•Γράφει η Αναστασία Καμβύση

Οι φίλοι δε μένουν πια εδώ
The Go-Betweens - Streets of your town
Είμαι γέννημα-θρέμμα Νικαιώτισσα, αλλά αγαπώ το κέντρο της Αθήνας από πιτσιρίκα, αφού είχα συγγενείς που έμεναν στα στενά γύρω από την πλατεία Κουμουνδούρου. Ας πούμε στο 11 της Κολωνού, σε ένα αρχοντικό νεοκλασικό, ο θείος Βασίλης, η θεία Μαρία και ο Χρήστος ζούσαν περιτριγυρισμένοι από έργα τέχνης και πολύτιμες συλλογές γραμματοσήμων. Εκεί μέθυσα πρώτη φορά. Ήμουν 5, ήταν Χριστούγεννα, θαμπωμένη από το ωραίο κρυστάλλινο μπουκάλι, πήγα και άρπαξα το σπιτικό λικέρ βύσσινο και του άλλαξα τα φώτα. Ακόμα μου λένε την ιστορία και γελάνε οι γιαγιάδες. Τελευταία φορά, έφαγα σ’ εκείνο το σπίτι, φοιτήτρια, το 1988 (πατάτες τηγανητές και κεφτεδάκια). Στο ίδιο κτίριο συστεγαζόταν ήδη ένα παρακμιακό μπουρδέλο. Σήμερα, νομίζω, είναι πάρκινγκ. Δεν περνάω από κει συχνά, αλλά περάσαμε ξυστά με τους atenistas ένα βράδυ.
Σα να μου φάνηκε ότι μύρισα λικέρ βύσσινο.


Από την Κουμουνδούρου στην Αθηνάς
The Stooges - I Wanna Be Your Dog
Στην πραγματικότητα, ερωτεύτηκα την Αθήνα το 1987. Η Ευριπίδου ήταν η δική μου Απία οδός. Δεν θέλω γέλια. Στην πλατεία Κουμουνδούρου με άφηνε το 851 (Αθήνα-Νεάπολη), την ανέβαινα ως τη Σταδίου και συνέχιζα για Ακαδημίας και τα λεωφορεία της Πανεπιστημιούπολης. Το πρωί δρόμος με μπαχάρια, καφέδες, παστουρμάδες, αλλά και πλαστικά και κάτι καθαριστικά που σου έκαιγαν τη μύτη, το βράδυ δρόμος με κόκκινα φώτα και πουτάνες. Αλλά όλα ωραία, ήσυχη εκείνη η Ευρυπίδου, δεν με πείραξε ποτέ κανείς. Μόνο ένα βράδυ γύρω στις 10 που γύριζα από μάθημα ιταλικών κρατώντας κάτι βαριά λεξικά, μια γριά τσατσά καθισμένη σε ένα σκαλάκι στο απέναντι πεζοδρόμιο μου φώναξε «Που πας κοπέλα μου, έλα δω να σε κάνω πλούσια». Ήθελα, αλλά ντράπηκα να την ευχαριστήσω για το κομπλιμέντο.


Κολοκοτρώνη, αγάπη μου
The Pixies – Debaser
Στο 57 της Κολοκοτρώνη πάτησα πρώτη φορά το πόδι μου το 1989. Bar εκεί; Που ακούστηκε! Η γειτονιά ερήμωνε μετά τις 6, δεν συναντούσες ψυχή στο δρόμο. Το Booze έγινε αγαπημένο μου στέκι στον κόσμο όλο. Δεν χρειάζεται να καταλάβεις. Σύντομα πάτησαν το πόδι τους κι άλλοι, περισσότεροι απ’ όσοι θα ’θελα. Έφυγα την εποχή που το Killing in the name των Rage against the machine ακουγόταν τρεις φορές μέσα σε ένα βράδυ. Επέστρεψα πριν από 7 χρόνια. Τώρα με ξεκολλάς από κει μόνο με σκαρπέλο. Στο ισόγειο πλέον, στο ξύλινο κοινοβιακό τραπέζι, κάτω από τον καθρέφτη που κάποτε ήταν πόρτα κι έχει ταξιδέψει ως εδώ από την Ισπανία. Μ αρέσει να κάθομαι με τα βιβλία και τα περιοδικά μου, στο λυκόφως, και να χαζεύω την πόλη που ετοιμάζεται να υποδεχτεί τη νύχτα, ειδικά όταν παίζει τις μονομανίες του ο Μάριος, Beach Boys και Tom Waits και ό,τι του κατέβει.


Keep walking
Massive Attack Unfinished Sympathy
Η Αθήνα είναι άναρχη, βρώμικη και καμιά φορά επικίνδυνη. Η Αθήνα είναι τρομακτική για τους παλιούς Αθηναίους, εχθρική με τους μετανάστες, άβολη για τους τουρίστες, προβληματική για τους εργαζόμενους. Έτσι ακριβώς.
Αλλά τα ξεχνάω όλα κάθε φορά που η Αθηνάς βάφεται μωβ από τις τζακαράντες, η Πειραιώς μεταμορφώνεται σε yellow brick road από τον ήλιο που βασιλεύει ή φτάνει το φθινόπωρο στην πλατεία της Αγίας Ειρήνης (την ωραιότερη της Αθήνας).
Όλα αυτά που αγαπώ σε αυτήν την πόλη, κτίρια, δέντρα και αδέσποτοι σκύλοι, δεν χωράνε εδώ, δεν χωράνε πουθενά. Όπως η Ακρόπολη: ίσα που τη χωράει ο πλανήτης. Η Κεραμεικού, η Ευρυπίδου, η Κολοκοτρώνη είναι τρεις από τους πιο αγαπημένους μου δρόμους στον κόσμο. Τους δύο τους έχασα, δύσκολα τους περπατάς πια. Δεν θέλω να χάσω και τον τρίτο. Για την ακρίβεια, θέλω να πάρω πίσω και τους άλλους δύο. Και δεν βλέπω άλλο τρόπο, παρά να γυρίσω για να βολτάρω εκεί, να γυρίσουν όλοι και να τους περπατήσουν ξανά.
Να μια ευχή για το 2011.