31/1/12

Έκθεση βιβλίου στην Κλαυθμώνος


Κατεβαίνοντας και υποφέροντας μέσα στο χθεσινό τσουχτερό κρύο της Σταδίου, οι τέντες της Κλαυθμώνος με τις σομπάρες και το ανθρωπομάνι φάνηκαν σαν σωτηρία. Αλλιώς δεν έμπαινα, την καθιερωμένη εκεί έκθεση δύσκολα θα την επισκεπτόμουν, θα 'ταν πριν χρόνια όταν την καταχώρισα μέσα μου σαν κατιμά που μαζεύει ότι περίσσεψε από κάθε οίκο, πραγματικά δεν είχε κανένα ενδιαφέροντα τίτλο.
Έσφαλα όμως. Χαζεύοντας τους πάγκους βρήκα πραγματικά ενδιαφέροντα βιβλία, απ' αυτά που είχα λαχταρήσει σε βιβλιοπωλεία και δεν θέλησα να χαλάσω λεφτά. Και το πιο δελεαστικό της υπόθεσης ότι οι εκδόσεις είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία της τελευταίας δεκαετίας, μην πούμε και για πολύ φρέσκα, διετίας. Οι δε τιμές καταπληκτικές: τα περισσότερα κοστίζουν 3.50€ ως 5€, ενώ βρίσκεις πολυτελή λευκώματα και με 10€/15€.
Πολύ μ' άρεσε λοιπόν, η κάμερά μου ενθουσιάστηκε εξίσου και δες τι κατέγραψε σε 99 φωτογραφίες.

Ξεκινάμε με το φαν
Χαζεύοντας του πάγκους είναι ένα on/off. Βρίσκεις τίτλους που κοιτάς το οπισθόφυλλό τους για περισσότερα, αλλά και διασκεδαστικές εκδόσεις που ξέμειναν και προκαλούν μεγάλο κέφι με τους τίτλους/φωτογραφίες μιας άλλης, σήμερα κουλής, εποχής.


Η μοντέρνα μάνα των 80s ακούει με την κόρη Mιχάλη Τσαουσόπουλο στον Antenna.

29/1/12

Αδέσποτη μπουζουκοποπ


Απ' το γνωστό Glow magazine (the personal lifestyle free) Εκδότρια και Διευθύντρια σαν να ξεπήδησαν από τους Στάβλους της Εριέττας Ζαΐμη.


- Ευανθία μου άκου, θα μπουν τα όνοματά μας στο ίδιο ύψος αλλά για να τονίσουμε το σταρ κουώλιτυ μου εγώ θα κοιτώ αισιόδοξα, ψηλά κι αθλητικά κι εσύ χάμω και ποιοτικά.
- Χαζή είσαι, έτσι καθιερωθήκαμε!


Όποιος δεν έχει δει στο ξαφνικό την ταμπέλα της Μαρίας Ιωαννίδου για περούκες στην Κηφισίας δεν έχει δει τίποτα!


Με χαρά είδα ότι συνεχίζεται η πορεία της Ελενας Βέντη στο καλλιτεχνικό στερέωμα της Μιχαλακοπούλου. Αξέχαστος ο τηλεκαβγάς με τον επιχειρηματία να την πιέζει να φορά το περίφημο "κάμπριο πίσω" παντελόνι της που την καθιέρωσε, με την Έλενα να ισχυρίζεται ότι πρέπει να το πλένει και θέλει να βάλει κάτι άλλο επιτέλους. Όπως επίσης και η απαγωγή της από Άραβες και η παραμονή της 3 μήνες στην Σαουδική.


Η Άννα Λύση στο ράφι (κάπως αναμενόμενο).


Σε κάτι τέτοια σετάκια, τα ταιριάζουμε στο φώτοσοπ τα προγούλια.


Ελένη, άσε τον γραφίστα να σου μιλήσει για τον χρόνο...


Πόσο γκρεκ, ο συγκεκριμένος θα βγει και θα ωρύεται στα κανάλια για την κατάντια μας, για το υπεραυθαίρετο τσαντίρι σε όλες τις κολώνες στις λεωφόρους ποτέ.



