Περνώντας την γεμάτη φτώχεια αλλά και ζωή Ζήνωνος, παρατήρησα σ' ένα απ' τα πολλά χύμα μαγαζάκια γύρω, ένα μίνιμαλ ντιζαϊνάτο μπουκάλι, σε πολλές διαφορετικές χρωματιστές βερσιόν και μια χειρόγραφή απίστευτη τιμή από κάτω: μόλις με 1 ευρώ! Γέα!, πήρα 3 χρώματα, 3€ μόλις, τα βάζεις στο σπίτι και μάπα να' ναι κάνουν καλό εφέ σκέφτηκα. Τα δοκίμασα δε και, ήταν μια χαρά.
Δύο μέρες μετά πήγα και το μελέτησα καλύτερα το πράγμα. Μπορεί όλα να είναι πολύ βασικά, ράφια κακοβαλμένα, ταμπέλα ένας μουσαμάς με logo από ms word, μπουκαλάκια και σαπουνοειδή πεταμένα στο κέντρο σε πρόχειρες κούτες, αλλά αυτό δεν αλλάζει ότι όλα το εξωφρενικά οικονομικό του πράγματος. Σχεδόν όλα μόλις με 1€, και μάλιστα πολλά με εξαιρετικές συσκευασίες, έχουν στον σχεδιασμό τους την ευρωπαϊκή ματιά.
Πήρα κι άλλα λοιπόν, έδωσα 10€, έφυγα φορτωμένος και είπα να τα εξετάσω προσεκτικότερα. Όντας πειραματόζωο -για χάρη σας αναγνωστες-και μετά από ένα μήνα χρήσης δηλώνω την ικανοποίησή μου και συνεπώς σας τα παρουσιάζω.

Καταπληκτικά μπουκάλια, βραβείο συσκευασίας μόλις με 2 ευρώ. Κοίτα τις πλάτες τους, τα γυρνάς και τα κρατάς για πάντα σαν ντιζάιν ομπτζεκτς (και το άρωμά τους φινετσάτο, ιδίως των εσπεριδοειδών)

Απορία στο σούπερμαρκετ: όλα στητά καμαρωτά, τα ΧL comfort πουθενά πια. Δεν είναι βαριά τελικά...


Λένορμαν εγκαταλελειμμένο: ασέβεια προς την Κάθριν Εμπειρίκου, πλήγμα στην υψηλή κλάση (χαμηλό προφίλ δε).


Δύσκολες εποχές για το τύπο, θα επιβιώσει όποιος έχει τα περισσότερα αποκλειστικά, τέτοια συγκεκριμένα (focus στις ερωτήσεις).


Είναι μια αντίσταση κι αυτό...


Kατεβαίνοντας την Συγγρού: o Πέτρος κι ουρανός, σαν αφίσα σαϊντελογικής εκκλησίας. Το καλό ότι προσέχεις και την εμφάνιση RnB στο VIP Skyladiko.



To πιο ασύλληπτα αστείο τηλεμάρκετινγκ προϊόν όλων των εποχών, έστω και μ' άλλο όνομα, έχει κατακτήσει όλα τα κινεζάδικα της Αθήνας.

