To σπίτι της Μελίνας


• Γράφει ο Χάρης Γούλιος
Η οδός Αθηναίων Έφηβων στους πρόποδες του Λυκαβηττού δεν υπάρχει πια! Για την ακρίβεια, εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά έχει μετονομαστεί σε Μελινας Μερκούρη.
Εκεί, στη γωνία με την Ιατρίδου ήταν το σπίτι που έχτισε η Μελίνα μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα .
Έκανα έναν περίπατο χθες το απόγευμα στην περιοχή και ανακάλυψα ότι το σπίτι έχει γκρεμιστεί ή πιθανόν έχει ανακατασκευαστεί από τον νέο ιδιοκτήτη Το γνώριμο κτίριο με το ελαφρύ ροζ χρώμα (πρωτοποριακό για εκείνη την εποχή) δεν το αναγνώρισα πάντως χθες στη γωνία του!!
Συγκινήθηκα λιγάκι – και μην με παρεξηγήσετε Δεν σκοπεύω να θρηνήσω την Αθήνα που χάνεται , ούτε να γκρινιάξω για την αδιαφορία της πόλης και των αρχών της για κτίρια που κουβαλάνε μνήμες Είναι πιο προσωπικοί οι λόγοι της συγκίνησης.

Ο περισσότερος κόσμος , αν μιλήσεις για την Μελίνα , θα σου πει πόσο σπουδαία και αγαπητή ήταν – άλλωστε όλοι θυμούνται το τεράστιο πλήθος που πήγε στην κηδεία της.. Όμως εγώ θυμάμαι πως στα τέλη της δεκαετίας του 70 και στα πρώτα χρόνια του 80 η Μελίνα δεν ήταν και τόσο αποδεκτή στην ελληνική κοινωνία. Δεν ξεχνάω μια φορά σε ένα εστιατόριο μια παρέα 50ρηδων σε διπλανό τραπέζι να διηγούνται ανέκδοτα για τη ζωή της , όχι και τόσο κολακευτικά Κάμποσες φορές είχα νιώσει την ανάγκη να την υπερασπιστώ ακόμη και σε συζητήσεις με συμφοιτητές ή φίλους , που την έβρισκαν «ελαφριά»!!Η «Μεσημβρινή» , όταν ανέλαβε Υπουργός, την αποκαλούσε «Υπουργό Πολιτισμού άνευ Επιστημών» παίζοντας με τον τίτλο του Υπουργείου και την έλλειψη ακαδημαϊκού τίτλου από το βιογραφικό της. Η ελεύθερη ζωή της, η αντικομφορμιστική συμπεριφορά της δεν ταίριαζαν και τόσο με το πνεύμα της εποχής! Αυτά όλα βέβαια ήταν που την έκαναν ελκυστική στα δικά μου εφηβικά μάτια! Κι επειδή πρόλαβα και την είδα και στο θέατρο, μπορώ να πω ότι είχα κάθε λόγο να μαγευτώ!

Άρχισα να συλλέγω δίσκους της, είδα όλες τις ταινίες της και δεν έχανα συνέντευξη της! Θυμάμαι μια ραδιοφωνική κουβέντα της με την Λιάνα Κανέλλη , που την ρώτησε στο τέλος ποιο τραγούδι θα ήθελε να ακούσει – περιμένοντας ίσως πως θα ζητήσει έναν Χατζιδάκι ή έστω λίγο Μπρελ- κι εκείνη απάντησε «Ψοφάω για Black! Βάλε το It’s a wonderful life” . Εννοείται ότι το κομμάτι είχε μόλις τότε κυκλοφορήσει !
Αργότερα βέβαια, η Μελίνα επιβλήθηκε και η λαμπερή διεθνής εικόνα της έκανε και τους Έλληνες να την παραδεχτούν και να την αναγνωρίσουν