Και τέλος ο Ζαχαράτος είναι πραγματικά σπουδαίος στην δουλειά του, τι τα θέλει να βγαίνει πάντα με τσιμπκχειλα;

26/1/12

Ένα πρώτο athensville video


Κι όμως οι κόμπακτ κάμερες βγάζουν πολύ καλό hd video, να μια ανακάλυψη τελευταία κι έτσι είπα να πειραματιστώ. Γιατί καλό το στιγμιαίο της φώτο, αλλά πιο αντιπροσωπευτικό της πραγματικότητας είναι το σετ κίνηση/ήχος. Περνώντας λοιπόν χθες μεσάνυχτα από Ομόνοια, τράβηξα μερικά βιντεάκια και μετά από ευκολότατο μοντάζ στο imovie σας παρουσιάζω κάτι που είναι αντιπροσωπευτικό του "athensville εν κινήσει" -και πρώτο μου βίντεο έβερ- μ' ένα τραγούδι φαινομενικά αταίριαστο, αλλά τόσο ντόπιο και αθηναϊκό που ταίριαξε τελικά κουτί, η ντίβα του άλλοτε Δανάη Στρατηγοπούλου και το "Tι κι αν χαθείς".
(μπορείτε να το δείτε επίσης στο youtube μεγαλύτερο και hd)

25/1/12

H κακοποιημένη Πλατεία Σανταρόζα


Κάποιος την μισεί, δεν εξηγείται αλλιώς, αυτό το κενό οικόπεδο, στο τόσο κέντρο να παραμένει στην αφάνεια, απεριποίητο και το σημαντικότερο χωρίς καμία ζωή. Τι φταίει γι' αυτό; Ο ολοφάνερος φρικτός σχεδιασμός! Τι έγκλημα έκανε ο αρχιτέκτονας; Βύθισε το κέντρο της πλατείας απαγορεύοντας ουσιαστικά την διαμπερή κίνηση. Στο φαντασιακό του προφανώς (όπως και αυτών που σχεδίασαν την Ομόνοια) το έπλασε σαν έναν βυθισμένο κήπο που κάποιος ξαποσταίνει στα παγκάκια του και διαβάζει την Le Monde. Αυτά όμως σ' ένα παράλληλο κόσμο που βρίσκεται μεν εντός Σενγκεν, αλλά όχι έξω από την πόρτα μας. Εδώ κυρίαρχη είναι η συνήθεια του Έλληνα είναι μην ξαποσταίνει πια πουθενά στο δημόσιο χώρο, να τον θεωρεί ξένο.
Έτσι περισσότερο θα είχε μια λογική να χρησιμοποιηθεί η πλατεία σαν κέντρο θέασης της αξιόλογης αρχιτεκτονικής τριγύρω της και να λειτουργούσε βολικά για τους Αθηναίους σαν πέρασμα προσφέροντας του την χαρά της σπάνιας για καράκεντρο αίσθησης άπλας.

Έτσι λοιπόν, κάθισα μια ωρίτσα και φωτοσόπιασα πως θα μπορούσε να λειτουργήσει το πράγμα.
- Πάνω βλέπετε με γαλάζιο του χώρους κίνησης και με X πως οι 2 χώροι μένουν αχρησιμοποιήτοι απ' τους διαβάτες.
- Κάτω, σχεδίασα τον όλο ενοποιημένο χώρο συμπεριλαμβάνοντας σε μια ενότητα όλο το εμβαδόν της πλατείας, την οδό Σανταρόζα και τα πεζοδρόμια των Πανεπιστημίου και Σταδίου. Πραγματικά δημιουργείται μια τεράστια άπλα απ' το πουθενά στη βεβαρυμένη πυκνοδομημένη περιοχή.



