athensville

Τέτοια βιντεάκια είναι θησαυρός, όχι μόνο για το ότι μιλά ο Ταχτσής αλλά γιατί προβάλουν σπαρταριστή ιστορία, παλιά μεν αλλά και τόσο φρέσκια, αφού αφορούν τα στενά που καθημερινά περπατάμε. Και ένα πρόσωπο που τα περπάτησε δεκαετίες αδιάκοπα ήταν και ο Κώστας Ταχτσής, στα μικράτα του σαν παιδάκι στη λαϊκή συνοικία του Μεταξουργείου που τόσο σημάδεψε την οπτική του στη ζωή, (από κει πήγασε η χαρακτηριστική του ακροβασία ανάμεσα στα σαλόνια και στο περιθώριο), την ενηλικίωσή του στην αστικότερη Ιππόκράτους, αργότερα τη παρουσία του στη σπουδαία πνευματική παρέα Χατζηδάκι, Βαλαωρίτη κ.α. στο καφέ Μπραζίλιαν, στις νύχτες -δεκαετίες ολόκληρες- που αφηνόταν σαν τραβεστί στα αγόρια του ήδη παρηκμασμένου κέντρου, μέχρι το τέλος του σε μια ταπεινή μονοκατοικία του Κολωνού. Αθήνα του 1982, μια βόλτα στο πριν και στο τότε τώρα, σε μια πόλη που 30 χρόνια μετά δεν φαίνεται να 'χει αλλάξει και πολύ...

Πιάνοντας απ' την αρχή την Σαρρή μέχρι την Ρήγα Παλαμήδου και τα τηλεοπτικά θέατρα, έχει δημιουργηθεί μια υπαίθρια γκαλερί με έργα πραγματικά ικανών καλλιτεχνών. Και όλα αυτά με την συναίνεση εμφανώς της Πυροσβεστικής αλλά και της γειτονιάς που φανερά συναινούν και χαίρονται αυτό που συμβαίνει, το ταλέντο τελικά είναι οφθαλμοφανές/εκτιμητέο απ' όλους. Πρώτα όμως, δύο ιστορίες: Αυτό το 'βέβηλο' ήταν το αρχικό έργο του Bleeps, με την γνωστή θεματολογία του, στραμμένη στο τρέχον της Ελλάδας και τη σχέση της, οικονομική/ηθική, με την Ε.Ε. Δεν άντεξε πολλές μέρες και κάποιος θιγμένος απ' το ανοιχτομπούτικο με λύσσα το κατέστρεψε.

Άδεια βάζα, τα σπίτια μας είναι γεμάτα τέτοια, μια στερημένη χαρά σε τόσο στυλάτα αντικείμενα, αφού δεν είναι όλα φόρμα και design, αλλά και η κάποια απαραίτητη χρηστικότητα. Μια κλισέ εισαγωγή, για μια πιστεύω ωραία επιλογή στη χρήση τους. Κλασσικός λοιπόν κανόνας ενός ωραίο ντεκο σετ είναι να παίρνεις το "get the outside, in" που έτσι να δημιουργεί μια ενότητα, μια ένταξη στο γύρω και να μοιάζουν όλα αρμονικά. Αλλά αντί για επιτηδευμένα τριαντάφυλλα, κρίνους και λοιπά dejavu μπουκέτα, προτείνω να ακολουθήσετε το τιπ, να παίρνετε να αγριόχορτα, που φυτρώνουν αυθάδικα στις γλάστρες και να τα βάζετε σε ένα βαζάκι. Είναι πραγματικά κομψοτεχνήματα, οι ακανόνιστες, πολύπλοκες ρίζες τους, ο λεπτός κορμός τους, το άνοιγμα στα κλαδάκια τους, τα καταπράσινα φύλλα. Μια αυτοτελής αλλά και τόσο πολύπλοκη οντότητα που προκαλεί χάζεμα και μια άλλη αίσθηση, αυτή την οικεία, κοντινή της φύσης. Ξεριζώνουμε προσεκτικά για να διατηρήσει την λεπτομερή ομορφιά της ρίζας

Φεύγοντας από το ικεα κι ενώ περνούσα αμέριμνος , διαλέγοντας την δροσίτσα των στενών απ' την χλαπαταγή του Κηφισού ένα "ααααααα" διέκοψε το τραγούδι μου. Δικό μου ήταν, τόσος ενθουσιασμός γι' αυτή την πολυκατοικία που "really stands out". Το αααα συνεχίστηκε συνοδεία της κάμερας. Κατ' αρχήν είναι ενταγμένα αρμονικά στο γύρω

Μα να περιμένεις μισή ώρα για να φας το γιαούρτι; Στο τρεντομετρητή το να το τρως παγωμένο έχει χτυπήσει κορυφή, στα cosmo τα κορίτσια το λαμβάνουν σαν το απόλυτο τιπ, αλλά αυτό δεν έχει προηγούμενο: η Αθήνα μέσα σε διάστημα 3 μηνών το 'πηξε για τα καλά. Την αρχή το απόλυτα πετυχημένο froyo στην Καπνικαρέα (ωραίο logo), όπου η ουρά είναι πιο αστεία κι απ' του Κώστα στην Αγίας Ειρήνης. Σόρρυ παιδιά, "οργάνωση χρόνου για πρωτάρηδες" για όλους τώρα. Close up: tόσο που κόσμος περιμένει υπομονετικά και με οδυνή την ώρα να πάρει την δόση του. Μετά ξεπετάχτηκε αυτό στην ανεβασμένη τελευταία ασφαλτένια Ερμού, κι έκανε εξίσου θραύση, ίσως γιατί κοστίζει 2€ και όχι τα τραβηγμένα 3€ του froyo. Το στασίδι του διαρκώς γεμάτο κι ωραιότατη ποπιά η πολύχρωμη λωρίδα, σ' αρέσει δεν σ' αρέσει η Αθήνα έχει ανάγκη την έκπληξη.