Eτσι, ένα απόγευμα Kυριακής

Ήταν απλώς ένα κυριακάτικο απόγευμα με χαμηλά τα παντζούρια


αλλά βγήκε· το φως τριβότανε στο σκεπτικό του αρχιτέκτονα


τα στάχυα έγερναν ακόμα και ξεραμένα ακόμα ανατολικά


στη τζαμαρία με τους νιπτήρες το lime λαχταριστό


τα περιστέρια ράμφιζαν τσιμέντο στην Ομόνοια


κι αλλού ρίχνανε σκιά


ένα αυγό σπασμένο, μια καμπύλη τέλεια ομορφιά


τα ρολά έπεφταν απαλά στα παλιά μωσαϊκά


στην Πειραιώς, συνήθως γκρι, πέρασαν μια μπαλόνια


μια σκάλα ψηλά, ποιά άλλη συμβολίζει ακριβέστερα τη φυγή;


κλικ στο τίποτα


είσαι τρελός αν πρόσεξες τη χρυσή ανάκλαση


ο Sonke είναι θεός, τα κορίτσια του γέμισαν άψογα πόρτες


η παπαρούνα από κοντά έχει την πιο πολυτελή υφή


σκέφτηκα μια φωτογραφία σχόλιο για το Γκάζι που αλλάζει


Πρόσεξα τη γιαγιά, σχόλιο κι αυτή, με φόντο το νεόδμητο ρετιρέ του Μουρατίδη


Αυτό κορίτσι πολύ το χάρηκα που το χαιρότανε


πηγαινόφερνε παιδιάστικα την ρακέτα που βρήκε στα σκουπίδια


σκουπίδια άλλων πριν ώρες πωλούνταν εδώ, το απόγευμα μ΄επικυρωμένη την αχρηστία τους, πετάχτηκαν για δεύτερη φορά,


χαριτωμένα, ίσως είχαν μια ακόμα ευκαιρία


σπάνιο κομμάτι, εγώ είχα μια duran duran


o bleeps, τι ωραίος καλλιτέχνης!


αυτή η νεραντζιά στο Γκάζι ποτέ δεν ρίχνει τους καρπούς της, περίεργο μα πάντα στέκουν εκεί.

Γύρισα, απλώς κοίταξα τις φώτος. Δεν αλλάζει κάτι, ήταν ενα ασήμαντο απόγευμα Κυριακής. Το μόνο που μένει και τώρα η ζέστη στα παντελόνια.