Mια άλλη ενέργεια στο Γεράνι

Εδώ ξανά. Πρώτο θέμα της χρονιάς η ενέργεια που δημιουργείται στην γειτονιά του Γερανίου. Είναι επακόλουθο από τη μια από το επανάχρηση  της ονομασίας στην επικαιρότητα με τα πρόγραμματα που κάποια στιγμή εκπονεί/θα εκπονήσει το Υπουργείο Περιβάλλοντος για την ανάδειξή του αλλά περισσότερο κάτι άλλο: του ποταμιού "διασκέδασης", lifestyle, ή φροντίδας (όπως θέλει το ονοματίζει ο καθένας) που κυλά πια προς τα κάτω και με κατεύθυνση την Ομόνοια.
Ξεκίνησε απ' την Κολοκοτρώνη, κύλησε μέσα στα πεζοδρομημένα στενά, έφτασε στην Αγία Ειρήνη και πήρε την Αιόλου προς την Ο πλατεία .
Έτσι το ρεπορταζ αλλαγής του Γερανίου ξεκινά απ' την γωνία της Ευριπίδου, από ένα παλιο παπουτσάδικο που σε χρόνο ρεκόρ έγινε το νέο -όμορφο η αλήθεια- Cafe Harvest. Από και και πέρα ξεκινά το Γεράνι, περιοχή που με τα άπειρα άδεια μαγαζιά, τους απλετους βιομηχανικούς χώρους και την εξαιρετική συγκοινωνιακή εξυπηρέτηση θα απασχολήσει την πόλη σαν το νέο σημείο.


Σπινθήρας της αλλαγής η επιλογή του Bios να επεκτείνει στην περιοχή τις δραστηριότητές του.
Σχεδόν έχουν τελειώσει οι απαιτητικές εργασίες στο κτίριο του Ρομάντσο, και η αποκατάστασή του εξαιρετική, αφού διατήρησε και ανέδειξε τον βιομηχανικό του χαρακτήρα χωρίς καμία έξτρα επέμβαση (θα παρουσιαστεί με την ολοκλήρωση του εκτενέστερα εδώ). Ξεχωριστές οι απλίκες στυλ μεσοπολέμου που διακοσμούν παντού το χώρο καθώς και θα παράθυρα των πάνω ορόφων που τονίζουν αυτό το στυλ.


Το "ΤΑ" στην Βεντέτα αποκαστάθηκε κι αυτό, πετυχαίνοντας την ίδια γραμματοσειρα. Θέλει λίγη τεχνητή φθορά και βρωμίτσα για να δέσει όμως με τα παλιά. Λάδια, μελάνια, σκουπίζουμε, ρίχνουμε σκόνη κι έτοιμο. :-)


Ανεπίσημο ντεμπούτο έγινε την περασμένη βδομάδα με την γιορτή της Εργατικής αλληλεγγύης που στεγάζει χρόνια το βιβλιοπωλείο της στην Αναξαγόρα.


Το ξεχωριστό Hell's Kitchen έκλεισε δύο χρόνια πριν. Κακώς αλλά δικαίως, δεν μπορούσε να αντιπαλαίψει ένα σκηνικό εξαθλίωσης που ακόμη και τους πιο χαππυ ποπ θαμώνες τους ακουμπούσε. Κλειστό από τότε αυτό το γωνιακό φωτεινό, με τις τζαμαρίες ναα λουκουμάκι, βρήκε νέο ενοικιαστή, που εδώ και ένα μήνα το δουλεύει. Μιλώντας με έναν μάστορα που συμμετέχει στην πλήρη ανακαίνισή του έμαθα ότι θα γίνει μπαρ. Πολύ γενικός ο χαρακτηρισμός που του δωσε, κάτι σε αλτερνατιβιά του εμπορικού τριγώνου το πιθανότερο αλλά με προβλημάτισε το γυαλιστερό πλακάκι κάτω. Ίδωμεν...


Ένα στενό κάτω, στην Σωκράτους υπάρχει μια κίνηση με σκαλωσιές. Πρώτα στην γωνία με την Λυκούργου μια ωραία, μεσοπολεμική νομίζω, πολυκατοικία έχει καλυφθεί με τα μπλε της


Ενώ το ίδιο και στην γωνία με την Σοφοκλέους. Ρωτώντας τριγύρω δεν ξέρανε κάτι παραπάνω, πως και ξαφνικά στολίστηκαν τα συγκεκριμένα κτίρια.


