Όλα είvαι δρόμoς


•Γράφει η Αναστασία Καμβύση

Οι φίλοι δε μένουν πια εδώ
The Go-Betweens - Streets of your town
Είμαι γέννημα-θρέμμα Νικαιώτισσα, αλλά αγαπώ το κέντρο της Αθήνας από πιτσιρίκα, αφού είχα συγγενείς που έμεναν στα στενά γύρω από την πλατεία Κουμουνδούρου. Ας πούμε στο 11 της Κολωνού, σε ένα αρχοντικό νεοκλασικό, ο θείος Βασίλης, η θεία Μαρία και ο Χρήστος ζούσαν περιτριγυρισμένοι από έργα τέχνης και πολύτιμες συλλογές γραμματοσήμων. Εκεί μέθυσα πρώτη φορά. Ήμουν 5, ήταν Χριστούγεννα, θαμπωμένη από το ωραίο κρυστάλλινο μπουκάλι, πήγα και άρπαξα το σπιτικό λικέρ βύσσινο και του άλλαξα τα φώτα. Ακόμα μου λένε την ιστορία και γελάνε οι γιαγιάδες. Τελευταία φορά, έφαγα σ’ εκείνο το σπίτι, φοιτήτρια, το 1988 (πατάτες τηγανητές και κεφτεδάκια). Στο ίδιο κτίριο συστεγαζόταν ήδη ένα παρακμιακό μπουρδέλο. Σήμερα, νομίζω, είναι πάρκινγκ. Δεν περνάω από κει συχνά, αλλά περάσαμε ξυστά με τους atenistas ένα βράδυ.
Σα να μου φάνηκε ότι μύρισα λικέρ βύσσινο.


Από την Κουμουνδούρου στην Αθηνάς
The Stooges - I Wanna Be Your Dog
Στην πραγματικότητα, ερωτεύτηκα την Αθήνα το 1987. Η Ευριπίδου ήταν η δική μου Απία οδός. Δεν θέλω γέλια. Στην πλατεία Κουμουνδούρου με άφηνε το 851 (Αθήνα-Νεάπολη), την ανέβαινα ως τη Σταδίου και συνέχιζα για Ακαδημίας και τα λεωφορεία της Πανεπιστημιούπολης. Το πρωί δρόμος με μπαχάρια, καφέδες, παστουρμάδες, αλλά και πλαστικά και κάτι καθαριστικά που σου έκαιγαν τη μύτη, το βράδυ δρόμος με κόκκινα φώτα και πουτάνες. Αλλά όλα ωραία, ήσυχη εκείνη η Ευρυπίδου, δεν με πείραξε ποτέ κανείς. Μόνο ένα βράδυ γύρω στις 10 που γύριζα από μάθημα ιταλικών κρατώντας κάτι βαριά λεξικά, μια γριά τσατσά καθισμένη σε ένα σκαλάκι στο απέναντι πεζοδρόμιο μου φώναξε «Που πας κοπέλα μου, έλα δω να σε κάνω πλούσια». Ήθελα, αλλά ντράπηκα να την ευχαριστήσω για το κομπλιμέντο.


Κολοκοτρώνη, αγάπη μου
The Pixies – Debaser
Στο 57 της Κολοκοτρώνη πάτησα πρώτη φορά το πόδι μου το 1989. Bar εκεί; Που ακούστηκε! Η γειτονιά ερήμωνε μετά τις 6, δεν συναντούσες ψυχή στο δρόμο. Το Booze έγινε αγαπημένο μου στέκι στον κόσμο όλο. Δεν χρειάζεται να καταλάβεις. Σύντομα πάτησαν το πόδι τους κι άλλοι, περισσότεροι απ’ όσοι θα ’θελα. Έφυγα την εποχή που το Killing in the name των Rage against the machine ακουγόταν τρεις φορές μέσα σε ένα βράδυ. Επέστρεψα πριν από 7 χρόνια. Τώρα με ξεκολλάς από κει μόνο με σκαρπέλο. Στο ισόγειο πλέον, στο ξύλινο κοινοβιακό τραπέζι, κάτω από τον καθρέφτη που κάποτε ήταν πόρτα κι έχει ταξιδέψει ως εδώ από την Ισπανία. Μ αρέσει να κάθομαι με τα βιβλία και τα περιοδικά μου, στο λυκόφως, και να χαζεύω την πόλη που ετοιμάζεται να υποδεχτεί τη νύχτα, ειδικά όταν παίζει τις μονομανίες του ο Μάριος, Beach Boys και Tom Waits και ό,τι του κατέβει.


