athensville

Έκλεισε το διαβόητο hotel Βασιλικόν, καθόλου όνομα και πράμα. Ήταν το τελευταίο ξενοδοχείο μιας περιοχής που στην μεταπολεμική Αθήνα υπήρξε η σεξομάνα της πόλης: ο άξονας της οδού Αθηνάς με τα κόκκινα φωτάκια του Χατζηδάκι, το πεζοδρόμιο που εκδιδόταν ο Ταχτσής, τα τσοντάδικα. Δεν την είχα προλάβει αυτή την γειτονιά έτσι, ο ερχομός του δημαρχείου στα 90ς και τα νέα πεζοδρόμια είχαν αλλάξει μια για πάντα τον δρόμο. Τελευταίο απομεινάρι λοιπόν μέχρι πριν μια βδομάδα, ανέγγιχτο σαν να μην μπορούσε να το ταράξει τίποτα έμενε το Ξενοδοχείο Βασιλικόν, στο δρομάκι του δημαρχείου την Ικτίνου γωνία με την Σωκράτους. Ήταν το περίφημο μελανό σημείο που αναφερόταν πάντα στα μηντια προς κατηγόρια του εκάστοτε Δημάρχου. Και δεν ήταν τυχαίο σημείο, αλλά η εστία που συντήρησε και εξυπηρέτησε την φοβιστική αλλά τόσο λάγνα Σωκράτους των τελευταίων 15 χρόνων. Η Ικτίνου ούσα ενας πολύ βολικό ένας ζικ ζακ διαδρομος του να βρεθείς από την Πειραιώς στην Aιόλου, πάντα με βόλευε στις δουλειές πολύ, κι έτσι...

Εντυπωσιακό ! Ζω σ' αυτές τις περιοχές αλλά δεν έχω πετύχει ποτέ ρεπορτάζ που να αποδίδει, χωρίς τις ένθεν κι ένθεν υστερίες, την πραγματικότητά της. Ε, η Πάολα με μια απλή κάμερα (και εξαιρετικό μερακλίδικο μοντάζ) κατέγραψε με ασύλληπτη ακρίβεια την αλήθεια της περιοχής. Η προσέγγιση της δε, αξιοδίδακτη σε δημοσιογραφικές σχολές: δεν τους ρωτά μπουρδουκλωμένα πράγματα, ούτε προσπαθεί να εκμαιεύσει αυτό που θέλει να χτίσει το κανάλι, αλλά μέσα από απλές καθημερινές ερωτήσεις αποσπά την βασική και καίρια αλήθεια τους. Aξίζει πραγματικά να το δείτε!

"Γιαγιά και 5χρονη εγγονή έχασαν την ζωή τους στην Πλ. Αττικής, κατειλημμένο από αμάξια το πεζοδρόμιο, βγήκαν στο οδόστρωμα και τις παρέσυρε αμάξι". Αυτη η τραγωδία έχει κολλήσει στο κεφάλι 2 χρόνια όποτε και συνέβη, είναι σαφώς το άδικο, είναι κι η θέση μου σαν πεζός που το τύπωσε βαθιά στο κεφάλι μου. Πολύ περισσότερο όμως η οργή για όλους εμάς, την μεγάλη σιωπηλή μάζα που κάνει τα στραβά μάτια σ' όλα, που ορύεται και καταριέται στις κάμερες και στην πραγματική ζωή "μόκο" και "δεν βαριέσαι". Τι κάνει αυτός ο κόσμος όταν βλέπει την εγκληματική συμπεριφορά της φωτογραφίας που συνάντησα πριν 2 μέρες; Ποιος σταματάει; Κανείς, απλώς όλοι προσπερνούσανε. Κι όμως το 'κανα και δεν είναι τόσο τρομερό. Ρώτησα τον καταστηματάρχη δίπλα, είχε καλέσει 2 φορές την Αστυνομία δεν ήλθε κανείς, πήρα κι εγώ, τα ίδια, περίμενα. Τελικά μετά από 15 λεπτά ήρθε ο γάιδαρος. Έφαγε βρίσιμο, κι αυτό ήταν, πήραν θάρρος κάποιοι απ' την δίπλα στάση και τον λούσαμε κανον...