Η τύχη το έφερε, ώστε στις αρχές του 90 , ένα μεσημέρι που ήμουν στη βιβλιοθήκη της Βουλής για κάποια εργασία στο πανεπιστήμιο, να την συναντήσω στο διάδρομο. Την είδα από πίσω να προχωράει με κάποια δυσκολία – παρ όλο που το σώμα της ταίριαζε σε 40αρα! Πέρασα δίπλα της, την κοίταξα και της χαμογέλασα. Γύρισε λίγο ξαφνιασμένη, άνοιξε τα χέρια της και μου είπε «τι κάνεις αγόρι μου;». Το πρόσωπο της ήταν πολύ πιο γερασμένο απ ο,τι φαινόταν στην τηλεόραση, αλλά τα μάτια της με αυτό το τόσο καθαρό βλέμμα τα έχω ακόμα ζωντανά στη μνήμη μου. Της είπα ότι ψάχνω στοιχεία για μια εργασία στο διεθνές δίκαιο . Μου πρότεινε να καθίσουμε στις πολυθρόνες που υπήρχαν στο διάδρομο Εδειχνε να ενδιαφέρεται πραγματικά για το θέμα. Πρέπει να μιλήσαμε δυο-τρία λεπτά. Ήξερε και τον καθηγητή μου.

Σηκώθηκε με δυσκολία (το θυμάμαι γιατί πήγα να την βοηθήσω και το δέχτηκε κουνώντας το κεφάλι της με νόημα). «Έλα ένα απόγευμα από το σπίτι να πιούμε καφέ» μου είπε φεύγοντας.
Η πρόσκληση με τάραξε - δεν πίστευα ότι ήταν κάτι περισσότερο από μια ευγενική χειρονομία-, αλλά πάλι… Αν το εννοούσε; Έψαξα κι έμαθα την διεύθυνση. Δυο μέρες μετά, έκανα βόλτα στην Αθηναίων Έφηβων , κατασκοπεύοντας το σπίτι! Μήπως να δοκίμαζα να χτυπήσω το κουδούνι;
Δεν το έκανα ποτέ. Αλλά από τότε κάθε φορά που περνούσα από κει, την σκεφτόμουν κι ένιωθα μια περίεργη οικειότητα με το «σπίτι της Μελίνας»!

Κρίμα που άλλαξε έτσι σήμερα Θα μου πείτε, από την άλλη, ολόκληρος δρόμος πήρε το όνομά της. Δεν είμαι σίγουρος βέβαια ότι αυτό θα την ικανοποιούσε και τόσο υπάρχει πιο ταιριαστή ονομασία δρόμου για να κατοικεί η Μελίνα από «οδός Αθηναίων Έφηβων»;

