athensville

Κατεβαίνοντας και υποφέροντας μέσα στο χθεσινό τσουχτερό κρύο της Σταδίου, οι τέντες της Κλαυθμώνος με τις σομπάρες και το ανθρωπομάνι φάνηκαν σαν σωτηρία. Αλλιώς δεν έμπαινα, την καθιερωμένη εκεί έκθεση δύσκολα θα την επισκεπτόμουν, θα 'ταν πριν χρόνια όταν την καταχώρισα μέσα μου σαν κατιμά που μαζεύει ότι περίσσεψε από κάθε οίκο, πραγματικά δεν είχε κανένα ενδιαφέροντα τίτλο. Έσφαλα όμως . Χαζεύοντας τους πάγκους βρήκα πραγματικά ενδιαφέροντα βιβλία, απ' αυτά που είχα λαχταρήσει σε βιβλιοπωλεία και δεν θέλησα να χαλάσω λεφτά. Και το πιο δελεαστικό της υπόθεσης ότι οι εκδόσεις είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία της τελευταίας δεκαετίας, μην πούμε και για πολύ φρέσκα, διετίας. Οι δε τιμές καταπληκτικές: τα περισσότερα κοστίζουν 3.50€ ως 5€, ενώ βρίσκεις πολυτελή λευκώματα και με 10€/15€. Πολύ μ' άρεσε λοιπόν, η κάμερά μου ενθουσιάστηκε εξίσου και δες τι κατέγραψε σε 99 φωτογραφίες. Ξεκινάμε με το φαν Χαζεύοντας του πάγκους είναι ένα on/off. Βρίσκεις τίτλους που κοιτάς

Απ' το γνωστό Glow magazine (the personal lifestyle free) Εκδότρια και Διευθύντρια σαν να ξεπήδησαν από τους Στάβλους της Εριέττας Ζαΐμη. - Ευανθία μου άκου, θα μπουν τα όνοματά μας στο ίδιο ύψος αλλά για να τονίσουμε το σταρ κουώλιτυ μου εγώ θα κοιτώ αισιόδοξα, ψηλά κι αθλητικά κι εσύ χάμω και ποιοτικά. - Χαζή είσαι, έτσι καθιερωθήκαμε! Όποιος δεν έχει δει στο ξαφνικό την ταμπέλα της Μαρίας Ιωαννίδου για περούκες στην Κηφισίας δεν έχει δει τίποτα! Με χαρά είδα ότι συνεχίζεται η πορεία της Ελενας Βέντη στο καλλιτεχνικό στερέωμα της Μιχαλακοπούλου. Αξέχαστος ο τηλεκαβγάς με τον επιχειρηματία να την πιέζει να φορά το περίφημο "κάμπριο πίσω" παντελόνι της που την καθιέρωσε , με την Έλενα να ισχυρίζεται ότι πρέπει να το πλένει και θέλει να βάλει κάτι άλλο επιτέλους. Όπως επίσης και η απαγωγή της από Άραβες και η παραμονή της 3 μήνες στην Σαουδική. Η Άννα Λύση στο ράφι (κάπως αναμενόμενο). Σε κάτι τέτοια σετάκια, τα ταιριάζουμε στο φώτοσοπ τα προγούλια. Ελένη, άσε τον γρα

Κι όμως οι κόμπακτ κάμερες βγάζουν πολύ καλό hd video, να μια ανακάλυψη τελευταία κι έτσι είπα να πειραματιστώ. Γιατί καλό το στιγμιαίο της φώτο, αλλά πιο αντιπροσωπευτικό της πραγματικότητας είναι το σετ κίνηση/ήχος. Περνώντας λοιπόν χθες μεσάνυχτα από Ομόνοια, τράβηξα μερικά βιντεάκια και μετά από ευκολότατο μοντάζ στο imovie σας παρουσιάζω κάτι που είναι αντιπροσωπευτικό του "athensville εν κινήσει" -και πρώτο μου βίντεο έβερ- μ' ένα τραγούδι φαινομενικά αταίριαστο, αλλά τόσο ντόπιο και αθηναϊκό που ταίριαξε τελικά κουτί, η ντίβα του άλλοτε Δανάη Στρατηγοπούλου και το "Tι κι αν χαθείς". (μπορείτε να το δείτε επίσης στο youtube μεγαλύτερο και hd)

