Δεκαπενταύγουστος, Αθήνα


Περισσότερες φώτο

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

400 παλιές έντυπες ελληνικές διαφημίσεις

Εικόνα
Για κάποιον που ασχολείται με το design ή τις τέχνες γενικά, η συλλογή αυτών των εικαστικών αρχείων που μαζεύεται καθημερινά στο νετ είναι μια μεγάλη χρήσιμη πολυτέλεια. Ιδίως στο ιδανικό σενάριο, μια ταμπλέτα και το pinterest, εκεί που μόνο οι εικόνες μιλάνε, και ατελείωτο scrolling σε δουλειές χιλιάδων καλλιτεχνών. Έτσι ένα ψάξιμο εκεί, αλλά και γενικά στο διαδίκτυο, μου αποκάλυψε τον πλούτο ντόπιων διαφημίσεων που φιλοξενείται. Ιδού λοιπόν ένα χορταστικό συγκεντρωτικό ποστ με 410 διαφημίσεις του άλλοτε, διδαχή για το περίπλοκο σήμερα, πως επικοινωνείται με απλότητα και με τα λίγα σχεδιαστικά μέσα του τότε (πολύτιμοι οι περιορισμοί τελικά, φουντώνουν την δημιουργικότητα), ένα προιόν, μια ιδέα. Απολαύστε ! (κι οι γραφίστες bookmark it, γερή πηγή έμπνευσης, ιδίως οι γραμματοσειρές πόσο καλαίσθητα χειρίζονται ιδίως οι καλλιγράφοι το δύσκολο σχεδιαστικά ελληνικό αλφάβητο). -πιο εύκολη πλογήση: κλικ στις φώτο για μεγέθυνση και κάντε κλικ στη φώτο ή τα βελάκια αριστερά-δεξιά
Συνέχεια >

Στα προσφυγικά της Κοκκινιάς

Εικόνα
Οι άγνωστες περιοχές της πόλης , η κάψα της ανακάλυψης, το πρωτοείδωτο που ακόμα και σήμερα το αχανές λεκανοπεδιώτικο τηγάνι μπορεί και προσφέρει. Έτσι βρέθηκα στη Νίκαια, για πρώτη δυνατή φορά θα λεγα, πέρα από κάποιες φιλικές βίζιτες και μια παλιά επίσκεψη στο Μουσείο του Μπλόκου της Κοκκινιάς (εξαιρετικό) που μου άφησε μια συμπάθεια για την περιοχή. Παρατηρώντας με πιο ώριμα μάτια στο σήμερα, συγκίνηση μου προκάλεσε κάτι που δύσκολα κάποιος της γενιάς μας προσέχει: τα στριμωγμένα στα πολύ στενά οικόπεδα σπιτάκια , το πως χωρίστηκε η γη σε μικρά κομματάκια γης για να φιλοξενήσει την καινούργια ζωή των προσφύγων του '22. Ένα μωσαικό από θραύσματα που απλώνεται απ' τις πλαγιές του όρους Αιγάλεω ως τα εργοστάσια των ισχνών μεροκαμάτων του Πειραιά. Χαμόσπιτα των τριων μέτρων, με ένα δωματιάκι που βάσταγε μια ολόκληρη οικογένεια, και τον αγώνα τους -κυριολεκτικά όμως-για επιβίωση. Και που αυτοί, και ο τόπος μας τα κατάφερε. Μεγάλη παρηγοριά αυτά τα μικρά σπιτάκια στο σημερινό
Συνέχεια >

Τα ρημαγμένα ξενοδοχεία των φτωχών

Εικόνα
Κάτι μου καναν πάντοτε αυτά τα ξενοδοχεία. Η όψη της εγκατάλειψης, αυτό το ανέγγιχτο άφημα τους στον χρόνο γεννούσαν στο μυαλό είκονες. Ξύλινα πατώματα που τρίζανε,βήματα στις σκάλες, πόρτες που κοπανιόντουσαν, διατρητους στους θορύβους τοίχους και το κρυφάκουσμα ( έχω βέβαια και μια αναφορά, το ζησα πριν 10 χρόνια δύο νύχτες στη Θεσσαλονίκη). Μα πάνω απ’ όλα οι δύσκολες ιστορίες που φιλοξένησαν αυτά τα ξενοδοχεία των φτωχών και των ονείρων τους στην μεγάλη καινούργια πόλη. Γεωγραφικά πρόκειται για έναν άξονα που ξεκινά απ’ τον Σιδηροδρομικό Σταθμό της πόλης (μόνος τρόπος εισόδου-εξόδου για την Αθήνα του 19ου αιώνα) την περιοχή του Στ. Λαρίσης κι ανεβαίνει διαγώνια ως την Ομόνοια με κατάληξη το Σύνταγμα. Όπως και στην εξέλιξη, έτσι κι εδώ το στοπ θα μπει στην Ομόνοια, μιας και τα ξενοδοχεία από ‘κει και πάνω είτε συντηρήθηκαν, είτε άλλαξαν χρήση, είτε είναι μεγαλοπρεπέστερα (πλ. Ομονοίας, Αθηνάς) και δεν ταιριάζουν στην θεματική του ποστ. Στην σκοτεινή Αθήνα λοιπόν, τα ρημαγμένα μι
Συνέχεια >