400 παλιές έντυπες ελληνικές διαφημίσεις
Για κάποιον που ασχολείται με το design ή τις τέχνες γενικά, η συλλογή αυτών των εικαστικών αρχείων που μαζεύεται καθημερινά στο νετ είναι μια μεγάλη χρήσιμη πολυτέλεια. Ιδίως στο ιδανικό σενάριο, μια ταμπλέτα και το pinterest, εκεί που μόνο οι εικόνες μιλάνε, και ατελείωτο scrolling σε δουλειές χιλιάδων καλλιτεχνών. Έτσι ένα ψάξιμο εκεί, αλλά και γενικά στο διαδίκτυο, μου αποκάλυψε τον πλούτο ντόπιων διαφημίσεων που φιλοξενείται. Ιδού λοιπόν ένα χορταστικό συγκεντρωτικό ποστ με 410 διαφημίσεις του άλλοτε, διδαχή για το περίπλοκο σήμερα, πως επικοινωνείται με απλότητα και με τα λίγα σχεδιαστικά μέσα του τότε (πολύτιμοι οι περιορισμοί τελικά, φουντώνουν την δημιουργικότητα), ένα προιόν, μια ιδέα. Απολαύστε ! (κι οι γραφίστες bookmark it, γερή πηγή έμπνευσης, ιδίως οι γραμματοσειρές πόσο καλαίσθητα χειρίζονται ιδίως οι καλλιγράφοι το δύσκολο σχεδιαστικά ελληνικό αλφάβητο). -πιο εύκολη πλογήση: κλικ στις φώτο για μεγέθυνση και κάντε κλικ στη φώτο ή τα βελάκια αριστερά-δεξιά
Τέλεια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλειο φωτορεπορταζ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί η Αθήνα γίνεται ανθρώπινη όταν λείπουν οι άνθρωποί της;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι φωτογραφίες όπως πάντα με οπτική υπέροχη..
... μπορεί να κρατήσει λίγο ακόμα αυτό;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρεπει να ειναι αηδια η Αθηνα τον Αυγουστο..Κατι σαν το χωριο μου ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυκαιρία για εκγύμναση είτε του δεξιού οφθαλμό-δίκτη είτε των κάτω άκρων. Σε κάθε έκφανση το αποτέλεσμα είναι η ανάταση που σου προσφέρει η άδια πόλη. Το θέμα όμως είναι ό,τι τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνεις για πότε βρίσκεσαι να τσαλαβουτάς στις καλοκαιρινές εμπηρίες των γύρο σου. Εως τότε υπάρχει πάντα άπλετος χώρος για κλικ/χρατς (υπέροχες οι φωτογραφίες σου)
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπεροχη η Αθηνα οπως παντα!
ΑπάντησηΔιαγραφήWell, I love Athens any time of year!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜοναξιά μου όλα...
ΑπάντησηΔιαγραφήadorable ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήυπέροχη σκέψη για φωτορεπορτάζ, με πολύ καλη φωτογραφική ματιά! Ηχηρή ησυχία και ανάσα μέχρι νεωτέρας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜικρή βόλτα στην πόλη το 15αύγουστο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριμένω στη στάση για το αστικό. Οι δρόμοι λες και έχασαν το χρώμα τους - τα πολύχρωμα αυτοκίνητα που τους διασχίζουν καθημερινά. Το συνεργείο απέναντι κλειστό. Ούτε ένα μηχανάκι απ΄έξω. Δεν κυκλοφορεί ψυχή. Μια κυρία στο απέναντι μπαλκόνι ποτίζει τα λουλούδια και με την ανάστροφη του χεριού της σκουπίζει τον ιδρώτα. Μπαίνω στο λεωφορείο. Είμαι η μόνη επιβάτης. Εντελώς αυθόρμητα λέω καλημέρα στον οδηγό. Έκπληκτος κι εκείνος ψελλίζει μια καλημέρα. Χαμόγελα αμηχανίας