Βολόδερνα στην Πατησίων όταν με πήραν τηλέφωνο 2 φίλοι για την νέα έκθεση της Λαμπράκη-Πλάκα, της Πινακοθήκης τέλος πάντων και μια βολικότατη στάση της Κάνιγγος με οδήγησε στα 5 λεπτά εκεί. Βασικά το' ξερα, τα βαριέμαι αυτά, ότι θα συναντούσα ένα συνάφι που τα βλέπει σαν χάπενινγκς και μυρουδιά δεν σκαμπάζει. Μπαίνοντας, επιβεβαίωση (ή προκατάληψη;) άμεση, είδα γούνες με κυρίες -δεν πάνε καλά τα μυστικά της εδέμ σκέφτηκα-, πολλά χοντρα χιπ γυαλιά να φλερτάρουν, μπούρου-μπούρου στα iphone, όλ' αυτά μέχρι που εμφανίστηκε η Πινακοθήκη, η Λαμπράκη-Πλάκα δηλαδή και άρχισε την παρουσίαση. Την έχω κατατάξει στις μεγαλοαστές που κάνουν το χόμπι τους κι έτσι στην αρχή παρατηρούσα τις νεανικότατες γόβες-μποτίνια της, τον κότσο στα μαλλιά της, αλλά για λίγο, γιατί μετά με ψιλογήτευσε. Η γυναίκα έχει λόγο γοητευτικό αλλά πάνω απ' όλα έχει πραγματική γνώση, έκανε όχι την ξεναγήτρια, αλλά την δασκάλα όπως είπε η ίδια μεταφέροντάς μας με απλούστατα λόγια την εποχή το κοινωνικό, οικονομικό, θρησκευτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο δημιουργήθηκαν τα έργα, τους κρυφούς συμβολισμούς και αλληγορίες τους. Τόσο καλή, που σκέφτηκα πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει μια τέτοια ισχυρή προσωπικότητα στο τιμόνι οποιουδήποτε πράγματος, που να προσωποποιεί και να συμπυκνώνει τη φιλοσοφία του. Τες πα, το άρωμα της θείας Βούλας και τα σπρωξίματά της με οδήγησαν αφήσω το πλήθος και να περιηγηθώ από μόνος.
Η έκθεση λοιπόν είναι εξαιρετική, τόσο που απορείς πως αυτά τα έργα (μικρό τους μέρος δε) φυλάσσονταν σε αποθήκες, θέμα που θα λυθεί με την επέκτασή της Πινακοθήκης απ' το 2013, εντυπωσιακή στη μακέτα.
Είμαι πολύ του στοιχειώδους ως απόλυτου ρεαλισμού λοιπόν και όχι της αφαίρεσης (που μου κάνει λίγο ευκολία, ή το κατά τύχη του κατσε του καλλιτέχνη μουντουρώνοντας), κι έτσι εκτίμησα περισσότερο τη συλλογή δυτικοευρωπαϊκής ζωγραφικής, την ασύλληπτη λεπτομέρεια, καθώς και την τέλεια χρήση του φωτός.
Στους έλληνες καλλιτέχνες, είδα καπάκι την μοντέρνα ζωγραφική και την ξεπέταξα στο λεπτό απογοητευμένος. Ευτυχώς είχα πιάσει την έκθεση αντίστροφα και γυρνώντας στο 19ο είδα την επιρροή της δυτικοευρωπαϊκής και στους Έλληνες ζωγράφους που οι περισσότεροι σπούδασαν στα έξω. Εξαιρετικά έργα των Βολανάκη, Γύζης, Λύτρας, Γκίκα, Μόραλη που νιώσαν την ανάσα μου στην προσπάθεια μου για να συλλάβω πως αποτύπωσαν τόση φωτογραφική λεπτομέρεια στα έργα τους. Επίσης εξαιρετικά και τα γλυπτά, που νομίζω είναι της μόνιμης συλλογής, αν ήταν κι αυτά στις αποθήκες θα φρικάρω.
2 κάπως κουραστικές ώρες στο όρθιο, -η θεία Βούλα είχε ήδη αράξει στους καναπέδες στο μισάωρο- αλλά τελικά άξιζε την βόλτα. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 8 Ιανουαρίου (εισιτήρια: 5€, μειωμένο 3€).

Ιδού όσα έργα -με δύσκολες συνθήκες φωτισμού, γι' αυτό συγχωρέστε την θολάδα τους- μπόρεσα να αποτυπώσω με την κάμερα.

Δυτικοευρωπαϊκή ζωγραφική




"Ο Θάνατος του Άδωνιδος", έξαλλη η θεά Αφροδίτη στο σύννεφό της.

Αφημένες απαλά δίπλα απ’ τον κάδο, διακριτά ξέχωρες απ’ τα σκουπίδια, ανώνυμες κι ανώδυνες πράξεις αδιάφορων Αθηναίων, που τα περίσσια τους όμως θα χαρούν γυρνώντας κουρασμένοι το βράδυ σε έναν άγνωστο να βρήκαν κάποια χρήση.