Ακολουθεί η αυτοψία στον χώρο, τα προβλήματά του και η σοκαριστική διαπίστωση της έλλειψης φροντίδας. Ο Δήμος φανερά θα πρεπε να 'χει πάρει ήδη πρωτοβουλίες, και μέχρι να τις πάρει να ντρέπεται και τίποτα άλλο.


Μόνο στην Ελλάδα αυτά, πλατειάρα, χώρος άπλετος, μα η κίνηση γίνεται μόνο περιμετρικά, στο στενό πεζοδρομιάκι.

23/1/12

Tων μεταναστών γραμμένα


Ο μεγάλος καημός: το όνειρο κάθε Αλγερινού/Μαροκινού είναι μέσω Ελλάδας να φτάσει επιτέλους στην Γαλλία, μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση αφού οι Φράγκοι έχουν κλείσει τα σύνορα. Ωραίο πάντως να ξέρεις πως σ' αυτή την κουρασμένη πόλη κάποιοι έχουν ένα όνειρο, ωραία υπενθύμιση του σημαντικού να έχεις έναν στόχο.


O καημός για την Γαλλία επαναλαμβανόμενος δε.


Atina το 'χουμε, το Salem Mnzel Borgiba βοήθησε το Google, είναι ο τόπος καταγωγής κάποιου Τυνήσιου που άφησε αυτό το καλοσυνάτο γειά (salem) στην πόλη που τον φιλοξένησε πριν 2 χρόνια.

19/1/12

Android 4.0 tablet και με 80€!


Συγνώμη, ίσως δεν είναι athensville, δεν έχει Αθήνα, δεν έχει πατημένα νεράντζια, και λοιπά αλλά είναι απωθημένο ένα tech review. Αλλά ποιος είπε ότι δεν είναι athensville, υπάρχει τίποτα πιο αστικό απ’ το να διαβάζεις στο μετρό; Και μάλιστα ωραιότατο τζάμπα φρεσκότατο περιεχόμενο απ’ το ιντερνετ; Το καλύτερο!

Σας παρουσιάζω μια συσκευούλα που έχω στα χέρια μου εδώ και 4 μέρες και η οποία έχει δύο εξαιρετικά στοιχεία:

  • Είναι το πρώτο tablet παγκοσμίως με το νέο λειτουργικό Android 4.0 (ice cream sandwich).
  • Και το εξωφρενικότερο: κοστίζει μόλις 80 ευρώ.

Αυτά τα 2 στοιχεία με οδήγησαν να το παραγγείλω. Είναι απολύτως τωρινό (όχι σαν κάτι άλλα ταμπλετ που έχω android 2.0 και σου βγαίνει η πίστη, αλλά με το ολόφρεσκο σύστημα για ταμπλετ που πάνω σ’ αυτό θα χτιστούν οι νέες εφαρμογές android) και ασύλληπτα οικονομικό (με τόσα παίρνεις μια μπακατέλα κινητό για την μάνα σου).

Έτσι με λαχτάρα, ψαγμένοι αναγνώστες, το τέσταρα εντατικά και σας το παρουσιάζω:

18/1/12

Εκλεισε το Bασιλικόν, μαζί και μια Αθήνα


Έκλεισε το διαβόητο hotel Βασιλικόν, καθόλου όνομα και πράμα. Ήταν το τελευταίο ξενοδοχείο μιας περιοχής που στην μεταπολεμική Αθήνα υπήρξε η σεξομάνα της πόλης: ο άξονας της οδού Αθηνάς με τα κόκκινα φωτάκια του Χατζηδάκι, το πεζοδρόμιο που εκδιδόταν ο Ταχτσής, τα τσοντάδικα. Δεν την είχα προλάβει αυτή την γειτονιά έτσι, ο ερχομός του δημαρχείου στα 90ς και τα νέα πεζοδρόμια είχαν αλλάξει μια για πάντα τον δρόμο. Τελευταίο απομεινάρι λοιπόν μέχρι πριν μια βδομάδα, ανέγγιχτο σαν να μην μπορούσε να το ταράξει τίποτα έμενε το Ξενοδοχείο Βασιλικόν, στο δρομάκι του δημαρχείου την Ικτίνου γωνία με την Σωκράτους. Ήταν το περίφημο μελανό σημείο που αναφερόταν πάντα στα μηντια προς κατηγόρια του εκάστοτε Δημάρχου. Και δεν ήταν τυχαίο σημείο, αλλά η εστία που συντήρησε και εξυπηρέτησε την φοβιστική αλλά τόσο λάγνα Σωκράτους των τελευταίων 15 χρόνων.
Η Ικτίνου ούσα ενας πολύ βολικό ένας ζικ ζακ διαδρομος του να βρεθείς από την Πειραιώς στην Aιόλου, πάντα με βόλευε στις δουλειές πολύ, κι έτσι την έχω ζήσει απ’ τα κοντά και μπορώ να διηγηθώ την σύγχρονη ιστορία της.