Σχόλια

  1. η τελευταία ερώτηση είναι όλο το κείμενο!!! τελείως ειδωλολατρική και γήινη... :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι ωραίο κείμενο,
    τι ωραία ιστορία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εδώ και κάποια χρόνια ο περίπατος από αυτή την πλευρά του Λυκαβηττού αποτελεί συχνή συνήθεια για μένα. Πάντα ανυπομονούσα να φτάσω μπροστά στο σπίτι της Μελίνας. Δεν χόρταινα να παρατηρώ το πανέμορφο αυτό κτίσμα, εκπληκτικής αρχιτεκτονικής, το παιχνίδι των όγκων με το καταπληκτικό χρώμα στην επιφάνεια, τα ξύλινα ανοίγματα και πέργκολες. Ενα ποίημα ήταν αυτό το σπίτι.. Ωσπου καποια μέρα, αντίκρυσα ένα έκτρωμα. Στη θέση όλων αυτών των στοιχείων του κελύφους που ανέφερα, υπήρχαν λευκά νίκελ παράθυρα με νέον φως περιμετρικά τους (από τα πιο κιτς θεάματα που έχω αντικρύσει..) μεταλλική λευκή πέργκολα και ένα ξεπλυμένο γκρι στους τοίχους. Απογοήτευση... Κρίμα που στην προσπάθεια ανακαίνισης του κτιρίου εφαρμόστηκαν "νεοτερισμοί" αμφίβολης αισθητικής και που τελικά δεν έγινε αντιληπτό ότι κάθε κτίριο πρέπει να κοιτά στο μέλλον του, σεβόμενο το παρελθόν του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Από κει φαίνεται πόσο άχρηστο είναι το ΚΣΝΜ (βλ. και κτήριο Δοξιάδη, Φιξ, σταθμοί Ομόνοιας και Βικτώριας - που διατηρήθηκαν στο τσακ και μετά από σωστή μάχη - και πολλά άλλα). Φαίνεται ότι δεν έχουν κατανοήσει ότι ένα κτήριο αξίζει να διατηρηθεί και για την ιστορική του αξία και μόνο, για το ποιος κατοικούσε εκαί κλπ. Αναλόγως γκρεμίστηκε το σπίτι του Ναπ. Ζέρβα στην Κηφισίας.
    Θυμάμαι πάντως ότι μετά το θάνατο του Ντασέν είχε γίνει συζήτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ωραία ιστορία, έχει κάτι από τα παλιά... Η Μελίνα είναι παράδειγμα ανθρώπου που αποφάσιζε η ίδια τη μοίρα της και την ζωή της και όχι άλλοι για εκείνη... Και αυτό σήμερα σπανίζει και πρέπει να αναδεικνύεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ωραίο κείμενο.
    Για τη Μελίνα πάντα έτρεφα αντιφατικά συναισθήματα, όπως φαντάζομαι πολλοί άλλοι.
    Ομως δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη φορά που την είδα να κατεβαίνει τη Σόλωνος, και την πρωτόγνωρη αίσθηση που μου προκάλεσε, λες και ο αέρας παραμέριζε για να περάσει αυτή η αγέρωχη γυναίκα με το περήφανο βάδισμα και το φωτεινό βλέμμα.
    Η ίδια είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο, σε κάποια συνέντευξη, ότι οι Έλληνες δεν ξέρουν να περπατούν γιατί από τις σκλαβιές και τις ταπεινώσεις έχουν συνηθίσει να πηγαίνουν σκυφτοί.
    Ε, το δικό της περπάτημα ήταν ακριβώς το αντίθετο αυτής της εικόνας. Μια λεβέντισσα που κατηφόριζε ακάθεκτη το πεζοδρόμιο απέναντι από τη Νομική...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κριμα να μην υπάρχει αυτο το σπιτι πια. τουλάχιστον να το αγοραζε καποιος που δεν θα το έβλεπε μονο ως οικοπεδο-φιλέτο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ή να φρόντιζε το ανεκδιήγητο ΚΣΝΜ (επιμένω)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γιώργος ΑθηναίοςΙανουαρίου 14, 2011 11:49 μ.μ.

    Γνωστή τεκνατζού η Μελίνα, πολύ τους γούσταρε τους Αθηναίους Εφήβους και κακώς αλλάξανε το όνομα δήθεν προς τιμήν της... Είχε μια κιτς ζεστασιά και λεβεντιά πολύ Πασοκική (και μόνον αυτή, γιατί ήταν γενικώς UFO), και όσο γέρναγε τόσο αποχαλινωνόταν.
    ...Αλλά το σπίτι πουλήθηκε, υποθέτω πανάκριβα, και ποιός να το διατηρήσει ως είχε; Άσε που δεν είχε και τίποτε το αξιόλογο. Θεός σχωρέστην...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Γιώργος ΑθηναίοςΙανουαρίου 15, 2011 7:46 μ.μ.