Παλιότερα δεν τις πρόσεχα, τώρα με ενδιαφέρουν. Μεγάλωσα, πληρώνω περισσότερα και το τσούξιμο με νοιάζει; Είναι τα χαράτσια που με φέρνουν μπρος στις ευθύνες; Οι αποδείξεις το θέμα και τα απ' το πουθενά χαλάσματα κι ενοχλητικές σκέψεις που μπορούν να σου δημιουργήσουν καθημερινά.
Στα χρόνια μας τα καλά, της νεοελληνικής ευδαιμονίας, το να μη μου κόψει κάποιος απόδειξη σχεδόν το είχα αποδεχτεί ως θεμιτό. Είναι που γράφτηκε στο πετσί μου η θητεία μου στο μεγάλο σχολείο λαμογιοσύνης της δημόσιας διοίκησης ελληνικό στρατό, και που με ώθησε το να βρίσκω λογικό ο ελεύθερος επαγγελματίας του καθημερινού άγχους για το μεροκάματο -πραγματικότητα μου- να μην χτυπάει την απόδειξη. Να ενισχύει τι; Ένα κράτος που επιβραβεύει το ξύσιμο, τους -κατά πλειοψηφία- αντιδημιουργικούς που έχουν μπαστακωθεί σε αχρείαστες θέσεις που τους βρήκε ο θειός και χτυπάνε κάρτες ή υπερωρίες τα φαντασματά τους και λοιπά γνωστά; Υπήρχε τίποτα ντόμπρο σ’ αυτό το κράτος για να το ενισχύσω; Με οδηγούσε λοιπόν στο να φέρομαι σαν το σύνηθες κουτοπόνηρο ντόπιο ραγιαδάκι, να διαλέγω ως αυτονόητο την υπεράσπιση του συναφιού μου.

Όλα αυτά μέχρι το τρέχον ξεμπρόστιασμα. Τώρα, που με το τσούξιμο της μείωσης της αγοράς, αντιλήφθηκα στο πετσί το αλληλένδετο της κοινωνικής αλυσίδας (και αναγνωρίζοντας πως οι δημόσιοι υπάλληλοι των ψαλιδισμένων μισθών είναι άδικο να είναι μοναδικοί που πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους) αποφάσισα να το δω αλλιώς...
Άρχισα λοιπόν με το καλό να ζητώ απόδειξη. Το κανα μια, δύο φορές μα ένιωσα πραγματικά άσχημα, μου κανε ψυχοφθόρο που λεγα έστω και με τρόπο τον άλλον κατάμουτρα κλέφτη.
Έτσι όπου δεν μου κόβανε πια σταμάτησα να πηγαίνω. Περίπου... Εκεί που μ’ άρεσε πολύ αυτό που έπαιρνα συνεχίζω να κάνω τα στραβά μάτια. Στα δε μαγαζάκια των μεταναστών, (που την πρώτη αλλά και τελευταία φορά πάντα μου κόβουν γιατί δύσκολο ο Έλληνας να ψωνίσει από κει και με περνάνε για εφοριακό) με πιάνουν τα αριστερά μου και νιώθω ότι αν γλυτώσουν το ΦΠΑ εξισορροπώ την αδικία να προσπαθούν απ’ το μηδέν σε μια ξένη χώρα.
Μια φορά δε στο συναλλαγομάνι ένιωσα και μικρό θυμό: σ’ ένα σουβλατζίδικο που όταν ανέβηκε στο 23% ο ΦΠΑ, αύξησε λόγω αυτού την τιμή από 1.80€ στα 2€ αλλά carramba che sorpresa, ξέχασε να μου κόψει το χαρτάκι. Θα προτιμούσα να μου πει στο δίνω χωρίς ΦΠΑ να γλιτώσουμε κι οι δύο, να το δεχτώ όπως συμβαίνει σε βολικό τυροπιτάδικο που τα ‘χει όλα (ακόμα και σάντουιτς) 1€ και σπανιότατα δίνει αποδείξεις και σαν αποτέλεσμα με βρίσκει σύμφωνο αφού προσφέρει προσιτή τροφή στον φτωχό κόσμο της γειτονιάς που μετρά και την τελευταία δεκάρα.
Αλλά και πάλι θα μου πεις, είναι αθέμιτος ανταγωνισμός αφού ο δίπλα και το ΦΠΑ πληρώνει, και ΙΚΑ υπαλλήλων και αδυνατεί να ανταγωνιστεί τέτοιες τιμές. Και μ’ αυτή την οπτική αφορά και μένα, αφού τα χαράτσια στα ελτά αυτή την έλλειψη κρατικών πόρων εξυπηρετούν και έτσι μου ρχεται το μπουγιουρντί του τέλος επιτηδεύματος των 300 ευρώ που μακάρι να μπορούσα να το γλιτώσω, αλλά δεν. Άρα, κατέληξα στο οριστικό να ζητώ ανεξαιρέτως αποδείξεις για όλες μου τις συναλλαγές και να ξεμπερδεύω. Περίπου...
3 μέρες πέρασαν και δεν τα ‘χω καταφέρει ακόμα. Μάλλον υποσυνείδητα, μου βγαίνει στο πίσω-πίσω η αλληλεγγύη στον ελεύθερο επαγγελματία να μην κλείσει το μαγαζί του, το δεν βαριέσαι επίσης. Αμετανόητος λοιπόν κι εγώ, κι αλήθεια θ’ αλλάξουμε ποτέ; Δεν μου 'χω εμπιστοσύνη, απ' ότι βλέπετε, να μιλήσω με κάποια βεβαιότητα, μα νομίζω ότι πρέπει, θα ‘ναι εγκληματικό η επόμενη γενιά να πρέπει να ζήσει ποτέ αυτή την παράνοια. Και το περίπου.