Στα δικά μου αρχικά λοιπόν, στα 90ς, ήταν ένα ακόμα ξενοδοχείο, όπως αλλά 2-3 της Σοφοκλεους, απάγγιο για τις γερασμένες πόρνες. Ήταν δε ενταγμένο κανονικά σαν κομμάτι της γειτονιάς μέρα-βράδυ, οι τυρέμποροι απέναντι τις ξέρανε και τους μιλούσανε κανονικά, με την ανεκτικότητα του λαϊκού ανθρώπου που αναγνωρίζει τον αγώνα για το μεροκάματο όπως και να ‘ναι αυτός.
Αυτό μέχρι την Ολυμπιάδα, οπότε και έρχονται τα μαύρα κορίτσια που κατακλύζουν όλη την Σωκράτους από Πειραιώς μέχρι Ευριπίδου και ιδίως μπρος στο Βασιλικόν, που χρησίμευε για τις βολικές ξεπέτες κι επικρατούσε ασύλληπτος συνωστισμός. Όποιος τολμούσε να περάσει το στενό γινόταν θήραμα για τις γαζέλες που ορμούσανε όλες μαζί τσιρίζοντας "πάμε-πάμε" (η μεγάλη κλασσική ατάκα) ως τα πολύ αστεία "ψυχή μου", "μάτια μου", "αγάπη μου" που τα λεγαν τόσο μηχανικά που δεν μπορούσες να μην γελάσεις. Και δεν ήταν μόνο το στενό, σε ακτίνα 100 μέτρων αν έπεφτες στην αντίληψή τους πεζός ή με αμάξι θα τρέχανε να σε προλάβουνε. Ως εκ τούτου δεκάδες φορές μου χουν ορμήσει, κι ακόμα και αν δεν γούσταρες τίποτα δεν άλλαζε, γιατί το βλέμμα του νταβατζή απαιτούσε να ορμήσουνε, άλλαζαν δε οι φάτσες τόσο συχνά που δεν υπήρχε καταγεγγραμμένη στη συλλογική μνημή η πληροφορία "άστον, δεν ψήνεται". Ήταν δε τόσο διαχυτικές, απλώνανε τόσο χέρι, που συνέρρέαν οι παππούδες επί τούτου , όχι για να πληρώσουν για σεξ, αλλά για την τσάμπα ηδονή κάποια να τους την πιάσει.
Παράλληλα δεν ξέρω πως τα βρίσκανε με τις επιθετικότατες στο να βρουν πελάτη μαύρες, αλλά υπήρχαν και πολλές τραβεστί, παλιότερα όχι τόσο εντυπωσιακές, πολλά μπούτια, κοιλιές, περιφερειάρες, κι αυτές στο μέσο όρο της γειτονιάς ως τα νέα πρόσφατα μοντέλα των 3 τελευταίων χρόνων κάτι απίστευτα ψηλοκάνες Βουλγαρες και Ρουμάνες τραβεστί, με μια περίεργη αίσθηση του ωραίου, αφού ήταν σκέτες κόκκαλα. Για μια δε, με λεοπαρδαλέ ή ζεμπρέ μίνι που άλλαζε το μαλλί συνέχεια και πάντα με μπέρδευε, είχα γίνει και απωθημένο της, ένα ασταμάτητο πέσιμο σε σημείο ντροπής έως και βαθειάς κούρασης. Εγώ με τα χρόνια έμαθα ότι μη μιλώντας τους τελείως κάποτε ξεκόβουν, όμως εκείνη τον χαβά της κανονικά, με αξέχαστη δε την ατάκα της όταν μπήκε το 09 που μου είπε "φέτος θα σε γλύψω!", κι ευτυχώς δεν επαληθεύτηκε.

