πήγα σαν αλεπού στο παζάρι, πέρασα διάολε απ' την κεντρική πλατεία της Αθήνας, και αυτό που με φύλαξε ήταν αυτός ο κάποιος Θεός.
Και θα τ' ακούσω, έτσι θα ξεφουρνιστεί, μα: είμαι ρατσιστής; Είμαι λάθος; Πως πρέπει να αντιδράσει ένας άνθρωπος όταν βλέπει αυτό το ξεφτιλίκι μ' ανθρώπους να πεθαίνουν, πεθαίνουν, πεθαίνουν; Ναι, ξέρω εγώ θα ζήσω με 1000 φορές καλύτερους όρους τη ζωή μου απ' τα βαποράκια, το σπίτι μου θα 'ναι 1000 φορές ζεστότερο, το ψυγείο μου γεμάτο, θα τσεκάρω την easyjet για τριήμερα, θα χω ανύπαρκτα ουσιώδη προβλήματα σε σχέση την αβεβαιότητα κάθε μέρας τους που τους αναγκάζει να κάνουν αυτό το πράγμα.Αλλά είναι αυτός ο τρόπος; Είμαι εγώ ο λάθος;
Ποτάμι οι σκέψεις, που τις έφραξε μια άλλη παράνοια, λίγο πιο κάτω, τρια λεπτά μετά: δυο κουκουλοφόροι σε μηχανή να κυνηγάνε με ροπαλάρες τα 15χρονα μαύρα κορίτσια στην γωνία με Καποδιστρίου. Υπάρχει κόλαση πιο χειροπιαστή;
Τελικά είπα την σωστή κουβέντα: "Άντε γαμήσου!" για όλη την ξεφτίλα του τόπου μου, για όλους εμάς τους δειλούς βολεμένους, αναποφάσιστους.

Eχει να κάνει με τα λεφτά...

Η υποδομή που άφησαν οι Ολυμπιακοί...


Work non stop! O Costica αφήνει τον άλλον να θέσει τα όρια, για κάποια λεφτά. Τρομακτικό!

Tο διπλό των Ρουμάνων

Οδός Παρασίου, πριν 2 χρόνια έψαχνα με πνεύμα άγουρου επενδυτή ν' αγοράσω ένα μικρό σπιτάκι. Στο περίμενε την διαχειρίστρια ανακάλυψα το σουβλατζίδικο απέναντι. Μου 'χαν κάνει εντύπωση τότε οι τιμές, το τυλιχτό μόνο 1.20. Έκτοτε το αδιεκρίνιστο της ανάγκης για μια βόλτα χαλάρωση τα βραδιά είναι η τέλεια αφορμή να κατέβω κάτω.
Το Βingo Grιll είναι ένα τίμιο ρουμάνικο σουβλατζίδικο: μπορεί οι τιμές να 'χουν ανέβει στο 1.70 αλλά εδω θα βρείς το μοναδικό πίτα με διπλό κεμπαμπ που έχει μια ενδιαφέρουσα ξεροψημενιά απέξω και ωμάδα εντός, τα άλλα κρεατικά που είναι πραγματικά καθαρά (δεν υπάρχουν ημίμετρα για τους βόρειους Βαλκάνιους, ξέρουν από κρέας καλύτερα από μας και απαιτούν το τοπ απ' τον ψήστη με την ευθεία ντομπροσύνη του σκληρά εργαζόμενου μετανάστη). Απολαυστική ιδιαιτερότητα (όχι τόσο πια), τα σουβλάκια ανοιχτό χωνί με το μισό να το καταλαβάνουν οι πατάτες, ένα πραγματικά χορταστικό γεύμα.
- "Δεινοκράτους, μετά τα Εξάρχεια" ακούγεται ο ταμίας να λέει στο ντελίβερυ, το μυστικό έχει ταξιδέψει αλλά στην όλη εμπειρία προσθέτει πολύ το να περιμένεις στο γκισέ: στη θέση του σουβλατζή κορίτσια μες στο νιάτο που εκτελούν με αντρίκια σβελτάδα το τύλιγμα, η tv στο βάθος στην εικαστικά πιο κιτς τηλεόραση που 'χω δει, χείριστα κλιπ τραγούδια οικτρά, ντυσίματα ασύλληπτα, πραγματικά χαζεύω κάθε φορά.
Ένα περίεργο μα ενδιαφέρον μιξ εντ ματς αυτός ο λαός, με την τουρλού ταυτότητα: ενα τεχνητό κράτος ουσιαστικά, ένα αδιεκρίνιστο συνοθύλευμα, φάτσες και ντυσίματα που θυμίζουν είτε Ζεφύρι είτε Βιέννη (περισσότερο το πρώτο), με την ορμή του Βαλκάνιου και την θλίψη του μπυροΠολωνού. Δεν πιάνονται από πουθενά, αλλά από τίμιο σουβλάκι σίγουρα ξέρουν. Και dobre και buono και highly recommended!
- Bingo grill, Παρασίου 38, Πλ. Αττικής