Είναι και η γειτονιά θα μου πεις: το αιώνια αρραβωνιασμένο με την αποπεράτωση Μινιόν απέναντι, οι το-αντίθετο-του-λαχταριστές ρομ αλβανίδες πτανίτσες προς την Πλ. Λαυρίου, ο απόλυτα κατουρημένος πεζόδρομος της Δώρου από το μέτωπο της Ομόνοιας. Κι όμως το μέσα κερδίζει τον τίτλο: έχει να ανακαινιστεί 20 χρόνια, οι άστεγοι έρχονται για  φτηνό ψητό κοτόπουλο και αρακά (το απόλυτο η κρεατόπιτα με 0,95€, βάλε με το νού σου τώρα), επίσης πρεζόνια σε παρακαλούν στην είσοδο για “ένα ευρώ  ρε φιλαράκι, θέλω να προλάβω το τρένο για την Χαλκίδα”. Στην εμπειρία προστιθέμενη αξία οι εργαζόμενες που γαμοσταυρίζουν μέσα τους την ώρα που βρέθηκαν να φοράν το τεράστιο πράσινο φούτερ στο ταμείο (κάθε μήνα και καινούργιοι υπάλληλοι, ίσως να είναι και  bootcamp για την αλυσίδα). Γιατί πάω: έχει τις νοστιμότερες πατάτες φούρνου στην Αθήνα. Κι όμως!