Όταν φεύγεις απ' την δουλειά, ή ακούς ράδιο τσιμεντωμένος στ' αμάξι, όταν βλέπεις βαριεστημένα τιβί τ' απόγευμα, κάτι μαγικό συμβάινει στην Σταδίου. Τ' απογεύματά της έχουν κάτι ιδιαίτερο, που δεν κρατάει και πολύ, άντε κανα τέταρτο. Είναι τότε που ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει κι έχει γλυκάνει, και το φως του πέφτει στη γυάλινη γωνία της με την Βουκουρεστίου. Αυτή η αντανάκλαση χτυπά το απέναντι πεζοδρόμιο, και κάθε απόγευμα χαρίζει αυτήν την μαγική εικόνα: ένα πλούσιο πορτοκαλί φως που πέφτει σαν σποτ και κάνει το σκηνικό σινεμαδιάρικα μοναδικό.
Ωραία "ζεστή" στιγμή :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαιχνίδισμα. Μας λείπει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι τέτοια είναι που γράφεις που μας θυμίζουν ότι με το αυτοκίνητο κερδίσαμε μεν σε ταχύτητα και άνεση (όχι πάντα βέβαια), αλλά χάσαμε σε ανθρωπιά... Όλα αυτά που προσπερνάμε με ταχύτητα είναι καμιά φορά αυτά που αξίζουν. Ο πεζός μου φαίνεται "ζει" περισσότερο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλη ντροπή τα μηχανάκια πάνω στο πεζοδρόμιο
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπες εδώ και χρόνια:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός".
Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς
στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου
ακόμη κι όταν σε ποντίζουν
στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου
ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο
έχει τριφτεί και δεν αντέχει
αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη
την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου
για να την ανοίξει στο φως.
Εξαιρετικά αφιερωμένο, μιας και σήμερα είναι η μέρα της Ποίησης...
Πώς το κάνεις και βγάζεις τόσες ωραίες φωτογραφίες?! πίστεψέ με, ένιωσα σα να ήμουνα εκεί
ΑπάντησηΔιαγραφήη σταδιου ειναι γενικα ενας μαγικος δρομος και το βραδυ
ΑπάντησηΔιαγραφήοπως και η πατησιων πολυ ερωτικος δρομος τα βραδια