Kωνσταντινούπολη σε οργασμό

Πήγα στους γείτονες. Προσπάθησα σ' αυτές τις διακοπές να χαλαρώσω, όχι φώτος, όχι σκέψεις να γράψω αυτό κι εκείνο μα δεν μπόρεσα, η πόλη δεν σταματούσε να με προκαλεί. Όχι με τον δεδομένο πλούτο της, την φυσική της ομορφιά, την μαγεία όπως στο πρώτο ταξίδι 3 χρόνια πριν, αλλά με την αίσθηση ότι, γουώ, κάτι μεγάλο γίνεται εδώ.
Το βλεπες παντού: στους εντυπωσιακούς ουρανοξύστες του Levent, στα ψαγμένα και υψηλής, όχι απαραιτήτως ακριβής, αισθητικής καταστήματα στα στενάκια του Galata, στο βουητό των οικοδόμων που αποκαθιστούν με σεβασμό εκατοντάδες κτίρια στις παλιές γειτονιές στο Πέρα (Μπέιογλου). Στους μαχαλάδες των απελπισμένων που γκρεμίζονται, βάσει φιλόδοξου πρόγραμματος της Κυβέρνησης τα χαμηλά στρώματα να ζήσουν σε καλύτερα στάνταρ στις σύγχρονες πολυκατοικίες στα περίχωρα της πόλης ή σε ολοκαίνουργια κουκλίστικα χωριά της Ανατ. Θράκης. Στα νέα μέσα συγκοινωνίας, τους μεγάλους δρόμους, στα μεγάλα και καλαίσθητα εμπορικά κέντρα, τα στυλάτα καφέ/εστιατόρια. Oργάνωση, καθαριότητα παντού παρούσες. Παράδειγμα γλαφυρό: ταξίδεψα και με λεωφορείο, υπερσύγχρονο, τηλεόραση και usb σε κάθε κάθισμα, πρόσφεραν συνεχώς τσάι, νερό, γλυκά, με είδαν που κρατούσα μπουκάλι και μόνοι τους προθυμοποιήθηκαν οι άνθρωποι να το βάλουν στο ψυγειάκι τους. Εδώ θα ζητούσαν επίδομα για να χαμογελάσουν!


Το συμπέρασμα μοναδικό: Η Τουρκία καλπάζει! Μια χώρα αυτάρκης, που παράγει τα πάντα, από τρένα, αυτοκίνητα μέχρι αιρκοντίσιον και 1000 είδη μπισκότα, μια χώρα που το βαλε πείσμα να γίνει καλύτερη, να την πει στους Ευρωπαίους που δεν την δέχονται στην οικογένειά τους. Βρήκαν, έχουν πια στόχο: στρώθηκαν, παράγουν, δημιουργούν!
Περιμένω με έξαψη την εξέλιξή τους αυτή την δεκαετία. Είμαι μαζί τους!

Ελληνική περηφάνια(!;)

Και πόσο πικρή η σύγκριση με μας. Διαπιστωμένο πια, είμαστε ένα κράτος τεμπέληδων παρτάκηδων, που αντιδρούν σε οτιδήποτε καινούργιο και καινοτόμο. Μια χώρα που έμαθε να διαχειρίζεται ανέμπνευστα, χωρίς όραμα, μέσω στρεβλωμένων ιδιοτελών ιδεολογιών τα τρέχοντα, και παράλληλα να μην προσπαθεί για τίποτα νέο, κολλημένη σε μια σκονισμένη ιστορία (όσο της ανήκει βέβαια) που πόσο να ξεπληρώνει ακόμη;
Μέσα όμως σ' αυτή την μαυρίλα των δεδομένων, για πρώτη φορά ίσως ένιωσα περήφανος που είμαι Έλληνας, περπατώντας στα στενά του Πέρα, βλέποντας τον πλούτο, την καλαισθησία, το μεράκι, το φιλοπρόοδο των Ελλήνων. Που χάθηκαν αυτοί οι άνθρωποι, κάποια ελλαδίτικη βλαχιά τους έπνιξε; Και πως στο διάολο καταντήσαμε έτσι;

Τα θέλω και στην Αθήνα

Φανάρια με χρονόμετρο, τι πιο πρακτικό (btw τα ίδια ακριβώς έχουν και στην Κομοτηνή, προμηνύει κάτι αυτό :-) ;)


Τραμ: σπάνια σταματά σε φανάρια, κινείται σε υψηλή ταχύτητα, τόσο που δεν σταματά καν στην θέα του πεζού, εν ανάγκη τον σκοτώνει. Τέλειο!


Η διαμόρφωση των παραλιακών ζωνών: πράσινο και παγκάκια πάνω στο κύμα, όχι γήπεδα τένις, μπασκέτες, καντίνες, καφετέριες και λοιπά εμπόδια σε ιδανικές παραθαλάσσιες βόλτες. (Φανάρι στον Κεράτιο, Μπεσίκτας στον Βόσπορο).



Κουλ: αντί για τις γνωστές γλάστρες, κάτι εναλλακτικό σε περιορισμένα σημεία, που να προκαλεί εκπληξη στον περαστικό (ανάμεσα σε Μπλε Τζαμί και Αγιά Σοφιά).


Οι πινακίδες στους δρόμους: σε όλους τους δήμους της Πόλης ακολουθείται ο ίδιος σχεδιασμός. Στην κάτω λωρίδα, κάθε δήμος και το δικό του χρώμα. Οργανωμένο, καλαίσθητο, σούπερ.


Μετρό: Μικρό σχετικά προς το παρόν, αλλά εν εξελίξει. Το δικό μας μάλλον καλύτερο, αν και μ' άρεσε αυτή η ανοιχτή ταξιθεσία στα βαγόνια.