Έξτρα guide
Όσα μου έμαθε ο γκισές:
4 κόλπα που κάνουν οι καταστηματάρχες για να σε ξεγελάσουν ότι έκοψαν απόδειξη:
• Πατάνε το ποσό, ακούς μπιμπ-μπιμπ λες οκ έκοψε, αλλά τυχαίως ξεχνάνε το τελικό κουμπί της εκτύπωσης.
• Κρατάνε αποδείξεις ξεχασμένες από άλλους και στις πασάρουνε.
• Χτυπάνε κανονικά αποδείξεις, τις κόβουνε αλλά τις πετάνε κάπου δίπλα και δεν στις δίνουνε. Άρα τι πόσο χτύπησε ένας θεός ξέρει, μπορεί και 10 λεπτά!
• Ε, το γνωστό, σου φέρνουνε αντί για απόδειξη ένα δελτίο παραγγελίας που σχεδιαστικά μοιάζει με τα τιμολόγια που βγάζεις στο γραφείο.

Εύρηκα!
• Κι όμως βρήκα τον τρόπο να παίρνεις απόδειξη χωρίς να χαλάσουν οι καρδιές σας:
Πολύ απλό θεατράκι 2 δευτερολέπτων: δεν είσαι με το χαρτονόμισμα στο χέρι, αλλά βγάζεις τα χρήματα σιγά-σιγά στο φινάλε, κι ο ταμίας απ’ την αμηχανία του κενού χρόνου χτυπάει την απόδειξη κανονικότατα -κάτι με την ψυχολογία έχει να κάνει και λειτουργεί 100%.

Οι αναγνώστες θα ξέρουν την αγάπη του μπλογκ για παλιά αντικείμενα, και την σημαντικότερη πηγή που μπορείς να τα βρεις, που, σορπρέζα, είναι ο κάδος της γειτονιάς σου! Πραγματικοί θησαυροί, περιμένουν στο τσάμπα και με λίγο μεράκι, να ομορφύνουν και να προσδώσουν ξεχωριστό χαρακτήρα στο σπίτι. Δεν θέλει πολύ, αρκεί να ξέρεις να τα σεβαστείς και να τους φερθείς σαν σπάνιας ομορφιάς αντικείμενα.
Δες τι έκανα, δες πόσο απλό είναι.


Τρόπαιο 1ο. Περνούσα από ένα υπό κατάρρευση νεοκλασσικό που είχαν ανοίξει και το καθαρίζανε και πρόσεξα σ' ένα μέσα δωμάτιο να στέκει μοναχό αυτό το μπαούλο. Μου γυάλισε, το ζήτησα, μου το χάρισε ο νέος ιδιοκτήτης λέγοντάς μου ότι πρέπει να 'ταν ενός αρχιμανδρίτη που έμενε εκεί μέχρι το 80. Ωωω, ωραίο το στόρυ είπα,και το κουβάλησα ανα χείρας σπίτι.


Τα αντικείμενα που 'χουν μια φθορά είναι αδυναμία, σαν να έχουν στόρυ να σου πουν. Εδώ το συγκεκριμένο πέρα απ' το ωραίο πάλιωμα, είχε και ένα ουδέτερο ελαφρόλαδο χρώμα που ταίριαζε παντού.

Επιπρόσθετη γοητεία: άνοιξα και βρήκα στο πάτο 2-3 παλιές εφημερίδες, κι εκεί τις άφησα (φτου, λιγοστά σινεμά του τότε υπάρχουν ακόμη).