Πέρασα προχθές, οπότε και διαπίστωσα το κλείσιμό του, αλλά και πως ήταν και όλα διαφορετικά. Ψυχή τριγύρω, φωνή, μαρσάρισμα κανένα. Μόνο 2-3 γνωστές παλιές, αιωνίως στην Σωκράτους, είχανε απομείνει. Μια κλασσική αλλά ευγενέστατη τραβεστί με το μαλλί της Ραφαέλα Καρρά, κορμί αντρίκειο και τα ανύπαρκτα χείλη βαμμένα και εξωτερικά για να φαίνονται μεγαλύτερα. Είχε χωθεί στην, απρόσιτη γι' αυτήν τα τελευταία χρόνια, είσοδο του Βασιλικόν σαν να μεινε τελευταία και νικήτρια όλων, ενώ στην επιστροφή την είδα να κατουρά όρθια πίσω από μια μαρμάρινη κολώνα. Εντονότερη μνήμη απ’ αυτήν μια φορά που με κυνηγούσε μια μαυρούλα να φωνάζει "Βρε σταματήστε να τους κυνηγάτε!" μια σαφώς πιο ευρωπαϊκή προσέγγιση στο ψώνισμα. 
Κι επίσης η άλλη κλασσική της περιοχής που μια φορά ψάχναμε να παρκάρουμε και υπήρχε μια φασαρία. Τη ρωτάμε "τι γίνεται;" και μας απαντά στακάτα: "Της πουτάνας!".
Πρόσφατη ιστορία, 2 γηρασμένες πόρνες που στέκονταν τα πρωινά εκεί κοντά στην εφορία της Αναξαγόρα. Ήταν για 2-3 μήνες αμίλητες, στ' απέναντι πεζοδρόμια, τι να σκεφτόντουσαν όλες εκείνες τις ώρες, πως έβλεπε η μια την άλλη. Το μεροκάματο θα ‘ταν δύσκολο πια γι' αυτές, ήταν πολύ μεγάλες, αλλά και τα 20 ευρώ πολύτιμα και γεννούσαν αυτό τον βωβό ανταγωνισμό. Τελικά νίκησε το ανθρώπινο της επαφής, και εγώ ο ξένος που περνούσε και τις έβλεπε ψυχρά και φευγαλέα, χάρηκε κάπως που τις είδε προχθές να μιλάνε και να σκοτώνουν την ώρα τους μαζί.

Τελος πάντων, ο χρόνος ρίχνει τις νέες του στρώσεις, και το Βασιλικόν είναι πραγματικά το τέλος μιας χαμένης λαϊκής Αθήνας που συνυπήρχαν ο δικηγόρος, και ο αρχιτέκτονας, με τον χασάπη, τον κουλουρτζή, και την πόρνη, αυτό που τόσοι καλλιτέχνες και συγγραφείς στα μέσα του αιώνα αποτύπωσαν σαν αταξική ελληνική ψυχή. Και τώρα που τα βράδια ο δρόμος θα 'ναι σκοτεινός, έρημος, ήσυχος, καθαρός απ' τα "μιάσματα", θα κρατώ στην μνήμη μου αυτήν την αδιάφορη μα τόσο γεμάτη καθημερινότητα των ανθρώπων που δεν έμαθα, που μου άφησαν όμως αυτές τις ιδιαίτερες εικόνες και στιγμές που έχουν τόση ζωή όση δεν θα συναντήσεις ποτέ στην πιλοτή μιας άψογης πολυκατοικίας στα πράσινα έξω.