Tελικά ότι και να εύχεσαι, να ελπίζεις, να σχολιάζεις εδώ υπάρχει ένα ριάλιτυ που με απλές μαθηματικές πράξεις οδηγεί τα πράγματα εκεί που πραγματικά στέκουν. Παράδειγμα πρώτο: το Hell's Kitchen και το οδυνηρό για το οξυγόνο της περιοχής του Δημαρχείου κλείσιμο, το αναλύσαμε αρχές Σεπτέμβρη . Ο ιδιοκτήτης που τέτοιους συναισθηματισμούς κι οράματα δεν έχει και σκέφτεται μόνο την τσέπη του, ανήρτησε ένα πλήρες επιχειρηματικης λογικής ενοικιαστήριο στα κινέζικα και μόνο! Μα ναι, εκ των πραγμάτων άλλη χρήση εκ των πραγμάτων δεν στέκει, είτε αποθήκη, είτε κατάστημα με ρόμπες σινουά. Πολύ την κακολογήσαμε την Άννυ Βαγενά για τα περιφραγμένα παγκάκια . Τις προάλλες πηγαίνοντας προς Πλατεία Αυδή αντίκρυσα αυτό που ο οπτιμισμός μου θέλει κάποιες στιγμές να κρύψει: ένας ναρκομανής να κάνει την δόση του στο σκαλί. Κι αυτό ων περαστικός για ένα λεπτό, φαντάσου υπομονή που πρέπει να χεις να το αντιμετωπίζεις 3-4 χρόνια τώρα. Καλά έκανε και το βαλε το συρματόπλεγμα τελικά, ν' αγιάσει το ...

Φρυάξανε ομαδικά την περασμένη βδομάδα τα μίντια, παρουσιάζοντάς το σχεδόν σαν τους νέους κήπους της Βαβυλώνας, κι απαραίτητη μια βόλτα απ' τον κήπο του Μεγάρου Μουσικής αν θέλει να λέγεται το μπλογκ ενημερωμένο. Η κύρια είσοδος από Βασιλίσσης Σοφίας, σε μια σχεδόν μανίκι ανηφοριά. Φτάνοντας εντός λίγο απογοητεύεσαι απ' το μέγεθος, είναι μικρότερος απ' το εφέ που κάνουν τα 22 στρέμματα ακούγοντάς το. Θα' το χαρακτήριζα πλήρως ενημερωμένο σούπερ μάρκετ, περισσότερο dia και ουχί καρφούρ της ανθοκομικής, αφού έχει τα πάντα: φοίνικες, αριές, χαρουπιές τα αναμενόνενα λοιπά της χλωρίδας, 2 σεκιούριτυ αγόρια και άπειρες βολικές πικροδάφνες. Τα ελικοειδή δρομάκια είναι πραγματικά όμορφα, τα παγκάκια όμως λιγοστά, στα πεζούλια αν θα κάτσεις. Στη μέση του κήπου, ένα επίπεδο πιο κάτω, βρίσκεται το αίθριο "των Μουσών" οπου και θα γίνονται τα δροσερά κοκτέηλ πάρτυ του Μεγάρου,. Συμπερασματικά, ομορφος χώρος μα μικρός κι όχι εύκολα προσβάσιμος στην καθημερινότητα της ...