Ακριβώς δε απέναντι ένα φανερότερο σημείο αναζωπύρωσης ενδιαφέροντος για την περιοχή: ένα παλιό κτίριο, το οποίο δεν είχε την τύχη να ναι διατηρητέο, γκρεμίστηκε συνοπτικότατα και η ανέγερσή του νέου αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον για την εξέλιξη της περιοχής.


Η Γερανίου δεν είναι η καρδιά της περιοχής μόνο λόγω ονόματος, αλλά πολύ περισσότερο λόγω του απάτητου αλλά και ταυτόχρονου τόσο πολυπληθούς που είχε πάντα. Σε κάποιες πολυκατοικίες, πάνε δεκαετία τώρα, ζουν άνθρωποι σε τραγικές συνθήκες (100 σε έναν όροφο). Τα media έχουν παρουσιάσει πολλάκις αυτές τις εικόνες και προέρχονται από 2-3 συγκεκριμένα κτίρια του δρόμου.
Το Al Kimija πρέπει να βρίσκεται μια 20αετία και αποτελούσε πάντα έναν φάρο για την περιοχή με τους ιδιοκτήτες του να κρατούν με πείσμα το κτίριο φροντισμένο. Τα πορτοπαράθυρα του ισογείου επί της Γερανίου ήταν πάντα κλειστά, μα τώρα είναι πια ανοιχτά.


Αλλό ενδεικτικό, δίπλα αφού άνοιξε ένα νέο μαγαζί, σπάνιας επένδυσης για την παρατημένη γειτονιά.



Κι αυτό το νεοκλασσικό, έμενε φτιαγμένο αλλά χρονια κλειστό. Τώρα μοιάζει πιο εξωστρεφές, αφού μια βδομάδα πριν είχα πετύχει ανοιχτά κάτω παράθυρα και έμοιαζε να φιλοξενεί το ατελιέ κάποιου ζωγράφου.


Πάντως στην γειτονιά έχουν κυριαρχήσει σαν κυρίαρχη εθνική ομάδα οι Πακιστανοί που με τα μπακαλικάκια τους, κουρεία, κινητάδικα δημιουργούν ίσως την πρώτη έθνικ γειτονιά της πόλης, που πιστέψτε με δεν είναι καθόλου επικίνδυνη, και προσθέτει στον πλούτο της πόλης. Κάποια στιγμή θα το συνειδητοποιήσουμε πόσο κέρδος είναι η ισότιμα ενταγμένες κοινότητες στην πόλη.


Ο καφετζής απέναντι, απ' τους ελάχιστους εναπομείναντες του κέντρου.


Τα βλέπω αισιόδοξα αλλά δεν φταίω: να εδώ ένα σιδηρόφρακτο μαγαζί ξαφνικά ανοίγει στην σκληρή Γερανίου και κάποιος το επιμελείται.  Το κλίμα στην γειτονιά αποπνέει κάτι νέο...


...αλλά το παλιό εξακολουθεί να έχει τον χώρο του. Η πλατεία πάνω απ' την Βαρβάκειο, χώρος ανέστιος, φιλοξενεί το εμπόριο και τους ναρκωμανείς της πόλης, δραστηριότητα που έχει τελικά ποτίσει το dna της περιοχής.


Αυτά, μετά από απουσία 2 μηνών back to ville.
Περπάτησα παραπάνω με την κάμερα ανά χείρας και στο τέλος ξανα-ανακάλυψα τη χαμένη χαρά του blogging στη ζωή μου.
Περισσότερο όμως την ομορφιά της περιοχής, τον υποτιμημένο πλούτο της, τις "γεύσεις κι αρώματα" που θα λεγαν σε ένα κλισέ ρεπορτάζ, που θα 'χε όμως δίκιο. Ελπίζω στα επόμενα χρόνια οι Αθηναίοι που επιστρέφουν κέντρο (το 'χω δεδομένο) να υπερασπιστούν αυτή την ομορφιά της, που είναι τόσο δυνατή όσο η ατόφια ψυχή των λαϊκών ανθρώπων της μέρας της.

Έτσι για το villing μερικές έξτρα φώτος της ζωής στο Γεράνι.