16/1/12

Mια λιγουριά δευτεριάτικα...


Kοιλιοδουλικών ποστ συνέχεια. Πρώτο, πρώτο γιατί με εντυπωσίασε το παγωτατζίδικο, gelateria παρντόν, στην μοδάτη στοά της Κοραή. Δεν είναι μόνο καλής ποιότητας το παγωτό ("το φτιάχνουμε με φρέσκο γάλα στο εργαστήρι μας" μ' ενημέρωσε ο φιλικότατος υπεύθυνος), αλλά το σημαντικότερο τι τίμια ποσότητα! Σ' αυτή τη χώρα για να γεμίσεις το κυπελλάκι πρέπει να δώσεις 6 ευρώ για 3 μπάλες. Τι τσίπικο σύστημα (αξέχαστο το ορθολογικό βιεννέζικο 1 μπάλα 1.90, 2 μπάλες 2.20, 3 2.50 και μένουν ικανοποιημένοι όλοι και πάνω απ' όλα ο πελάτης χαζοί ντόπιοι παγωτατζήδες!). Λοιπόν εδώ με μια μόνο μπάλα γεμίζουν φουλ το κύπελλο και μάλιστα μόνο με 1.80€. Στα θετικά επίσης που πριν ακόμα ζητήσεις από μόνοι τους σου δίνουν το κουταλάκι να δοκιμάσεις όποια γεύση θέλεις.
• Κοραή, γωνία εντός στοάς, πολυθρόνες αστερίες.


Χρόνια τώρα εξαιρετικό σουβλάκι α) καθαρό κρέας (αυτό φαίνεται πάντα στο κοτόπουλο), β) ωραία υλικά (πάλι στο κοτο εξαιρετική σως), γ) φιλικό, σπηντάτο προσωπικό σε 1 λεπτό έφυγες δ) έχει κρατήσει την ίδια τιμή χρόνια τώρα, 1,70€. Τα τραπεζάκια μέσα εξαιρετικά για ραντεβού με οικεία πρόσωπα, πως να φλερτάρεις με τα τζατζίκια.
• "Σ' αναμένα κάρβουνα", Βερανζέρου και Κάνιγγος, Πλατεία Κάνιγγος,


Ωραία τα παραθύρια του, χαζεύεις το έξω και βλέπεις τις γιαγιάδες να αγοράζουν μαύρο (δυστυχώς ομπρέλες παίρνουν, άλλη μια ήττα στην φαντασία μου).


Βρέθηκε το κορυφαίο παστέλι και το 'χει ο Σκλαβενίτης (έχει ωραία ελληνικά άγνωστα προιόντα στο ευρύ κοινό αυτό το σούπερ τελικά). Παστέλι Λευκάδος, ωραία μελωμένο, με απολαυστικά μπόλικο αμύγδαλο μα αυτό που το απογειώνει είναι η καίρια κανέλλα, όπου πάει τελικά αυτή η κοπέλα κλέβει την παράσταση!



Στα του περιπτέρου η κλασσική ντέρμπυ είναι ένα ωραίο σνακ μόλις 40gr που και την αίσθηση της σοκολατίλας τσιμπάς και δεν παίρνεις τις θερμίδες και το βάριεμα μιας κλασσικής εκατογράμμαρης. Η νέα της βερσιόν είναι εξαιρετική, γύρω γύρω γρουμπουλάκια μπισκότου που καλύπτουν ένα ωραίο σφιχτό σώμα σοκολάτας που αντιστέκεται στο δάγκωμα κάνοντας την όλη μπουκιά δύσκολη αλλά τόσο ηδονική, όταν κάθετα τεμαχίζεται το choco σώμα και μπλέκει μέσα η γλώσσα. Yepp, sex!


