Στα πόδια Αθηναίων γυναικών


Βερανζέρου, πόδια ναρκομανούς πόρνης


Πατησίων, πόδια της γιαγιάς


Εθνικό θέατρο, Καρυάτιδα εισόδου

Σχόλια

  1. moufasΙουνίου 07, 2010 8:57 π.μ.

    Μπλιαχχχχχχχχ ξερασαμε πρωϊ πρωϊ. Μπρρρρρρρρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. bernardinaΙουνίου 07, 2010 9:45 π.μ.

    κοινός παρονομαστής ανάμεσα στα πρώτα και τα τρίτα μια σύγιγγα. τα δεύτερα θα μπορούσαν να είχαν λεζάντα και το αλήστου μνήμης "περήφανα γηρατειά". αν έβαζες και κάνα ζευγάρι δωδεκάποντα Μανόλο (ξέρεις, από κείνα που ο δημαρχούκος μας θέλει να τους φτιάξει κυλιόμενες για να μην κουράζονται) θα είχε συμπληρωθεί το καρέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. avadistaΙουνίου 07, 2010 10:29 π.μ.

    ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. λουΙουνίου 07, 2010 10:34 π.μ.

    xexexexe καλα δεν σε πηρε πρεφα η ναρκωμανης οτι την φωτογραφιζες?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. the elf at bayΙουνίου 07, 2010 11:47 π.μ.

    Είναι μαγικές αυτές οι στιγμές όπου ένα κλικ μιας μηχανής κλέβει το οτιδήποτε στον ανύποπτο περαστικό ή στεκούμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. mariaΙουνίου 07, 2010 2:35 μ.μ.

    καπου ειχα διαβασει οτι το μακρυτερο δευτερο δαχτυλο ειναι ελληνικο χαρακτηριστικο να, κοιτα εδω http://en.wikipedia.org/wiki/Morton%27s_toe

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. AnonymousΙουνίου 07, 2010 4:02 μ.μ.

    να πως να εκδικηθειτε οσους εχουν φετιχ με τα ποδια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. athensvilleΙουνίου 07, 2010 4:17 μ.μ.

    πιο πιθανο να παιρνε πρεφα η Καρυάτιδα.
    Ναρκομανης κοιμότανε και λίγο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. AnonymousΙουνίου 08, 2010 1:37 π.μ.

    Outstanding entry of yours. A deep bow for this subject.

    daily athens

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. tsaousaΙουνίου 08, 2010 3:37 π.μ.

    Ωραία, Αλλά λίγα! ήθελα κι άλλα. Πολύ ωραίο θέμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. moufasΙουνίου 08, 2010 9:19 π.μ.

    Ναι ναι θέλουμε και άλλη ποδαρίλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

400 παλιές έντυπες ελληνικές διαφημίσεις

Εικόνα
Για κάποιον που ασχολείται με το design ή τις τέχνες γενικά, η συλλογή αυτών των εικαστικών αρχείων που μαζεύεται καθημερινά στο νετ είναι μια μεγάλη χρήσιμη πολυτέλεια. Ιδίως στο ιδανικό σενάριο, μια ταμπλέτα και το pinterest, εκεί που μόνο οι εικόνες μιλάνε, και ατελείωτο scrolling σε δουλειές χιλιάδων καλλιτεχνών. Έτσι ένα ψάξιμο εκεί, αλλά και γενικά στο διαδίκτυο, μου αποκάλυψε τον πλούτο ντόπιων διαφημίσεων που φιλοξενείται. Ιδού λοιπόν ένα χορταστικό συγκεντρωτικό ποστ με 410 διαφημίσεις του άλλοτε, διδαχή για το περίπλοκο σήμερα, πως επικοινωνείται με απλότητα και με τα λίγα σχεδιαστικά μέσα του τότε (πολύτιμοι οι περιορισμοί τελικά, φουντώνουν την δημιουργικότητα), ένα προιόν, μια ιδέα. Απολαύστε ! (κι οι γραφίστες bookmark it, γερή πηγή έμπνευσης, ιδίως οι γραμματοσειρές πόσο καλαίσθητα χειρίζονται ιδίως οι καλλιγράφοι το δύσκολο σχεδιαστικά ελληνικό αλφάβητο). -πιο εύκολη πλογήση: κλικ στις φώτο για μεγέθυνση και κάντε κλικ στη φώτο ή τα βελάκια αριστερά-δεξιά
Συνέχεια >

Γέμισε μωβ η Αθηνάς

Εικόνα
Κατεβείτε! Μπλε γραμμή, πράσινη γραμμή, ποδαράτοι απ' την Ερμού. Τους Μάηδες η Αθηνάς είναι μαγική: ο ουρανός της κατακλυσμένος από μωβ άνθη, γεμάτα τα κλαδιά και τα πεζοδρόμια. Το πανέμορφο αυτό δέντρο μαζεύει τα χειμωνιάτικα του φύλλα και πριν καλοκαιριάσει φτάνει σε οργιώδη ανθοφορία, σκορπώντας μωβ καμπανούλες. Δυσκολεύτηκα αλλά βρήκα και το όνομά του: Γιακαράντα ! Παράξενο, πρωτάκουστο, σπάνιο, χαρίζει κάτω απ' τα κλαδιά του την καλύτερη εν Αθήναις βόλτα. • Υγ: ο δρομος φωνάζει πεζοδρόμηση! Επιτέλους λίγο όραμα, η ευρύτερη γενιά μας μόνο να διαχειρίζεται; Τίποτα, μια σκεψούλα, να μη μπορεί να παράγει; • Περισσοτερες φωτογραφίες >>
Συνέχεια >

Στα προσφυγικά της Κοκκινιάς

Εικόνα
Οι άγνωστες περιοχές της πόλης , η κάψα της ανακάλυψης, το πρωτοείδωτο που ακόμα και σήμερα το αχανές λεκανοπεδιώτικο τηγάνι μπορεί και προσφέρει. Έτσι βρέθηκα στη Νίκαια, για πρώτη δυνατή φορά θα λεγα, πέρα από κάποιες φιλικές βίζιτες και μια παλιά επίσκεψη στο Μουσείο του Μπλόκου της Κοκκινιάς (εξαιρετικό) που μου άφησε μια συμπάθεια για την περιοχή. Παρατηρώντας με πιο ώριμα μάτια στο σήμερα, συγκίνηση μου προκάλεσε κάτι που δύσκολα κάποιος της γενιάς μας προσέχει: τα στριμωγμένα στα πολύ στενά οικόπεδα σπιτάκια , το πως χωρίστηκε η γη σε μικρά κομματάκια γης για να φιλοξενήσει την καινούργια ζωή των προσφύγων του '22. Ένα μωσαικό από θραύσματα που απλώνεται απ' τις πλαγιές του όρους Αιγάλεω ως τα εργοστάσια των ισχνών μεροκαμάτων του Πειραιά. Χαμόσπιτα των τριων μέτρων, με ένα δωματιάκι που βάσταγε μια ολόκληρη οικογένεια, και τον αγώνα τους -κυριολεκτικά όμως-για επιβίωση. Και που αυτοί, και ο τόπος μας τα κατάφερε. Μεγάλη παρηγοριά αυτά τα μικρά σπιτάκια στο σημερινό
Συνέχεια >