Είχε λοιπόν ένα ελάχιστο κενό δίπλα στον καναπέ και το 'χωσα εκεί. Λειτουργεί πολύ ωραία σαν παράπλευρο τραπεζάκι κι έβαλα απά έναν φτηνό δίσκο: μια καφέ καράφα που βρήκα πεταμένη στο Γκάζι, άλλη μια φτηνή ικέα και ένα ποτήρι κρασιού. Η όλη εικόνα ήθελα να παραπέμπει σε ξενοδοχείο, που το 'χω βάλει σαν σχεδιαστική βάση στον χώρο α) γιατί είναι ένα μικρό στούντιο και σπίτι με την κανονική έννοια δεν μπορεί να γίνει και β) γιατί όντως λείπω όλη μέρα και ο χώρος είναι μόνο για ύπνο και αποφόρτιση. Στο πίσω μέρος, μια μικρή μπάλα που φωτιζόμενη, αναδεικνύει και το ανάγλυφο του τοίχου.


Επίσης το εσωτερικό αξιοποιήθηκε ωραιότατα (κάθε εκατοστό είναι πολύτιμο σ' ένα τόσο μικρό χώρο) κρύβοντας εντός την άχαρη ηλεκτρική σκούπα.


Επόμενο: Ευλογημένο Γκάζι. Ευτυχώς ήμουν μ' έναν αυτοκινητάτο φίλο μου, και μετέφερα αυτή την καταπληκτική πολυθρόνα.


Πέρα απ' την βελούδινη υφή, αριστουργηματικό και το βαθύμελο χρώμα της.


Ποίημα οι αρμονικές καμπύλες τον χερουλιών και το άψογο σκάλισμά τους. Μα έχει τρελαθεί ο κόσμος και πετά τέτοια διαμάντια για έπιπλα από mdf και νοβοπάν;


Αρχόντισσα πραγματική, έγινε το σημείο ανάγνωσης.


Στις μέρες με τα 2 έβδομάδων σκουπίδια στους δρόμους είδα από μακριά αυτό το τραπέζι στους σωρούς. "Όχι, θεέ, σε παρακαλώ να μην μου κάνει" είπα μόλις το πλησίαζα, γιατί πραγματικά δεν μπορώ να μαζεύω άλλα. Ήταν γεμάτο λάδια και ρύζια επάνω. Το προσπέρασα, αλλά γύρισα, κι είπα "ε στο μπαλκόνι χωρά και βλέπουμε". Το ξέπλυνα άμεσα ένα πρώτο χέρι να φύγουν τα χοντρά, μύριζε όμως την επομένη.

Λίγη λιγούρα, πολύ κρύο και μια περατζάδα απ’ της Ομόνοιας, μας οδήγησε σ’ ένα κλασικό χοτ σποτ γλύκας, που ντροπή, δεν είχε καταγραφεί στο μπλογκ. Λουκουμάδες του Κτιστάκη, οι καλύτεροι στην πόλη; Εντάξει υπερβολές ενός υπερβολικού φίλου είπα στην αρχή, αλλά αν το καλοσκεφτώ κι έχοντας ακόμα την γλυκα στο κεφάλι, ναι, πρέπει να ‘ναι: που αλλού θα βρεις τόσο ποτισμένους στο μέλι λουκουμάδες που με την ζεστασιά τους διαβρώνουν την ζύμη και γίνονται ένα ζουμερό ποίημα; Μπουκιά και χάνεσαι, και λογικά θα ‘χει να κάνει με το μέγεθός τους: μικροί-μικροί κι έτσι το μέλι εισχωρεί παντού, αφραταίνει το μέσα, διατηρώντας παράλληλα τραγανό τ’ απέξω, τέλεια η αναλογία. Η μπόλικη κανέλλα και η ιδιαιτερότητα με το σουσαμάκι από πάνω δυναμιτίζουν την γεύση.
Μ’ άρεσε εξίσου κι ο χώρος. Ρετρό αθηναϊκό καφεζαχαροπλαστείο (απ’ το 1912 δε στην γειτονιά), με τις παλιές καρέκλες και τα μαρμάρινα τραπέζια, λίγους θαμώνες να κάνουν θόρυβο ακουμπώντας τα πηρούνια τους στα μεταλλικά πιάτα και η ολόφατση τζαμαρία στην σκοτεινή και γκρίζα πάντα εκεί πολύβουη Σωκράτους. Ζεστασιά εντός και χάζι των περαστικών στην απέξω και στο βάθος μια τηλεορασούλα, που τα κάνει όλα ανακουφιστικά ήρεμα και καθημερινά.