Κάποιος την μισεί, δεν εξηγείται αλλιώς, αυτό το κενό οικόπεδο, στο τόσο κέντρο να παραμένει στην αφάνεια, απεριποίητο και το σημαντικότερο χωρίς καμία ζωή. Τι φταίει γι' αυτό; Ο ολοφάνερος φρικτός σχεδιασμός! Τι έγκλημα έκανε ο αρχιτέκτονας; Βύθισε το κέντρο της πλατείας απαγορεύοντας ουσιαστικά την διαμπερή κίνηση. Στο φαντασιακό του προφανώς (όπως και αυτών που σχεδίασαν την Ομόνοια) το έπλασε σαν έναν βυθισμένο κήπο που κάποιος ξαποσταίνει στα παγκάκια του και διαβάζει την Le Monde. Αυτά όμως σ' ένα παράλληλο κόσμο που βρίσκεται μεν εντός Σενγκεν, αλλά όχι έξω από την πόρτα μας. Εδώ κυρίαρχη είναι η συνήθεια του Έλληνα είναι μην ξαποσταίνει πια πουθενά στο δημόσιο χώρο, να τον θεωρεί ξένο. Έτσι περισσότερο θα είχε μια λογική να χρησιμοποιηθεί η πλατεία σαν κέντρο θέασης της αξιόλογης αρχιτεκτονικής τριγύρω της και να λειτουργούσε βολικά για τους Αθηναίους σαν πέρασμα προσφέροντας του την χαρά της σπάνιας για καράκεντρο αίσθησης άπλας. Έτσι λοιπόν, κάθισα μια ωρίτσα και φ

Ο μεγάλος καημός: το όνειρο κάθε Αλγερινού/Μαροκινού είναι μέσω Ελλάδας να φτάσει επιτέλους στην Γαλλία, μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση αφού οι Φράγκοι έχουν κλείσει τα σύνορα. Ωραίο πάντως να ξέρεις πως σ' αυτή την κουρασμένη πόλη κάποιοι έχουν ένα όνειρο, ωραία υπενθύμιση του σημαντικού να έχεις έναν στόχο. O καημός για την Γαλλία επαναλαμβανόμενος δε. Atina το 'χουμε , το Salem Mnzel Borgiba βοήθησε το Google, είναι ο τόπος καταγωγής κάποιου Τυνήσιου που άφησε αυτό το καλοσυνάτο γειά (salem) στην πόλη που τον φιλοξένησε πριν 2 χρόνια.

Συγνώμη, ίσως δεν είναι athensville, δεν έχει Αθήνα, δεν έχει πατημένα νεράντζια, και λοιπά αλλά είναι απωθημένο ένα tech review. Αλλά ποιος είπε ότι δεν είναι athensville, υπάρχει τίποτα πιο αστικό απ’ το να διαβάζεις στο μετρό; Και μάλιστα ωραιότατο τζάμπα φρεσκότατο περιεχόμενο απ’ το ιντερνετ; Το καλύτερο! Σας παρουσιάζω μια συσκευούλα που έχω στα χέρια μου εδώ και 4 μέρες και η οποία έχει δύο εξαιρετικά στοιχεία: Είναι το πρώτο tablet παγκοσμίως με το νέο λειτουργικό Android 4.0 (ice cream sandwich). Και το εξωφρενικότερο: κοστίζει μόλις 80 ευρώ. Αυτά τα 2 στοιχεία με οδήγησαν να το παραγγείλω. Είναι απολύτως τωρινό (όχι σαν κάτι άλλα ταμπλετ που έχω android 2.0 και σου βγαίνει η πίστη, αλλά με το ολόφρεσκο σύστημα για ταμπλετ που πάνω σ’ αυτό θα χτιστούν οι νέες εφαρμογές android) και ασύλληπτα οικονομικό (με τόσα παίρνεις μια μπακατέλα κινητό για την μάνα σου). Έτσι με λαχτάρα, ψαγμένοι αναγνώστες, το τέσταρα εντατικά και σας το παρουσιάζω:

Έκλεισε το διαβόητο hotel Βασιλικόν, καθόλου όνομα και πράμα. Ήταν το τελευταίο ξενοδοχείο μιας περιοχής που στην μεταπολεμική Αθήνα υπήρξε η σεξομάνα της πόλης: ο άξονας της οδού Αθηνάς με τα κόκκινα φωτάκια του Χατζηδάκι, το πεζοδρόμιο που εκδιδόταν ο Ταχτσής, τα τσοντάδικα. Δεν την είχα προλάβει αυτή την γειτονιά έτσι, ο ερχομός του δημαρχείου στα 90ς και τα νέα πεζοδρόμια είχαν αλλάξει μια για πάντα τον δρόμο. Τελευταίο απομεινάρι λοιπόν μέχρι πριν μια βδομάδα, ανέγγιχτο σαν να μην μπορούσε να το ταράξει τίποτα έμενε το Ξενοδοχείο Βασιλικόν, στο δρομάκι του δημαρχείου την Ικτίνου γωνία με την Σωκράτους. Ήταν το περίφημο μελανό σημείο που αναφερόταν πάντα στα μηντια προς κατηγόρια του εκάστοτε Δημάρχου. Και δεν ήταν τυχαίο σημείο, αλλά η εστία που συντήρησε και εξυπηρέτησε την φοβιστική αλλά τόσο λάγνα Σωκράτους των τελευταίων 15 χρόνων. Η Ικτίνου ούσα ενας πολύ βολικό ένας ζικ ζακ διαδρομος του να βρεθείς από την Πειραιώς στην Aιόλου, πάντα με βόλευε στις δουλειές πολύ, κι έτσι

