Πήρε μπρος η Oμόνοια;

Πήρε μπρος η Ομόνοια; Μ' αυτό τον καημό ζούμε οι Αθηναίοι, που ναι μεν τις μέρες της η Ο έχει πολυκοσμία καταναγκαστική, αλλά τα βράδια της έρημα, σκοτεινά, κι ήταν αυτά που την κακολόγησαν. Φαίνεται πια πως κύμα της Αγ. Ειρήνης ανεβαίνει την Αιόλου (όπως το ville έλεγε στην αρχή της χρονιάς) και φτάνει ως τη συνοικία, εμφανίζοντας -μικρά ή μεγάλα, εσείς κρίνετε-, σημάδια ουσιαστικής επανένταξης της περιοχής στην πόλη.


Πάνω στην πλατεία οι εργασίες στο ιστορικό ΝΕΟΝ ξανάρχισαν και ο Βενέτης που είναι ο ενοικιαστής έχει βάλει σκοπό να ανοίξει σύντομα. Μακάρι να κρατήσει, έστω τιμής ένεκεν, και τον τίτλο "Νέον".


Απέναντι, η φρικτή στοά του Ειρηνοδικείου είναι κενή δραστηριότητας πια. Το κομμάτι της Λυκούργου άδειασε από τα μαγαζάκια που βρήκαν στέγη απέναντι, και παίρνοντας μια κλασσικά καλή τυρόπιτα "Δωδώνη" έμαθα για τον γδικιωμό πως "το κτίριο είναι του Υπουργείου Εργασίας που θα στεγάσει υπηρεσίες του εδώ, ακόμα και στο ισόγειο των μαγαζιών".


Στην άλλη πλευρά της στοάς παραμένουν σταθερά Α (κεφαλαίο) η εσάνς κάτουρο και β. το θρυλικό 'παρακμιακό' καφενείο Τζανέιρο, που εδώ έμαθαν μυστικά του επαγγέλματος δικηγόροι τα πρωινά και το βράδυ ζουμερά κορίτσια δίδασκαν με τα μπούτια τους φλέρτ σε άντρες τσαρουχικά λαϊκούς. Πάντως το κτίριο ειναι ωραίο και οι διαγώνιες δυναμικές του με λίγο azax θα συγκλονίσουν.


Στην Αθηνάς, το χιλιοταγκαρισμένο ισόγειο του ΗΣΑΠ μέσα σε δύο βδομάδες καθαρίστηκε και φιλοξενεί  καλοταϊσμένους μα σκίννυ αλλοδαπούς με κοκκάλινα γυαλιά και μακμπουκ αρτίστες που βρέθηκαν για ένα πρότζεκτ ReActivate ATH, που όσο κι αν γκούγκλαρα δεν βρήκα ίνφο παραπάνω. Ωραία χρήση του χώρου όμως, ανάσα comtemporary δίπλα στους πάγκους με τις κυλότες της Αθηνάς.



Αμέσως μετά, το Δασκαλαντωνακέικο -με ό,τι σημαίνει αυτό- ξενοδοχείο Baby Grand βρίσκεται σε φουλ οργασμό ανακαίνισης. Κοπανήματα κάργα και οσονούπω θα ξανανοίξει. Για να μαλώσει το σόι και να ξανακλείσει.


Τη θέση της στην Αθηνάς εγκατέλειψε, αλλά πήγε σε κτίριο καλύτερο νεοκλασσίκ η ΕΥΔΑΠ, που στεγάζεται πια στην αρχή Γ' Σεπτεμβρίου.


Στη γωνία απέναντι άνοιξε ολοκαίνουργιος φούρνος της αλυσίδας "Bakery" (πολύ τζενέρικ όνομα, γιατί;) ο οποίος είναι πολύ καλός πραγματικά και σαφώς ο πιο οικονομικός του κέντρου· μπιφτεκόπιτες, πατσαβουρόπιτες, γαλατόπιτες τα σφολιατοειδή -πέρα απ' τα αναμενόμενα- ιδιαίτερά του, και μια τεράστια συλλογή από καλοφτιαγμένα γλυκάκια από 1€ έως 2€. Μένει μέχρι αργά το βράδυ ανοικτό και φωτίζει τη γωνία Σατωβριάνδου που σταμάτησε να κατουριέται και με κάνει να νιώθω ανοίκειος στην πόλη.


Ένα αργό νταμπα-ντούμπα ακούγεται απ' τα έγκατα της θρυλικής ανακαίνισης του Μινιόν. Κάτι γίνεται, αλλά με ρυθμούς δημοσίου. Θα φιλοξενήσει δε το Υπουργείο Ενέργειας κλπ πολύ προσεχώς...τον Σεπτέμβρη του 2012 (έτσι είχαν εξαγγείλει) σε μια συνέντευξη τύπου με εξαιρετικό μπουφέ (αρκεί αυτός στις εξαγγελίες τελικά). Γιάμμυ, άλλη μια πληζ.



Το Ρεξ ανακαινίσθηκε φουλ και απέκτησε την παλιά του δόξα. Θ' ανοίξει όπου να'ναι μαζί με τα μπροντγουήσια φώτα του, που ανυπομονούμε να δώσουμε ραντεβού από κάτω του.




Τέλος στο σκληρό κομμάτι του Γερανίου, του Bios το Ρομαντσο σιγά σιγά εποικίζεται απ' τους ενοίκους της θερμοκοιτίδας του και η ζήτηση είναι πραγματικά μεγάλη.


Και δεν ξέρω κατά πόσο είναι ενδεικτικό αλλά μου φάνηκε περίεργο μέσα στην τόσο παρατημένη Σοφοκλέους παραδίπλα, κάποιος να ανακατασκευάζει τροχάδην μέσα στον Οκτώβρη ένα ωραιότατο κτιριάκι. Να 'ναι σημάδι αναγέννησης του Γερανίου ή κάποιος έχασε τα λεφτά του; Για πρώτη φορά συγκλίνω περισσότερο στο πρώτο.


Βέβαια το σημαντικότερο στην πόλη είναι οι άνθρωποι, και εντύπωση μ' κάνε η εικόνα να επιστρέφω 1 το βράδυ Παρασκευής προς τα κάτω και η Πανεπιστημίου μέχρι και την Ομόνοια ολόκληρη να' ναι γεμάτη κόσμο που σουλατσάριζε χαλαρά. Μάλλον αποκαθίσταται η σιγά σιγά η εμπιστοσύνη του κόσμου προς τις περιοχές αυτές.


Κλείνοντας, ένα άσχετο φαινομενικά, αλλά τόσο σχετικό με το στόρυ της Ομόνοιας: ο μοντερνισμός της στα 60s, καλύτερη περιόδός της, απεικονίζεται στην αγαπημένη μου γραμματοσειρά του Αρνοκούρου στην Πανεπιστημίου, που βρίσκεται από τότε εκεί. Νομίζω, έτσι όπως έχει χτίστηκε το πάλαι ποτέ, αυτός είναι ο σκοπός της, να αγκαλιάζει το τωρινό, το μοντέρνο, το μελλοντικό. Άντε, μακάρι!