Αν ήταν στην πάνω Αθήνα θα ‘ταν πάντα γεμάτο. Το ότι είναι άδειο συνήθως οφείλεται μάλλον στο ακριβό για την γειτονιά αντίτιμο των 3.60€, (άσε που είναι και μόλις δέκα και θες κι άλλους). Αλλά, ναι, είναι οι καλύτεροι στην πόλη, τόσο που αξίζει μια βόλτα, ακόμα και για τους φοβιτσιάρηδες, στην σκοτεινή κάτω πλατεία.
• Κτιστάκης, Σωκράτους 59, Ομόνοια

Πέρασε ένας χρονος, και συμβαίνει το απίστευτο: πέρσι τα πράγματα έμοιαζαν καλύτερα, -η κρίση δεν είχε θεριέψει τόσο-, και πιο αισιόδοξα επίσης, σκέψη που στηρίχθηκε κάργα απ’ το γεγονός της αλλαγής του Δημάρχου που τόσο ευεργετικά λειτουργούσε στην ψυχολογία της ήδη σκοτωμένης Αθήνας. Μπορούσε λοιπόν να ματώσει κι άλλο η πόλη; Απ’ ότι φάνηκε ναι, ζούμε την απόλυτη αποσύνθεση.
Στόχος πρώτος να το καταλογίσουμε, ο Δήμαρχος. Αλλά αλήθεια πόση ευθύνη έχει σ’ αυτό; Τα καταστήματα κλείνουν, σκοτείνιασαν οι δρόμοι, ο κόσμος καβουκώνεται στα σπίτια, η φτώχεια εξαπλώνεται και σ’ αυτό σαφώς δεν μπορεί να κάνει κάτι.
Μπορούσε στον Δήμο; Η αλήθεια είναι ότι στα σπλάχνα του Δήμου έχει κατσικωθεί ένας ανίκητος μηχανισμός υπαλλήλων που στα 24 χρόνια γαλάζιου κυβερνείου δεν τους ζητήθηκε παρά να κάνουν το ελάχιστο για να δικαιολογούν τον μισθό τους. Και αυτός ο μηχανισμός δεν είναι και ο πιο συνεργάσιμος σε αλλαγές.
Απ' την άλλη η παράταξη του είναι μια τσάτρα-πάτρα αντικακλαμανική συσπείρωση χωρίς κοινές αντιλήψεις ακόμα και στα λάιτ δημοτικά θέματα που μια κοινή λογική θα μπορούσε να επικρατεί. Αποτέλεσμα ο Καμίνης να εγκλωβιστεί σε δεκάδες γνώμες απ’ την Δράση μέχρι την Δημοκρατική Αριστερά, που σε συνδυασμό με τον ήπιο χαρακτήρα του γεννούσε αμφιβολία κι αναποφασιστικότητα.

Αυτό ήταν το πλαίσιο που ο Δήμαρχος, σ’ έναν Δήμο με μειωμένα έσοδα και γιγάντια χρέη, προσπάθησε να κάνει κάτι. Οι προσπάθεις ήταν:
Ο τομέας καθαριότητας -με προϊστάμενο τον, εξ’ιδίας πείρας μιλώ, 24ωρες-το-24ωρο-πάνω-απ-όλα Αντιδήμαρχο Ανδρέα Βαρελά, έκανε καλύτερα απ’ όλους την δουλειά του, ενδεικτική η έλλειψη σωρών γύρω απ’ τους κάδους, 3-4 φορές η αποκομιδή με το μισό προσωπικό.
Στις αρχές εντυπωσίασε ο Αντιδήμαρχος Αβραντίνης που με άπειρες κλήσεις προσπάθησε να βάλει τάξη στην παράνομη στάθμευση. Ο άνθρωπος λογικά μάλλον συνειδητοποίησε ότι δεν μπορεί να τα βάλει με την μαγκιά των συμπολιτών μας και έχει αδιαφορήσει πλήρως μετά το καλοκαίρι.
Στα συν ο 9.84 και το συμμάζεμα εκεί, έχει βελτιωθεί δε σαν ραδιόφωνο. Η Τεχνόπολη είναι πιο ανοικτή στην φιλοξενία εκδηλώσεων, και με την νέα της πολιτική μοιάζει αν όχι φουλ προσοδοφόρα, αλλά τουλάχιστον δεν επιβαρύνει τον Δήμο με τις παλιές ασύδοτες σπατάλες.

