Τα ρημαγμένα ξενοδοχεία των φτωχών
Κάτι μου καναν πάντοτε αυτά τα ξενοδοχεία. Η όψη της εγκατάλειψης, αυτό το ανέγγιχτο άφημα τους στον χρόνο γεννούσαν στο μυαλό είκονες. Ξύλινα πατώματα που τρίζανε,βήματα στις σκάλες, πόρτες που κοπανιόντουσαν, διατρητους στους θορύβους τοίχους και το κρυφάκουσμα ( έχω βέβαια και μια αναφορά, το ζησα πριν 10 χρόνια δύο νύχτες στη Θεσσαλονίκη). Μα πάνω απ’ όλα οι δύσκολες ιστορίες που φιλοξένησαν αυτά τα ξενοδοχεία των φτωχών και των ονείρων τους στην μεγάλη καινούργια πόλη. Γεωγραφικά πρόκειται για έναν άξονα που ξεκινά απ’ τον Σιδηροδρομικό Σταθμό της πόλης (μόνος τρόπος εισόδου-εξόδου για την Αθήνα του 19ου αιώνα) την περιοχή του Στ. Λαρίσης κι ανεβαίνει διαγώνια ως την Ομόνοια με κατάληξη το Σύνταγμα. Όπως και στην εξέλιξη, έτσι κι εδώ το στοπ θα μπει στην Ομόνοια, μιας και τα ξενοδοχεία από ‘κει και πάνω είτε συντηρήθηκαν, είτε άλλαξαν χρήση, είτε είναι μεγαλοπρεπέστερα (πλ. Ομονοίας, Αθηνάς) και δεν ταιριάζουν στην θεματική του ποστ. Στην σκοτεινή Αθήνα λοιπόν, τα ρημαγμένα μι