"...H Lifo δεν μπορεί να προσποιείται πια τη χαζοχαρούμενη." Τελευταία φράση απ' το τρέχον άρθρο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στην Lifo. Κικιρίκου ανεφώνησα! Ψηλά στη λίστα των επερχόμενων ποστ και η αδιαφορία των 2 δυνατών free press της πόλης στην τόσο σκοτεινή και ασφυκτική πραγματικότητα του κέντρου. Τόσο καιρό αναρωτιόμουνα αν μόνο εμείς προσπερνάμε τους αστέγους διαλυμένους στα τσιμέντα, μυρίζουμε τα κάτουρα, μας πλησιάζουν μέρα-μεσημέρι για ναρκωτικά ( btw τι είναι το μπούμπλε;), στριμωχνόμαστε στα κατειλλημένα πεζοδρόμια από κουρελούδες. Αντί να χρησιμοποιήσουν την ισχύ τους (τα μπλόγκ τι να κάνουν;), να αναδειξουν την τραγική εικόνα της πόλης και να οργανώσουν δράσεις -αντί για πρωτοπόρες εκθέσεις που οι Αθηναίοι δείχνουν τον κώλο τους-, έχουν περιορίσει την επαναλαμβανόμενη θεματολογία τους σε κείμενα χωρίς μυρωδιά εντοπιότητας και όταν προσγειώνονται αναφέρονται στο συμπαντάκι Βooze/Nixon/Bios και των αυτοπροσδιοριζόμενων super important & influential αυτ...

Νέα σεντόνια "πέρασαν 10 μέρες" Οδοντόκρεμα "πέρασαν 20 μέρες" Κάρτα ΟΑΣΑ "πάει κι αυτός ο μήνας". Tα απαρατήρητα χρονόμετρα της ζωής μας. Οι μίνι απολογισμοί στην θέα του λιωμένου σαπουνιού: "Ξόδεψα χρήσιμα, απολαυστικά, ουσιαστικά τον χρόνο;". Για γράψτε Αθηναίοι: ποια τα δικά σας αντικείμενα, ενέργειες και στιγμές της πεζής καθημερινότητας που συνειδητοποιείτε τον χαμένο χρόνο;

Περιθώριο, πορνεία, ναρκομανείς, άστεγοι, trafficking, απόκληροι μετανάστες, λαθραίοι, εξαθλιωμένοι μετανάστες, φουσκωτοί, τσόλια, ούρα, σκουπίδια, εκβιασμοί, νταβαζτήδες, ξύλο, μαφία. Το κέντρο της πόλης μας, το ακριβέστερο και πληρέστερο ρεπορτάζ για τα τεκταινόμενα στην σκοτεινή μα τόσο κοντινή Αθήνα. Του Αχιλλέα Χεκίμογλου, Βήμα, 13.12.2009.

Μυστικό για όσους ψάχνουν σπίτι και θέλουν το προβάδισμα: Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο η "Χρυσή ευκαιρία" κυκλοφορεί στην Ομόνοια ένα βράδυ νωρίτερα απ' την κανονική της έκδοση . Εκεί βρέθηκα πολλά βράδια περιμένοντας να βρω το σωστό σπίτι (ευτυχώς εντοπίστηκε, ναι μαμά, ρετιρέ). Η μυστική συνωμοσία της αστικής καλοσύνης λειτουργεί και σ' αυτή την περίπτωση: πολλοί αφήνουνε σ' ευδιάκριτο σημείο τα μέρη της εφημερίδας που δεν χρειάζονται για να τα βρει ο άνεργος που ψάχνει δουλειά και το 1.80€ δεν του περισσεύει. Έτσι πολεμάμε τους μεγαλοεκδότες και μπορεί ο φτωχούλης να πάρει κρουασάν ζαμπόν-τυρί στο έβερεστ.

Καθημερινότητα: έχεις ξυπνήσει μουντρούχος, έχεις νεύρα, δεν σε γεμίζει η δουλειά σου. Ρώτα κι αυτούς: στέκονται στη φασαρία και το κρύο, φοράνε μαύρα γυαλιά- καπέλα μην τους πετύχουνε γνωστοί, μερικοί (το συγκινητικότερο) είναι ηλικιωμένοι κι έχουν ανάγκη για μεροκάματο , πληρώνονται 3 ευρώ την ώρα. Άπλωσε το χέρι, βοήθα τους να τελειώσουν την δουλειά τους νωρίτερα, θα σου πουν κι ευχαριστώ. Σταματώ το μελό. Πάρε το χαρτί!