Τι τον βρίζουν λοιπόν; Δεν αρκούν τα παραπάνω; Όχι, υπάρχει ένα ηθικό πρόβλημα. Η Αθήνα είναι πόρνη. Ναι, γινανε τα άνωθεν θετικά, αλλά πόρνη. Που βγάζει 28% περισσότερα (τόσο μειώθηκαν οι δαπάνες της όπως επαναλαμβάνει ο Δήμαρχος) αλλά... πόρνη.
Το χοντρό έγκλημα κυριαρχεί, η ανάσφάλεια έχει οδηγεί κόσμο να αποφεύγει σαν το διάολο το κέντρο, νταβατζήδες και χοντρέμποροι ναρκωτικών αλωνίζουν ανενόχλητοι απ’ τα Πατήσια ως το Παγκράτι, ακόμα χειρότερα στα σκαλιά του Δημαρχείου κάτω απ’ το παράθυρό του (τα καλά του Κακλαμάνη). Κι ο Δήμαρχος άφαντος, κι όποτε βγαίνει να ισχυρίζεται ότι δεν κάνει πολιτική με επικοινωνιακούς όρους.
Θέλει θρανίο, μάθημα πρώτο για τον κύριο Καθηγητή: Ο ρόλος του Δημάρχου, να αγαπά την πόλη του περισσότερο απ’ όλους. Σκοπός του να γίνεται η φωνή των κατοίκων μιας πόλης, πόσο μάλλον αυτής σε βαθειά απελπισία. Κι είναι αόρατος! Τα ‘χει παίξει με το εύρος της σήψης; Πιθανόν. Τον σόκαρε η αδιαφορία, η έλλειψη συνεργασίας, η ασυνεννοησία, οι προπηλακισμοί που δεχτηκε;. Ακόμα πιθανότερο. Μα είναι τόσο χρονών άνθρωπος, δεν μπορεί -λόγω προϋπηρεσίας- παρά να ήξερε τι είναι η Ελλάδα. Πήρε τη δουλειά, πρέπει να κάνει την δουλειά. Να έμπνευσει, να υπερασπιστεί, να μιλήσει σαν Αθηναίος του του 1ου, του 3ου, του 7ου Διαμερίσματος. Διαφορετικά, ας ελπίσουμε να γίνει 8ο διαμέρισμα το Χαλάνδρι...

Κάτι μου καναν πάντοτε αυτά τα ξενοδοχεία. Η όψη της εγκατάλειψης, αυτό το ανέγγιχτο άφημα τους στον χρόνο γεννούσαν στο μυαλό είκονες. Ξύλινα πατώματα που τρίζανε,βήματα στις σκάλες, πόρτες που κοπανιόντουσαν, διατρητους στους θορύβους τοίχους και το κρυφάκουσμα ( έχω βέβαια και μια αναφορά, το ζησα πριν 10 χρόνια δύο νύχτες στη Θεσσαλονίκη). Μα πάνω απ’ όλα οι δύσκολες ιστορίες που φιλοξένησαν αυτά τα ξενοδοχεία των φτωχών και των ονείρων τους στην μεγάλη καινούργια πόλη.
Γεωγραφικά πρόκειται για έναν άξονα που ξεκινά απ’ τον Σιδηροδρομικό Σταθμό της πόλης (μόνος τρόπος εισόδου-εξόδου για την Αθήνα του 19ου αιώνα) την περιοχή του Στ. Λαρίσης κι ανεβαίνει διαγώνια ως την Ομόνοια με κατάληξη το Σύνταγμα.
Όπως και στην εξέλιξη, έτσι κι εδώ το στοπ θα μπει στην Ομόνοια, μιας και τα ξενοδοχεία από ‘κει και πάνω είτε συντηρήθηκαν, είτε άλλαξαν χρήση, είτε είναι μεγαλοπρεπέστερα (πλ. Ομονοίας, Αθηνάς) και δεν ταιριάζουν στην θεματική του ποστ.
Στην σκοτεινή Αθήνα λοιπόν, τα ρημαγμένα μικρά ξενοδοχεία, τ’ άδεια μπαλκόνια, οι ξεχασμένες καρέκλες και οι γενεσιουργές φαντασιών σβησμένες ταμπέλες τους.