Η Barilla είναι εγγύηση στα ζυμαρικά, και αναμενόμενο να προσφέρει κάτι ποιότικό με ό,τι καταπιάνεται. Στα μεγάλα σούπερ μαρκετ προς το παρόν θα βρείτε τα μπισκότα της με το brand Mulino Bianco, τα οποία είναι καταπληκτικά. Gran cereale πραγματικά, νιώθεις στο μπισκότο τους σιτάρια, στάχια, ίνες, τους αγρούς της Τοσκάνης και οτιδήποτε άλλο θρεπτικό. Κορυφαία όμως, όχι αυτά της φώτο, αλλά τα σοκολατένια που παίρνουν το χρυσό μετάλλιο, είναι τα καλύτερα μπισκότα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα! Macché armonia di sapori!

13/1/12

Σιγά του Πικάσo πια!


Θυμόμουνα καλά; Έψαξα τον φάκελο με τις φωτογραφίες που είχα τραβήξει στην Εθνική Πινακοθήκη στην έκθεση έργων απ' τα άδυτά της και όντως δεν είχα μπει στον κόπο να τον τραβήξω καν. Πραγματικά μου χε φανεί τόσο ξεπέτα, ίσως τον γκαντέμιασα με την απαξίωσή μου. Περιεχόμενο αδιάφορο, ένα πικασικό δύο πρόσωπα -τρία μάτια σε 5-6 χοντροπινελιές, με μια χρωματική μουντάδα στο λάιβ, (μη κοιτάτε κάτι χρώματα που τόνισαν οι φωτοσοπάδες στο ιντερνετ), το μέγεθος του τσίπικο σχεδόν Α4, δεν ήθελε να ξοδέψει λάδια;
Με εκνεύρισε δε περισσότερο σε αυτό το άρπα κόλλα έργο η πληροφορία ότι επρόκειτο για δωρεά του καλλιτέχνη στον Ελληνικό λαό προς τιμήν της αντιστασιακή του δράσης. Περισσότερο μου κανε μια απ' τις γαλλίδες ερωμένες του στο Παρίσι, που το χουν πολύ σικ απ' τους Βερανζέρους την φιλελληνιά να δωσε εντολή "Ντενίζ, πήγαινε αποθήκη και στείλε ένα πινακάκι στους Έλληνες, απ' αυτά τα μικρά, όχι απ' αυτά που παρήγγειλε η κυρία Renault για το σαλόνι της". Γιατί ναι, τι ήταν ο Πικάσο, ένα brand με κάποια καλά χρόνια νεωτερισμού στην αρχή (σπουδαία για την τότε εποχή η αντίληψη του στην μη αναπαραστατική ζωγραφική) και μετά όπως πάει πάντα η ιστορία αυτού του κόσμου, ακολούθησε ένα πλάκωμα των μποεμ της μεγαλοαστικής τάξης -που αενάως ψάχνει νέα θέματα συζήτησης για τα τσάγια-, που καλομαθαίνει τους αρτίστες μέχρι συγγραφείς στις ευκολίες, ηδονές και αμάξια και σέρνουν το -φτιαγμένο όπως και τώρα απ' τα τότε media- όνομά τους και ανέμπενευστα μυαλά μέχρι το φινάλε.
Εσένα σ' αρέσει; Πες ό,τι βλέπεις: η μεγάλη βλαχιά είναι να μην μπορείς να τεκμηριώσεις την πραγματική αξία ενός έργου και να στέκεσαι με δέος επειδή γράφει την ούγια "τάδε". Σιγά το έργο, πές το, είναι τόσο απάντηση για όλα να αμφισβητείς τα προ γεννήσεώς μας ιερά!

* * *

Όσο για το σύστημα ασφαλείας της Πινακοθήκης, να πω απλά ότι μου μπήκαν και μένα ιδέες να κλέψω 2-3 πινακάκους την μέρα της επίσκεψής μου. Πολύ απλά, τη δουλειά μπορείτε να την κάνετε στον κάτω όροφο, στο σημείο που βρίσκονται οι τουαλέτες οι οποίες είναι κοινές με τα flocafe και τα οποία χωροταξικά πραγματικά βρίσκονται μέσα στον χώρο της Έκθεσης. Τόσο μέσα που χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο γιατί έδωσα τα 5€ της εισόδου, μια χαρά θα μπαινα από κει μιας δεν υπήρχε καμμία φύλαξη και μπαινόβγαινε όποιος ήθελε. Ναι, ήταν παντού στους τοίχους η αίσθηση ότι δεν φυλάσσεται επαρκώς η Εθνική Πινακοθήκη. Tέλος πάντων μετά πήγα Flocafe και ξεχάστηκα πίνωντας τσάγια και μιλώντας για τέχνη (ααα, όσα κατηγορώ κάνω ;-)!