Kοιλιοδουλικών ποστ συνέχεια . Πρώτο, πρώτο γιατί με εντυπωσίασε το παγωτατζίδικο, gelateria παρντόν, στην μοδάτη στοά της Κοραή. Δεν είναι μόνο καλής ποιότητας το παγωτό ("το φτιάχνουμε με φρέσκο γάλα στο εργαστήρι μας" μ' ενημέρωσε ο φιλικότατος υπεύθυνος), αλλά το σημαντικότερο τι τίμια ποσότητα! Σ' αυτή τη χώρα για να γεμίσεις το κυπελλάκι πρέπει να δώσεις 6 ευρώ για 3 μπάλες. Τι τσίπικο σύστημα (αξέχαστο το ορθολογικό βιεννέζικο 1 μπάλα 1.90, 2 μπάλες 2.20, 3 2.50 και μένουν ικανοποιημένοι όλοι και πάνω απ' όλα ο πελάτης χαζοί ντόπιοι παγωτατζήδες!). Λοιπόν εδώ με μια μόνο μπάλα γεμίζουν φουλ το κύπελλο και μάλιστα μόνο με 1.80€. Στα θετικά επίσης που πριν ακόμα ζητήσεις από μόνοι τους σου δίνουν το κουταλάκι να δοκιμάσεις όποια γεύση θέλεις. • Κοραή, γωνία εντός στοάς, πολυθρόνες αστερίες. Χρόνια τώρα εξαιρετικό σουβλάκι α) καθαρό κρέας (αυτό φαίνεται πάντα στο κοτόπουλο), β) ωραία υλικά (πάλι στο κοτο εξαιρετική σως), γ) φιλικό, σπηντάτο προσωπικό σε 1 λε

Θυμόμουνα καλά; Έψαξα τον φάκελο με τις φωτογραφίες που είχα τραβήξει στην Εθνική Πινακοθήκη στην έκθεση έργων απ' τα άδυτά της και όντως δεν είχα μπει στον κόπο να τον τραβήξω καν. Πραγματικά μου χε φανεί τόσο ξεπέτα, ίσως τον γκαντέμιασα με την απαξίωσή μου. Περιεχόμενο αδιάφορο, ένα πικασικό δύο πρόσωπα -τρία μάτια σε 5-6 χοντροπινελιές, με μια χρωματική μουντάδα στο λάιβ, (μη κοιτάτε κάτι χρώματα που τόνισαν οι φωτοσοπάδες στο ιντερνετ), το μέγεθος του τσίπικο σχεδόν Α4, δεν ήθελε να ξοδέψει λάδια; Με εκνεύρισε δε περισσότερο σε αυτό το άρπα κόλλα έργο η πληροφορία ότι επρόκειτο για δωρεά του καλλιτέχνη στον Ελληνικό λαό προς τιμήν της αντιστασιακή του δράσης. Περισσότερο μου κανε μια απ' τις γαλλίδες ερωμένες του στο Παρίσι, που το χουν πολύ σικ απ' τους Βερανζέρους την φιλελληνιά να δωσε εντολή "Ντενίζ, πήγαινε αποθήκη και στείλε ένα πινακάκι στους Έλληνες, απ' αυτά τα μικρά, όχι απ' αυτά που παρήγγειλε η κυρία Renault για το σαλόνι της". Γιατί ναι

Κοντά στη δουλειά του μπαμπά. Τα πρώτα χρόνια ήταν στην Πειραιώς και Δεληγιώργη, δεν πρέπει να 'ταν τόσο διαλυμένο το γύρω όσο σήμερα. Το σπίτι το θυμάμαι μια αστίλα να 'χει, αυτές τις τζαμαρίες που χώριζαν την τραπεζαρία, κι οι σκιές που χάζευα από πίσω. Οι λουκουμάδες στον Κρίνο, χαρακτηριστικός ακόμα ο ήχος στα αυτιά μου απ' το χτύπημα του πηρουνιού στο τσίγκινο πιάτο, και η βουτιά με δάχτυλο στο μέλι που απέμενε και το μάλωμα φυσικά. Κι ο μαρμάρινος πάγκος φυσικά. Η παιδική χαρά στην πλατεία Κουμουνδούρου . Μπορεί να ακούγεται τρομακτικό μα τότε δεν ήταν, η μήτερα μου μας πήγαινε συνέχεια εκεί. Η Αθήνα όμως άλλαζε, το νέφος περίφημο τέρας τότε, μετακομίζουμε στα 6 στο Νέο Ηράκλειο. Καλά κάνανε, έπαιξα σε αλάνες, κυνήγησα βατράχια, έφτιαξα πήλινα αντικείμενα από λάσπες, ατέλειωτα παιχνίδια στο γειτονικό ΟΑΚΑ. Χωριό κανονικό, τέλειο για παιδί. Στη Λεωφορό Αλεξάνδρας, ο Θείος Τάκης η Θεία Μαρία. Μένοντας στο πράσινο ήσυχο προάστιο απορούσα πως μένουν εδώ. Ο θόρυβος της