Hotel Mediteranee (Mediterranean) - Σωκράτους & Βερανζέρου
Απ' τα πιο όμορφα κτίρια της Ομόνοιας, λειτουργούσε ως σουβλατζίδικο μέχρι την Ολυμπιάδα. Κάποιο φως υπάρχει στην είσοδο, κάποιος θα το προσέχει.




Hotel ΕΛΛΑΣ- Γ' Σεπτεμβρίου & Σατωβριάνδου
Έκλεισε πριν μια δεκαετία, αφού στα τελευταία του εξυπηρέτησε κάργα εφήμερες ομονοιακές συνευρέσεις. Πριν 2-3 χρονια μαζικά τα καταστήματα του ισογείου αποχώρησαν, ενημερώνοντας για ανακαίνιση του κτιρίου που δεν έγινε ποτέ.

Καιρό είχα να κάνω ποστ. Μια βδόμαδα λόγω αναμπουμπούλας πολιτικής -κατά βάση το μπλογκ έχει θέμα, αισθάνεται εκτός τόπου και χρόνου, αλλά τι κερδίζεις με την μίρλα; τίποτα-, και πολύ καιρό ποστ γεύσεων.
Ξεκινάμε οικονομικά: πιθανότητες να πετύχεις σουβλάκι κάτω από 2€; ένα 30%. Κάτω από ένα 1.50€; Σχεδόν ανύπαρκτες αλλά να που υπάρχει. Και μάλιστα 1.20€ και πραγματικά εξαιρετικό. Και αφορά όλα τα τυλιχτά, συν λουκάνικο και τα highly recommended κοτοπουλίσια μπιφτέκια και κεμπάμπ. Εύγε, τιμή για πανηγυρισμούς, ας συνειδητοποιήσουν οι σουβλατζήδες μας σε τι χώρα ζούνε πια!
• Μπες στο Ψητό, Πειραιώς 208, απέναντι απο "Μιχ. Κακογιάννη"


Άλλη έκπληξη στα Δυτικά. Εξαιρετικά τα σοκολατένια μελομακάρονα που δοκίμασα σ' έναν συνοικιακό φούρνο σε κόμβο στο Περιστέρι. Απολαυστικά ζουμερά εντός, και πραγματικά ταιριαστή λευκή σοκολάτα στο έξω. Η τιμή μόνο 6€/κιλό, τα δε σκέτα 5€, εξάλλη θα γίνει αν το μάθει κάποια Νταίζη στα Βριλήσσια. Πολύ χαμηλές τιμές σε όλα του, επαξίως το αργυρό μετάλλιο .
• Σμυρνέικο, Θηβών 20, γωνία με Λ. Αθηνών.


Κι εδώ η απογοήτευση. Άνοιξε νέος φούρνος ΒENETH (Mπένεθ) στην Κάνιγγος. Αυτή η λατρεία για το ντιζάιν -εξαιρετική όντως διακόσμηση- με οδήγησε στο να πληρώσω αυτό το λαχταριστό στην όψη μακρυναράκι ελιόψωμου στα 2,05€! Πολύ καλό στην γεύση, αλλά ελιές+ζυμάρι 700 δραχμές; Βαθειά τρομοκρατημένος δεν κοίταξα καν τριγύρω για τα άλλα τιμές, μή δω κάτι και με ταράξει, και με σκυφτό κεφάλι έφυγα απορημένος.


Εξίσου τσιμπημένος ξεκίνησε και ο Χατζής στο Σύνταγμα (Θεέ, μιλώ συνέχεια για λεφτά πια!). Αλλά τουλάχιστον προσαρμόστηκε και προτείνω αυτή την καταπληκτική πίτα λαχανικών (1.50€), αφράτη αφράτη μ' όλα τα ζουμιά των λαχανικών στο τοπ της γεύσης τους.
• Χατζής, Μητροπόλεως 5


Καταγγέλω στο τέλος τα ikea, που αφού έφτιαξαν την λιχουδιά με 2€, λουκουμάδες με σοκολάτα ή κάτι-σαν-μέλι, το καλοκαίρι, αποφάσισαν να την αποσύρουν χωρίς κανένα λόγο. Μιλάμε για το soldout πιάτο, σε κάθε τραπέζι υπήρχε από ένα! (Σωστά, την βγάζανε όλοι μ' αυτό και δεν κάνανε σεφτέ, το πιθανότερο).