H θλιβερή ιστορία του ιβίσκου

Αυτός είναι ο ιβίσκος, τι ωραίο λουλουδικό και πόσο τραγική ιστορία του. Όταν τον έβαλα στη βεράντα μου δεν ήξερα.
Ένα πρωί λοιπόν αντίκρυσα το πρώτο λουλούδι εντυπωσιασμένος: καμαρωτό καμαρωτό με το πλατύ το εύρος του, μ' ένα ψεύτικο κόκκινο χρώμα και στο μέσον το λαμπερό κίτρινο κεντρί. Το βράδυ γυρίζοντας το βρήκα κλειστό, άααα αυτοσυντηρείται, ααα αυτό έχει ψυχή, κι ανέβηκε περισσότερο στην εκτίμησή μου. Το πρωί όμως το βρήκα στην ίδια κατάσταση, το γιατί;. Αναζήτησα, γκούκλαρα και γυρίζοντας σπίτι ήξερα την καταραμένη μοίρα του: να ανθίζει μόνο για μέρα και την επομένη να ρίχνει το άνθος του.
Να 'ναι το πρώτο κρίμα της ζωής, σαφώς και όχι. Δεν θέλω και πολύ, τον παρομοίασα με τις ζωές κάποιων ανθρώπων που ζουν μια μέρα ευτυχίας στο μακρόσυρτο της ζωής. Ακολουθεί φωτορομάντζο-ρεπορτάζ

Πόσες προσδοκίες: το μπουμπούκι έτοιμο να ξεπεταχτεί.

Απόγευμα του ανθίσματος, κουρνιασμένο περιμένει το φινάλε.

Νεκρός ανθός στο τραπέζι (ωραίος τίτλος για θεατρικό)

Έκκληση στους θεούς να ξανανθίσει.


Μέχρι και ικεσία στην κεφαλή του Βούδα. Τίποτα! (Butlers 9.90, πολύ στυλάτο έ; όσο να' ναι το γλυπτό δίνει χαρακτήρα).

Πέρα από το δράμα, σαν πρωτάρης στις βεράντες, θέλω τα φώτα σας:

Αυτό το μπούγιο το θαμνοειδές το βρήκα πεταμένο στα σκουπίδια. Να, μόνο ελάχιστα φυλλαράκια στο σπανό κορμί του. Με φροντίδα θα ανθίσει; Οι απέναντι παίρνουν συνέχεια μάτι, θέλω γρήγορα κάλυψη.

Στο μπαλκόνι εμφανίζονται και σαλιγκάρια.Να τα εξοντώσω ή είναι εξαιρετικό reminder φύσης στο τσιμεντένιο πρώτο δημοτικό διαμέρισμα;

Διάβασα κάπου, ότι της πικροδάφνης, κόβεις κλωνάρι και αναπαράγεται στο νερό. Έκοψα έναν μεγάλο κλώνο από μια φουντωτή δημοτικιά στον δρόμο. Τι λέτε θα πιάσει (ενθαρρυντικό, άνθισε λουλουδάκι) ή θα μείνω με την ντροπή;

Ιδού η ελιά που αγόρασα. Να θυσιάσω και να κλαδέψω τα δύο μικρά κλαδιά για να γίνει δέντρο ή να τα αφήσω να γίνουν κάτι κοντό θαμνοειδές;

υγ. Παρόλο που χω πάρει όλο το σετ για αυτόματο πότισμα, δεν το χω εγκαταστήσει. Προτιμώ, έτσι μου βγαινει, να ποτίζω εγώ ο ίδιος τα φυτά, να τα φροντίζω. Η δραστηριότητα αυτή μου αποκάλυψε την ανάγκη να νοιάζεσαι για κάποιον άλλον πέρα απ' το εγωιστικό σου σύμπαν (και με το μεγάλο βολικό συν: τα φυτά δεν σου αντιμιλάνε, σούπερ!).