Καστανάδες, κουλουρτζήδες, όλοι έχουν πανομοιότυπα όμορφα σταντ-καρότσια. Και το καλαμπόκι κάνει 50 λεπτά εκεί, όχι 3 ευρώ!


Περίπτερο: μαζεμένο, με εντοιχισμένο ψυγείο, δεν απλώνει ούτε εκατοστό στο πεζοδρόμιο την πραμάτεια του. Μηδέν γυφτιά και όμορφο.


Παραδοσιακές εμπορικές γειτονιές έχουν αναπλαστεί και έχει αναδειχθεί ο ξεχωριστός χαρακτήρας κάθε μιας. Εδώ η ιχθυαγορά, και πόσο ωραία εντάσσονται οι πινακίδες-αψίδες στο γύρω αρχιτεκτονικό περιβάλλον.


Τολμηρή αρχιτεκτονική. Το εμπορικό κέντρο Kanyon μ' εντυπωσίασε. Όχι με τα καταστήματά του πάνω κάτω τα ίδια με εδώ, αλλά με την ευφάνταστο σχεδιασμό του, τις καμπύλες canyon γραμμές του, το "ανοιχτό αυγό" (πως το λένε αυτό στη φώτο) στο κέντρο που σου κόβει την ανάσα, και γενικά το όλο αρμονικό σύνολο με κτίρια γραφείων και κατοικίες αμφιθεατρικά. (Μετρό Levent)

Το ραμαζάνι

Το ραμαζάνι έπεσε φέτος τον Αύγουστο. Δεν τρώμε, δεν σεξ, ούτε καν νερό την μέρα (με τέτοια ζέστη; Δεν πας καλά Προφήτη μου). Όταν δύσει ο ήλιος βέβαια ορμάνε στο πλουσιότατο γεύμα τους το iftar, όχι ότι δεν έχουν φάει νωρίτερα αφού τους κανόνες του ραμαζανιού ελάχιστοι τους ακολουθούνε. Στη φώτο το Γιενί Τζαμί, με τα παραδοσιακά λαμπάκια να σχηματίζουν μηνύματα εγκράτειας στους ουρανούς της πόλης. Περισσότερα για το ραμαζάνι στον Αγγελή.


Το Kadikoy ή άλλιώς Χαλκηδόνα στο ασιατικό κομμάτι της πόλης. Εξαιρετική βόλτα με το πλοίο ανάμεσα σε δύο ηπείρους, μ' ένα αστικό εισιτήριο πάτησα και Ασία, μόνο Αμερική Αυστραλία μου μείνανε! Στην φώτο ο ονειρικός σιδηροδρομικός σταθμός.


Στο Yeni Camii, με την πλατεία των χιλίων περιστεριών μπροστά, που 3 στις 4 θα σε κουτσουλήσουν. Ωραία φώτο βασικά.


Hayir!=Όχι! Πανώ του τουρκικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Μα πόσο μοιάζουμε!

Δεκαπενταύγουστος στο Πατριαρχείο

Πόσο ορθόδοξο, 15αύγουστος στο Πατριαρχείο, πήρα κι εγώ ταξί με την λαχτάρα να ακούσω ένα τσικ ελληνικά. Αρκετός κόσμος, οι γνωστές θείες, τουριστικά ελληνόφωνα μαγαζάκια τριγύρω, βιβλία οδηγοί με τίτλο "Ιστανμπουλ" που απόρησα ποιος έλληνας θα πάρει, ο Ναός μικρός δεν με εντυπωσίασε, μπήκα-βγήκα, χάλια, πού η μεγαλοπρέπεια; Τέλος πάντων το πιο ενδιαφέρον το σημείο που ξαπόστασα στο πίσω κηπάκι με τους ηλιόλουστους βασιλικούς, αλάργα απ' το τσιριχτό των Νεοελλήνων.


Βιτρίνα στο CukurCuma, μια γειτονιά του Γαλατά λίγο φτωχότερη απ' το τριγύρω, που φιλοξενεί παλιατζίδικα και αντικερί. Έχει ατμόσφαιρα, βρίσκεις και αριστουργηματάκια αν ψάξεις. Περισσότερα κι εδώ.


Γαλλικό Σοκάκι: στον Νεοπολίτη που βρεθήκαμε εδώ για καφέ του φάνηκε κιτς, εμένα πάλι μια χαρά. Πάνω απ' όλα με αγγίζει η πρωτοβουλία, τσακ μπαμ να πάρουν ένα απλό σοκάκι να το αναμορφώσουν με γαλλικές πινελιές σ' ένα ακόμα μίνι αξιοθέατο της πόλης.


Νοστιμότατο και φολκλορ: 4 φορές απόλαυσα το αγαπημένο σάντουιτς Balik Ekmek με ψητή παλαμίδα, μαρούλι, κρεμμύδι στο Εμινονού. Τόσο απλό και γευστικό, τόσο ιστανμπουλ!
Οι κακομοίρηδες εντός του 'ναι-αυτό-είναι-κιτς' πλοιαρίου θαλασσοδέρνονται για να γεμίσει ανατολή το μάτι του τουρίστα. Τόσο ιστανμπούλ!

Οι γάτες της Πόλης

Κλείνω με τις βασίλισσες της πόλης: αρχόντισσες, χαλαρές, φιλικότατες, καμία σχέση με τις δικές μας. Σε πλησιάζουν χαϊδολογιούνται στα πόδια σου, δεν φοβούνται τίποτα: οι ισλαμικές κοινωνίες τις φροντίζουν και τις περιποιούνται όπως ο Μωαμέθ την δική του γάτα την Μουέζα. Μάθε κι άλλα