Keep walking
Massive Attack Unfinished Sympathy
Η Αθήνα είναι άναρχη, βρώμικη και καμιά φορά επικίνδυνη. Η Αθήνα είναι τρομακτική για τους παλιούς Αθηναίους, εχθρική με τους μετανάστες, άβολη για τους τουρίστες, προβληματική για τους εργαζόμενους. Έτσι ακριβώς.
Αλλά τα ξεχνάω όλα κάθε φορά που η Αθηνάς βάφεται μωβ από τις τζακαράντες, η Πειραιώς μεταμορφώνεται σε yellow brick road από τον ήλιο που βασιλεύει ή φτάνει το φθινόπωρο στην πλατεία της Αγίας Ειρήνης (την ωραιότερη της Αθήνας).
Όλα αυτά που αγαπώ σε αυτήν την πόλη, κτίρια, δέντρα και αδέσποτοι σκύλοι, δεν χωράνε εδώ, δεν χωράνε πουθενά. Όπως η Ακρόπολη: ίσα που τη χωράει ο πλανήτης. Η Κεραμεικού, η Ευρυπίδου, η Κολοκοτρώνη είναι τρεις από τους πιο αγαπημένους μου δρόμους στον κόσμο. Τους δύο τους έχασα, δύσκολα τους περπατάς πια. Δεν θέλω να χάσω και τον τρίτο. Για την ακρίβεια, θέλω να πάρω πίσω και τους άλλους δύο. Και δεν βλέπω άλλο τρόπο, παρά να γυρίσω για να βολτάρω εκεί, να γυρίσουν όλοι και να τους περπατήσουν ξανά.
Να μια ευχή για το 2011.

Σχόλια

  1. Η πόλη είναι για να την περπατάς, να μιλάς στους ανθρώπους της, να τη δείχνεις σε φίλους, να ανακαλύπτεις τα νέα της στέκια και να μοιράζεσαι τα μυστικά της.



    Πρέπει να τη ζεις. Όχι από τον καναπέ και το χαζοκούτι, αλλά από τους δρόμους. Αναστασία, ελπίζω σε έναν από αυτούς τους δρόμους να ειδωθούμε ξανά. Γιατί πάει καιρός...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όντως η πόλη και οι ζωές μας είναι οι δρόμοι της.

    Ευριπίδου ο ξεχωριστός δρόμος μου στην Αθήνα επίσης. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εξαιρετικό κείμενο Αναστασία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ωραιο κειμενο μπραβο... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Επιμένω να περπατώ αυτούς τους δρόμους, από πείσμα, από κόντρα. Μοιραζόμαστε την ίδια ευχή, να γυρίσουν όλοι να περπατήσουμε ξανά.

    Όλα είναι δρόμος..

    ..και ο δρόμος είναι μέσα μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εμπνευσμένο, ρομαντικό, γλυκύτατο! Κ

    ανένα άλλο σχόλιο, όσο ετοιμάζω (και) το δικό μου...

    Μπράβο Αναστασία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γεια σας παιδιά, θα σας δω στο δρόμο. Καλή Χρονιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Να ξαναπερπατήσουμε τις γειτονιές;;;!!! ΜΠΟΥ ΧΑ ΧΑ... Τη Τοσίτσα, την Πλατεία Αφρικής ή την Ευριπίδου βρε αιθεροβάμονες; Η λύση για να επαναδιεκδικήσουμε τους δρόμους μας δεν είναι μεσοβέζικη, politically correct, light με χαμηλά λιπαρά. Ναρκοθέτηση και σφράγισμα συνόρων, επί τόπου πυρ κατά ριπάς σε κάθε εισβολέα, αντίδραση στις γειτονιές με την άσκηση της απαραίτητης βίας, μαζικές συλλήψεις, κράτηση σε στρατόπεδα και απελάσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τι μου θύμισες! Την Πλατεία Κουμουνδούρου. Τα παλιά καλά χρόνια. Κάπως έτσι ήταν κι αυτή. Με νοικοκυραίους να κατοικούν στις πολυκατοικίες της, ακόμη και στις λίγες παλιές και σχεδόν ετοιμόρροπες, μονοκατοικίες! 15 χρόνια είχα το γραφείο μου εκεί. Με τα μπουρδελάκια της η περιοχή, με τους αστέγους της, με όλα τα χαρακτηριστικά της φτωχογειτονιάς, δεν είχε φτάσει εκεί ακόμη το έγκλημα και τα ναρκωτικά, ούτε η μεταναστευτική αθλιότητα! Τώρα δεν περνώ ούτε με αυτοκίνητο από κει! Η κατάντια του "πολιτισμού" μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τι μου θύμισες! Την Πλατεία Κουμουνδούρου. Τα παλιά καλά χρόνια. Κάπως έτσι ήταν κι αυτή. Με νοικοκυραίους να κατοικούν στις πολυκατοικίες της, ακόμη και στις λίγες παλιές και σχεδόν ετοιμόρροπες, μονοκατοικίες! 15 χρόνια είχα το γραφείο μου εκεί. Με τα μπουρδελάκια της η περιοχή, με τους αστέγους της, με όλα τα χαρακτηριστικά της φτωχογειτονιάς, δεν είχε φτάσει εκεί ακόμη το έγκλημα και τα ναρκωτικά, ούτε η μεταναστευτική αθλιότητα! Τώρα δεν περνώ ούτε με αυτοκίνητο από κει! Η κατάντια του "πολιτισμού" μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

400 παλιές έντυπες ελληνικές διαφημίσεις

Γέμισε μωβ η Αθηνάς

Στα προσφυγικά της Κοκκινιάς