    Γνωστή τεκνατζού η Μελίνα, πολύ τους γούσταρε τους Αθηναίους Εφήβους και κακώς αλλάξανε το όνομα δήθεν προς τιμήν της... Είχε μια κιτς ζεστασιά και λεβεντιά πολύ Πασοκική (και μόνον αυτή, γιατί ήταν γενικώς UFO), και όσο γέρναγε τόσο αποχαλινωνόταν.
    ...Αλλά το σπίτι πουλήθηκε, υποθέτω πανάκριβα, και ποιός να το διατηρήσει ως είχε; Άσε που δεν είχε και τίποτε το αξιόλογο. Θεός σχωρέστην...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ή να φρόντιζε το ανεκδιήγητο ΚΣΝΜ (επιμένω)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ωραίο κείμενο.
    Για τη Μελίνα πάντα έτρεφα αντιφατικά συναισθήματα, όπως φαντάζομαι πολλοί άλλοι.
    Ομως δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη φορά που την είδα να κατεβαίνει τη Σόλωνος, και την πρωτόγνωρη αίσθηση που μου προκάλεσε, λες και ο αέρας παραμέριζε για να περάσει αυτή η αγέρωχη γυναίκα με το περήφανο βάδισμα και το φωτεινό βλέμμα.
    Η ίδια είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο, σε κάποια συνέντευξη, ότι οι Έλληνες δεν ξέρουν να περπατούν γιατί από τις σκλαβιές και τις ταπεινώσεις έχουν συνηθίσει να πηγαίνουν σκυφτοί.
    Ε, το δικό της περπάτημα ήταν ακριβώς το αντίθετο αυτής της εικόνας. Μια λεβέντισσα που κατηφόριζε ακάθεκτη το πεζοδρόμιο απέναντι από τη Νομική...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ωραία ιστορία, έχει κάτι από τα παλιά... Η Μελίνα είναι παράδειγμα ανθρώπου που αποφάσιζε η ίδια τη μοίρα της και την ζωή της και όχι άλλοι για εκείνη... Και αυτό σήμερα σπανίζει και πρέπει να αναδεικνύεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Εδώ και κάποια χρόνια ο περίπατος από αυτή την πλευρά του Λυκαβηττού αποτελεί συχνή συνήθεια για μένα. Πάντα ανυπομονούσα να φτάσω μπροστά στο σπίτι της Μελίνας. Δεν χόρταινα να παρατηρώ το πανέμορφο αυτό κτίσμα, εκπληκτικής αρχιτεκτονικής, το παιχνίδι των όγκων με το καταπληκτικό χρώμα στην επιφάνεια, τα ξύλινα ανοίγματα και πέργκολες. Ενα ποίημα ήταν αυτό το σπίτι.. Ωσπου καποια μέρα, αντίκρυσα ένα έκτρωμα. Στη θέση όλων αυτών των στοιχείων του κελύφους που ανέφερα, υπήρχαν λευκά νίκελ παράθυρα με νέον φως περιμετρικά τους (από τα πιο κιτς θεάματα που έχω αντικρύσει..) μεταλλική λευκή πέργκολα και ένα ξεπλυμένο γκρι στους τοίχους. Απογοήτευση... Κρίμα που στην προσπάθεια ανακαίνισης του κτιρίου εφαρμόστηκαν "νεοτερισμοί" αμφίβολης αισθητικής και που τελικά δεν έγινε αντιληπτό ότι κάθε κτίριο πρέπει να κοιτά στο μέλλον του, σεβόμενο το παρελθόν του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τι ωραίο κείμενο,
    τι ωραία ιστορία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Συμφωνώ και επαυξάνω , η επίσημη Ν.Δ έλεγε ειρωνικά ότι τώρα που έγινε υπουργός έκλεισαν! τα πόδια της (γροτέσκο χιούμορ ψευδο-ηθικολόγων ) , ενώ ήξερε ότι οι απλοί άνθρωποι δεξιοί κι αριστεροί τη θεωρούσαν σπουδαία!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Πολύ ωραία ιστορία - ευχαριστώ! Την επόμενη φορά που θα είμαι στην Αθήνα, θα πάω βόλτα να επισκεφτώ το σπίτι της Μελίνας και να την ξανασκεφτώ λιγάκι "από κοντά".

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

400 παλιές έντυπες ελληνικές διαφημίσεις

H θλιβερή ιστορία του ιβίσκου

Γέμισε μωβ η Αθηνάς