εκατέρωθεν. Κάθομαι στη θέση και σκέφτομαι πως ποτέ δεν έχω καλημερίσει οδηγό λεωφορείου. Σήμερα όμως μου βγήκε τόσο μα τόσο φυσικά! Κατεβαίνω στην Ιάσονος. Πωπω ζέστη! Ευτυχώς φυσάει ένα ελαφρύ αεράκι. Στρίβω στο επόμενο στενό και τσουπ μπροστά μου η θάλασσα. Τη χαζεύω για λίγο και αφήνω το αεράκι να με δροσίσει. Παρατηρώ τις καφετέριες, ελάχιστοι θαμώνες πίνουν το πρωινό τους καφεδάκι χαζεύοντας τον Παγασητικό. Ξαναβγαίνω στην Ιάσονος. Κυκλοφορούν παρέες Πακιστανών, είτε πεζή είτε με ποδήλατα. Και έχουν μια ωραία ανεμελιά στο πρόσωπο. Ή μήπως σήμερα ειδικά νιώθουν ελεύθεροι να κυκλοφορήσουν μιας και η πόλη έχει αδειάσει;;; Κρατάω τα χαμόγελά τους και προσπερνώ αδιάφορα μια κυρία που μόλις έχει αγοράσει παγωτό στο παιδί της και παράλληλα ουρλιάζει και του λέει να σκάσει. Τη χτύπησε η ζέστη κι αυτή. Μπαίνω σε ένα ζαχαροπλαστείο για παγωτό και παθαίνω δύο σοκ. 1. Κλιματισμός στο -586°C , σε λίγο προφανώς θα κυκλοφορήσουν και τα μαμούθ!!! 2. Συναντάω τόσους ανθρώπους, όσους δεν συνάντησα εδώ και μια ώρα. Τελικά στα ζαχαροπλαστεία μαζεύεται ο κόσμος σήμερα! Γιατί εκεί έξω δεν βλέπω και πολλούς. Με διπλή χαρά για το τεράστιο παγωτό σοκολάτα-φράουλα και για τους συμπολίτες που είδα στο ζαχαροπλαστείο, αλλά και με το φόβο τετραπλής ψύξης λόγω του κλιματιστικού, βγαίνω έξω και πάω προς την άλλη στάση, αυτή του υπεραστικού. Εγώ κι άλλοι 2 ξεχασμένοι στην πόλη ιδρωκοπάμε περιμένοντας το λεωφορείο. Στην αρχή διερευνητικά βλέμματα, στη συνέχεια βλέμματα συμπαράστασης του στυλ «ούτε και συ έφυγες για διακοπές, ε, ψυχάκι;» Χαζεύω τη θάλασσα και σκέφτομαι τους φίλους που είναι εκτός και δέχονται τα χάδια της σε μακρινές παραλίες. Ωραία θα ήταν να πηγαίναμε για ένα κοντινό μπανάκι το απόγευμα, μα λείπουν όλοι. Δεν πειράζει, θα πάω αύριο που θα έχουν γυρίσει κάποιοι απ΄ τους εκδρομείς. Μ’ αυτά και μ’αυτά κόντεψα να χάσω το λεωφορείο που πάει για Πήλιο. Ανεβαίνω, λέω δεύτερη καλημέρα-καμιά ανταπόκριση αυτή τη φορά, πληρώνω εισιτήριο. Αράζω στη θέση, τελειώνω το παγωτό (υπό τις αγριοφωνάρες του οδηγού που γκρινιάζει ότι θα του λερώσω το κάθισμα –μα δεν είμαι 5 χρονών, κύριε!!!!!) και καθώς βγαίνω σιγά- σιγά απ΄ την πόλη σκέφτομαι το πολύ τετριμμένο μα τόσο αληθινό, πως τις πόλεις τις φτιάχνουν οι άνθρωποι, και όχι οι δρόμοι ή τα κτήρια…
Πρέπει να είναι καλοκαίρι του '93. Γυρνάω από το νησί στις 14 και ανήμερα της Παναγίας έχω σπαστεί που είμαι μόνος Αθήνα και κατεβαίνω κέντρο για καφέ Εξάρχεια με περιοδικά για διάβασμα. Η χώρα διανύει ακόμα τους Αυγουστιάτικους-συνδικαλιστικούς κλισέ παροξυσμούς της και δεν λειτουργεί ΤΙΠΟΤΑ! Τελειώνω τον καφέ και μεσημεράκι ξεκινάω να ανέβω να πάρω το λεωφορείο για Ιλίσια από Ακαδημίας...
ΑπάντησηΔιαγραφήβγαίνω από πλατεία Κάνιγγος και από την τσαντίλα και την ερημιά ανεβαίνω την Ακαδημίας από την Κάνιγγος έως την Ιπποκράτους στην μεσαία λωρίδα του δρόμου... και δεν περνάει ούτε μηχανάκι!
έρημη πόλη...
ελατε οπίσο ωρεεεεεεε
ΑπάντησηΔιαγραφή