10/1/12

35


Κοντά στη δουλειά του μπαμπά. Τα πρώτα χρόνια ήταν στην Πειραιώς και Δεληγιώργη, δεν πρέπει να 'ταν τόσο διαλυμένο το γύρω όσο σήμερα. Το σπίτι το θυμάμαι μια αστίλα να 'χει, αυτές τις τζαμαρίες που χώριζαν την τραπεζαρία, κι οι σκιές που χάζευα από πίσω.


Οι λουκουμάδες στον Κρίνο, χαρακτηριστικός ακόμα ο ήχος στα αυτιά μου απ' το χτύπημα του πηρουνιού στο τσίγκινο πιάτο, και η βουτιά με δάχτυλο στο μέλι που απέμενε και το μάλωμα φυσικά. Κι ο μαρμάρινος πάγκος φυσικά.


Η παιδική χαρά στην πλατεία Κουμουνδούρου. Μπορεί να ακούγεται τρομακτικό μα τότε δεν ήταν, η μήτερα μου μας πήγαινε συνέχεια εκεί. Η Αθήνα όμως άλλαζε, το νέφος περίφημο τέρας τότε, μετακομίζουμε στα 6 στο Νέο Ηράκλειο. Καλά κάνανε, έπαιξα σε αλάνες, κυνήγησα βατράχια, έφτιαξα πήλινα αντικείμενα από λάσπες, ατέλειωτα παιχνίδια στο γειτονικό ΟΑΚΑ. Χωριό κανονικό, τέλειο για παιδί.


Στη Λεωφορό Αλεξάνδρας, ο Θείος Τάκης η Θεία Μαρία. Μένοντας στο πράσινο ήσυχο προάστιο απορούσα πως μένουν εδώ. Ο θόρυβος της Αλεξάνδρας, η μέσα κουζίνα με τον καταθλιπτικό ακάλυπτο να τρομάζει απ' το παράθυρο, και ένα μέσα δωμάτιο της μεγάλης κόρης που έφυγε, ήσυχα άδειο για εξερεύνηση.


Μια επίσκεψη στον Θείο Ανέστη. Δεν θυμάμαι πολλά, 5-6 ήμουνα, μόνο ότι ήταν ένα ημιυπόγειο με πόρτα μπροστά, βαμμένο σ' ένα ανοιχτό χρώμα. Ήταν φωτεινό αθηναϊκό απόγευμα, σε μια απροσδιόριστη περιοχή. Επίσκεψη συμπόνοιας στον Θείο Ανέστη του πατέρα μου που 'χε καταντήσει μόνος, και όλο και κάποιος από ένα εντελώς ξεκομμένο σόι πήγαινε και τον κοίταζε, θα' ταν η σειρά μας. Λευκά μαλλιά, πολύ γερασμένος, αλλά περήφανος· σήμερα έχοντας μυρίσει την ζωή, αναρωτιέμαι αν τον πονούσε τον θείο Ανέστη, αν είχε ζήσει την ζωή όπως την ήθελε, και δεν τον ένοιαζε η τελευταία μοναξιά. Βασικά θα με βόλευε να σκεφτόταν έτσι... (πόσω μάλλον έχοντας και το όνομά του).

Αρχή '16, σαρανταδυό εικόνες

Άθενς μιξ: τρεις ναοί, τρεις θρησκείες, σε ένα μόλις κάδρο -Μοναστηράκι -Νύχτα Ερμού και Βουλής /όσο να ναι κάνανε μερακλιδικη δουλει...